บทความ บันทึกหัวใจแกร่ง จากหนังสือชีวจิต ฉบับทีี่ 230 1 พฤษภาคม 2551

หลายท่าน ซึ่งอยู่ที่ต่างประเทศ ซึ่งเป็นผู้ที่รักน้องโรส อยากจะอ่านบทความนี้ แต่ไม่สามารถจะหาซื้อหนังสือชีวจิต ที่นั่นได้ ผมจึงขออณุญาต นิตยสารชีวจิต คัดลอบทความเพื่อท่านเหล่านั้นจะได้อ่าน ครับ

ด้วยแรงแห่งรัก 1)
บททดสอบจากโชคชะตา





และแล้วการสอบวันสุดท้ายก็เดินทางมาถึง
ที่หน้าห้องเรียน ชั้น ม 3/1 มีบรรดาไทยมุง วัยประถมที่สอบเสร็จแล้ว
ต่างก็มายืนมอง และจับจ้องไปที่เด็กหญิงหน้าตาสดใส กับคุณพ่อของเธอ
ซึ่งกำลังตั้งใจ ทำข้อสอบร่วมกัน

แม้จะมีเสียง จ้อกแจ้ก จอแจ แต่น้องโรส - นุ่นนิจ ถาวรรัตน์
สาวตาพิการวัย 16 ปี กลับมีสมาธิดีเยี่ยม ใช้มือทั้งสองข้าง
สัมผัสกับข้อสอบบนโต๊ะ ซึ่งคุณพ่อของเธอขออนุญาตทางโรงเรียน
นำไปแปลเป็นอักษรเบรลล์ มาให้สอบพร้อมเพื่อนๆ

ครั้นได้คำตอบที่เหมาะใจ โรสจึงเอ่ยปากเรียกพ่อ
ก่อนจะค่อยๆยกมือขวาขึ้นชูสามนิ้ว เป็นสัญลักษณ์ให้ ทวีศักด์ ถาวรรัตน์ ผู้เป็นพ่อช่วยกากบาทบนกระดาษคำตอบ

“ ค ควายใช่ไหมลูก” คนเป็นพ่อ เอ่ยเบาๆ ทว่าส่งผลให้ลูกสาว สะดุ้งโหยง

“อย่าดังนักสิพ่อ เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมด” โรสบอกอย่างตื่นเต้น

เมื่อได้ยินเสียงบิดาหัวเราะร่วน เธอก็ส่งยิ้มกลับไปอย่างอารมณ์ดีเช่นกัน
ผลข้อสอบรายวิชาการงานพื้นฐานอาชีพในวันนี้ แม้จะยากไปสักหน่อย
แต่โรสก็คิดว่า ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด เพราะที่ผ่านมา “สาวตาพิการ” อย่างเธอต้องประสพกับบททดสอบที่แสนเจ็บปวดจากการกระทำของคนอื่นๆ
ทุกข์ทรมานทั้งกาย ใจ ต้องใช้ทั้งความอดทน อดกลั้น
และใช้ความพยายามมากกว่านี้หลายเท่า แต่เธอก็ยังผ่านมันมาได้
นับประสาอะไร กับข้อสอบแค่นี้ ไม่มีเสียหรอกที่โรสจะกริ่งเกรง

บททดสอบด่านแรก
คำบอกเล่าของแม่ ทำให้โรสได้รู้ว่า โชคชะตาเล่นตลกกับเธอ
นับตั้งแต่ลืมตาดูโลกเลยทีเดียว ซึ่งบททดสอบด่านแรก ที่โรสต้องเผชิญคือ การพยายามมีชีวิตทั้งที่ไม่อาจลืมตาดูโลก
พ่อเคยบอกว่า เหตุที่โรสต้องกลายเป็นคนตาพิการเพราะคลอดก่อนกำหนด
ประกอบกับตัวเล็กมาก ทำให้ต้องนอนอยู่ในตู้อบของห้อง icu
และได้รับออกซิเจนเป็นเวลานานเกินไป

ก่อนที่จะมีโรส แม่เคยท้องมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็แท้งไป พอท้องอีกครั้ง คราวนี้พ่อประคบประหงมอย่างดี แต่สุดท้ายก็ยังไม่วายต้องมาเจอกับโรคร้าย
ที่คาดไม่ถึง นั่นคือร่างกายของแม่ ต่อต้านการตั้งครรภ์ภฺอย่างรุนแรง
แม่มีอาการ ครรภ์เป็นพิษ

