โปรยปกหลัง...“ครูไข่เก่งจังนะครับ รู้ด้วยว่าทำยังไงเพลงถึงจะเพราะขึ้นได้”
ดวงตาที่มีแววคมปลาบจับจ้องที่แก้มนวลใส ตากลม
ทั้งหน้าตาและท่าทางดูเหมือนเด็กใสๆ อารมณ์ดีคนหนึ่ง
มากกว่าครู่สอนดนตรีที่มีชื่อเสียงโด่งดัง
“เพราะไข่อยากรู้จักสิ่งที่เรารักที่สุดในโลกทุกแง่มุมไงคะ
...ไข่รักดนตรี รักเสียงเพลง...
ก็เลยตามสังเกตว่าอะไรบ้างที่จะทำให้เพลงเพราะขึ้นมาได้”
ศรีลานนาให้ปลายนิ้วเคาะเบาๆ บนคีย์เปียโน
“นอกจากโน้ต จังหวะ แรง ก็ต้องอารมณ์นี่แหละค่ะที่สำคัญ
คนกำลังเศร้า เล่นเพลงสนุกยังไงก็คงไม่ทำให้คนฟังรู้สึกสนุกขึ้นมาได้
เหมือนคนที่ตกอยู่ในห้วงรัก...
เล่นเพลงเหงาแสนเหงา ยังไงก็ไม่เหงาหรอกค่ะ”
“เพลงเหงาคงหายเหงา...กลายเป็นเพลงรักสินะครับ”
หลังอ่านเล่มนี้เป็นภาคต่อจาก
คืนใจให้รัก ค่ะ เนื้อเรื่องใส ๆ เบาๆ พระเอกคือ เปรมินทร์ (น้องชายพระเอก จาก คืนใจให้รัก) มาพบกับ ศรีลานนา สาวอวบ อารมณ์ดี ใส ซื่อ ซึ่งเป็นครูสอนดนตรี....พล็อตเรื่องรวม ๆ ก็ไม่ค่อยมีอะไรมาก (ตามสไตล์กรมาศ ) อ่านได้เรื่อย ๆ ไม่ค่อยรู้สึกถึงจุดพีคของเรื่องเท่าไร แต่สำนวน และการใช้ภาษาก็ไม่ทำให้รู้สึกน่าเบื่อ
เป็นนิยายเบา ๆ หวาน ๆ น่ารัก ๆ ที่หยิบขึ้นมาอ่านได้เพลิน ๆ อีกเล่มหนึ่งค่ะ
วันที่: 28 มิถุนายน 2555 เวลา:8:37:01 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 19 คน [