ปี 3 เป็นปีที่มีความสุขมากๆก็ว่าได้ พี่คนนั้นก็เรียนจบไปแล้ว สนิทกับอาจารย์มากขึ้นฉันจำตารางสอนของเขาได้(ความจริงจำได้ตั้งแต่ปี 2) เวลาใครจะส่งงานอะไรหรือมาหาอาจารย์จะมาถามฉันว่า คาบนี้อาจารย์สอนมั้ย? ว่างคาบไหนบ้าง? จนอาจารย์และเพื่อนๆล้อว่าฉันเป็นเลขา แล้วอาจารย์ก็ยังดีและดุเหมือนเดิม ได้เรียนวิชาที่อยากเรียนและน่าสนใจทั้งนั้น แถมได้เรียนวิชาบรรยายกับเขาเป็นครั้งแรกด้วย แต่คลาสเรียนอย่างกับเกมส์หาผู้รอดชีวิต สอบกันทุกสัปดาห์การบ้านเพียบ มี ทั้งเพื่อนย้ายsection และ drop แต่เขาก็สอนสนุกมาก แต่ฉันไม่ได้อภิสิทธิ์พิเศษจากเขาเลยนะ ทำการบ้านผิดโดนบ่นหนักกว่าเพื่อนด้วยซำ้ 

      แต่เหตุการณ์บางเหตุการณ์ในคลาสทำให้ฉันช็อค ครั้งหนึ่งเขาใช้ในฉันไปหยิบเอกสารที่ห้องทำงานโดยให้กุญแจไปทั้งพวง มีหมดเลยกุญแจรถด้วย เพื่อนก็เลยแหย่ยุให้เอารถเขาไปขับ ฉันเลยแกล้งเพื่อนกลับไปฟ้องเขา เขาคงจะตลกอารมณ์ดี ก็อารมณ์ดีจริงๆแหละ พอจบหัวข้อก็เรียกเพื่อนคนนั้นไปแสดงวิธีการหน้าห้อง โดยเขาพูดประกาศกลางคลาสเรียนเลยว่า “วันนี้จะให้..(ชื่อเพื่อน)มาแสดงวิธีการทำหน้าห้อง โทษฐานที่ยุให้(ฉัน)ไปขับรถของผม ซึ่งมันจะทำให้(ฉัน)ได้รับอันตราย” เขายิ้ม ฉันอึ้งคืออึ้งทั้งห้อง คือไม่มีเสียงหัวเราะอะไรเลย เงียบกริบ แล้วมีเสียงเพื่อนข้างหลังพูดว่า “ดูอาจารย์เขารัก(ชื่อฉัน)เนอะ” ฉันนี่เงิบเลย 

      ครั้งนึงเขาเคยโวยวายตอนก่อนเริ่มคลาสซึ่งนักศึกษาก็มากันจะครบทุกคนแระ ด้วยเหตุเข้าใจผิดว่าฉันจะไปพบเขาตอนเที่ยงแต่ความจริงคือเป็นรุ่นน้องอีกคน ซึ่งฉันก็บอกเขาไปแล้วและฉันก็อธิบายให้เขาฟังอีกที เขาก็พูดเสียงดังว่า “I come here for you, especially for you!” เพื่อนในห้องที่พูดคุยกันก็เงียบกริบและชุบชิบกัน “especially especially” ในใจฉันคิดงานงอกแล้วไง ใครเข้าใจผิดจะทำอย่างไร บางทีเขาก็ชอบเปิดประตูให้พร้อมกับแล้วพูดว่า “lady first” (เมื่อก่อนนี่ไม่สนใจเลยว่าฉันเดินตามหลังรึเปล่า ฮ่าๆ)

