ปี 2 อาจารย์ก็ยังดีกับฉันมาตลอด ดุบ้างอะไรบ้าง หลายครั้งที่ฉันออกจากห้องไปร้องไห้ แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธหรือน้อยใจเขาเลย รู้ว่าเขาหวังดีแต่ฉันเสียใจที่ยังทำให้เขาภูมิใจในตัวฉันไม่ได้สักที ฉันเครียดมากหลายๆเรื่อง เรื่องครอบครัวด้วย เพลงที่ฉันเล่นและงานที่ทำส่งคุณภาพลดลง ตอนแรกๆเขาก็ดุฉัน จำได้ว่าช่วงนั้นร้องไห้คนเดียวบ่อยมาก จนกระทั่งวันหนึ่งในขณะที่วิเคราะห์เพลงกับเขา เขาก็พูดขึ้นมาว่า "ความสำเร็จทุกอย่างเกิดจากความพยายาม แม้บางคนอาจจะต้องใช้ความพยายามมากกว่าคนอื่นก็ตาม ผมรู้ว่าคุณพยายามและกำลังทำอะไร" อยู่ๆน้ำตาก็ไหลเป็นครั้งแรกที่ร้องไห้ต่อหน้าเขา เขาวางมือบนไหล่เบาๆ บอกให้ฉันหยุดร้องไห้ เขากำลังช่วยฉันอยู่ แต่ฉันก็ยังไม่ได้บอกว่าฉันรู้สึกอะไร เขาใจเย็นกับฉันมาก ฉันก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ

อยู่มาวันหนึ่งฉันกับเขาและเพื่อนของฉันกำลังเดินไปอีกตึกนึงก็เห็นคนสวนกำลังปลูกดอกกุหลาบสีชมพูสวยมาก ฉันก็ชี้ให้เขาดู "อาจารย์ดูสิคะ สวยมากเลย" เขาก็ตอบมาว่า"ถ้าชอบก็เอาไปปลูกที่ห้องผมสิ" ฉันก็บอกไปว่ามันต้องเทคแคร์รดน้ำทุกวันนะ เขายิ้มแล้วก็บอกว่า "งั้นคุณก็เข้าไปดูแลมันทุกวันสิ" ฉันเขินนิดๆนะ เพื่อนก็ได้ยินแล้วมาแซวตอนเขาไม่อยู่ว่า "เขาอยากเจอทุกวันรึเปล่า? เลยให้ไปปลูกดอกไม้น่ะ" ฉันก็ปฏิเสธไป นั่นอาจารย์นะ เขาก็หล่อไม่มาชอบเด็กผู้หญิงธรรมดาแบบฉันหรอก ความจริงคือช่วงนั้นฉันก็แอบปลื้มรุ่นพี่อยู่คนนึง "พี่กี้"นามสมมุติ รู้จักเพราะทำโปรเจ็คคณะด้วยกัน มีเรื่องคุยกันเรื่อยๆ

วันหนึ่งฉันไปรอที่จะเรียนกับเขาหน้าห้องทำงาน พี่กี้โทรมาพอดีบอกให้ไปหาที่ร้านกาแฟแต่ฉันไปไม่ได้เพราะต้องรอเรียน พี่กี้ถามว่าเรียนกับใคร? ฉันก็บอกไปว่ารอเรียนกับอาจารย์... พี่กี้ก็บอกว่า เนี่ยอาจารย์ซื้อกาแฟอยู่ "อาจารย์ครับๆ (ฉัน)รออยู่หน้าห้องแล้วครับ" แล้วพี่กี้ก็นัดเวลาคุยงานและวางสายไป ไม่นานอาจารย์ก็เดินมา ดูหงุดหงิด พอเข้าไปในห้องก็เงียบ น่ากลัวมาก แล้วถามฉันว่าไปรู้จักกับพี่กี้ได้ยังไง? ตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันก็งงแต่เขาถามก็เล่าไป ฉันถามเขาว่า "มีอะไรรึเปล่าคะ?" เขาก็ตอบว่า "ไม่มี แต่ไม่ต้องไปฟังอะไรเขามาก" ฉันนี่งงเลย แต่ฉันก็ทำตามนะ ถึงแม้จะปลื้มพี่กี้อยู่เพราะแค่ปลื้มเฉยๆ แต่เวลาเขาเจอพี่กี้ก็คุยกันดีนะ แต่มาหงุดหงิดอะไรตอนฉันคุยกับพี่กี้ไม่รู้