โดยโรคนี้ มักจะเกิดกับผู้หญิงที่ตั้งครรภ์ครั้งแรกที่มีอายุ มากกว่า 35 ปี แม้ว่าตอนนั้นแม่จะมีอายุเพียง 34 ปี แต่ที่สุดก็ป่วยเป็นโรคนี้จนได้
เมื่อมีอาการแทรกซ้อนรุนแรง ทั้งปวดศีรษะราว กับใครเอาคีมมาหนีบขมับ ความดันโลหิตเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว สายตาพร่ามัว เริ่มมองหน้าใครไม่เห็น
ตัวเริ่มบวม และมีอาการชัก

หมอกลัวว่าแม่จะได้รับอันตราย จึงตัดสินใจผ่าท้องคลอด เอาโรสออกมาดูโลก
โรสจึงมีโอกาสอยู่ในท้องแม่เพียง 7 เดือน คลอดออกมาโดยมีน้ำหนักแรกคลอดเพียง 1,050 กรัม ก่อนจะลดลงเหลือ 900 กรัม ในเวลาต่อมา ด้วยเหตุนี้ โรสจึงหายใจด้วยตัวเองไม่ได้ และจำเป็นต้องนอนอยู่ในตู้อบ

โรสรอดพ้นจากอุ้งมือของมัจจุราชมาได้ เพราะความก้าวหน้าของเทคโนโลยี ทางการแพทย์สมัยใหม่ที่ช่วยให้หัวใจดวงน้อยของสาวตัวเล็ก ฃกลับมาเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมออีกครั้ง

ปกติแล้ว จอประสาทตา จะเริ่มมีเส้นเลือดมาหล่อเลี้ยง เมื่อเด็กในครรภ์มีอาย
ุตั้งแต่ 4 เดือนขึ้นไป จนถึงหลังคลอด 1 เดือน ในช่วงนี้เส้นเลือดตามส่วนต่างๆ ของร่างกายซึ่งยังเติบโตไม่เต็มที่ จะมีความไวต่อออกซิเจนมาก

ในเด็กที่คลอดก่อนกำหนดทุกรายจำเป็นต้องได้รับ ออกซิเจน เพื่อรักษาชีวิต
โรสเองก็เข้าข่ายนี้ การได้รับออกซิเจนติดต่อกันเป็นเวลานานกว่าเดือนครึ่ง จึงทำให้ระบบประสาทในส่วนของการมองเห็นของโรส ถูกออกซิเจนแรงดันสูงทำลาย

แม่ของโรสซึ่งทำงานเป็นนักสังคมสงเคราะห์ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดสงขลา พยายามพาโรสไปรักษาโดยการยิงแสงเลเซอร์ มาหลายครั้ง แต่ไม่ประสพความสำเร็จ โรสจึงต้องกลายเป็นสาวน้อยตาพิการนับแต่นั้น... แต่ก็ยังมีชีวิตพร้อมจะเติบโต ขึ้นมาพบกับบททดสอบแสนยากลำบากที่เธอเองก็ไม่ต้องการ

รักที่ได้รับ ช่วยลดปมด้อย
ถ้าพ่อ กับแม่ของโรสเลือกได้ เชื่อแน่ว่า คงไม่อยากให้เป็นแบบนี้

กระทั่งโรสเองก็ไม่อยากให้ใครเรียกเธอว่า “เด็กตาบอด” แต่นี่คือความจริงที่ไม่สามารถกำหนดกฎเกณฑ์ได้ ภาระหนักจึงตกอยู่ที่
พ่อกับแม่ เพราะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อไม่คำว่า “เด็กตาบอด”
เป็นปมด้อยในชีวิตของโรส ซึ่งสิ่งสำคัญที่สามารถลบล้างได้
ก็มีเพียงความรักความเข้าใจ และไม่ไช่ เรื่องง่ายที่จะนำมาประคับประคองความรู้สึกของเด็กที่รู้จักความทุกข์เป็นอันดับแรกในชีวิต นี่แหละคือบททดสอบที่พ่อ แม่ต้องก้าวผ่าน ไปพร้อมกับเธอ

แม้ในหัวใจของโรสจะเต็มไปด้วยคำถาม มากมายบั่นทอนจิตใจ พ่อกับแม่ก็ไม่เคยจนมุม ที่จะไขข้อกระจ่าง ดังที่ครั้งหนึ่งโรสเคยสงสัยว่า “การมองไม่เห็น”คืออะไร

