ผมได้ยินคำพูดประโยคนี้ครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน จำได้ว่าตอนนั้นยังเรียนปริญญาตรีอยู่สักประมาณปี 2 ผมสงสัยในใจว่าทำไมถึงต้องเป็นวันศุกร์แห่งชาติ แต่ก็ได้รับการเฉลยจากเพื่อนว่า วันศุกร์เป็นวันที่เราควรจะต้องไปปาร์ตี้กับเพื่อน สนุกให้สุดเหวี่ยง ไม่เช้าไม่กลับ 555 ผมเองก็ใช้ชีวิตแบบนั้นมาสักระยะหนึ่งเหมือนกัน แทบไม่มีวันศุกร์ไหนเลยที่ผมต้องทานข้าวคนเดียว อยู่ห้องคนเดียว ว่าไปแล้วชีวิตสมัยเรียนนี่มันมีความสุขจริงๆเลย

พอเวลาผ่านไปผมเรียนจบ เริ่มชีวิตการทำงาน สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมคือ ผมได้หยุดวันศุกร์ แต่ต้องทำงานวันเสาร์อาทิตย์ เพื่อนๆที่สนิทกันต่างกระจัดกระจายไปคนละที่ เพื่อนใหม่ที่มีก็ว่างไม่ตรงกับผม วันศุกร์แห่งชาติของผมในช่วงนั้น จึงเป็นวันแห่งการนอน วันแห่งการพักผ่อนอย่างแท้จริงๆ คืนวันศุกร์ ก็ยังพอมีเพื่อนไปทานข้าวบ้าง แต่ผมกลับโหยหา การได้หยุดวันเสาร์-อาทิตย์เหมือนคนทำงานออฟฟิคทั่วๆไป

จนวันนึงผมเลือกเปลี่ยนเส้นทางของขีวิต เพื่อให้ได้การหยุดวันเสาร์-อาทิตย์กลับคืนมา คือการลาออกมาเรียนต่อ แรกๆผมรู้สึกดีใจนะ ที่ผมมีชีวิตเหมือนคนอื่นแล้ว แต่พอเวลาผ่านไป ผมกลับรู้สึกว่า ผมกำลังเดินห่างออกมาจากโลกที่เคยอยู่ ค่อยๆเดินห่างออกมาเรื่อยๆ ห่างจากโลกใบเดิมๆที่เคยชิน แต่ก็เหลืออีกไกลกว่าจะถึงโลกใบใหม่ จะวันนี้ผมรู้สึกว่าผมอยู่กลางทาง เป็นกลางทางที่ผมต้องเดินคนเดียวโดยลำพัง เหมือนผมรู้สึกว่าผมอยู่คนเดียวในโลกหรือเปล่า ขนาดวันศุกร์แห่งชาติในสัปดาห์แรกของเดือน ที่ทุกๆคนใช้ชีวิตอย่างครึกครื้น แต่ผมเชื่อว่ายังมีผม และคนแบบผมอีกไม่น้อย ที่ต้องนั่งอยู่ในห้องเพียงคนเดียว ทานข้าวคนเดียว และจากนั้นก็เข้านอนตามวัฏจักรชีวิตที่เป็นแบบนี้อยู่ทุกวัน แม้กระทั่งในวันศุกร์แห่งชาติ

ชีวิตต้องเดินต่อไปครับ แม้ว่าจะต้องเดินไปเพียงลำพังก็ตาม