Group Blog |
13 วันแสนสุขของกันยา วันแสนสุขของกันยา นามปากกา รินบุญญา ตีพิมพ์ ฉ. ๒๕๒๙ สกุลไทย “เสียงดนตรีเล่นจากที่ไหนน่ะตรี” กันยาเอ่ยถามสามีที่กำลังเช็ดเนื้อตัวให้ “ไม่มีนี่ มีแต่ฟ้าร้องครืนครืน บ้านแถวนี้เขาก็ปิดไฟนอนกับหมดแล้ว” ฝนตกหนักมาตลอดทางที่กันยาขับรถกลับมาบ้าน มาถึงก็แทบสลบในอ้อมแขนสามีเพราะเพลียจัด ทั้งเหน็ดเหนื่อยจากประชุมงาน ทั้งโทรศัพท์ต่อว่าจากลูกค้า บวกอากาศเย็นจัดยามค่ำคืน หล่อนขดตัวให้ผ้านวมดังลูกแมวน้อยในตะกร้า เสียงดนตรีนั้นยังดังอยู่ตลอดเวลา “เพราะจังเลยนะ” กันยาพึมพำก่อนจะหลับสนิท วงดนตรีธรรมชาติยังคงขับกล่อมต่อไปจนกระทั่งรุ่งเช้า แม้ผู้ฟังจะพากันหลับใหลไปหมดสิ้นแล้ว กันยาตื่นขึ้นมาในตอนสายพร้อมกับอาการเจ็บคอ ตัวหล่อนไม่ร้อน แต่เพลียจนลุกยืนไม่ไหว “ตรีโทร.ไปลางานให้แล้วนะ” เขาบอกเมื่อเข้ามาพยุงหล่อนไปห้องน้ำ “กดปิดโทรศัพท์มือถือ ถอดปลั๊กโทรศัพท์ บ้านออกหมดแล้ว” หล่อนหันขวับ แต่ไม่มีเสียงจะเปล่งออกมาโวยวาย “ไม่ติดต่อกับใครเลยบ้างสักวันสองวัน น่าจะดีนะ” ใครเขาจะชอบเป็นกบจำศีลอย่างตัวล่ะ กันยานึกค่อนสามีนักเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์อยู่ในใจ แต่มันก็จริงของเขา สภาพหล่อนแบบนี้จะคุยกับใครเขารู้เรื่อง สมองมึนงงไปหมด เสียงก็แทบไม่มี “รู้มั้ย ผู้หญิงน่ารักที่สุดตอนไหน” หล่อนสั่นหน้า “ตอนหลับไงล่ะ เพราะเจ้าหล่อนไม่พูดอะไรเลย” จะตีเขาสักเผียะก็ขยับตัวไม่ไหว ได้แต่ว่าง่ายให้เขาป้อนยาแล้วห่มผ้านอนต่อ ถึงแม้ยาเม็ดที่กินเข้าไปจะมีฤทธิ์ทำให้ง่วงซึม แต่เพราะความวิตกกังวลเรื่องงานทำให้กันยานอนไม่หลับ นัดจัดรายการในสังกัดสองรายซึ่งกำลังเป็นที่นิยมในหมู่คนฟังวัยรุ่น ลาออกไปอยู่บริษัทอื่นด้วยเหตุผลของเงื่อนไขเงินเดือน โฆษณาตั้งท่าจะถอนตาม แต่กันยาขอยืดเวลาเพื่อคิดรูปดแบบรายการใหม่ไปเสนอ เหลือเวลาอีกเพียงสองอาทิตย์ แต่ในสมองหล่อนยังไม่มีอะไรผุดขึ้นมาเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด พอเครียดแล้วก็เหมือนจะป่วยหนักกว่าเดิม แต่จะให้เลิกคิดก็ทำไม่ได้ ทำไมไม่มีใครมาช่วยฉันคิดบ้างนะ กันยาทอดถอนใจ คว้าวิทยุเครื่องเล็กมาเสียบหูฟังเพลงหวังกล่องตัวเองให้หลับ นึกได้ว่าเป็นเวลาออกอากาศของรายการี่ให้ดีเจใหม่เอี่ยมสองคนเลื่อนขึ้นมาจัดแทนดีเจมือรองที่เอาไปลงในรายการตัวปัญหา จึงหมุนหาคลื่นฟัง รายการเพลงสำหรับวัยรุ่นแบบเดียวกับที่กันยานำลงช่วงสายของวันมีเต็มไปหมดทุกคลื่น เพลงที่เปิดก็ซ้ำๆ กัน คือเป็นเพลงที่โหมเปิดให้ติดหู กว่าจะหาคลื่นตัวเองเจอก็หลายนาทีอยู่ เสียงเจื้อยแจ้วของดีเจสาวกำลังเล่าเรื่องวัยเด็กในชนบทของตนที่คุณยายเคยจับนั่งอาบน้ำที่ท่า เอาขมิ้นมะขามเปียกขัดเนื้อขัดตัวจนแสบ แล้วตบท้ายว่าธรรมชาติมีของดีที่สุดให้ผู้หญิงเราเลือกใช้มากมาย