BlogGang.com : : DeE dEe : เขายังคงอยู่รอบตัวเรา?

เขายังคงอยู่รอบตัวเรา?

หากว่าเรารับรู้ถึงเขาได้ เราคงรู้ว่าเขาต้องการอะไร...
หรือยังคงอยู่ที่ตรงนั้นเพื่ออะไร...

สมัยมัธยมต้น...บ้านเพื่อนเป็นที่ซ่องสุ่มหลังเลิกเรียน นอกเหนือจากรวมตัวไปเดินห้าง หรือแม้แต่หนีเรียนไปเล่นสเก็ต...
เพื่อนสนิทที่สุด กลับเป็นเพื่อนต่างห้อง รู้จักกันโดย เพื่อนคนนี้เข้ามาทักบนรถเมล์ (อะไรดลใจมันก็ไม่รู้เนอะ ..)
บ้านของมันเป็นตึกแถวอยู่หลังวังบูรพา อยู่หัวมุมตรงสามแยกที่จะทะลุไปดิโอลด์สยาม ในตอนนี้
ข้างล่างสมัยก่อนเปิดเป็นร้านเครื่องใช้ไฟฟ้า มีบันไดขึ้นไปชั้น 3 ที่ครอบครัวของมันเช่าอยู่ ในตรอกด้านหลังตึก
ทุกครั้งที่ไปบ้านมัน ถ้าหากโดนปล่อยทิ้งไว้คนเดียว จะรู้สึกเหมือนกับมีคนอยู่ด้วย แต่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าแค่นั้น
แม้จะไปเกือบทุกวันจนแทบจะเป็นบ้านตัวเอง แต่ก็ยังเป็นทุกครั้ง
ช่วงเวลาที่จะเดินเข้าห้องน้ำ ก็จะกลัวเป็นที่สุด แบบไม่มีสาเหตุ
ผ่านไปหลายปี....
ครอบครัวของมันก็ย้ายไปเช่าบ้านไปอยู่อีกหลัง ในตรอกด้านหลังวังบูรพาอีกด้าน
กับบ้านเพื่อนหลังนี้ .. ก็รู้สึกเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกกลัวกับเป็นแบบเฉพาะบางที่ในบ้านเท่านั้น
ห้องนอนพ่อมันที่ชั้น 2 ทุกครั้งที่จะต้องขึ้นไปชั้น 4 ที่มันนอน จะต้องวิ่งขึ้นบันไดช่วงชั้น 2-3 ทุกครั้ง
แม้แต่มันเองก็ยังเป็นไปด้วย แต่ก็บอกเราเรื่อยว่าไม่มีอะไร รวมทั้งแม่มันก็ว่าเราเป็นโรคกลัวผีขึ้นสมอง
แต่ช่วงนึง อยู่ดี ๆ เราก็กลัวเวลาเดินขึ้นบันได จากชั้น 3 ไปชั้น 4 ที่มันนอน ตัวบรรได จะทำชิดติดหน้าต่างด้านหลังตึก
เดินขึ้นไป 4-5 จะเป็นชานพัก แล้วก็ถึงจะเป็นขั้นบันไดทอดยาวจนถึงชั้นบน
นอกหน้าต่างเป็นตรอก มองเห็นตึกแถวอยู่ด้านหลัง
กลัววววว หน้าต่างบานนั้นมากแบบหาสาเหตุไม่เจอ มองออกไป มีความรู้สึกเหมือนมีคนยืนอยู่ แต่จริงๆ มันไม่มี
ได้แต่บ่นกับเพื่อนว่าไม่รู้ทำไม แต่ที่รู้ ๆ บางครั้งเพื่อนมันก็พาวิ่งขึ้นบันไดช่วงที่เป็นจุดที่เรากลัวเหมือนกัน
บางทีก็ทำเป็นแกล้งวิ่งหนี บางทีก็แกล้งทำเป็นรีบ แต่เราก็ไม่เคยสนใจอะไร คิดว่ามันทำเล่น ๆ แกล้งเรา
เพราะแม่มันประกาศ บ้านนี้ไม่มีผี ผีมีที่ไหน (ถึงจะประกาศแค่ไหนหนูก็ยังกลัวน่ะแม่ )
หลายปีต่อมา....
มันแต่งงาน ไปอยู่บ้านแฟนที่ชลบุรี บ้านแฟนมันเป็นตึกแถว ถ้าเลี้ยวขวาตรงแยกเฉลิมไทย วิ่งไปจนถึงทางแยก
ตรงนั้นเหมือนเป็น 5 แยก มีวัดอยู่ทุกทางแยกเลยก็ว่าได้
บ้านมันอยู่ตรงนั้น หน้าก็วัด หลังก็วัด ขวามือถัดไปหน่อยก็วัด ซ้ายมือถัดไปหน่อยก็วัด แทบจะเรียกว่าบ้านมันอยู่กลางดงวัด
ที่บ้านหลังนี้ จุดที่เรากลัวเป็นชั้น 2 ห้องเหล่าก๋ง (ปู่ของแฟนมัน)
เหล่าก๋งซื้อบ้านหลังนี้หลายปี วันนึงจำเป็นที่จะต้องไปค้างบ้านมัน ถ้าเข้าห้องนอนไปแล้ว อยากเข้าห้องน้ำ ก็ต้องเดินออกมาเข้าห้องน้ำที่อยู่ติดบันได
เราดันมีความรู้สึกว่า เหมือนมีผู้ชายคนนึงยืนอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ ซึ่งทั้งที่จริงมันไม่มีใครหรอก แต่มันรู้สึกแบบนั้น
