ไว้คัดกรองแนวคิดเน้นๆ ได้ จะนำเหนอ ณ ภายหลังนะคร๊าาา

หัวข้อวันนี้ "คำญี่ปุ่นในองค์กรญี่ปุ่น"

องค์กรญี่ปุ่นหลายๆ องค์กรมีวัฒนธรรมการทำงานที่คล้ายกัน

มีแนวคิดคล้ายๆ กัน ยึดปรัชญาหลักๆ แบบเดียวกัน

จะต่างกันก็แค่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในองค์กรเท่านั้นเอง

องค์กรญี่ปุ่น จะทำงานทีก็ต้องประชุมเปิดงาน จะเลิกงานทีก็ประชุมปิดงาน 

ไอ่ประชุมเปิดปิดงานนี้ จะเป็นคล้ายๆ เข้าแถวเคารพธงชาติ

ถ้าใครเคยดู รถไฟฟ้ามาหานะเธอ...คงจินตนาการออก..

ฉากที่บ.ของเหมยลี่จะต้องเต้นแอโรบิกก่อนเริ่มงาน จนนางแหวะใส่เจ้านายอ่ะแหล่ะ

ออกกำลังกายตอนเช้า คนญี่ปุ่นเค้าเรียก ไทโซ  (体操)

พอออกกำลังกายเสร็จ เคารพธงชาติอะไรเรียบร้อย เค้าก็จะประชุมเปิดงาน

บ้างก็เรียกว่า โชเร (朝礼) บ่แม่นโชเร่ที่เป็นตลกเด้ออออ

บ้างก็เรียกว่า โชไค (朝会)

หลายบริษัทก็โชเรกันทุกวันก่อนเริ่มงาน บางบริษัทก็สัปดาห์ละที แล้วแต่ที่นะคะ 

เนื้อหาการประชุมหลักๆ ก็จะเป็นเรื่อง โฮ เรน โซ (報連相)

เรื่องของผักปวยเล้ง o_O! 

ถ้าเปิดดิก มันจะแปลว่าผักปวยเล้ง, ผักโขม อ่านเหมือนกันแต่สะกดต่างกันจ้าาาา

คำว่าโฮเรนโซ ในองค์กรญี่ปุ่น เป็นวัฒนธรรม, เป็นวินัยในการทำงานที่พึงมี เป็นเรื่องที่คนญี่ปุ่นทำได้ดี แต่คนไทยไม่ค่อยทำ แต่ถ้าทำได้ นายญี่ปุ่นจะรัก แต่ไม่หลง เพราะไม่ใช่มนต์ดำของผีอีแพง (ตึ่งโป๊ะ) มาดูความหมายกันดีกว่านะคะ

โฮ　(報)ย่อมาจากคำว่า  โฮโคขุ (報告)แปลว่า "การรายงาน" 

เรน  (連)ย่อมาจากคำว่า เรนระขุ  (連絡)แปลว่า "การติดต่อ"

โซ (相)ย่อมาจากคำว่า โซดัน (相談)แปลว่า "การปรึกษาหารือ"

ดังนั้น โฮเรนโซในองค์กรญี่ปุ่น คือการรายงาน, การติดต่อและการปรึกษา

นิสัยสามสิ่งนี้ จะเป็นตัวผลักดันให้งานเดินหน้าได้อย่างราบรื่นและสำเร็จ

คนญี่ปุ่นเวลามอบหมายงานใคร เขาจะไม่ได้อยากดูตอนงานเสร็จทีเดียว แต่เขาจะคอยตรวจสอบขั้นตอน, ความคืบหน้า ดังนั้นเราได้งานมา จะทำงานแบบไหน วิธีการยังไง หรือความคืบหน้ากี่เปอร์เซนต์เป็นเรื่องที่ต้อง "รายงาน (โฮโคขุ)" ให้นายญี่ปุ่นและเพื่อนร่วมทีมได้ทราบอยู่เสมอ..

เวลาจะทำอะไร ก็ให้ติดต่อ แชร์ข้อมูลกันอย่างสม่ำเสมอ (เรนระขุ)และเมื่อเกิดปัญหา, มีเรื่องคิดไม่ตกก็ต้อง "ปรึกษา (โซดัน)" อย่าอมพะนำ มาบอกตอนที่สายเกินแก้

เหมือนวัฒนธรรมของเขาจะรู้กันดีว่า ไม่มีงานใด ราบรื่นเสมอไป

ดังนั้น โฮเรนโซ จึงเป็นอะไรที่ต้องทำให้เป็นนิสัย เป็นวินัยในการทำงาน 

การที่ไม่รู้แล้วบอกว่าไม่รู้ ทำไม่ได้แล้วไปปรึกษา เป็นเรื่องที่คนญี่ปุ่นไม่เคยโกรธ

แต่จะพิโรธมาก (ถึงขึ้นตบโต๊ะ เตะขาโต๊ะ...(ในบางรายที่มันโมโหร้าย))

 หากไม่รู้แล้วบอกว่ารู้ ไม่ได้แล้วบอกว่าได้ 

นายเก่าของดิฉันพูดอยู่บ่อยๆ คำจากปากคนไทยที่เค้ากลัวที่สุดคือคำว่า "ไม่เป็นไร"

เพราะคนไทย "ไม่เป็นไร" ทีไร มันต้อง "เป็นอะไร" ทุกที (แต่ดันหุบปากไม่ยอมบอกเพราะกลัวผิด)

เล่ามาถึงตรงนี้ ไม่ได้จะปอปั้นว่าคนญี่ปุ่นเขาดีเลิศ และว่าคนไทยง่อยเง่าทำงานไม่เป็น

เพียงแต่อยากแชร์ แนวคิดดีๆ ที่มันมีประโยชน์ เราก็เห็นกันมาแล้วว่าญี่ปุ่นเค้ามีศักยภาพขนาดไหน 

ดูจากแผ่นดินไหวครั้งใหญ่และสึนามิครั้งใหญ่ล่าสุดนี่ก็รู้แระ...ว่าเค้าทำงานกันแบบไร้ "มุดะ" (ความสูญเปล่า) จริงๆ 

ไว้รอบหน้ามาต่อเอ็พพิโสดสอง...มุริ มุระ มุดะ (ไม่เกี่ยวกะมุตตาและมุนินทร์เด้ออออ)

แล้วเจอกันใหม่ค่าาาาาา  มะตะไอมาโชววว