เล่าให้ฟังก่อน เรื่องที่จะเขียนนี้เป็นนิยายอิงความจริงๆจากประสบการณ์ของตัวเอง ตอนขอทุน DAAD
เรียนต่อที่เยอรมันเคยเขียนในพันทิบเมื่อปี 2002 เมื่อมองย้อนกลับไป 10 ปี ความเยาว์วัย ความไร้
เดียงสาในตอนนั้น (ตอนนี้ไม่ไร้เดียงสาแล้ว มีแต่ความติงต๊อง) ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะก้าวมาได้
ไกลขนาดนี้ ก็เลยนั่งขุดกระทู้เก่าๆที่ตัวเองเคยเขียนไว้แล้วเอามาใส่ blog เผื่อจะสร้างแรงบันดาลใจ
ให้ใครได้บ้าง อีกอย่าง มีหลายๆคนถามมาว่า ขอทุน DAAD ได้อย่างไรเขียนอะไร คุยอะไรกับใคร 
ก็เลยเอาเรื่องตัวเองที่เคยแต่งไว้มาลงแล้วกันค่ะ แกมนิยายหน่อยๆจะได้อ่านง่ายๆกันกันค่ะ

ถ้าใครจะข้ามไปอ่านวิธีการหาทุนเรียนฟรีที่เยอรมันเลยก็ไปที่นี่ค่ะ

ทุนเรียนฟรีที่เยอรมัน - DAAD scholarship

~*~*~*~ *~*~*~*~ *~*~*~ *~*~*~*~ *~*~*~ *~*~*~*~ *~*~*~

อ้างอิงจาก

เมื่อฉันอยากเรียนเมืองนอก*-*-*-*-*-*-*-*ตอนที่..1..จุดเริ่มต้นของความฝัน

//topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W2429102/W2429102.html

เมื่อฉันอยากเรียนเมืองนอก*-*-*-*-*-*-*-*ตอนที่..2..How to ไล่ล่าหาความฝัน.....
//topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W2432498/W2432498.html

เมื่อฉันอยากเรียนเมืองนอก*-*-*-*-*-*-*-* ตอนที่..3..ไฟลนก้น....
//www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home2/searchdata/Forums/http/www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2473001/W2473001.html

เมื่อฉันอยากเรียนเมืองนอก *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-* ตอนที่ 4 ........ลุ้นระทึก
//topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W2522636/W2522636.html

~*~*~*~ *~*~*~*~ *~*~*~ *~*~*~*~ *~*~*~ *~*~*~*~ *~*~*~

เมื่อฉันอยากเรียนเมืองนอก*-*-*-*-*-*-*-*ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้นความฝัน*-*-*-*-*-*-*-*

อารัมบท

จุดมุ่งหมายของการเขียนไดอะรี่นี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจาก ความฝัน ความหลัง ความรักและอีก
หลายๆความ รู้สึก  ฉัน ,, ผู้หญิงไทยใจหาญกล้า,, ที่รักตัวเอง เเและเมื่อฉันรักตัวเองแล้ว

ฉันก็จะสามารถแบ่งปันความรักนั้นไปให้คนอื่นได้ ดังนั้นไดอะนี่เล่มนี้จะเป็นเพื่อนฉันทั้งยามสุข ยาม
ทุกข์ เหงา เศร้าหรือเดียวดายในโลกนี้ ยามหิว และยามอิ่ม และเป็นเพื่อนให้กับคนอื่นได้ด้วย (ซึ่งฉัน
ยังไม่แน่ใจว่าจะตั้งชื่อไดอะรี่นี้ว่าอะไรดี ตอนจบฉันคงได้บทสรุปนะเนี่ย)

ขอเล่าประวัติส่วนตัวสักเล็กน้อยก่อนนะจ๊ะ   ฉัน เป็นเด็กบ้านนอก ที่บ้านมีอาชีพทำสวน ทำทุกอย่าง
ที่เกี่ยวกับเกษตรกรรม  ตอนแรกฉันก็อยากเรียนเกษตรกรรมเหมือนกันจะได้กลับไปรับมรดกทำเกษตร
ต่อ  แต่คุณมารดาที่รักได้บอกว่าถ้าอยากเรียนเกษตรกรรมเรียนกับแกก็ได้ไม่ต้องไปเรียนใน
มหาวิทยาลัยให้เสียตังค์ เพราะแกจบป.4 มาก็ทำสวนทำไร่นาจนติด  Top Ten Chart ของหมู่บ้าน
หนองงูหางกระดิ่งแล้ว แต่ใจอีกดวงหนึ่งฉันอยากจะโบยบินไปดูโลกภายนอกมากกกกกกก...ก็เลยต้อง
แหกคอกออกมาเรียนวิศวกรรมแทน  