และมั่นใจด้วยว่าเป็นผู้ชาย รูปร่างไม่ผอมบาง สูงประมาณไหน ใส่ชุดสีดำ ๆ ทึม ๆ
ถ้าถามว่าเรากลัวไหม ถามมาด้ายยย... ไม่น่าถามเลย
จนวันนึงเราก็บ่นกับอาอี๊พี่เลี้ยงลูกมัน ว่าเราเป็นคนกลัวผี ... เขาเลยบอกว่าถ้างั้นเราอยู่บ้านหลังนี้ไม่ได้แน่ แล้วก็เริ่มเล่าเรื่องให้ฟังว่า
เพื่อนเรากับแฟน เปิดร้านขายเฟอร์นิเจอร์ สมัยเปิดร้านใหม่ ๆ ถ้าสองคนยังไม่ตื่น จะมีเสียงทุกประตูห้องนอนมันที่ชั้น 4
แต่พอมันตื่นออกมาดู กลับไม่มีใครเลย จนมันสงสัยเดินสำรวจทุกชั้น แต่เหล่าก๋งไปออกกำลังกาย อาอี้ที่เป็นพี่เลี้ยงเด็กยังไม่ตื่น
ช่วงที่เหล่าก๋งไม่สบายหนัก อาการทรุด ก็จะได้ยินเสียงเรียกของเหล่าก๋ง ดังขึ้นไปถึงห้องนอนมัน ทั้ง ๆ ที่
เหล่าก๋งป่วย แต่ก็ทำให้มันพาเหล่าก๋งไปโรงพยาบาลได้ทัน
พร้อมทั้งตบท้ายว่า โอ๊ย ... ใช่เลย หน้าห้องน้ำที่เรากลัวน่ะ มีคนเห็นเป็นผู้ชายยืนอยู่จริงๆ
ยังไม่พอ อาอี๊เล่าต่อด้วยความเมามันว่า ... บ้านที่เพื่อนเราเคยอยู่แต่ละหลังก็ใช่ย่อย...
พร้อมทั้งหันไปบอกว่า ไม่เชื่อถามมันสิ จนเพื่อนเรายอมพูดให้ฟังว่า....
บ้านหลังแรก....
จะเห็นคนแปลกหน้าอยู่ในบ้านมันเยอะมาก ถึงขนาดน้องมันออกจากห้องจะเข้าห้องน้ำ แต่แล้วกลับมาเข้าห้องโดยที่ยังไม่ได้เข้าห้องน้ำ พร้อมบอกว่า ใครไม่รู้วิ่งแย่งเข้าห้องน้ำไปแล้ว ทั้งบ้านมีมันกับน้องอยู่กันแค่สองคน มันก็เลยออกไปพิสูจน์ว่าใครอยู่ในห้องน้ำ แต่ก็ไม่เจอใครเลย
น้องชายคนเล็ก ตกบันไดแบบเอาหัวลงมา สไลด์ลงมาจากชั้น 3 ที่ทอดยาวลงมาถึงชั้นล่าง แต่กลับไม่มีแผลสักนิด เหมือนมีคนคอยรับไว้
แถวบ้านมัน ในสมัยสงครามโลก โดนทิ้งระเบิด มีคนเสียชีวิตเยอะมาก
บ้านหลังที่ 2.....
ห้องนอนพ่อมันที่เรากลัว มีคนเห็นมาเยอะแล้ว ไม่มีคนอยู่ในห้องแต่มีเสียงเหมือนกับมีคนอยู่ในห้องประจำ
ส่วนบันไดที่เราอยู่ดีๆ กลัวขึ้นมา มันเป็นคนเห็นเองกับตา....พร้อมเก็บงำไว้ไม่ปริปากบอกเราเลย
วันนั้นมันกลับจากช่วยพ่อขายของ เกือบเที่ยงคืน เดินขึ้นบันไดแต่ตามันเหลือบเห็นผู้ชายคนนึง ยืนติดหน้าต่างจ้องมาในบ้าน
(แทบจะเรียกได้ว่าในระยะเผาขนทีเดียวแหละ) มันช๊อคและตกใจ เดินขึ้นบันไดไปร้องไห้ที่ชั้นบน
ด้วยความที่แม่มันชอบประกาศว่า บ้านนี้ไม่มีผี ผีไม่มีในโลก
มันตัดสินใจเดินกลับลงมาพิสูจน์คำประกาศของแม่มัน แต่สิ่งที่เจอคือความว่างเปล่า.....
แล้วมันก็ต้องช๊อคยิ่งกว่าเดิมเพราะนึกได้ว่า ตึกแถวที่มันอยู่ด้านหลังตีกเป็นผนังเรียบบบบบบบ ไม่มีที่ให้คนยืนอยู่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
ใครล่ะ? จะสามารถยืนอยู่นอกหน้าต่าง บนความสูงระดับตึก 3 ชั้น ได้ล่ะ .....
พอมันเล่าเรื่องให้ฟังจนจบ ด้วยการกระตุ้นให้ต้องเล่าจากการเปิดเผยของอาอี๊
เราก็เริ่มโวยวาย สิบกว่าปี... แกปล่อยให้ชั้นกลัวมาสิบกว่าปี.... ถ้าอาอี๊เค้าไม่พูดออกมาแกก็คงไม่เล่าให้ฟัง
มันหันมาตอบแบบหน้าตาเฉยว่า "ถ้าเล่าให้ฟัง...แกก็กลัวจนไม่ยอมมานอนค้างบ้านชั้นสิ ปรกติแกก็แทบไม่ยอมค้างบ้านใครอยู่แล้ว"
มันช่างเป็นเพื่อนที่น่ารักจริงๆ เห็นด้วยไหม??

Create Date : 31 มีนาคม 2550

Last Update : 15 เมษายน 2550 19:46:46 น.

0 comments

Counter : 232 Pageviews.