จิตฟุ้ง... ในความนิ่งที่เงียบงัน ฉันคอยเตือนตัวเองเสมอ ให้ชินและยอมรับกับมัน สิ่งที่จะเกิดขึ้นในกาลข้างหน้า มันล้วนแต่มาจากการตัดสินใจของตัวเองทั้งสิ้น ไม่มีใครที่จะบังคับจิตใจเราได้ จินตนาการที่ไม่มีทีสิ้นสุด สำนึกที่เฝ้าเรียกหา...จุดยืนในชีวิต ที่ตัวเองจะยืนได้อย่างมั่นคง ชีวิตการแต่งงาน หรือการสร้างครอบครัว มันไม่ได้เป็นสิ่งยืนยันถึงความมั่นคงในชีวิต ให้กับใครๆ ..... เพราะทุกสิ่งอย่างมันจะก่อเกิดได้เสมอ โดยที่เราไม่สามารถจะรู้ได้ล่วงหน้า เพราะเราต่างก็ไม่รู้ว่า.........เส้นทางข้างหน้าที่จะก้าวเดิน จะมีอุปสรรคหรือขวากหนามอะไรบ้าง อาจมีบ้างที่จะพบเจอชีวิตที่สวยงาม แต่เราจะสามารถมั่นใจได้เต็มร้อยรึ ...ว่ามันจะไม่มีสิ่งใดแอบแฝงหรือเคลือบแคลง ฉันพยายามแล้ว...ที่จะไม่มองโลกในแง่ร้าย แต่...ฉันเองก็ไม่อยากจะมองอะไรในแง่ดีเกินไปเช่นกัน การที่เราพยายามที่จะเดินเส้นทางสายกลาง มันไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เพราะบางทีจุดหักเหของชีวิต มันมักเกิดขึ้นได้เสมอ...โดยที่เราอาจไม่รู้ตัว และไม่มีใครบอกเราได้หรอกว่า ทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร แม้แต่ตัวเราเองก็มิอาจคาดเดาได้ นอกจากเรา...เราเองนั้นแหละ ที่ต้องค้นหาและเรียนรู้กับเส้นทางเหล่านั้นด้วยตัวเอง .............เคยคิดบ้างมั้ยว่า หลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งที่น่าจดจำและอยากลืมเลือน แต่บางสิ่งก็ยากที่จะลืมเลือน แม้ต้องการอยากให้มันลบหายไป สิ่งใดเล่าที่ต้องการอย่างแท้จริง และยังมีสิ่งใดเล่าที่อยากจะทำ...แล้วยังไม่ได้ทำ ฉันรู้ดีว่า...ชีวิตคนเรามันไม่ได้ยาวนัก แต่ใครจะรู้ได้ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับชีวิต ไม่มีใครสามารถกำหนดการณ์ข้างหน้าได้ ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งใดจะเกิดในวันพรุ่ง ทุกคนต่างก็ต้องดำเนินชีวิตไปตามหนทาง หนทางชีวิตของแต่ละคน สิ่งที่เราเลือกเดินบนเส้นทางนั้น ฉะนั้น...อย่ามัวช้าอยู่เลย อย่าหยุดนิ่ง...หรือรอให้เวลาผ่านเลย โดยที่ยังไม่ได้ลองทำอะไร...ทั้งที่ใจอยากทำ และแล้วก็ต้องมานั่งเสียใจและเสียดายภายหลัง ชีวิตคนเรายังมีอะไรให้ต้องเรียนรู้อีกเยอะ จนกว่าชีวิตจะหาไม่ สู้ต่อไปมนุษยชาติ ลป. ออกตัวไว้ก่อน...ว่าไม่ได้มีปัญหาอะไรในชีวิต แต่ที่เขียนออกมาเพียงเพราะแค่อยากเขียน ไปตามอารมณ์ที่กำลังเพลิดพริ้ว...ก็เท่านั้น   Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2553 7 comments Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2553 1:58:10 น. Counter : 1322 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่ะ เข้ามาเยี่ยมชมบล๊อก แล้วก็ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันนะคะ ขออนุญาตประชาสัมพันธ์ทุนด้วยค่ะ ทุนเรียนฟรี 1 ปี พร้อมที่พักระหว่างเรียน IELTS-EFL / PreMaster @Cambridge, UK รวม 30 ทุน ถ้าผู้ได้ทุนเป็นนักเรียน โรงเรียนจะได้รับเงินบริจาค จากวิทยาลัย 10000 บาท ต่อนักเรียน 1 คนด้วยค่ะ สอบถามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ Mrs Rachinya Wilson, International Director & Scholarship Coordinator Cambridge Seminars Tutorial College 143-147 Newmarket Roead, Cambridge, CB5 8HA UK Tel 00 44 1223 313 464 00 44 1223 300 123 00 44 7940 589 077 E mail camsem@hotmail.co.uk rachinya@camsem.co.uk rachinya.wilson@cambridgesemainars.co.uk Websites: //www.cambridgeSTcollege.com //www.camsem.co.uk //www.cambridgeseminars.co.uk หรือ ติดตามเอกสารประชาสัมพันธ์ทุนนี้ได้ที่สถานศึกษา หน่วยงานราชการทุกแห่งที่สังกัด กรมสามัญการศึกษา สำนักงานการศึกษาเอกชน กรมอาชีวศึกษา สกอ และ กพ หรือ ติดตามได้ในบล๊อกนะคะ กรุณาช่วยบอกต่อทุกคนที่รู้จักเพื่อเป็นวิทยาทานด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ ปล แอบน่ารักตอนที่ออกตัวตอนจบนี่แหละค่ะ   โดย: mookyja 22 กุมภาพันธ์ 2553 2:45:54 น.