ประวัติย่อพอสังเกตได้

บัตรประชาชน -- > นางสาวดาวเรือง ประดิษฐ์พฤกษา
แม่เรียก  -- >  เรียมเอ้ย(ตอนนี้กำลังตามหาไอ้ขวัญอยู่)
ชาวบ้านเรียก  -- >  เรียมแม่เอ้ย(แม่ชื่อเอ้ย ชาวบ้านก็เลยเรียกอย่างนี้จะได้ไม่ซ้ำกับคนอื่น)
เพื่อนเรียก     -- >   ไอ้เรือง,ดาวกระจาย
วันลืมตามาฝัน     -- >  กลางพฤษภาคม 252....
งานอดิเรก -- >  ฝันค่ะชอบฝันทั้งฝันกลางคืนและฝันกลางวัน

ความฝัน(ที่มีแนวโน้มว่าเป็นไปได้ในความเป็นจริง)
1. เรียนจบปริญญาโท              แนวโน้ม 99.99 %
2. ว่ายน้ำให้เป็น                       แนวโน้ม 1 %
3. มีธุรกิจส่วนตัว                      แนวโน้ม 40 % (อีก 60 % กำลังรอหุ้นส่วนใจ)
4. น้ำหนัก   55 กก.                   แนวโน้ม 50/50
5. เป็นนักเขียนนิยายน้ำคลำร่วมสมัย   แนวโน้ม 40 % เย้ๆๆๆๆๆๆ
6. แบกเป้  สะพายกล้อง มือจดบันทึก  ท่องโลก แนวโน้ม           70 %
7. มีเงินเก็บก่อนเกษียณสัก  800 ,000 บาท  ตอนนี้เก็บได้ 499บาทแล้ว   *-*
8. ดูแลพ่อแม่ญาติพี่น้องให้มีความสุขมากๆ  เป็นจริงเกิน 100 %
ความฝัน(ที่มีแนวโน้มว่าเป็นไปได้ยากกกกส็.....มาก)
9. มีลูกสัก  3  คน ชายหนึ่ง หญิงสองผู้ชายหน้าตาเหมือนฉัน ผู้หญิงหน้าตาเหมือนพ่อ (เฮ้ย อันนี้แนวโน้มเป็นศูนย์  ก็ตอนนี้ยังไม่มีใครกล้ามาเหยียบหัวใจมาฝากรอยจารึกบนเรือนใจฉันเลยนี่น้า)

ประวัติการศึกษาพอสังเกตได้
ประถมศึกษา : เรียนอยู่โรงเรียนวัด ก็สอบได้ที่หนึ่ง มาโดยตลอด 
มัธยมศึกษา : พอมาเรียนมัธยมก็เกือบได้ที่โหล่ (แปลว่ายังไม่ได้ที่โหล่) ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน....สงสัย
โง่ลง (แต่เค้าอยู่ห้องคิงนะ แต่ก็นั่นแหละ เกรด 3.9 กว่า ได้อันดับที่ 50นิดๆก็ที่โหล่อยู่ดี)

มหาวิทยาลัย : เรียนมหาวิทยาลัยก็ดีขึ้นมาหน่อยเรียนได้เป็นอันดับห้าของผู้หญิงที่เรียนเอกเดียวกัน

(เอ่อที่เมเจอร์เดียวกันมีผู้หญิงห้าคน นอกนั้นเป็นผู้ชายหมดจ้ะ)  เวลาเรียนอิฉันเวลาเรียนจะเน้น
กิจกรรมเป็นส่วนใหญ่   ที่สถาบันมีกิจกรรมอะไรสโมสรนักศึกษา , ค่ายอาสาพัฒนา , ชมรมพุทธ
ศาสนา, ชมรมเหนือ,อีสาน,กลาง, ใต้  ชมรมอนุรักษ์  ฯ  จะต้องมีฉันเข้าไปแจมด้วยทุกกิจกรรม  แต่
ไม่เคยได้เป็นใหญ่เป็นโตกับเขาสักที T_T ฉันนางสาวดาวเรือง  แต่เพื่อนชอบเรียกไอ้เรืองหรือบางทีก็
นางสาวดาวกระจาย แต่ไม่ใช่ดาวประดับฟ้า ไม่ใช่ดาวมหาวิทยาลัย    และยังไม่มีโอกาสได้เป็นดาวใน
ใจใครสักคน   (ฮือๆ เศร้า  เหงาเพราะรัก)

