Bloggang.com : สะบะละเฮ่ยแจงแวง : แจงแวง อินอเมริกา : ตอนที่ 2 : งาน

แจงแวง อินอเมริกา : ตอนที่ 2 : งาน

แจงแวงไกลบ้าน : ตอนที่ 2 : งาน

ในที่สุด สองสัปดาห์หลังจากนั้นก็มาถึงจนได้ เอาเข้าจริงๆ ตอนนั้นฉันยอมรับว่าโหวงเหวงและตื่นเต้นอยู่พอสมควร พี่เจ้าหน้าที่นัดเวลาตั้งแต่เช้า โดยช่วงเช้า จะเป็นการปฐมนิเทศขั้นต้น และตอนบ่าย จะเป็นช่วงชี้ชะตา คือสัมภาษณ์งานกันให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย ว่ายังไง แบบไหน อะไร

ฉันนั่งติดอยู่กับเพื่อนสนิท รอบข้างแวดล้อมไปด้วย ผู้คนอีกมากมายหลายหลากที่สมัครเข้าร่วมโครงการเดียวกับฉัน กะด้วยสายตาคร่าวๆตกอยู่ประมาณเกือบ 400 คนได้ เอาอีกละ ไม่รู้ว่าฉันแปลกเองหรือเปล่า แต่คนรอบข้างต่างก็ดูมั่นใจ เข้าใจ พร้อมๆกับที่หวาดกลัวว่าตัวเองจะสัมภาษณ์งานไม่ผ่านอีกแล้ว ทุกคนตั้งใจฟังการปฐมนิเทศและลงมือจดกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ประหนึ่งเรียนดาวองซ์

เท่าที่ฟัง ฉันไม่เห็นจะต้องจดอะไรเลย อาจจะเป็นเพราะว่า ฉันยังไม่มีความมั่นใจ หรือหลักประกันอะไรเลยก็ได้มั้ง ว่าจะได้ไปหรือเปล่า

มันดูเหมือนยังห่างไกลเหลือเกิน เอาเข้าจริงๆฉันว่าฉันไม่รู้จักอเมริกามากไปกว่าเทพีเสรีภาพ ทามแสควร์ แอลเอ ดิสนีย์ และฮอลลีวูด เลยมั้งน่ะ

หลังจากคำแนะนำของพี่เจ้าหน้าที่อันแสนจะยาวเหยียดแล้ว ก็เป็นการแนะนำนายจ้าง สามคน ที่บินตรงมาเพื่อสัมภาษณ์แรงงานต่างด้าวนักเรียนชาวไทยถึงที่ ฉันอดประทับใจไม่ได้ ถึงความทุ่มทุนสร้างของผู้จัดการของ แกรนด์แคนยอน เยลโลเนชันพาร์ค และ ฟิลลิปเรสเตอร์รอง

พี่เจ้าหน้าที่ ให้เราเลือกได้เองตามใจชอบ ว่าจะไปทำงานกับที่ไหน แล้วก็รอคิวสัมภาษณ์ ฉันกับเพื่อนไตร่ตรองกันหกสิบห้าตลบ แล้วเราก็เลือกที่จะสัมภาษณ์งานกับร้านอาหารดีกว่า อย่างน้อยก็น่าจะประหยัดค่ากิน -*-

คนเลือกไปสัมภาษณ์กับที่นี่เยอะเชียวหล่ะ
ต่อแถวกันยาว ไม่แพ้ที่แกรนด์แคนยอนเลย
ข้อแม้คือ สามารถเลือกได้ที่ใดที่หนึ่งในสามที่นี้เท่านั้น
ถ้าพลาด ก็วืดเลย...

คิวของฉันใกล้เข้ามาทุกที ฉันนั่งอยู่ข้างๆกับเพื่อน คุยกันไปเบาๆว่า ถ้าได้เสริฟ์นะ คงจะได้ทิปดีมากๆ จะตื่นเต้นเป็นภาษาอะไรดีเนี่ย 5555 แต่ไม่ใช่แค่เรื่องที่ฟังแล้วดูดีมีสุขขนาดนี้เรื่องเดียว การหวังมันย่อมจะมีผิดหวังด้วย หลายๆคนที่ออกมาจากห้องสัมภาษณ์ ก็ไม่ได้งานอะไรก็มี ทั้งๆที่ดูแล้ว ภาษาดี บุคลิกก็ไม่ได้เลวร้าย

ฉันคิดในใจ สงสัยเขาวัดจากการถูกชะตา -*-

ฉันถูกเรียกสัมภาษณ์พร้อมๆกับเพื่อนสนิทพอดี..
เอาละวุ้ย ใจมันเริ่มเต้นส่ำๆร่ำๆระรุมพิกล มืออยู่ดีๆก็เหมือนมันกลายเป็นปลาสดที่แช่ในน้ำแข็ง เย็นเฉียบขึ้นมาซะอย่างนั้น

ฉันและเพื่อนเปิดประตูเข้าไป ถูกเชิญให้ไปนั่งต่อหน้า ตัวต่อสองตัว ผู้สัมภาษณ์เป็นชายวัยกลางคน รูปร่างสูงโปร่ง หนวดเคราขึ้นครึ้มพอที่จะทำให้เสียงที่เปล่งออกมา มันขมุกขมัวนัก และนั่น... มันทำให้ฉันเกิดปัญหา........

