คืนวันนั้นพี่หมื่นไม่ได้ไปนอนห้องการะเกด แต่มานอนอยู่ที่ห้องของจ้อย ความจริงจ้อยหลับไปแล้ว แต่เสียงถอนหายใจ และเสียงขยับตัวพลิกไปมาของพี่หมื่นทำให้เขาตื่น
จ้อย : นายท่านเป็นอะไรขอรับ
พี่หมื่น : ข้านอนไม่หลับว่ะ
จ้อย : คิดเรื่องแม่หญิงอยู่ใช่มั้ยขอรับ
พี่หมื่น : เออ
จ้อย : ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก แม่หญิงเขาก็เป็นอย่างนี้แหละขอรับ อยู่ให้มันชินๆ
พี่หมื่น : เอ็งชิน แต่ข้าไม่ชินว่ะ ข้าอยากกลับบ้าน
จ้อย : ถ้ากลับบ้านแล้วแม่หญิงไม่กลับด้วย นายท่านจะไม่คิดถึงเหรอขอรับ
พี่หมื่น : บอกตรงๆ นะ ความคิดถึงมันน้อยลงไปทุกที
จ้อย : ไม่คิดถึงแม่หญิง แสดงว่าคิดถึงขุนเรือง
พี่หมื่น : เฮอะ! รายนั้นก็แวะมาเยี่ยมและส่งกำลังใจอย่างเดียว ข้าก็ไม่คิดถึงเหมือนกัน
จ้อย : ถ้ากลับไป นายท่านก็สอนให้เขาพูดเยอะๆ
พี่หมื่น : เขาคงฟังข้าหรอก ขนาดแม่หญิงยังไม่ฟังข้าเลย ข้าจะไปพูดให้ใครเขาฟังได้
จ้อย : มันต้องมีสักคนที่ฟังแน่ๆ ขอรับ
พี่หมื่น : ก็มีแต่เอ็งนี่ละมั้งที่ฟังข้า เออ ดึกแล้ว นอนเถอะ ข้าก็จะนอนเหมือนกัน ข้าต้องนอนให้หลับให้ได้ เพราะพรุ่งนี้จะเจออะไรอีกก็ไม่รู้
Create Date :25 พฤศจิกายน 2566
Last Update :25 พฤศจิกายน 2566 21:12:52 น.
Counter : 179 Pageviews.
Comments :0