พ่อกับแม่ก็มักจะไม่ปล่อยให้ความสงสัย ลดทอนความเชื่อมั่น ในใจของเธอ โดยให้ลองเอามือปิดตาข้างขวา ....... แสงรำไรที่ผ่านมากระทบความรู้สึกออกมานั่นเอง ทำให้โรสได้รับรู้ว่า ตาข้างซ้ายพอมองเห็นเลือนราง ซึ่งมาทราบภายหลังว่า เห็นเพียงแค่ 10 เปอร์เซ็นต์ เท่านั้น แต่พอเอามือปิดตาช้างซ้าย ได้เห็นแต่ความมืดสนิท และว่างเปล่าเสียจนรู้สึกเคว้งคว้าง
เด็กหญิงโรสในขณะนั้นก็รู้ในทันทีว่า นี่เองคือการมองไม่เห็น

จากนั้นความพิการทางสายตาก็ไม่เป็นอุปสรรคในการเรียนรู้ของเธออีกต่อไป ด้วยความรัก ความเข้าใจจากพ่อกับแม่ ก็เป็นตัวช่วยที่สำคัญ ซึ่งทำให้โรสเป็นเด็กกล้าแสดงออก
อารมณ์ดี ใฝ่รู้ และเรียนเก่ง ชนิดที่ประกาศผลสอบอกมาทีไร
เพื่อนร่วมห้องต้องอ้าปากค้าง ไม่ว่าโรสอยากจะเรียนอะไร
พ่อกับแม่ซึ่งมองผ่านข้อจำกัดของโรส เข้าไปถึงในหัวใจก็สนับสนุนทุกอย่าง โรสจึงเป็นเด็กตาบอดที่มีทักษะทางด้านการจำเป็นเลิศ สามารถนับเลข 1 – 100
เป็นภาษาอังกฤษได้ จำเบอร์โทรศัพท์ของใครต่อใครที่ติดต่อกับพ่อของเธอได้
ตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 2 ขวบเสียด้วยซ้ำ

นิสัยใฝ่รู้ที่พ่อกับแม่ปลูกฝัง ทำให้โรสเป็นเด็กที่มีความสามารถรอบตัว ไม่ว่าจะเป็นการพิมพ์งานส่งอาจารย์โดยเครื่องคอมพิวเตอร์ การร้องเพลงที่ไดเราะจนได้รับรางวัลการันตีมาแล้ว หลายเวที เล่นอีเลคโทนซึ่งฝึกฝนด้วยตนเองจนคล่องแคล่ว กระทั่งการอ่านหนังสืออักษรเบรลล์ที่ชัดเจน และถูกต้องจนครูต้องนำไปเป็นแบบอย่างให้เพื่อนๆดู

นอกจากนั้น พ่อซึ่งตัดสินใจลาออกจากงานประจำมาดูแลโรสอย่างเดียว ยังสนับสนุนให้เธอทำในสิ่งที่คนตาบอดทั่วไปไม่ค่อยทำกัน นั่นคือ การให้โรสเรียนร่วมกับเด็กในโรงเรียนปกติ แทนที่จะเป็นโรงเรียนสอนคนตาบอด
โดยให้เหตุผลว่า โรงเรียนร่วมซึ่ง 99.99 เปอร์เซ็นต์เป็นคนตาดี เป็นโอกาสสำคัญที่โรสจะได้เรียนรู้เช่นคนทั่วไป
และที่โรงเรียนนั่นเองทำให้เธอรู้ว่า โลกแห่งความเป็นจริง
โหดร้ายกว่าที่คิดไว้นัก แต่ก็เป็นอีกบททดสอบที่ต้องเผชิญ

สู่โลกความจริงที่เจ็บปวด
ตอนแรกที่พ่อกับแม่ตัดสินใจพาเธอไปเรียนร่วมกับเด็กปกติ โรสรู้ว่าพ่อกังวลมาก ใหนจะอาจารย์บางท่านที่ไม่เข้าใจในจุดประสงค์ของพ่อ เพื่อนใหม่ของโรสที่แน่นอนอยู่แล้วต้องมองโรสด้วยสายตามีคำถาม ทั้งการเรียน การกินอยู่ การปรับตัว และอะไรต่อมิอะไรอีกสารพัด

“ไม่ต้องห่วงหรอกพ่อ ลูกก็มีปากนี่นา จะกลัวอะไร ไม่เข้าใจอะไรก็ถามเอา”