 พอเรียนจบก็ตกงานอยู่ประมาณเดือนหนึ่ง  หลังจากนั้นก็มีบริษัทที่บังเอิญโชคร้าย...เอ้ย....โชคดี
รับฉันเข้าไปทำงานทำได้สักประมาณ  6เดือนก็ได้เปลี่ยนงานใหม่อีกครั้ง   ไปทำงานใกล้ๆบ้าน พร้อม
ทั้งเงินเดือนและตำแหน่งที่ดีกว่าเดิม    และบริษัทนี้แหละทำให้ฉันได้รับประสบการณ์หลายๆ  อย่าง

......ได้มิตรภาพที่แสนงดงาม
......ได้ประสบการณ์ทำงานที่ต้องทรหดและอดทน
......ได้รับผิด(รับ)ชอบงาน  และหน้าที่ ที่ต้องใช้ความสามารถหลายๆด้านมาประมวลเพื่อให้ออกมาซึ่งผลลัพธ์คือ “ความสำเร็จ” ซึ่งหลายครั้งก็ออกมาเป็น “ ความล้มเหลว” ให้ได้เรียนรู้และแก้ไข
......ได้ใช้สมองอันน้อยนิดได้อย่างมีประสิทธิภาพ
......ได้ฝึกฝนการเป็นลูกน้องและเป็นลูกพี่  และเพื่อนร่วมงาน
......ได้รู้ว่าต้องทำงานอย่างไรให้ได้ทั้งงานและได้ทั้งเพื่อนและใจคนอื่น  
......ได้รู้จักการประสานงาเฮ้ยประสานงาน การจัดการ และอะไรอีกหลายๆอย่าง ที่เป็นพื้นฐานความ
เข้มแข็ง อดทน มีน้ำใจ และความซื่อสัตย์ในกาลต่อมา   

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

*-* บางทีเหมือนกันที่ทำให้ใจคนอื่นต้องเสียไปพร้อมๆกับใจของเอง ที่เว้าแหว่งไป  L
*-* บางทีที่ทดท้อเสียจนน้ำตาตกในแล้วกลั่นออกมาเป็นความท้อแท้และทดถอย  T_T
*-* บางเวลาใจของตัวเองก็พองโตเกินกำมือตัวเอง เวลาเจอหน้าใครบางคน *-*
*-* บางเวลาใจก็พองโตพร้อมกับหน้าที่บานเวลาทำงานแล้วประสบความสำเร็จและได้ทั้งงานได้ทั้งคำชมและ อีกๆหลายๆอย่าง  :-D
และที่นี่เองเป็นจุดเริ่มต้นความฝันของฉัน และต่อไปนี้คือประสบการณ์ที่ฉัน

นางสาวดาวเรือง ประดิษฐฺ์พฤกษา อยากจะเล่า และแบ่งปัน และสานความฝันของตัวเองให้คนอื่น

ได้รับรู้บ้าง เผื่อจะเป็นแรงบันดาลใจให้กับใครได้ค่ะ

เมื่อฉันอยากเรียนเมืองนอก*-*-*-*-*-*-*-*ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้นความฝัน*-*-*-*

สรุปเหตุการณ์

เดือนมีนาคม 2002 ...........จุดเริ่มต้นความฝัน

2 มีนาคม

ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ชนกับสิบล้อปางตาย รถยนต์ไม่สามารถซ่อมได้เพราะสิ้นสภาพ จากตอน
นั้นทำให้ได้คิดว่า......

1. ถ้ายังไม่ได้บอกรักใครต้องรีบบอก พอออกจากโรงพยายาบาล เมล์ไปบอกเพื่อนทุกคนว่า   “กูรัก
พวกมึงนะ” (ขออภัยค่ะ)
2. บอกพ่อกับแม่ว่า ”หนูรักพ่อกับแม่จ้ะ” พร้อมกับกอดทั้งสองคน หลังจากที่ไม่ได้ทำอย่างนี้มานาน
3. แม่พาไปทำบุญ  รดน้ำมนต์ที่วัดเขาพระบาท   แม่บอกว่าเป็นเพราะอายุใกล้เบญจเพศ  
4. ตามหาความฝัน และเร่งมือทำเนื่องจากกลัวว่าจะตายไปพร้อมกับความฝันที่ยังไม่ได้ทำ

( 3-25 มีนาคม  นอนโรงพยาบาลและพักฝื้นอยู่ที่บ้าน)