.......ไม่ยากอย่างที่คิด........ เมื่อเดือนที่แล้วได้ไปงานแต่งของเพื่อนคนหนึ่งครับ.......เพื่อนคนนี้ไม่ได้แต่งงานคนแรกของรุ่นหรอกนะครับ.....แต่....เป็นงานแรกของรุ่นที่มีผมไปร่วมงานแต่งด้วย.....ที่ผ่านมาไม่ได้ไป....เพราะติดงานบ้าง...ติดโน่นติดนี่บ้าง.....แต่เหตุผลที่สำคัญที่สุดคือ.........(ไม่บอกดีกว่า....เดี๋ยวโดน....พวกที่แต่งไปแล้ว...เล่นเอา.....) ไปงานแต่งเพื่อนคนนี้ไม่ไปไม่ได้ครับ......เพราะ....โดนมอบหมายให้เป็นพิธีกร......(ไม่รู้มันคิดยังไง.....ผมไม่ได้ทำหน้าที่นี้มากว่า....10 ปีแล้ว) แต่ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี.... งานนี้มีค่าตัวครับ.....เจ้าบ่าว....ให้ของชำร่วย....คือหนังสือรู้จักรัก.....มา 100 เล่ม....+ หนังสือข้างในนั้น....เป็นหนังสือ...การ์ตูน...เฉลยขอสอบ O net and A net ในหมวดวิชาพุทธศาสนา มาอีก 30 เล่ม ได้มาเยอะขนาดนี้....ให้อ่านคนเดียว....คงไม่ไหว.....ไหนๆ..ก็ใกล้วาเลนไทน์....แถมคิดไปคิดมาว่า....หนังสือพวกนี้น่าจะเหมาะกับเด็กๆ...เลยตั้งใจว่าจะเอาบางส่วน....ไปให้ไว้ที่โรงเรียนครับ จน....เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา....ได้มีโอกาสกลับบ้านครับ......กลับในวันทำการ.....ซึ่งนานๆทีถึงจะมีโอกาสกลับวันอย่างนี้ เพราะโดยมาก...ได้กลับแค่เสาร์-อาทิตย์.......แต่กลับบ้านครั้งนี้กลับไม่ได้....ว่าง.....ซักเท่าไรเพราะมีภารกิจมากมาย (ปกติ....กลับบ้านก็ไม่ค่อยได้พักเท่าไรอยู่แล้ว....อิๆๆ) .....แต่หนึ่งในภารกิจที่คิดว่าต้องทำคือ...หาที่ให้หนังสืออยู่ครับ จุดมุ่งหมายครั้งนี้....เล็งไปที่ โรงเรียนที่เคยเรียนตอน ม.ต้น......ก่อนเข้าไปโรงเรียน ก็รู้สึกเขินๆยังไงก็ไม่รู้.....ไม่ได้กลับโรงเรียนมาได้ซัก 3-4 ปีแล้ว ก่อนหน้านี้เข้าไปก็แค่เข้าไป....ดูเล่นๆว่าในโรงเรียน เป็นยังไง มีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง คิดหนักอยู่เหมือนกันนะครับว่าจะ....พูดยังไง....แต่ตั้งใจแล้ว....ก็ต้อง.......ลุยครับ แบกหนังสือมุ่งหน้าไปที่ห้องสมุด....หาคุณครู บรรณารักษ์ แล้วแจ้งว่าเป็นศิษย์เก่าเอาหนังสือ มาให้ที่ห้องสมุด คุณครูถามว่า...แล้วจะให้ทำหนังสือขอบคุณไปที่ไหน.....ผมตอบไปว่า....ขอบคุณแค่ตรงนี้ก็พอแล้วครับ.....เหอะๆๆ โรงเรียนเปลี่ยนไปมาก......พวก...สนามกีฬากลางแจ้งหลายๆจุด เดี๋ยวนี้...เป็นโรงยิมไปแล้ว.....แต่ที่เห็นและยังไม่เปลี่ยนก็คือ......ยังมีนักเรียนบางกลุ่มยังเตะ...ตะกร้อกลางถนน.....(...มันก็จุดเดียวกับที่ผมเล่นนั่นแหละครับ......สงสัยมีการเซ้งต่อระหว่างรุ่นที่ดี.......เหอะๆๆ).......ตอนออกจากโรงเรียน รู้สึกมีความสุขมากเลยครับ...