โรสยังจำได้ ที่บอกพ่อในวันนั้น ต้องการเพียงให้พ่อสบายใจ และก็ได้ผล
เมื่อพ่อกับแม่เลิกกังวล โรสจึงได้ไปเรียนร่วมกับเพื่อนๆ ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง
ซึ่งเพียงระยะเวลาไม่นาน เธอก็ได้รับรู้ว่า ชีีวิตในโลกความเป็นจริงช่างแตกต่างจากชีวิตที่บ้านมากมายนัก

ที่โรงเรียนไม่มีใครเข้าใจโรส ทุกคนมองโรสเป็นตัวประหลาด
ความกล้าแสดงออกของโรสซึ่งพ่อแม่เคยสนับสนุน และบอกว่ามันเป็นสิ่งดี
กลับกลายเป็นดาบสองคม เพราะเพื่อนบางคนหาว่าโรสชอบทำงานเอาหน้า ซ้ำร้ายหลายคนหาว่าเป็นเด็กเส้น เพราะได้รับอภิสิทธิ์จากครูบ่อยๆ

โรสถูกเพื่อนทำร้ายโดยการหยิก ตี โดนแกล้งสารพัด

เมื่อโรสสอบได้ลำดับดีๆ เพื่อนบางคนก็ค่อนแคะ หาว่าอาจารย์สงสารเลยช่วย ซ้ำร้ายหลายคนหาว่าโรสไม่รู้จักจียมตัว ตาก็ไม่ดียังจะมาเรียนร่วมเป็นภาระของคนอื่น ทั้งที่โรสตาไม่ดี อ่านสีหน้าและแววตาคนไม่ออก เพื่อนบางคนพอพูดกับโรสแล้ว เธอไม่สบตาก็หาว่าหยิ่ง

“อีบอด”

คำพูดกระทบกระแทกแดกดันประโยคนี้ ทำให้ความมั่นใจที่เคยมีอย่างเต็มเปี่ยม
ในใจโรส ซึ่งพ่อกับแม่คอยเฝ้าส่งให้ เริ่มลดลงทีละนิดๆ ปมด้อยที่พ่อกับแม่ช่วยกันขจัดกลับโผล่ขึ้นมาตั้งตระหง่านในใจเธออีกครั้ง
โรสเริ่มรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อย ไม่มั่นใจ และแตกต่างจากคนรอบข้างเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

โรสยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดี วันที่เพื่อนต่างห้องได้ไช้คำพูดที่เปรียบประดุจหนามแหลมคม ทิ่มแทงหัวใจดวงเล็กของเธอเสียพรุนไปทั้งซอกอก

วันนั้นโรสเรียนวิชาเนตรนารี เพื่อนต่างห้องคนหนึ่งซึ่งลืมเอาหมวกมาขอยืมหมวกจากโรส เพราะถ้าไม่มีหมวก เธอจะต้องถูกคุณครูทำโทษ
โรสรู้ว่าการช่วยเพื่อนด้วยวิธีนี้ผิดกฎ หากครูรู้ก็ต้องถูกทำโทษเช่นกัน จึงลังเล

“นะโรสนะ ช่วยเราหน่อยนะ ตัวเองเป็นเด็กเส้น ครูรักมากกว่าคนอื่น ครูไม่ว่าหรอก”

ในตอนนั้น แม้จะรู้สึกไม่พอใจในคำพูด ของเพื่อนเป็นอย่างมาก แต่โรสก็ทำได้เพียงยืนเม้มริมฝีปาก และนิ่งเหมือนทุกครั้งที่โดนเพื่อนแกล้ง

ทมะ – การข่มใจที่จะไม่โกรธ ไม่ตอบโต้ เป็นบททดสอบที่ยากเหลือเกินสำหรับวันนี้

“นะโรสนะ ช่วยเราตอนนี้ ชาติหน้าจะได้เกิดมาตาดีๆ เหมือนคนอื่นเขา”

เท่านั้นเองความอดทนของโรสก็ถึงจุดสิ้นสุด.... แม้จะรู้ดีว่าบททดสอบชีวิตของเธอ ไม่มีวันยุติเพียงเท่านั้น


ด้วยแรงแห่งรัก ( จบ )
ก้าวสู่ชัยชนะด้วยความเพียร

ภาพถ่าย เบื้องหลังสารคดี บันทึกหัวใจแกร่ง ในชีวจิต

Create Date : 12 พฤษภาคม 2551
Last Update : 3 มิถุนายน 2551 6:15:08 น.		8 comments
Counter : 1680 Pageviews.
Share Tweet