สวัสดีค่ะคุณแจน อ่านยังไม่จบก็คิดอยู่เหมือนกัน ว่าอย่างคุณแจนไม่น่ามีปัญหาอะไร....เพราะถ้ามีก็คงบ่นไปแล้ว เหมือนเรื่องป้าชั้นบนที่ซักผ้าตอนตีสองตีสาม จนต้องเอาไม้กระทุ้งเพดาน....ฮ่า ฮ่า(จำแม่นมั้ย) แอ๊กก็เป็นนะคุณแจน บางอารมณ์นึกอยากเขียนอะไรขึ้นมา โดยที่มันมีบางสิ่งบางอย่างมาบิ้วเรา เช่นสังคมรอบข้าง หรือชีวิตของคนที่อยู่รอบๆเรา เพื่อจะถ่ายทอดความรู้สึกของเราตอนนั้นๆ....ทั้งๆที่ไม่ใช่คนชอบเขียน แต่ตอนนั้นมันอยากเขียนจริงๆ ไม่รู้คุณแจนกำลังเป็นแบบนี้รึเปล่า ว่าแต่ทำไมนอนดึกจังคะ หรือว่าตื่นแล้ว อากาศเย็นๆแบบนี้นอนเยอะๆ และรักษาสุขภาพด้วยนะคุณแจน   โดย: ปลาทอง9 22 กุมภาพันธ์ 2553 2:52:22 น.

นั่นสิป้าแจ้น ..เพราะด้วยอะไรมันไม่แน่นอน แบบนี้ล่ะมันเลยทำให้เราไม่รู้ และเมื่อไม่รู้ มันเลยทำให้กังวล .. และคิดมาก ซึ่งถือว่า เป็นเรื่องธรรมดาอย่างที่สุดเลยล่ะจ้ะ อ่านไปแล้วก็นึกตามไปทีละจุด ... ทุกอย่างมันไม่แน่นอนจริงๆ เน๊าะแต่ว่า จะคิดมากทำไม ทำทุกอย่างให้มันโอเคทุกวัน เต็มที่กับมัน ไม่ว่าจะยังไงเชื่อว่า .. เราคงพอใจ กับมันได้บ้างนิดๆ หน่อยๆ ได้ล่ะเน๊าะ คนข้างบนจำได้ดีจริงๆ เรื่องไม้กระทุ้งฝ้า แบบนี้เค้าเรียกว่า "แฟนพันธุ์แท้" จ้ะ   โดย: JewNid 22 กุมภาพันธ์ 2553 7:46:44 น.

มอร์นิ่งๆ คร้าา^^   โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว 22 กุมภาพันธ์ 2553 12:03:49 น.

เป็นอารมณ์เพลิดพริ้ว ที่ให้แง่คิดมากเลยค่ะคุณแจน   โดย: d__d (มัชชาร ) 22 กุมภาพันธ์ 2553 21:19:18 น.

คุณแจน บอกแล้วไงคะว่าอะไรที่เกี่ยวกับญี่ปุ่นแอ๊กจะจำแม่น แล้วยิ่งบล๊อกที่คุยถูกคอยิ่งจำเข้าไปอีก ก็คุณแจนอยู่ญี่ปุ่นนี่ คนที่อยู่ที่ไหนก็มักจะคิดว่าจะไปเที่ยวเมื่อไหร่ก็ได้ ก็เลยไม่จำเป็นต้องรีบเที่ยวให้ทั่วไงคะ แต่แอ๊กนานๆจะมีโอกาสได้ไป ดังนั้นอย่าเสียเวลา ที่ไหนไปได้ต้องไปให้หมด....ค่าตั๋ว ค่ากิน ค่าที่พัก ค่ารถมั้นแพ๊งงงงงงง เหมือนตอนแอ๊กกลับไปไทยรอบนี้ เจอรุ่นพี่ที่เคยรู้จักคนนึง ไม่ได้เจอกันนานเกือบยี่สิบปี ก็เลยคุยซักประวัติกัน พอแกรู้ว่าตอนนี้แอ๊กอยู่อิตาลี่ แกก็บอกว่าผมชอบประเทศนี้นะ ล่าสุดไปเมืองนี้ๆๆๆมา ไปกินไอ้นั่น ซื้อไอ้นี่กลับมา....แบบว่างงค่ะ ไอ้เมืองและอาหารที่เค้าว่าแอ๊กยังไม่รู้จักเลย เค้าถึงว่าใกล้เกลือกินด่างไงคุณแจน อยู่ญี่ปุ่นกลัวหน้าไม่เด้งไม่ผ่องทำไมคะ ครีมแต่ละตัวเทพมหาเทวีทั้งนั้น ทุกวันนี้ครีมช่วยชีวิตแอ๊กก็ยังต้องใช้ของญีปุ่นเลย แถมต้องตุนไว้ด้วย เพราะหาซื้อยากเย็นจริงๆ....พูดแล้วก็อิจฉาคนอยู่ญี่ปุ่นจริงจริ๊งงงง เทคแคร์นะคะ อย่านอนดึกมากเด้อค่ะ   โดย: ปลาทอง9 24 กุมภาพันธ์ 2553 1:54:53 น.

ตอนนี้ป้าแจ้นคงไม่มีจิตฟุ้งแล้วน๊า ... หลับเป็นยังไงบ้างจ้ะ .. คุยกันตลอดแต่ก็ยัง อยากรู้อ่ะ ฮ่าๆ ผิดไม๊ที่อยากรู้ 55+   โดย: JewNid 24 กุมภาพันธ์ 2553 10:36:45 น.