ได้ยินใครหลายคนพูดว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้ ความเป็นจริงเป็นอย่างไรฉันไม่รู้ ฉันก็ลองคิดนะว่าถ้าเขามีใครหรือแต่งงานฉันจะเสียใจมั้ย? ก็ไม่นะถ้าคนนั้นเป็นคนดีและทั้งคู่รักกัน ฉันอยากทำให้เขามีความสุข อยากดูแลเขาตลอดไปแต่ไม่ได้คิดถึงขนาดว่าจะครอบครองเพราะมันเป็นไปไม่ได้ ฉันไม่มีค่าขนาดนั้น ฉันคิดว่าคงจะมี someone like him อยู่สักที่บนโลก ถึงแม้ว่าฉันจะแต่งงานหรือไม่แต่งงานฉันก็อยากจะดูแลเขาไปตลอด เพราะเขาเป็นคนสำคัญของฉัน เหมือนเป็นผู้ปกครอง เป็นคนในครอบครัว ฉันแหย่เขาเรียกเขาว่า “ป่าป๊า” ภาษารัสเซียแปลว่า “พ่อ” เขาก็ขำๆแล้วก็ยิ้ม แต่วันหนึ่งเขาก็บอกขำๆว่าอย่าเรียกว่า “ป่าป๊าเลย ผมไม่ได้แก่ขนาดนั้น” ฉันก็หัวเราะแล้วถามไปว่า “อาจารย์ไม่อยากมีลูกสาวแบบหนูเหรอคะ?” เขาส่ายหน้าแล้วไม่พูดอะไรขับรถต่อ

ฉันค่อนข้างเครียดเรื่องคอนเสริตจบ เขาเองก็เช่นกัน เรามีความเห็นไม่ตรงกันบ้าง แต่เขาก็ใจเย็นกับฉันเสมอ เรายังเล่นเปียโนด้วยกันเช่นเคย เหมือนจะบ่อยขึ้นด้วย ฉันไม่ตกใจและสะบัดมือจากเขาแล้ว ฉันเริ่มคิดว่าหากเรียนจบแล้วคงไม่ได้มานั่งเล่นเปียโนกับเขาแบบนี้อีก คงไม่ค่อยได้เจอ ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ ดังนั้นตอนนี้พยายามเก็บความทรงจำที่ดีก็แล้วกัน หลายครั้งที่ฉันนั่งทำงานในห้องเขา เขาจะชอบพูดว่าเขาเหมือนเป็น”โรงงานผลิตสินค้า ผลิตสินค้าแล้วส่งขาย ไม่มีสินค้าที่อยู่กับเขาตลอด” บางทีเขาก็จะซื้อช็อกโกแลตมาให้กินและนั่งทำงานด้วย ฉันชอบเวลาที่เขาตั้งใจทำอะไรมากๆ เขาทุ่มเทกับสิ่งนั้นมากๆ

    ฉันเริ่มคิดว่า ถ้าเรียนจบไปแล้ว ไม่มีเขาอยู่ใกล้ ไม่เจอหน้าเขาอย่างนี้ทุกวัน ฉันจะเป็นอย่างไร ฉันจะอยู่ได้มั้ย? ฉันจะได้ดูแลเขามั้ย? แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป?

วันเกิดของฉันปีนี้มีเขาให้ฟลอเรโรฯกล่องใหญ่เป็นของขวัญ ฉันดีใจเพราะชอบมากแต่ไม่กล้ากินเลยให้รูมเมทกินก่อน และฉันก็เก็บฐานกระดาษสีน้ำตาลเข้มเอาไว้ ไม่กล้าทิ้งรู้สึกมันมีค่ามากๆ ลูกศิษย์คนอื่นแซวกันใหญ่เพราะไม่เคยเห็นเขาซื้อของขวัญให้ใครเลย

