"ลุงวิคส์เป็นใคร" พี่หมื่นเอ่ยถามขึ้นเมื่อได้ยินการะเกดพูดถึง
"ลุงวิคส์ก็เป็นสมาชิกในบล็อกกูรู จะอัปบล็อกทุกวันจันทร์และวันพฤหัส จะเขียนบันทึกเรื่องราวการทำงาน การเข้าป่า เรื่องทำสมาธิ เรื่องร้องเพลง เรื่องออกกำลังกาย"
"ออเจ้ารู้เรื่องเขาดีขนาดนี้ แสดงว่าออเจ้าต้องตั้งใจอ่าน" พี่หมื่นกำลังจะนึกชื่นชมเมียของตัวเอง แต่ก็ต้องสะดุดกึก
"ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้าไม่มีเวลาขนาดนั้น ข้าก็เลยรีบๆ คอมเมนต์ไป ถ้ารีบมาก ข้าก็จะคอมเมนต์ว่า 'ตามมาอ่าน' แต่ถ้าไม่รีบมาก ข้าก็จะดูๆ บ้าง ดูข้อความ ดูรูปภาพ ดูชื่อเรื่อง แล้วก็คอมเมนต์ส่งๆ ไป เช่น ชื่อเรื่องว่า ไปเที่ยวกาญจนบุรีมีอะไรนะ ข้าก็จะคอมเมนต์ว่า 'นั่นสิ กาญจนบุรีมีอะไรนะ ต้องตามมาอ่านเนาะลุงวิคส์' "
"นี่ออเจ้าบอกใคร"
"บอกคนที่เข้ามา"
"ออเจ้าควรบอกตัวเอง ออเจ้ายังไม่อ่านเลย แล้วออเจ้าจะไปแนะนำคนอื่นให้มาอ่านได้ยังไง" พี่หมื่นว่าสอน แต่การะเกดก็ตีมึน
"ข้าไม่สน ข้าจำเป็นต้องสนด้วยรึในเมื่อลุงวิคส์ก็ยังไม่อ่านบล็อกข้า ลุงวิคส์บางทีก็เข้ามาคอมเมนต์ 'ตามมาเที่ยว ตามมาดูภาพ' "
"ก็ออเจ้าไปคอมเมนต์เขาอย่างนั้นก่อนน่ะ"
"แล้วยังไง เขาไม่เดือดร้อน ข้าไม่เดือดร้อน แล้วคุณพี่จะมาเดือดร้อนทำไม" การะเกดว่ากลับ
"แต่มันไม่ถูกต้อง"
"ช่างถูกช่างผิดมันเถอะค่ะ แล้วถ้าคุณพี่ไม่หยุดพูด ข้าจะกรี๊ดใส่หูคุณพี่แล้วนะ"
"นี่ออเจ้า!" พี่หมื่นเสียงเข้มขึ้น แต่การะเกดก็หาได้กลัวไม่ เพราะรู้ว่าพี่หมื่นยังไงก็ต้องอ่อนให้เธออยู่ดีในเมื่อมาอยู่ภพนี้ ไม่มีใครช่วยเหลือเขาได้นอกจากเธอ เธอเพียงผู้เดียวเท่านั้น
"ถ้าคุณพี่ไม่ตามน้ำไปกับข้า ก็ไปอยู่ที่อื่นเลย ไป"
"ข้าไปแน่ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของข้า ยิ่งมาเจอออเจ้าวิปลาสไปแล้วเช่นนี้ ข้ายิ่งไม่อยากอยู่"
"ก็ไปเลยสิเจ้าคะ ไปตอนนี้เลย" การะเกดลุกขึ้นยืนไล่ พี่หมื่นก็หน้าตึง อารมณ์ขุ่น แต่ไปไหนไกลไม่ได้ ทำได้แค่เพียงออกไปอยู่กับจ้อยและดูไก่เท่านั้น
"ข้าอยากเกิดเป็นไก่ว่ะไอ้จ้อย จะได้ไม่ต้องสนใจเรื่องใคร"
"นายท่านไม่ต้องเป็นไก่ นายท่านก็ทำได้ แค่นายท่านอยู่ที่นี่ให้มีความสุขและรอเวลากลับบ้านเท่านั้น"
"พูดง่าย แต่ทำยากจังว่ะ เพราะข้าผูกพันกับแม่หญิงไปแล้ว ถ้าไม่เจอกันแต่แรก มันคงดีกว่านี้"
"เขาเรียกว่าพรหมลิขิตนายท่าน ไม่อยากเจอก็ต้องเจอกันอยู่ดี มันหลีกหนีกันไปไม่พ้น"
"เฮ้อออ..." พี่หมื่นถอนใจยาวแล้วทอดสายตามองไปข้างใน
ตอนนี้สายตาการะเกดไม่ได้จดจ่ออยู่ที่หน้าจอโน้ตบุ๊กแล้ว แต่ไปจดจ่อที่หน้าจอสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่เธอเรียกว่าโทรทัศน์ ก่อนจะกระโดดโลดเต้น แล้วเปิดประตูออกมายิ้มแย้มให้คนที่อยู่ที่สนามหญ้าเหมือนลืมไปสิ้นว่าเมื่อครู่ก่อนมีเรื่องหมางใจกัน
"พิธาจะได้เป็นนายกแล้วคุณพี่!"
"แล้ว... แล้วยังไง..."
"คุณพี่ช่วยตื่นเต้นกับข้าหน่อย"
"เฮ้อออ... ไอ้จ้อย แม่หญิงของเอ็งเมื่อครู่ก่อนก็อยากจะกรี๊ดใส่หูข้า มาครานี้อยากจะให้ข้าตื่นเต้นเป็นเพื่อน ข้าตามไม่ทันแล้วไอ้จ้อยเอ๊ย ข้าว่าข้าขอไปตาย เอ่อ ไปนอนก่อนนะ ข้าเพลียจริงๆ ว่ะ"
จ้อยก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ มองดูนายตัวเองเดินเข้าบ้านไปอย่างหงอยๆ เซื่องซึม ขณะที่การะเกดยิ้มกว้างเดินตามหลังเข้าไปกอดแขนเอาศีรษะอิงไหล่เขาคนนั้น
Create Date :03 พฤศจิกายน 2566
Last Update :3 พฤศจิกายน 2566 14:31:07 น.
Counter : 271 Pageviews.
Comments :0