มันปีติ...เอ่อขึ้นมาชัดเจน....งงอยู่เหมือนกันว่า....ก่อนหน้านี้ก็เคยไปร่วมงานบุญแต่ก็ไม่ค่อยรู้สึกถึงขนาดนี้.....หรือ..การดูจิตทำให้เราเห็นอะไรละเอียดขึ้น.......??? เขาว่ากันว่า......การทำทานที่ได้บุญสูงสุดคือ....มีความสุขตั้งแต่ก่อนให้....ระหว่างให้...และหลังให้......ครั้งนี้ได้ 2 อันหลังเต็มๆ...อันแรกยังพร่องๆอยู่บ้าง (ยัง.....ลักๆ...เลิ่นๆ....ตอนแรกอยู่) แต่ที่ได้แน่ๆและชัดขึ้นเรื่อยๆ.....ก็คือ.....รู้สึกได้ชัดเลยครับว่า.....การจะทำอะไรมันยากแค่ตอนเริ่ม.......และส่วนใหญ่...มันไม่ได้ยากเท่าที่คิด.......เราไปคิดมันซะยากเอง นอกจากได้ความสุขและปีติ...กลับบ้านแล้ว......อีกสิ่งหนึ่งที่ไม่ได้รู้สึกมานาน....ก็คือ........รู้สึกแก่....แล้วครับ...เหอะๆๆ (จบ...โรงเรียนนี้มาตั้ง 14 ปีแล้ว...อิๆๆ) ไหนๆก็ใกล้วาเลนไทน์แล้ว.....เขียนเรื่องนี้ซักหน่อย......จำได้ครับว่า.....ก่อนหน้านี้....ดิ้นรนจะหาความสุขจากเรื่องความรัก....อยู่ไม่น้อย...(แต่ส่วนใหญ่.....ไม่ได้...เหอะๆๆ) ตอนเรียน ป.ตรี.......วันนี้โดยมากห้องสโมจะเงียบเหงา...(เพราะเพื่อนๆ...พี่ๆ...น้องๆ เค้าไปเที่ยวกันหมด) แต่ทุกๆปี.....จะมีผมอยู่คอย......เป็นกำลังใจให้กับคนไร้คู่.....ไม่เปลี่ยนแปลง..... ..(คอยปลอบ...ว่าผมอยู่ตรงนี้เสมอ....)....ปีแรกๆ....ส่วนใหญ่...ก็เป็นพวกไม่มีแฟนครับ....ที่มาอยู่ด้วยกัน....ปีหลัง....ที่ผมเห็นก็คือ.....เป็นพวกที่เลิกกับแฟนไปแล้ว.....มันเหมือนเป็นวัฏสงสาร...เล็กๆ อีก part หนึ่งนะครับ....เหอะๆๆ............ ช่วงนี้รู้สึก...ฉลาดขึ้นมาหน่อยครับ......เริ่มคิดขึ้นมาได้ว่า......การไม่ดิ้นรนน่าจะมีความสุขกว่า.....รู้สึกมีความสุขกับความรักมากขึ้น........ได้เห็นว่าตัวเรารักตัวเองมากที่สุด...........แล้วมันจะลำบากอะไรถ้าต้องอยู่กับตัวเอง.....ตั้งใจว่าจะหยุดเรื่องนี้ดูซัก 2 ปี.......วาเลนไทน์ปีที่แล้วก็ได้ฉลองความสุข......ไปหนึ่งปีแล้วครับ.....ไม่ใช่ความสุขจากความรัก.....แต่เป็นความสุขจากการไม่ดิ้นรนหาความรัก......ช่วง 2 ไตรมาสของปีนี้.... ยังตั้งใจจะอยู่กับตัวเอง.......หลังจากนั้นค่อยประเมินและปรับแผนกลยุทธกันใหม่ครับ...... (พูดเป็นภาษาเศรษฐกิจบ้าง..อิๆๆๆ.) สุขสันต์วันที่ยังหายใจครับ Redwing 12 กพ. 52 ขอบุญกุศลที่ได้ทำมาโปรดจงดลบันดาลให้จิตข้าพเจ้า....และผู้เดินทาง...ร่วมกัน.....มีดวงตาเห็นธรรม.......และขอให้ข้าพเจ้าพบแต่คู่บุญที่เกื้อหนุนต่อการ ภาวนา เท่านั้น.....หากไม่พบ...ขอให้ไม่มีคู่...ทุกชาติๆไป   Create Date : 12 กุมภาพันธ์ 2552 9 comments Last Update : 12 กุมภาพันธ์ 2552 22:10:38 น. Counter : 763 Pageviews. Share Tweet

