Bloggang.com : tasunyae : โลกกว้างเกินไปหรือหัวใจเราแคบเกิน

In the world,you're somebody,but with somebody you're the world....

Group ตัวอย่าง

กันยายน 2550

						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30

23 กันยายน 2550

โลกกว้างเกินไปหรือหัวใจเราแคบเกิน

โลกกว้างเกินไปหรือหัวใจเราแคบเกิน

วันเวลาที่ผ่านมา...ชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต บางคนผ่านมาเพียงเพื่อจะผ่านไป

แต่บางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น..จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนรู้จัก

คนคุ้นเคย... ล่วงเลยไปถึงกลายเป็นคนรักกัน

เวลาเปลี่ยน..สถานการณ์เปลี่ยน สถานภาพทางความรู้สึกของเราก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย

บางคนก็ยังให้ความเป็นคนแปลกหน้า

ยังรักษาระยะห่างของการเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคยหรือคนรักกันไว้ได้อย่างคงที่

บางคน...เปลี่ยนแปลงจากคนแปลกหน้ากลายเป็นคนคุ้นเคย จากคนคุ้นเคย...กลายมาเป็น คนรักกัน

ทำลายระยะห่างของความรู้สึกให้สั้นลงอย่างรู้สึกได้

และเมื่อนั้นเรื่องราวดีๆที่สวยงามทางความรู้สึกจึงเกิดขึ้น

แต่ในทางกลับกัน..ระยะห่างของบางคนอาจห่างไกลออกไปจนสุดหูสุดตา

จากคนเคยรัก คนคุ้นเคย กลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก ...กลายเป็นคนแปลกหน้าทางความรู้สึกไป

แน่นอนว่า..ระยะห่างของคนรู้จัก กับ คนรักย่อมไม่เท่ากันเป็นแน่

แต่นั่นแหละ..ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ

ฉันเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของกาลเวลา พอกับเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของความรู้สึก

ไม่มีมาตราวัดใดที่จะใช้วัดระยะห่างของความรู้สึกได้

และระยะห่างในแต่ละสถานภาพทางความรู้สึกในแต่ละคนก็คงจะไม่เท่ากัน

เราระบุชัดไม่ได้ว่า 1 เท่ากับ 1 ในความรู้สึกของอีกคน

1 ในความรู้สึกของคนหนึ่ง อาจจะเป็น 100 ในความรู้สึกของอีกคนก็เป็นได้

และในเมื่อการคบหากันเป็นปฏิสัมพันธ์ของคนสองคน

เราจึงมองเห็นความไม่ลงตัว เห็นระยะห่างที่ไม่เท่ากันของคนสองคนได้เสมอ

กับคนบางคน...เราอยากเป็นมากกว่าคนรู้จักเราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรามันสั้นลง

กับคนบางคน เราอยากเป็นน้อยกว่าที่เป็นอยู่เราก็จะพยายามให้ระยะห่างของเรายาวไกลออกไป

แต่กับบางคนเรากลับอยากรักษาระยะห่างตรงกลางไว้ให้คงที่

ไม่ให้ห่างหาย..จางหนี หรือ...เข้ามาใกล้จนเรารู้สึกอึดอัด

เคยรู้สึกใช่ไหมว่า..ขณะที่เราเดินเข้าหา บางคนกลับกำลังเดินหนี

กับบางคนเรากำลังเดินหนี...บางคนกลับเดินตาม

กับบางคนเราก็ต้องการระยะห่างประมาณหนึ่งไม่ต้องใกล้มากแต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน

ขณะที่บางคนวิ่งตาม...ล้มลุกคลุกคลานและเจ็บปวด กับระยะห่างของอีกคนที่ทิ้งไว้ตรงหน้า

และขณะเดียวกันกับที่อีกคนก็วิ่งหนีโดยไม่คิดจะหันกลับมามองความเจ็บปวดของอีกคน

อะไรก็เกิดขึ้นได้...กับความรู้สึกคน เหนื่อยแสนเหนื่อย...ล้าแสนล้า

แต่สุดท้ายก็ยังพยายาม....พยายามที่จะยื้อยุฉุดดึงอยู่เช่นนั้น

บางคนปล่อยความรู้สึกของอีกคนไว้...บนความห่าง

ห่างจนลับตา..ไม่เคยหันกลับมามองหรือรับรู้ความเป็นไปของอีกคน

ไม่เคยรับรู้ว่า...ระยะห่างที่เขาทิ้งไว้กับอีกคนมันสร้างความเจ็บปวดได้ประมาณไหน

แต่ก็มีบางคนที่เหนื่อยล้ากับระยะห่างที่รักษาไว้เพียงแค่นั้น

ไม่ต้องห่างไป..แต่เข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้ ต้องการเพียงเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบ

การทำลายระยะห่างของคนสองคน อาจไม่ใช่เรื่องยาก แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายนักสำหรับอีกหลายๆคน

บางคนพยายามมาเกือบทั้งชีวิต ระยะห่างที่ว่าก็ยังคงห่างอยู่เช่นเดิม

ขณะที่บางคนอยู่นิ่ง.. ไม่วิ่งหนี.. ไม่วิ่งตาม..ปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของเวลา

ไม่เรียกร้องให้เกิดความคาดหวัง..ไม่ปล่อยละเลยจนเหมือนเฉยชา

ระยะห่างนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้ราวปาฏิหาริย์

...เอาใจช่วยสำหรับคนที่พยายามเดินเข้าหาให้อีกคนหันกลับมามองบ้างระยะห่างจะได้สั้นลง

เพราะวันหนึ่งคุณอาจรู้สึกว่าความพยายามของคุณมิได้ไร้ค่า

ร้องขอสำหรับคนที่เดินหนี ให้หันกลับมามองความรู้สึกของอีกคนบ้าง

เพราะบางทีคุณอาจสูญเสียอะไรดีๆไปเพราะระยะห่างที่คุณทิ้งไว้ให้อีกคน

..เห็นใจกับการรักษาระยะห่างให้คงที่สำหรับบางคน

เพราะบางทีมันก็ทรมานมากกว่า การพยายามเดินเข้าใกล้ หรือห่างหนีเสียอีก..

แล้วคุณเล่า..?

เคยนึกย้อนกลับมามองระยะห่างของคุณกับผู้คนรอบตัวกันบ้างไหม?

เคยรู้สึกไหมว่า บางทีความห่างไกล กับ ระยะห่างของความรู้สึกกลับเป็นตัวแปรผกผันกัน?

..เคยรู้สึกถึงระยะห่างทั้งที่ตัวอยู่ใกล้ๆ

หรือรู้สึกใกล้กันแล้วทางความรู้สึกทั้งที่ตัวอยู่แสนไกลไหม?

เคยคิดบ้างไหมว่า ระหว่างคนพยายามเดินหนี กับ คนที่พยายามเดินตาม

และคนที่พยายามยังไงระยะห่างกลับเท่าเดิม....

คนไหน...เจ็บปวดไปกว่ากัน

อาจเป็นเพราะ โลกกว้างเกินไป...หรือหัวใจเราแคบเกิน