|
ยามเช้า...ในหน้าหนาว
ยามเช้าอย่างช้าช้า ในหน้าหนาว
ฝนเม็ดพราว เกาะกลีบดอก สกาวใส
หอมหมื่นลี้ กระดังงา เหมือนล่นไฟ
นั่น...ผีเสื้อ กระพือไหว ให้ยลชม
ตื่นจาก นิทราสนิท ในคืนอุ่น
หอมละมุน กลิ่นกาแฟ แกล้มขนม
ข้ามคืนหนาว พราวสายฝน กล่อมบรรทม
ฤดีรมย์ ก็สมบูรณ์ ฤดูกาล
สหายรัก...ข้าน้อย เพียงผ่อนพัก
เพื่อรู้จัก ทักทาย กายสังขาร
จากสมอง ลำไส้ ถึงทวาร
จนหัวใจ เบิกบาน สราญรมย์
สหายข้า... ท่านเห็นใด ในคืนมืด
ในความชืด มีรสใด ในความขม
ในความสุข รสชาติใด ในระทม
ในสายลม ห่มโลก ท่านโศกใด
ยามเช้าอย่างช้าช้า ในหน้าหนาว
ทีละก้าว ละก้าว พราวสดใส
ทุกขณะ เข้าออก จากข้างใน
ไม่ยึดติด ไม่เกาะไว้ คือไม่มี
*ดูกร ภิกษุทั้งหลาย !
ความทุกข์ทั้งมวลมีมูลรากมาจากตัณหา อุปาทาน
ความทะยานอยากดิ้นรน และความยึดมั่น ถือมั่น เป็นของเรา
ดูกร ภิกษุทั้งหลาย !
เธอจงมองดูโลกนี้โดยความเป็นของว่างเปล่า
มีสติอยู่ทุกเมื่อ ถอนอัตตานุทิฏฐิ คือความยึดมั่นถือมั่นเรื่องตัวตนเสีย
ด้วยประการนี้ เธอจะเบาสบาย คลายทุกข์กังวล
ไม่มีความสุขใด ยิ่งไปกว่า การปล่อยว่างและการสำรวมตนอยู่ในธรรม
*จากหนังสือเรื่อง พุทธโอวาทก่อนปรินิพพาน
เรียบเรียงจากพระไตรปิฎก โดยอาจารย์วศิน อินทะสระ
ภาพจาก //www.mut.ac.th/~b3111078/newpage1.htm
Create Date : 27 พฤศจิกายน 2550 |
|
6 comments |
Last Update : 27 พฤศจิกายน 2550 15:38:03 น. |
Counter : 1178 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: หน่อยอิง 27 พฤศจิกายน 2550 11:14:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: อิสยาห์ แม่ฟ้าหลวง IP: 117.47.231.178 4 พฤษภาคม 2551 10:45:38 น. |
|
|
|
|
|
|
|