สุขสันต์วันที่ยังหายใจครับ Redwing 12 กพ. 52 ขอบุญกุศลที่ได้ทำมาโปรดจงดลบันดาลให้จิตข้าพเจ้า....แล้วผู้เดินทาง...ร่วมกัน.....มีดวงตาเห็นธรรม.......และขอให้ข้าพเจ้าพบแต่คู่บุญที่เกื้อหนุนต่อการ ภาวนา เท่านั้น.....หากไม่พบ...ขอให้ไม่มีคู่...ทุกชาติๆไป ... เห็นด้วย เห็นด้วย .. เห็นด้วย .. อย่างยิ่ง   โดย: สุขสันโดษ IP: 125.24.27.68 12 กุมภาพันธ์ 2552 9:23:41 น.

"ขอให้ข้าพเจ้าพบแต่คู่บุญที่เกื้อหนุนต่อการ ภาวนา เท่านั้น.....หากไม่พบ...ขอให้ไม่มีคู่...ทุกชาติๆไป" เศร้าจังค่ะ.. รึว่าชาติที่แล้วจะขออย่างนี้ไว้คะ เลยไม่ได้ความสุขจากเรื่องความรัก.... อย่างนี้คนที่รักคุณก็คงไม่ได้ความสุขจากเรื่องความรักเหมือนกัน ว่าแต่ได้ทำอะไรเพื่อที่จะได้รับมันรึเปล่า... คนเราแตกต่างกัน ยากที่จะมีใครเหมือนอย่างที่เราคิดจะให้เป็น และ คนที่เราจะรู้สึกรักก็ไม่ได้มาให้เจอบ่อยๆ แต่ยังไงก็ขอให้เจอนะคะ เอาใจช่วยค่ะ   โดย: ผ่านมาผ่านไป IP: 124.121.38.98 14 กุมภาพันธ์ 2552 16:46:24 น.

อนุโมทนาบุญด้วยครับ   โดย: หลังบ้าน IP: 203.113.1.130 14 กุมภาพันธ์ 2552 21:18:07 น.

อ่านประโยคสุดท้ายแล้ววูบเลย เป็นการเดินทางสายเปลี่ยว..จริงๆ.. อนุโมทนา   โดย: Da IP: 58.147.22.160 17 กุมภาพันธ์ 2552 11:06:35 น.

อนุโมทนาด้วยนะครับ แล้วจะหาโอกาสเอาส่วนที่เหลือไปร่วมทำบุญอีกนะ อยู่กับวุดดูจะมีประโยชน์มากกว่า... เห็นด้วยกับความเห็นที่ 2 นะครับ พอวุดพูดงี้ รู้สึกขึ้นชัดทีเดียว ว่า ไม่ใช่ชาติแรก ที่วุดคิดอย่างนี้แน่นอน... เอาน่า ไม่ว่าจะเดิน 2 คน หรือคนเดียว สุดท้ายปลายทาง ก็ตัวใครตัวมันอยู่ดี เหลือตัวคนเดียวอยู่ดี... เจริญในธรรมนะ   โดย: Pormaid 22 กุมภาพันธ์ 2552 21:46:07 น.

