วันเสาร์ที่ 11 ต.ค. 2551
เป็นวันที่รับโทรศัพท์บ่อยมากกก
ตื่นขึ้นมา Misscall 15 สาย(ตื่นสาย) โอย...อระหัง(ชาวพุทธ)
หลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปไหนเลยคุยโทรศัพท์อย่างเดียว เดี๋ยวรับ เดี๋ยววาง
เพราะให้มีเหตุ เนื่องจากไปลงโฆษณาขายรถเอาไว้
เนื่องจากจะขายรถ แล้วหอบสังขาร ผ้าผ่อนติดตามสามีไปอยู่นอร์เวย์
คำพูดก็ซ้ำๆกันประมาณนี้เลย
...เออเห็นประกาศขายรถในเวปน่ะครับ/ค่ะ
...ค่ะ
...ขายยังงัยค่ะ
...ขายดาวน์ค่ะ ตามราคาประกาศ 265,000 บาทค่ะ
...เหลือกี่งวดครับ
...41 งวดค่ะ
...ผ่อนเดือนเท่าไหร่คะ
...13,591 ค่ะ
...อ๋อค่ะ ถ้างั้นไม่รบกวนแล้วครับ
แล้งงัยเนี๊ยะ อิชั้นอยากขายนะค่ะไม่อยากลงโฆษณาเล่นๆ กรุณาแสดงความสนใจมากกว่านี้ ให้คนขายเค้ามีความหวังหน่อยดิ

วันอาทิตย์ 12 ต.ค.2551
วันนี้มีมาอีกวัน
เหมือนเดิมทุกประการ แต่ดีหน่อยมีคนจะมาดูรถล่ะ
ใจชื่นขึ้นมาหน่อย เริ่มมีความหวัง หวังว่าคงไมกินแห้วเหมือนอาทิตย์ที่แล้วนะ

ความจริงอาทิตย์ที่แล้วก็ตกลงขายแล้วล่ะ ไปแบ็งค์เรียบร้อยทำเรื่องโอนเสร็จ
จ่ายค่างวดล่วงหน้าสองงวด บวกค่าธรรมเนียมโอนอีก 4,000 บาท
ผลปรากฏ เจ้าหน้าที่แบ็งค์บอกว่าพี่ หนูดูแล้วพี่เค้าไม่ผ่านนะคะ
แล้วงัยเนี๊ยะ เลยถามน้องเค้าไปแล้วทำไมไม่บอกคนที่จะซื้อพี่ล่ะ
...เราบอกเลยไม่ได้ค่ะ ต้องโทรบอก(คิดในใจต่างกันตรงไหนเนี๊ยะ)
...อ้าว...ยิ้ม เหรอ(ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกแล้วให้ตู จ่ายค่างวดไปตั้งสองงวดแล้วตูจะกินอะไรว๊ะเนี๊ยะกว่าจะถึงสิ้นเดือน นาน นะมึง แบบว่าคิดในใจหยาบ
ได้)