ฟังไม่รู้เรื่องเลย -*-

ไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด แต่ฉันไม่ได้ยินชัดนักว่าเขาพูดว่าอะไรนี่สิ ทำให้ฉันต้องคอยบอกให้เขาพูดอีกครั้งหนึ่ง อีกครั้งหนึ่งตลอด ทั้งๆที่เขาก็พูดช้าแล้วนะ แต่ฉันก็ไม่ได้ยินอยู่ดีว่า คำช้าๆที่เข้าพูดออกมาน่ะ ...มันถามว่าอะไร

ไม่ต้องสงสัย......เอาแห้วไปกินทั้งคู่สิคะท่านผู้อ่าน - -*

ไม่ต้องอธิบายว่าจะจ๋อยขนาดไหน ฉันและเพื่อนเดินออกมาจากห้องพี่เจ้าหน้าทีปรี่เข้ามาถามว่า เป็นอย่างไรบ้าง ได้งานไหม ตำแหน่งไหน เมื่อฉันส่ายหน้า พี่เข้าก็พาไปอีกห้องหนึ่ง เป็นห้องที่จะให้เซ็นชื่อว่า ไม่ผ่านสัมภาษณ์ และจะกลายเป็นว่า ต้องรองานจากการเลือกของนายจ้างอีกทีหนึ่ง ซึ่งบอกไม่ได้ว่าจะรู้เมื่อไหร่

สมองฉันว่างเปล่า เซ็นชื่อไปกับเพื่อน ตามองดูในกระดาษ มีอีกหลายสิบ ดีไม่ดีเป็นร้อยคนก่อนหน้าฉันที่ไม่ผ่านเหมือนกัน...

“น้องเป็นเพื่อนกันใช่ไหมคะ ถ้าอยากไปด้วยกัน น้องช่วยเขียนชื่อและระบุเลขประจำตัวน้องไว้ด้วยละกัน เวลาพี่ส่งใบสมัครไปที่โน่น จะได้ส่งของน้องไปพร้อมๆกันทุกที่”

ฉันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นในใจอีกครั้ง...มีความหวังแปลกๆอีกหน พี่เจ้าหน้าที่อธิบายว่าจะต้องส่งใบสมัครไปหลายๆที่ และรอให้ที่โน่นเลือกมา ช้าเร็วบอกไม่ได้ และอาจจะโดนจับแยกก็ได้ แล้วแต่ความพอใจของฝ่ายโน้น ฉันรู้สึกเหมือนซูชิจานเวียน ถ้าเขาอยากกิน เขาถึงหยิบสินะ โอ้ววววววววว ฉันเป็นซูชิส่งออก..

หลังจากนั้น เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จากคืนเป็นวัน วันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน และกลายเป็นหลายเดือน ระหว่างนั้น ฉันยังต้องดำเนินเรื่องจัดการเอกสาร เพื่อเตรียมของวีซ่า ฉันสงสัยว่า ในเมื่องานยังไม่ได้ตอบรับมา ฉันต้องเสียเงิน 4000 บาท ขอวีซ่าไปเพื่ออะไร แต่ฉันก็เตรียมๆไป อย่างน้อยที่สุด ก็ได้เตรียมพร้อม ถ้าถึงเดือนกุมภาพันธ์แล้วยังไม่มีการติดต่อใดๆกลับมาอีก ก็แค่ไม่สั่งจ่ายธนาณัติ - -*
เท่านั้นล่ะ......

เมื่อเวลาล่วงถึงเดือนกุมภาพันธ์ ค่อนไปทางปลายเดือนได้ วันหนึ่ง หลังจากที่ฉันนั่งกลุ้มว้าวุ่นกับชีวิตตัวเองและตัดสินใจได้ในเช้าวันนั้นแล้ว ว่าจะบอกเพื่อนสนิทว่า.. ฉันไม่ไปแล้วล่ะ ไม่ไปขอวีซ่า ทำไมต้องไป เปลืองเงิน ฉันเอาเงินไปแบคแพคสิงคโปร์ดีกว่า 4000น่ะ เกือบครึ่งหมื่นนะเว่ย เอาไปเสี่ยงกับอะไรที่ไม่รู้ชะตากรรม ฉันตัดสินใจแน่วแน่....

แต่....เหมือนว่าเขาจะรู้ (ใคร? -*-) เอาน่ะ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพอดี กับที่มันจะร้องเตือนเสียงดัง .....

มือไม้ถึงกับอยู่ไม่สุข หลังจากที่พี่เขาโทรมาบอกว่าน้องได้รับการติดต่อมาแล้วจากที่นู่น สถานที่ที่จะได้ๆไปคือ
“บอยเน่ เม้าเท่นรีสอร์ท รัฐมิชิแกน”
ตำแหน่งคือ Housekeeping ค่าแรง ชั่งโมงละ 7 เหรียญ
และพี่เขาร่ายยาวอะไรต่อมิอะไรมาอีกเยอะแยะ แต่ฉันไม่ได้ยินอะไรแล้วตอนนั้น มัวแต่งง สับสน ตื่นเต้น ตกใจ และยิ่งไปกว่านั้น คือ เพื่อนฉันมันไม่ได้ไปด้วย.....

ฉันอาจจะได้ไปคนเดียว หรือไปกับใครก็ไม่รู้...

ยังไงต่อล่ะทีนี้..