      ที่แปลกไปคือ เขาขอโทษฉันเวลาที่เขารู้สึกว่าพูดแรงกับฉันเกินไป ฉันก็บอกเขาไปว่าฉันไม่เคยโกรธเขาเลย เขาก็ไม่ยอมหยุดขอโทษ เขาเป็นคนแรกที่มองออกว่าฉันเป็นคน sensitive มาก ทั้งๆที่หลายคนตราหน้าว่าฉันเงียบ เย็นชา ไร้หัวใจ เพียงเพราะฉันไม่ค่อยแสดงออกว่ารู้สึกอะไรและไม่สนใจผู้ชายเท่าไหร่ รู้สึกเฉยๆตลอด ความจริงคือฉันมีความรู้สึกสนใจใครคนหนึ่งมาตลอดแต่ฉันไม่มั่นใจในตนเองและกลัวความแตกต่าง ความเหมาะสมทั้งหลาย ที่กลัวที่สุดคือความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม 

เราได้ฉลองคริสต์มาสด้วยกันปีนี้ ไปดินเนอร์ด้วยกันและไปกินชูครีม แน่นอนว่าไม่ได้ไป 2 คน แต่มีรุ่นพี่ที่สนิทไปด้วย ฮีลุกไปเลือกเค้ก ไฟในร้านสีส้มอ่อนๆ เสียงคนและเสียงเพลงลอยอยู่เต็มไปหมด เราต่างยิ้มและจิบโกโก้ร้อนอย่างเงียบๆ แต่ในใจฉันมีความสุขมาก เป็นวันคริสต์มาสที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยมีเลย เราคุยเล่นกันไปเรื่อยเปื่อย พอดีมีเพื่อนที่คณะมาร้านนี้พอดีก็งงเบาๆว่าอาจารย์มากับสาวที่ไหน แต่พอเห็นว่ามาสามคนพวกนางก็ไม่ได้สนใจอะไร โล่งเลยยยย เราเดินเล่นกันต่อสักพัก รุ่นพี่แยกตัวไปซื้อของที่อื่น 

    ฉันเดินเล่นดูแสงไฟกับเขาสองคน ฉันทำตัวไม่ถูกเบาๆ เขินด้วยเห็นเขายิ้มฉันก็ยิ้ม เราต่างเดินอมอยิ้มดูแสงไฟอย่างเงียบๆไม่ได้คุยอะไรกัน นอกจากดูนั่นสิ! สวยมากเลย! เขาขับรถมาส่งที่หอเหมือนเคยพร้อมกล่าว Merry Christmas

     ก่อนจะหยุดยาวปีใหม่ฉันจัดกระเป๋าเสื้อผ้าเอาไปเรียนด้วย พอเรียนเสร็จจะได้เดินทางกลับต่างจังหวัดเลย พอเรียนเสร็จรุ่นน้องที่เรียนต่อจากฉันก็เข้ามาพอดี เขาก็พูดขึ้นมาว่า “นี่เป็นวันสุดท้ายของปีนี้ที่ผมจะได้พบคุณใช่รึเปล่า” “ผมอยากไปบ้านคุณบ้างจัง เอ่อ อยากไปดูวัดทุกวัดในจังหวัดของคุณ” “ขอให้คุณมีความสุขเดินทางปลอดภัย แล้วเจอกันนะ” รุ่นน้องอึ้งไป ฉันก็ค่ะๆ เช่นกันค่ะ แล้วสวัสดี กลายเป็นความเคยชินว่าต้องส่ง sms ตอนเที่ยงคืนวันปีใหม่หาเขาทุกปีไปแล้ว ส่งสติกเกอร์วุ่นวายแล้วค่อยนอน 

      ปีนี้ซื้อขนมไปฝากเพียบเลย มีขนมไข่ตรา “ขนมไข่ใจรัก” ฉันไม่ได้สังเกต แต่เขาล้อตลอด “ใจรักๆ” วันเกิดเขาปีนี้ฉันซื้อกระเป๋าใส่เครื่องเขียนไหมพรหมถักเป็นรูปกระต๋ายสีฟ้า เพราะเห็นเขามีปากกาเยอะเต็มไปมันวางกระจายเต็มโต๊ะ เลือกกระต๋ายให้เวลาเขามองจะได้อารมณ์ดี มุ้งมิ้ง แต่เขามองว่ามันเหมือนหมา แล้วเขาตั้งชื่อมันว่า “เซอร์เกรย์”