พอพูดจบ เสียงทุ้มของดีเจชายก็เสริมขึ้นมาว่า ไม่ใช่แต่ผู้หญิงเท่านั้น ผู้ชายอย่างเขาก็ใช้มะกรูดมาคั้นสระผม ใช้ว่านหางจระเข้มาทาแผลเหมือนกัน จากนั้นก็เป็นเพลงตามสมัยต่อเนื่องกันสามเพลง โฆษณาที่ตามมาคือ ยาสีฟันสมุนไพร น้ำมันไร้สารตะกั่ว และผลิตภัณฑ์บำรุงผมสูตรธรรมชาติ กับขนมขบเคี้ยวและลูกอมอีกสองสามอย่าง กันยานอนอมยิ้มอยู่คนเดียว ขณะที่รายการตัดเข้ามาเปิดเพลงสากลอีกสองสามเพลงและดีเจชายนั่งเล่าเรื่องการแข่งรถยืดยาว ถึงแม้ตลอดสองชั่วโมงที่เขาทั้งคู่จัดร่วมกันจะยังดูขลุกขลักอยู่บ้าง แต่กันยารู้แล้วว่าจะปรับแต่งอย่างไรให้เวลาสองชั่วโมงกับดีเจใหม่สองคนเป็นช่วงเวลาทอง ส่วนรายการเดิมที่ดึงดีเจตอนสายไปลงแทน ก็คงจะปล่อยให้พวกเขาคิดรูปแบบให้เข้ากับผู้อุปถัมภ์รายการในแนวทางของพวกเขาเอง กันยาถอนใจยาวอย่างเป็นสุข รู้สึกผ่อนคลายจนอาการปวดหัวลดลงมาก บางทีดีเจดังสองตนที่ถูกดึงไป คงไม่ใช่เหตุผลแค่เงินค่าตัว นอนหลับตายิ้มอารมณ์ดี ถอนหูฟังออกเก็บ ฝนเริ่มเปาะแปะหลังฟ้าครึ้มมาแต่เช้า กันยากระชับผ้าห่มแนบอกกว่าเดิม ตั้งใจฟังเสียงฝนที่ร่วงหล่นทีละหยดๆ กว่าลมฝนจะกระหน่ำแรงจนน่ากลัว แล้วกันยาก็ผลอยหลับไป เพราะฟ้าร้องฟ้าผ่าเป็นอันตรายต่อเครื่องใช้ไฟฟ้า สามีของกันยาจึงละมือจากงานหน้าจอคอมพิวเตอร์มาลงมือจัดบ้านครั้งใหญ่ ปกติบ้านนั้นกันยาจะจ้างคนมาทำความสะอาดเป็นครั้งคราว อาหารการกินผูกปิ่นโตเอา เสื้อผ้าก็จ้างเขาซัดรีด เพราะหล่อนออกไปทำงานแต่เช้ากลับดึกดื่นทุกวัน ส่วนพ่อบ้านก็ปั่นงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เครื่องเรือนในบ้านจึงไม่เคยถูกยักย้ายถ่ายที่มาเป็นเวลาหลายปีนับแต่เริ่มเข้ามาอาศัย เครื่องมือเครื่องใช้ที่ชำรุด และหนังสือเสื้อผ้าเก่าๆ ยังถูกสุมๆ รวมอยู่กับเขาใหม่ๆ ขนาดว่าทั้งกันยาและสามีไม่ใช่คนคลั่งไคล้การจับจ่าย แต่บ้านยังรกนัก เพราะไม่เคยโละอะไรทิ้งเลย ผ่านไปสองชั่วโมง โรงรถก็มีเสื้อผ้าเก่าสองถุงใหญ่ หนังสือเก่าอีกสองลังและยังเครื่องใช้หักๆ อีกกระสอบหนึ่ง ไว้ปลายสัปดาห์คงได้เอาหนังสือเสื้อผ้าไปบริจาค หาเรื่องขับรถพาเมียไปเที่ยวสักที สามีของกันยานึกอย่างครึ้มใจ มองรู้เล็กใหญ่ในบ้านที่โล่งโปร่งกว่าเดิมมากแล้วนึกอยากย้ายตำแหน่งให้ดูแปลกตา ฝนยังตกอยู่เบาๆ เสียงโครมครามทำให้ตกใจตื่น แต่กันยารู้สึกแข็งแรงสดชื่นมากพอจะเดินลงมาดูต้นเสียงได้เอง “ลงมาทำไม” สามีของหล่อนบ่นอุบอิบ ขณะพยายามลุกขึ้นจากพื้น “คนป่วยต้องนอนมากๆ ซี” กันยายิ้ม เดินช้าๆ เข้าไปกอดสามีที่เหงื่อโซมตัว “มาชวนไปนอนฟังคอนเสิร์ตธรรมชาติด้วยกัน”
|
รินบุญญา
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]  ร้านจำหน่ายหนังสือภาษาอังกฤษมือสอง ซื้อ 200 บ.ก็ส่งฟรีแล้วค่ะ |
||||||||||||
