เช้าวันพุธที่ 25  
เริ่มต้นวันที่ 3 ของสัปดาห์ ฉันก็ร้องให้อีกจนได้สิน่า
แต่ครั้งนี้....ไม่ใช่เพราะคิดถึงเธอหรอกนะคนดี
แต่เพราะ...เพื่อนที่แสนดีของฉันต่างหาก

เพื่อน....ที่เมื่อ 10 ปีก่อน คุยกันแทบจะนับคำได้
เพื่อน...ที่เมื่อ 10 ปีก่อน น่าจะใช้คำว่าคนรู้จักน่าจะเหมาะกว่า
เพื่อน...ที่กลับเข้ามาในชีวิต พร้อมๆ กับเธอ
เพื่อน...ที่นัดแล้ว นัดอีก ก็ยังแคล้วคลาดไม่ได้เจอกัน 5555

แม้เวลาที่ใช้กับเพื่อนจะน้อย
แม้คำพูดที่แทบจะนับได้นั้น ไม่ได้หวาน แบบที่ฉันพูดกับเธอ
แต่กลับกลายเป็นว่า
ตอนนี้มีแต่พวกแกเท่านั้น ที่คอยให้กำลังใจ
คอยปลอบใจ แถมยกตัวอย่างของตัวเองประกอบเสร็จสรรพ
หวังจะให้เห็นภาพความจริง และหัดยอมรับมันซะที

เพื่อน....เราขอโทษนะ ที่เราไม่อาจสัญญาได้ตอนนี้
ว่าเราจะเลิกเศร้า เลิกเสียใจ
เพื่อน...เราขอโทษนะ ที่เรายังไม่เอาตัวอักษรของเค้าออกไปจากหลายๆ Login ของเรา
เพื่อน....
แต่เราสัญญาว่า เราจะพยายาม
จะเสียใจให้น้อยลง จะไม่มัวมาหวังลมๆ แล้งๆ

เพราะแม้สุดท้ายฉันจะไม่เหลือใคร
ฉันก็จะมีพวกแกที่พร้อมจะแย่งกันเอาไหล่และหัวเข่ามาให้ฉันเช็ดน้ำตา

ขอบใจที่สุด ที่เตือนว่าถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องกอดตัวเอง

Create Date : 25 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 10 มีนาคม 2552 23:12:02 น.		3 comments
Counter : 370 Pageviews.
Share Tweet