ตามเส้นทางที่เดินทางมา โดยเริ่มจากจังหวัดมุกดาหาร ลงมาจังหวัดอำนาจเจริญ ต่อไปเข้าเขตจังหวัดอุบลราชธานี เราจะเดินทางเลาะเรียบริมโขงกันค่ะ เลาะเรื่อยไปตามริมฝั่งแม่น้ำโขงตอนเหนือของอุบลราชธานี เข้าสู่อำเภอแรกของจ.อุบลฯคือ อำเภอเขมราฐ อยู่ห่างจากเมืองอุบลฯขึ้นไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ๑๐๕ กิโลเมตร เป็นอำเภอที่แม่น้ำโขงไหลผ่านจังหวัดอุบลราชธานีเป็นที่แรก

เขมราฐในปัจจุบันเป็นอำเภอเล็กๆริมโขง ที่เงียบสงบ มีพื้นที่ชายฝั่งติดกับลำน้ำโขง อยู่ตรงข้ามแขวงสาละวัน สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ในอดีตที่นี่เคยเป็นเมืองท่าที่สำคัญ ชื่อเดิมคือ “เขมราษฎร์ธานี” หมายถึง “ดินแดนแห่งความเกษมสุข” ที่ตั้งบ้านเรือนแถบนี้ในสมัยก่อนมีชื่อว่า หมู่บ้านกงพะเนียง ผู้คนส่วนใหญ่ทำอาชีพเก็บของป่าขายและทำประมงในลำน้ำโขง จนถึงปีพ.ศ.๒๓๕๗ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย รัชกาลที่สอง แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ โปรดเกล้าฯให้ตั้งบ้านกงพะเนียงขึ้นเป็น “เมืองเขมราษฎร์ธานี” มีฐานะเป็นหัวเมืองชั้นเอกขึ้นตรงต่อกรุงเทพมหานคร โดยมีเมืองที่อยู่ภายใต้การปกครองดูแลของเขมราษฎร์ธานีอยู่หลายเมืองจึงนับเป็นเมืองสำคัญแห่งหนึ่งของมณฑลอีสาน แต่เมื่อสภาพสังคมเปลี่ยนแปลงไป เขมราษฎร์ธานีถูกลดฐานะลงเป็นอำเภอเขมราฐ และในปีพ.ศ.๒๔๕๕ อำเภอเขมราฐย้ายมาขึ้นกับจังหวัดอุบลราชธานีจนถึงปัจจุบัน

ตั้งแต่อดีตมีการไปมาหาสู่กันระหว่างฝั่งไทยลาวข้ามลำน้ำโขงแห่งนี้ ที่อำเภอเขมราฐมีท่าเรือจุดผ่อนปรนการค้าไทย-ลาว ด่านศุลกากร ด่านตรวจคนเข้าเมือง (ตม.) เขมราฐ







วันนี้เดินทางมาถึงเขมราฐเกือบห้าโมงเย็น พอมีเวลาได้ออกมาเดินริมโขงในยามที่ตะวันกำลังจะลับฟ้าที่คุ้งน้ำโขง หน้าอำเภอเขมราฐ จ.อุบลราชธานี

แม้จะเป็นเมืองที่ค่อนข้างเงียบสงบในยามพลบค่ำ แต่เมื่อรุ่งสางสรรพชีวิตเริ่มเคลื่อนไหว เสียงไก่ขันมาแต่ไกล นกน้อยเริ่มบินออกจากรัง
แล้วโน่นล่ะ... ที่กลางน้ำโขงเห็นเรือไหม มองเห็นลางๆกำลังมุ่งหน้ามาฝั่งไทย ยืนมองดูอยู่ไม่นานนัก เรือเข้ามาใกล้จนพอมองเห็นผู้โดยสารในลำเรือ

ยิ่งฟ้าสาง สว่างขึ้นจะยิ่งเห็นเรือข้ามน้ำโขงต่อๆกันมาหลายลำ





ท่าเรือเขมราฐ บริเวณหน้าเทศบาล

เรือเข้าเทียบท่าฝั่งไทย พี่น้อง สาวหนุ่ม ผู้เฒ่าผู้แก่ที่พอมีแฮงหอบหิ้วสัมภาระขึ้นมาจากเรือ เดินไต่ริมตลิ่งขึ้นมาบนฝั่ง เพื่อไปต่อที่หมายปลายทางยังท้องทุ่งที่ข้าวเต็มรวงยังรอการเก็บเกี่ยวจากหยาดเหงื่อแรงงานพี่น้องเหล่านี้ จากคำบอกเล่าพี่น้องที่มารับจ้างเกี่ยวข้าวในฝั่งไทย บ้างก็อยู่เป็นอาทิตย์ บ้างอยู่เป็นเดือนจึงข้ามกลับไปบ้านที่ฝั่งลาว

ขณะที่อีกด้านกำลังลำเลียงสินค้าลงเรือ เพื่อข้ามฟากไปยังฝั่งโน้น
เป็นเที่ยวเรือที่สวนทางกัน ระหว่างเรือบรรทุกคนกับเรือบรรทุกสินค้า
เป็นวิถีชีวิตที่สัมพันธ์กันระหว่างเพื่อนบ้านสองฝั่งโขงที่นับเนื่องมายาวนาน

ป้ายนี้ตั้งอยู่ตรงท่าเรือ ฝั่งไทยเรานี้แหละ พออ่านได้ใช่ม๊ะ

รถรับจ้างจอดอยู่บริเวณท่าเรือ ขณะที่อีกด้านก็มีรถบรรทุกจอดรอรับอยู่หลายสิบคัน ในช่วงระยะเวลาไม่ถึงชั่วโมงรถบรรทุกคันแล้วคันเล่าที่ทยอยออกไปจากที่นี่ ร้านค้าในท้องที่เล่าว่าหน้าเกี่ยวข้าว วันหนึ่งๆมีคนข้ามมาหลายพันคน เป็นประจำอย่างนี้ทุกปี

ขึ้นมาจากท่าเรือ ตอนเช้าๆอากาศดีๆ ไปไหว้พระด้วยกันค่ะ ที่วัดโพธิ์เป็นวัดเก่าอยู่ริมฝั่งแม่น้ำโขง วัดนี้ในสมัยสมบูรณาญาสิทธิราชย์ใช้เป็นสถานที่ถือน้ำพระพิพัฒน์สัตยาของเมืองเขมราษฎร์ธานี

ในวิหารวัดโพธิ์ เป็นที่ประดิษฐานพระเจ้าใหญ่องค์แสน พระพุทธรูปปางมารวิชัย ขนาดหน้าตักกว้าง ๑.๐๙ เมตร ส่วนสูงรวมเกตุ ๑.๕๙ เมตร สร้างด้วยอิฐโบราณ น้ำเกสรดอกไม้ผสมน้ำเปลือกไม้ ตามภูมิปัญญาของคนโบราณ เป็นพระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมืองของเขมราฐ และเป็นพระพุทธรูปที่เก่าแก่ที่สุดองค์หนึ่งของจังหวัดอุบลราชธานี

ในวัดโพธิ์ยังมีพระพุทธเขมรัฐวรมงคล พระพุทธรูปองค์ใหญ่ที่มีพุทธลักษณะงดงาม ประดิษฐานอยู่กลางแจ้ง




อำเภอเขมราฐยังมีสถานที่ท่องเที่ยวอีกหลายแห่งนะคะ (จขบ.แวะมาได้เท่านี้ค่ะ)


ที่มาของข้อมูล:KHEMARAT.COM