Bloggang.com : 94025 : จักรยานสีชมพู

จักรยานสีชมพู

พอได้ไปดูสถานที่พร้อมกับคนเรียนและบรรยากาศ แล้วก็ตามครอบครัวไปอีกครั้งในสัปดาห์ต่อมา จะบอกว่าติดใจก็ยอมรับ เพราะว่าคนเรียนเขาอยากเรียนมาก แต่คราวนี้เราก็ยังอิดๆ ออดๆ ที่จะสอนใคร เพราะอย่างที่บอกว่าภาษาเรานั้นใช้ได้พอเอาตัวรอด ความที่ไม่มีใครพูดภาษาเยอรมันด้วยเลย เพื่อนบ้านก็อยากพูดภาษาอังกฤษมาก (หรือทนรอเราพูดออกมาสักประโยคไม่ไหว หรือฟังไม่รู้เรื่อง หรือ Smiley

....) ตอนไปเรียนภาษาเนี่ยเจอพวกพูดไม่รู้เรื่องแต่ไม่เกรงใจใครทุกคลาส แต่เราไม่เคยรำคาญนะ กลับชื่นชมความกล้า มีแต่ครูที่บ่นว่าให้แบ่งคนอื่นพูดบ้างหรือไม่ก็ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเรียกคนอื่นแทน Smiley

ดูสไตล์การสอนของสามี ก็คือถามว่าวันนี้อยากรู้อะไร คนที่โต๊ะก็หยิบกระดาษ (ส่วนมากเป็นการบ้าน) มาให้ช่วย แกก็บอกไปว่าข้อนี้ต้องเป็นอย่างนี้ แล้วอธิบายไวยกรณ์ จริงๆ แล้วพวกนี้ก็พอรู้ภาษามาแล้วนิดๆ เพราะว่าเขาก็มาอยู่ที่นี่กันหลายเดือนแล้ว และมีการสอนภาษาเยอรมันจากหน่วยงานต่างๆ ในหลายเมือง อย่างที่บอกว่าพวกนี้อยากพัฒนาภาษาจริงๆ ใครบอกว่ามีที่ไหนสอนฟรี แกก็พากันไป

อย่างคนอพยพที่เราคุ้นๆ พอถามเรื่องราวได้ ก็เล่าว่าสัปดาห์หนึ่ง แกไปสามที่ ตามเมืองต่างๆ นั่งรถเมล์ไป บ่นนิดๆ ว่าค่ารถเมล์แพงมาก แต่ก็ไปเพราะว่าต้องการเรียนรู้จริงๆ โดยแกหวังว่าจะได้รับอนุญาตให้อยู่ในประเทศ และสามารถหาโรงเรียนเรียนคอร์สต่างๆ เพื่องานที่ดี

สัปดาห์หนึ่งรัฐบาลสวิสจ่ายเงินให้ผู้ลี้ภัยคนละ 70 ฟรังซ์ เป็นเงินน้อยมากเมื่อนึกถึงค่าครองชีพที่นี่ แต่สำหรับผู้ลี้ภัย เป็นเงินจำนวนมากและจะไม่ยอมพลาดวันจ่ายเงินเลย พวกนี้พอได้เงินก็ต้องสำรองไว้เผื่อซื้อเสื้อผ้า รองเท้า ยารักษาโรค ไม่เฉพาะอาหารที่ต้องซื้อมาทำกินเอง

สิ่งที่น่าสนใจอีกอย่างคือ บ่อยครั้งจะได้ยินหนุ่มๆ ผู้ลี้ภัยจากประเทศมุสลิมเล่าว่าเขาทำอาหารกินเอง เล่าให้เราฟังด้วยความภูมิใจ เข้าใจว่าตอนอยู่บ้านแม่ พี่สาว น้องสาวทำให้กิน พอมาอยู่อย่างนี้ก็ต้องทำกินเอง

พอดีกับเป็น Spring cleaning ในกลุ่มบ้านที่อยู่ เราไปเจอจักรยานเก่าๆ คันหนึ่ง ก็นำมาซ่อมเปลี่ยนอะไหล่เช่นยางใน ที่ปั่น เปลี่ยนไฟหน้า และจัดหาล็อคให้ ก็เอาไปให้คนอพยพชาวอัฟกันคนหนึ่งที่คุ้นเคย แกดีใจมากเพราะว่าแกหวังว่าจะประหยัดค่าเดินทางสัปดาห์ละหลายฟรังซ์ หลังๆ แกรายงานให้ฟังว่าได้ขี่จักรยานไปเมือง Brugg บอกว่าระหว่างทางวิวสวยมาก อีกวันแกใช้เวลา 90 นาทีขี่ไปถึงซูริค โชคดีที่มีทางเล็กๆ เฉพาะคนเดินหรือขี่จักรยานเลียบริมแม่น้ำลิมมัท (Limmat) คนซ่อมคนให้ก็ดีใจไปด้วยเพราะว่าแกสามารถไปไหนๆ ได้ไม่ติดอยู่กับใน GOPS ซึ่งทุกคนบ่นว่าน่าเบื่อมาก หลายสัปดาห์ต่อมาก็ทะยอยเห็นเด็กๆ พวกนี้มีจักรยานมาอวดกัน เพราะว่าครูที่สอนภาษาที่เขาไปเรียนกันก็หาจักรยานให้ผู้ลี้ภัยด้วย จักรยานบริจาคก็จะมีหลากหลายเลือกไม่ได้ แล้วแต่จะได้อะไรมา บางคนก็ขี่จักรยานสีชมพูเชียว บ้างก็ยืดเบาะนั่งสูงแล้วก็ยังคันเล็กไป ก็ดีกว่าไม่มีนะ เพราะว่ามีจักรยานเนี่ยมันสามารถทำให้ชีวิตดีขึ้นจริงๆ

มุมมองจากเจ้าหน้าที่ ก็ไม่ค่อยพอใจนักกับการที่ผู้อพยพมีจักรยาน เพราะว่าที่จอดไม่พอ และกลัวจะเกิดเหตุการกระทบกระทั่งกับคนขับรถ เช่นไปขีดสีรถ หรือเกิดอุบัติเหตุ แต่ก็ได้แต่บ่น เพราะเจ้าหน้าที่เองก็เห็นๆ ว่าดีกว่าให้คนอพยพกระจุกตัวกันแต่ในห้องใต้ดิน

Create Date : 31 พฤษภาคม 2559

Last Update : 31 พฤษภาคม 2559 16:28:41 น.

0 comments

Counter : 919 Pageviews.