....ตอบไม่ตรงคำถาม....แต่.....ตรง....ใจ.... เมื่อวาน...ได้คุยกับอาจารย์ท่านหนี่ง....(ท่านเดิม) อาจารย์ครับ....อาทิตย์หนึ่งอาจารย์มีวันหยุดกี่วัน อาจารย์.....ไม่แน่นอน...แล้วแต่สัปดาห์ในแต่ละเดือน....แต่เดี๋ยวนี้ วันธรรมดาตอนเย็นๆไม่ค่อยได้ทำงาน....กลับไปอยู่กับลูก แล้วอยู่ๆท่านก็พูด....ผมไม่ได้ทำประกัน....มีคนขายประกันมาคุย กับผม.....ผมบอกว่า....ฟันผม...ถ้าวันหนึ่งต้องถูกถอนก็ช่างมัน (เป็นหมอฟันครับ....ส่วนใหญ่รักฟัน) วันหนึ่งถ้าผมแขนขาด ก็ต้องยอมรับว่ามันขาด.....จะมาให้ทำประกัน....แล้วมีเงินใช้ ตอนนั้น....ผมว่ามันอนาคตเกินไป....บางคน...บอกว่าลูกเมีย จะได้มีเงินใช้ตอนเราไม่อยู่.....ผมว่า...ถ้าผมตาย...ผมคงไม่มา ห่วงขนาดนั้นหรอก....ตายไปก็แยกจากกัน....เพียงแต่ตอนนี้ เราเป็นครอบครัวกัน...ก็คงตามกรรมเก่าที่ทำให้รู้สึกอย่างนี้ ถ้าตายแล้วก็จบ...ผมไม่มาเป็นเปรต...อยู่แถวนี้หรอก เบี้ยประกัน....ให้ลูกเมียเดือนละเป็นพันเป็นหมื่นถ้าผมไม่อยู่ มันไกลไป......ถ้าผมอยู่ตอนนี้ผม.... พาไปเลี้ยงพาไปกินข้าว...อย่างที่ต้องการ....มีผมคอยดูแล ต้องให้รู้สึกว่าผมอยู่แล้วดีกว่าผมไม่อยู่แค่นี้ก็พอแล้ว ที่ประกันยังอยู่ได้เพราะลูกค้าเค้าไม่ได้คิดเหมือนผม เออ.....ผมว่า....ผมจะทำประกันอยู่เหมือนกันนะครับ....แต่...... ว่าจะทำ...มา 5 ปีแล้ว.....และคิดว่า....จะยังว่าจะทำต่อไป (.....ใครขายประกันอย่าพึงมาขายผมนะครับ.....เพราะผมคิดว่า......ยังว่าจะซื้อไปอีกนานพอสมควร) 25 กพ 52   โดย: redwing IP: 202.28.169.166 25 กุมภาพันธ์ 2552 8:53:19 น.

ชอบคำอธิษฐานจังเลยค่ะ แต่จริง ๆ แล้วสำหรับตัวเองทุกข์กับการมีคู่ ทำให้การอธิษฐานของตัวเองคือ ขอไม่มีความรักทุกชาติไปจนกว่าจะถึงนิพพานค่ะ บุญรักษาค่ะ ปู   โดย: เบญญาภา IP: 75.79.37.94 28 กุมภาพันธ์ 2552 10:59:49 น.

เหอะๆๆ ได้เป็นพิธีกรเหมือนกันเหรอจ๊ะ เราก็ได้ค่าตัวเหมือนกันนะ....เป็นรอยยิ้มของเจ้าบ่าวเจ้าสาว แค่นี้พอหล่ะ   โดย: Milky IP: 202.12.97.117 4 มีนาคม 2552 11:04:48 น.

ขอบุญกุศลที่ได้ทำมาโปรดจงดลบันดาลให้จิตข้าพเจ้า....และผู้เดินทาง...ร่วมกัน.....มีดวงตาเห็นธรรม.......และขอให้ข้าพเจ้าพบแต่คู่บุญที่เกื้อหนุนต่อการ ภาวนา เท่านั้น.....หากไม่พบ...ขอให้ไม่มีคู่...ทุกชาติๆไป อ่านจบคิดถึง รพินทร์ กะ คุณหญิงดาริน ในเพชรพระอุมาเลย   โดย: yosita (แมวยิ้มตุ้ย ) 15 ตุลาคม 2554 0:05:08 น.