     ช่วงปี 2 ฉันมีปัญหากับรุ่นพี่คนนึง ประมาณว่าจูนเข้ากันไม่ได้มากกว่า เขาจิกกัดทุกคนแต่ฉันโดนบ่อยมากและค่อนข้างเห็นแก่ตัว แต่เขาเป็นรุ่นพี่ที่เก่งมาก ไม่นานเขาก็สนิทกับอาจารย์ ฉันรู้สึกเหมือนเด็กโดนแย่งความรัก งงๆมั้ย ใช่ฉันก็งง ฉันไม่รู้จะทำยังไงเลยปลีกตัวออกมา หลบหน้าอาจารย์ไปหาเฉพาะตอนเรียนอย่างเดียว จนเขาแหย่ว่า “คุณเป็นใคร ผมจำคุณไม่ได้” ฉันก็เรียนปกติ ส่งงานปกติ 

อยากจะคุยกับเขาแต่พี่คนนั้นก็อยู่ตลอด มันอึดอัดใจเลยเลือกที่จะปลีกตัวอยู่เงียบๆ 

      ความมาแตกเอาคืนหนึ่ง คืนนั้นมีคอนเสริตที่มหาลัยเป็นคอนเสริตเรียนจบปีคนนั้นแหละ ฉันไปร่วมแสดงความยินดีด้วยและปลีกตัวออกมานั่งเงียบๆคนเดียวนอกหอประชุม เพราะรู้สึกเหมือนเป็นวิญญาณมากๆ คิดในใจว่าอยากจะเก่งให้ได้เหมือนพี่คนนั้นจัง เขาจะได้ภูมิใจ ความคิดบั่นทอนจิตใจเต็มหัวไปหมด ฉันนั่งกั้นน้ำตา แล้วเขาก็ออกมาเห็นพอดี เขายิ้มอย่างอ่อนโยน ฉันช็อคว่าเขามาตอนไหน เขาตกใจเลยเรียกไปคุยที่ห้อง 

       เขาบอกว่าเขารู้เรื่องทั้งหมดนะที่ฉันไม่ชอบพี่คนนั้น!? เขารู้ว่าฉันมีปัญหากันด้วย!? ฉันเลยบอกความรู้สึกของฉันไปว่า “อยากทำให้อาจารย์ภูมิใจ เสียใจที่ทำให้อาจารย์ภูมิใจไม่ได้” เขาดูอึ้งๆและปลอบฉันให้หยุดร้องไห้ พูดเรื่องถึงเรื่องความพยายามและสอนฉันให้เข้มแข็ง

เขาบอกว่า "การพยายามที่จะเข้มแข็ง ไม่ใช่ความเข้มแข็งที่แท้จริง มันเป็นเพียงการเก็บซ่อนความอ่อนแอ แต่ความเข้มแข็งนั้นเกิดจากการคิด การยอมรับและเรียนรู้จากความอ่อนแอของตนเอง"       

 และพูดว่า “I’m not like him.” “but I’m like you” แล้วก็ยิ้ม คือสมองตอนนั้นเบลอมาก เขาพูด “I’m” หรือ “I”? แต่เดาว่า I’m เพราะประโยคหน้า แล้วฉันก็ค้นพบว่า เขามีแววตาที่อ่อนโยนมากๆ เขายิ้มตบไหล่ฉันเบาๆ ครั้งที่สองแล้วที่อยู่กับเขาแล้วร้องไห้โดยง่าย รู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลก สรุปคืนนั้นเขาขับรถไปส่งที่หอเพราะคุยกันดึกมาก 

     เหตุการณ์หลังจากนั้นก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ฉันก็ปลงกับพี่คนนั้นและไม่น้อยใจเขาอีก วันหยุดปีใหม่ฉันไปเที่ยวกับครอบครัวเลยส่งโปสการ์ดมาให้เขาโดยใช้ที่อยู่มหาลัยเพราะไม่รู้ที่อยู่บ้าน เขียนอวยพรเสร็สรรพแต่ดันลืมเขียนชื่อผู้ส่ง ฉันนี่ลุ้นเลยเขาจะได้รับมั้ย? จะทิ้งมั้ย? แต่ก็อยากรู้ว่าเขาจะรู้มั้ยว่าฉันเป็นคนส่ง ปรากฏว่าเขารู้! เขาดีใจและหัวเราะ เขาบอกว่าดูลายมือกับใครที่จะทำอะไรแบบนี้ให้เขาคงมีแค่ฉันน่ะ ฮ่าๆ ปีนี้ฉันได้ทุนเรียนดีด้วย เขาดีใจมากเลย

เขาค่อยๆกลายมาเป็นคนสำคัญสำหรับฉัน อยากจะทำให้เขาภูมิใจและมีความสุข