เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา ในวิชา Medical Term อาจารย์สอนเรื่องระบบประสาทกับสมอง พอสอนเสร็จปุ๊ป อาจารย์ก้อให้นักเรียนเขียนจดหมายขอบคุณสมอง (Dear Brain letter) เพื่อเป็นการทดสอบว่า ที่ชั้นสอนไปเมื่อกี้ พวกหล่อนๆจำได้มากน้อยแค่ไหนกัน คิดอยู่ในใจว่า ทำไมไม่ให้นักเรียนเขียนไปตรงๆเลยว่าตัวเองจำอะไรได้บ้าง ทำไมต้องเป็นจดหมายขอบคุณด้วย(วะ) มันเป็นอะไรที่ตลก อ่อน ไร้สาระ คิกขุ เด็ก มั่กๆ แต่บีบีก้อเขียนนะ พอเขียนไปแล้วก้อรู้สึกชอบมากๆด้วย เพราะมันทำให้บีบีรู้สึกตามนั้นจริงๆ แต่ไม่ได้รู้สึกเฉพาะกับสมองเท่านั้นนะ แต่บีบีรู้สึกโชคดีที่ตัวเองเกิดมามีอวัยวะครบ 32 มีประสาทสัมผัสครบทุกอย่าง มีตาที่สามารถมองเห็นสิ่งสวยงามของโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้ มีหูไว้ฟังเสียงต่างๆ (รวมทั้งคำว่า “รัก” จากคุณสามีด้วย หุหุ) มีจมูกไว้หายใจแล้วก้อเอาไว้ดมกลิ่มอาหารหอมๆ (แต่ไม่ชอบเลยนะตอนที่เป็นหวัดเนี่ยะ) มีปากไว้กินของอร่อยๆ กับพูดจาสื่อสารกับคนอื่น รวมทั้งยังมีร่างกายที่ปกติและแข็งแรง ไม่เจ็บ ไม่ไข้บ่อยๆ แล้วบีบีก้อหวนกลับไปคิดว่า เราใช้งานอวัยวะบางอย่างของเราหนักมากเลยนะตั้งแต่เราเกิดมา ไม่ว่าจะเป็นหัวใจ ไต ปอด มันไม่เคยได้หยุดพักเลยอ่ะ คิดได้แล้วก้อละอายใจตัวเอง เราน่าจะออกกำลังกายให้บ่อยกว่านี้ คุณอวัยวะพวกนั้นเค้าจะได้รู้สึกสดชื่น และไม่ต้องทำงานหนักมากเกินไป จะได้อยู่กับเราไปได้นานๆ

นอกจากจดหมายขอบคุณสมองจะทำให้รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่เกิดมาไม่พิการแล้ว บีบียังคิดได้อีกว่า คนเรา ณ ปัจจุบัน เป็นคนที่มีปัญญา แต่ไม่มีสติ หรือแปลเป็นภาษาง่ายๆได้ว่า มีร่างกายที่ไม่พิการ แต่มีจิตใจที่พิการ จิตใจในที่นี้บีบีหมายถึงความคิด จิตใจที่พิการจึงหมายถึง จิตใจที่คิดแต่เรื่องร้ายๆ น้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาตัวเอง คอยแต่อิจฉาหรือเอารัดเอาเปรียบผู้อื่น พอคิดได้แบบนี้ บีบีก้อสะอึกอีกที เพราะครั้งหนึ่งในชีวิต บีบีก้อเคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน ละอายใจเนอะ แต่อดีตเป็นสิ่งที่แก้ไขไม่ได้ สิ่งที่ทำได้ในวันนี้ก้อคือ พยายามไม่กลับไปเป็นคนที่ใจพิการอีก ต่อไปเราจะมองและคิดถึงแต่สิ่งดีๆ เท่านั้น รวมทั้งจะออกกำลังกายให้บ่อยขึ้นด้วย จะได้เป็นคนปกติทั้งร่างกายและจิตใจ

ไม่น่าเชื่อว่าจดหมายขอบคุณสมองฉบับเดียวจะให้บีบีคิดและมองเห็นอะไรได้มากขนาดนี้ ว่าแล้วก้ออยากเขียนจดหมายอีกสักฉบับจัง อยากเขียนจดหมายขอบคุณอาจารย์คนนั้น ที่ให้นักเรียนเขียนจดหมายอะไรน่ารักๆแบบนี้ วิธีการสอนของอาจารย์ ช่างเป็นอะไรที่ลึกซึ้งจริงๆ ขอบคุณค่ะ Professor Minks.