ตอนปี 3 ฉันต้องเรียนวิชาพัฒนาบุคลิกภาพซึ่งฉันโดนอาจารย์วิชานั้นแนะนำให้เปลี่ยนการแต่งตัวใหม่ เนื่องจากลุคเชยสุดๆ(กระโปรงพลีสยาวหน้าแข้ง/ตะตุ่ม,รองเท้าหุ้มส้นแบนๆ,หน้าไม่แต่ง) ฉันเลยลองทำตามคำแนะนำหัดใส่ส้นสูงใส่กระโปรงพลีสพอดีเข่าและหัดแต่งหน้า ใส่มาคณะวันแรกเขาและพวกเพื่อนงง เขายิ้มกรุ่มกริ่มตลอดและชมว่าน่ารักมาก แต่พอวันรุ่งขึ้นเขาก็หงุดหงิดไม่คุยกับฉัน!? ทำหน้าไม่พอใจ บอกว่าฉันเปลี่ยนไป! แบบนี้ไม่ใช่ฉัน เอิ่ม โอเค ฉันก็เลยใส่ส้นสูงกับกระโปรงพลีสตัวนั้นแค่วันที่เรียนพัฒนาบุคลิกภาพ บางทีเขาก็เหน็บฉันเรื่องส้นสูงในคลาสวิชาของเขา ประมาณว่าเดี๋ยวหมดเทอมก็คงไม่เห็นส้นสูงกับกระโปรงสั้นแล้วล่ะ ดีจัง! เพื่อนบอกว่า “สงสัยเขาคงหวงน่ะ” หวงอะไรล่ะ เขาไม่ชินมากกว่ามั้ง คนใส่ยังไม่ชินตัวเองเลย

วันเกิดของฉันในปีนี้เขาก็อวยพรเช่นเคย แล้วบอกว่า “You aren’t a girl but you are a lady” แล้วบอกว่าฉันสวยขึ้น ไม่สนเลยว่าลูกศิษย์เขาอีกคนก็อยู่ในห้อง ฉันกลับมาใช้ห้องเขาซ้อมตอนเย็นอีกครั้ง ทำความสะอาดห้องเหมือนเดิมตอนนี้เริ่มมีลูกศิษย์เขาบางคนรู้แล้วว่าฉันได้ใช้ห้องของเขา เพราะเขาบอกว่าฉันทำความสะอาดห้องให้ บลาๆ 

      บางครั้งเขาก็อยู่ด้วยแล้วมาสอนเวลาที่ฉันเล่นเปียโน เราเล่นเปียโนด้วยกัน ฉันเล่นโน้ตผิดอยู่เรื่อยเพราะอ่านโน้ตไม่ทัน เขาก็หัวเราะ บอกไม่เป็นไรฝึกไว้อีกหน่อยจะอ่านโน้ตเร็วขึ้น เขาอ่านโน้ตเร็วมาก แค่วางโน้ตเพลงที่ไม่เคยเล่น ดูแปปเดียวก็เล่นได้เลย ฉันเรียนเอกเปียโนแท้ๆเพลงยากๆบางเพลงฉันยังทำไม่ได้เท่าเขา เราเล่นด้วยกันหลายเพลง ฉันอ่านโน้ตได้เร็วขึ้นจริงๆ แต่มีปัญหาเรื่องน้ำหนักมือที่มีแรงไม่พอ เขาจับมือฉัน ฉันตกใจเลยสะบัดมือ (ฉันเป็นพวกขี้ระแวงนิดๆเพราะโดนแกล้งบ่อย) ไม่รู้ว่าเขาจะสอน เขาหน้าเสียไปแล้วพูดขึ้นมาว่า “ผมยังทำแบบนั้นไม่ได้สินะ” แล้วเดินจากไป... ฉันรู้สึกผิดเลย ฉันชอบเวลาที่ได้เล่นเปียโนกับเขามากๆ มีความสุขทุกครั้ง ได้อยู่ใกล้ๆและหัวเราะไปด้วยกัน ฉันอยากเห็นเขามีความสุข

เวลาที่เล่นเปียโนกับเขา เราจะจดจ่อไปที่โน้ตของแต่ละคน แต่เป้าหมายของเราคือ สร้างเสียงเพลงเพลงเดียวกันให้ไพเราะที่สุด มันเป็นเหมือนกิจกรรมที่ฉันสามารถทำร่วมกับเขาได้ โดยไม่รู้สึกถึงความแตกต่าง