จิ้นคุณพี กับน้องก้อง เรื่องสั้น ตอนคุณพีช่างง้อ

พีเลี้ยวรถมาจอดในบ้านก้อง ซึ่งตอนนี้เปนที่อยู่ของก้องกับพี ณ ตอนนี้ เปนเวลาค่อนข้างดึกแล้ว

ก้อง: นั่งรออยู่ห้องรับแขกอย่างหงุดหงิด เมื่อได้ยินเสียงรถ ก้อดีใจนิดนึง แต่ก้อกลับมาปั่นหน้าโกรธอีกครั้ง

พี: ลงจากรถได้รีบวิ่งเข้าบ้าน เหนก้องนั่งรออยู่ “ก้อง...รอนานมั้ย..ผมขอโทดนะ...งานเลี้ยงติดพันมากเลยออกมาไม่ได้”

ก้อง: งอนสุด “ไม่ต้องมาอ้างเลยพี นี่มันกี่โมงแล้วรู้มั้ย...ไหนบอกว่าจะออกจากงานตั้งแต่ทุ่มนึง นี่มันสี่ทุ่มแล้วนะ คุณเพิ่งถึงบ้าน...โทรไปก้อไม่รับ” หันหลังให้พี

พี: “ก้อง...” เดินเข้าไปนั่งข้างๆ “ผมขอโทษจิงๆ งานเลี้ยงเสียงเพลงดังมากผมไม่ได้ยินโทรศัพท์เลย มาเห็นอีกทีก้อตอนกลับบ้านมาแล้ว” เอามือจับไหล่ก้อง “ผมขอโทษนะ...ผมจะไม่ทำอีกแล้ว”

ก้อง: “ไม่ต้องมาพูดเลย...ทีหลังผมจะไม่นั่งรอคุณอีกต่อไปแล้ว” พูดจบก้อทำท่าเหมือนได้กลิ่นอะไร หันมาหาพี “พี...นี่คุณดื่มเหล้ามาเหรอ”

พี: “แหม ก้อแค่นิดหน่อยอ่ะก้อง ดื่มตามมารยาท ผมดื่มไปนิดเดียวนะ ไม่ถึงแก้วซะด้วยซ้ำ”

ก้อง: “ดื่มแล้วคุณขับรถกลับมาได้ยังไง น่าจะทิ้งรถไว้ แล้วเรียกแท็กซี่กลับ” หันมาหาพีอย่างเป็นห่วง ลืมตัวว่ายังโกรธอยู่

พี: “ก้อง ผมดื่มไปนิดเดียวจิงๆ ยังไม่ทันรู้สึกอะไรเลย...ว่าแต่คุณเป็นห่วงผมใช่มั้ย” ยิ้มกว้างออกมา

ก้อง: เขินที่หลุดเปนห่วงออกไป “ใครว่าผมเปนห่วงคุณ ผมเป็นห่วงคนอื่นที่คุณจะขับรถไปชนต่างหาก” สะบัดหน้าหนีอีกครั้ง

พี: “โถๆๆๆ อย่างอนผมเลยนะ...นะ...ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ต่อไปผมจะกลับบ้านเร็วทุกวัน จนคุณเบื่อหน้าผมเลยเอ้า” ง้อก้องมากขึ้น เริ่มเอาคางเกยไหลก้อง “น้า..น้า”

ก้อง: “อึ้ยส์...พีคุณไม่ต้องเลยนะ” ลุกขึ้นจะเดินหนีพี

พี: ลุกตามก้องแล้วสวมกอดก้องจากด้านหลังแน่น ทันที “ก้อง อย่าโกรธผมเลยนะ ผมผิดไปแล้ว ให้ผมทำยังไง คุณจะหายโกรธผม ผมจะทำทุกอย่างเลย” เริ่มจิงจังเพราะรู้ว่าก้องงอนเค้าจิงๆ

ก้อง: รู้สึกว่าพีสำนึกผิดแล้ว จิงๆ แล้วพีก้อบอกเค้าล่วงหน้าไว้แล้วว่าจะกลับดึก แต่เค้าอดน้อยใจไม่ได้ที่พีปล่อยให้เค้ารอ จึงค่อยๆ อ่อนลงเล็กน้อย “อืม...ไม่ต้องทำไรหรอกพี...คุณปล่อยผมได้แล้ว ผมจะไปนอน” พยายามดึงมือพีที่กอดเอวเค้าอยู่ แต่ไม่หลุด

พี: “ผมไม่ยอมปล่อยคุณหรอกก้อง จนกว่าคุณจะหายโกรธผม” ทำหน้าอ้อน เอาคางเกยไหล่ก้อง อ้อมไปมองหน้าก้องไว้ “โธ่ ยายอ่ะ อย่างอนตาเลยนะๆๆ ตาผิดไปแล้ว” ส่งสายตาหวานให้

ก้อง: หลุดยิ้มออกมาจากการเล่นมุขตายายของพี “อะไรของคุณน่ะ...” แรงที่ดื้อดึงก้อลดน้อยลงไป “ไม่เล่นแล้ว..ผมจะไปนอน”

พี: “แน่ะ...คุณยิ้มแล้ว...หายโกรธผมแล้วนะก้อง” ปลดมือออกจากเอว จับไหล่สองข้างก้องให้หันหน้ามาสบตาเค้า “ก้อง...ผมขอโทษนะ...ผมไม่เคยอยากทำให้คุณรู้สึกไม่ดี....ต่อไปผมจะไม่ทำอีกผมสัญญา” ยิ้มให้ก้อง “ว่าแต่...คุณอุตสาห์รอผมนี่ผมต้องให้รางวัลคุณรึเปล่า”

พีเอียงหน้าเข้าไปขโมยหอมแก้มสองข้างของก้องอย่างรวดเร็ว จนก้องห้ามไม่ทัน

ก้อง: ไม่ทันตั้งตัว โดยขโมยหอมไปซะแระ “คุณนี่...ฮึ้ยส์”

พี: ทำไม่รู้ไม่ชี้ “ปะ..ไปนอนกันเถอะยาย..ตาเหนื่อยแล้ว...ง่วงด้วย...ไม่รุจะอาบน้ำไหวมั้ย...ยายช่วยตาอาบหน่อยนะ” โอบไหล่ก้องจะพาเดินขึ้นบ้าน

ก้อง: “บ้า...ช่วยอาบอะไร...ผมไม่เอาด้วยนะคุณ”

พี: “ถ้ายายไม่ช่วยอาบตาไม่อาบน้ำน้า...ยายจะทนเหม็นได้เหรอ...น้าๆๆ อุตสาห์รอตาและ ช่วยอาบน้ำหน่อยสิ” ออดอ้อนก้องสุดฤทธิ์

ก้อง: “ไม่อาบไม่ได้นะคุณ...ตัวคุณเหม็นจะตาย” หันไปเหนสายตาออดอ้อนของพี อดยิ้มไม่ได้ “อ่ะๆๆๆ...เดี๋ยวช่วยอาบก้อได้...คุณนี่ก้อยังงี้ทุกทีเลย”

แล้วพีก้อเดินยิ่มโอบก้องขึ้นบันไดไปหน้าตาะรื่นที่สุด โดยมีก้องเดินอมยิ้มอยู่ข้างๆ

---------------------------------

Create Date : 31 ธันวาคม 2552 Last Update : 31 ธันวาคม 2552 11:22:18 น. Counter : 717 Pageviews.		7 comments
Share Tweet