.
.

.

....
..
.
.
.
แอร์พอร์ตยามเช้าตรู่แบบนี้ ผู้คนที่เดินผ่านผมไปมาแต่ละคน ดูท่าทางน่าเหนื่อยเหมือนผม กระเป๋าใบโตที่ลากอยู่ในมือเริ่มมีเหงื่อซึม การเดินทางหลายชั่วโมง ทำเอาความอ่อนเพลียคลืบคลานเข้ามาคลอบงำทุก ๆ ส่วนของร่างกายผมไว้

คิดถึงอ่างอาบน้ำอุ่น ๆ คิดถึงเตียง คิดถึงหมอนที่บ้านชะมัด


ผมเปิดประตูแท็กซี่เข้าไปนั่ง บอกจุดหมายปลายทางให้คนขับรู้ ดวงตาที่เมื่อยล้ากำลังจะปิดไม่ปิดแหล่ แต่ทัศนียภาพที่เปลี่ยนไปรอบตัวค่อนข้างมาก สร้างความตื่นตาตื่นใจให้ไม่น้อย จนยากจะข่มตาลง เวลาเช้า ๆ ที่รถรายังไม่วุ่นวายจอแจบนถนนเกินไปนักแบบนี้ ช่วยให้ความเคลียดจากการเดินทางละลายไปได้โขเหมือนกัน


โซลวันนี้กับวันก่อน ให้หาข้อเปรียบเทียบถึงความแตกต่าง ก็ยากอยู่ซักหน่อย จะว่าไป คงเป็นที่ความรู้สึกมากกว่าล่ะมั้ง เพราะวันนี้กับ 2 ปีก่อน ไม่เหมือนกัน แน่ล่ะ ผมก็เปลี่ยนไปมาก มากพอ ๆ กับโซลตอนนี้เลยก็ว่าได้



รถแท็กซี่เข้าจอดเลียบกำแพงเตี้ย ๆ ของบ้านหลังเล็กสีขาวสะอาดหลังหนึ่ง ผมเปิดประตูลงมาเหยียบผืนดินที่แสนคุ้นเคย สูดอากาศเข้าเต็มปอด ก่อนจะค่อย ๆ ผลักรั้วบ้านเข้าไปด้วยหัวใจที่ยังเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้น ..


ม่านหน้าต่างสีฟ้าไหวน้อย ๆ ทันทีที่เปิดหน้าต่างอ้ารับอายแดดยามเช้า ผ้าคลุมเฟอร์นิเจอร์สีขาวถูกเปิดขึ้นก่อนความทรงจำครั้งเก่าจะค่อย ๆ ไหลประดังเข้ามาในหัวของผม ...

2 ปีก่อน ผมคลุมมันไว้ด้วยตัวเอง นึกดีใจมากที่ไม่คิดสั้นขายบ้านหลังนี้ไป ไม่งั้นคงเศร้าน่าดู




RRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr~~~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แทบไม่ต้องมองหน้าจอก็รู้ว่าใคร เพราะว่าผมยังคงใช้เบอร์เมื่อครั้งที่อยู่ญี่ปุ่น คนที่นี่ที่รู้เบอร์ผม ก็คงมีแค่คน ๆ เดียวเท่านั้น

“ครับ .. ว่างัยพี่” ผมกรอกเสียงเพลีย ๆ ลงในโทรศัพท์ วางผ้าสีขาวในมือไว้มุมนึงของบ้าน ตั้งใจจะหลับซักตื่นก่อนจะลุกขึ้นมาทำความสะอาดครั้งใหญ่ซักที

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะดงวาน เพิ่งมาถึงใช่มั้ย”

“ครับ เพิ่งถึงซักครู่เอง”

“อืม! งั้นก็พักผ่อนก่อนเถอะ พร้อมเมื่อไหร่ก็เข้ามาหาชั้นนะ”

“คือ .. ผมยังไม่พร้อมจะทำงานอะไรเลยนะพี่”

“เอาเป็นว่าเข้ามาก่อนเหอะ แค่อยากคุยด้วย เรื่องงานนายน่ะเอาไว้ก่อนก็ได้ เอาเป็นว่าชั้นจะรอนายละกัน โอเคมั้ย”

“ผมรู้สึกว่า... ผม..”

“ว่างไปนายก็คิดมาก ทำงานให้ชีวิตมันยุ่ง ๆ จะไม่ดีกว่าเหรอ ชั้นจะปล่อยให้นายได้พักเท่าที่นายสบายใจแล้วกัน อย่าลืมนะ เย็นนี้เข้ามาหน่อย จะพาไปฉลองกลับบ้าน ทุ่มตรง เจอกันที่เดิม”

“ที่เดิม??”

“เออ ก็ที่ที่เราไปดื่มกันเมื่อก่อนนั่นแหละ แค่นี้นะ แล้วเจอกัน”

“ครับผม”




ดงวานวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะรับแขกหน้าทีวี ก่อนทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน

คิดแล้วก็เหมือนฝัน เมื่อวันก่อนผมยังคงเดินอยู่แถว London Tower Bridge ถ่ายรูปมุมสวย ๆ ของสะพานอย่างสนุกสนานกับใครอีกคน 1 อาทิตย์ในการเที่ยวเล่นไปตามเมืองต่าง ๆ ใช้เวลาให้หมดไปกับคนรัก เสียงหัวเราะ และการถ่ายรูปเป็นที่ระลึก แม้จะรู้ว่าหลังจาก 1 อาทิตย์ผ่านไป เราทั้งคู่จะต้องเดินหันหลังให้กันตลอดไปก็เถอะ แต่ความกังวลอันนั้น ก็ถูกเก็บซ่อนไว้ในใจ โดยไม่มีใครแสดงออก

ภาพทั้งหมดที่ถ่ายได้ ผู้จัดการคนใหม่ของนามิจังลบทิ้งไปจากกล้องจนหมดแล้ว แต่ยังมีภาพหนึ่งที่คงหลงเหลือเก็บไว้อยู่ในโทรศัพท์มือถือของเค้า ตั้งใจไว้อย่างดีว่าจะลบตอนกลับมาถึงบ้าน แต่เอาเข้าจริงก็ไม่กล้าพอ

ภาพ ๆ เดียว คงไม่เป็นไรหรอกนะ ขอเก็บไว้เป็นความทรงจำที่สุดแสนพิเศษหน่อยเหอะ ..

มือที่ยังสั่นไหวน้อย ๆ เอื้อมหยิบโทรศัพท์ของตนอีกครั้ง กดเลือกโฟลเดอร์รูปภาพ ด้วยความรู้สึกวูบไหวในใจ ตั้งสติจนคิดว่าตนแข็งแรงพอแล้ว จึงกดเปิดโฟลเดอร์รูปภาพขึ้นมา



ชายหญิงคู่หนึ่งยืนเบียดกันในกรอบเล็ก ๆ ของหน้าจอมือถือแข่งกันยิ้มสดใสให้เค้า ดงวานเพ่งมองภาพนั้นอยู่นาน เหมือนต้องการซึมซับความรู้สึกแห่งรอยยิ้มในเวลานั้นออกมาชโลมใจที่แห่งผาดให้ชุ่มชื่นขึ้นมาซักหน่อย

ดวงตาคู่คมหลับพริ้ม ปิดหน้าจอและวางมือถือลงเบา ๆ บนโต๊ะก่อนจะไหลตัวราบไปกับโซฟาตัวนุ่ม

แล้วความเมื่อยล้าทั้งร่างกายและหัวใจ ก็ดูดกลืนความเจ็บปวดออกไป หลงเหลือไว้เพียงลมหายใจสม่ำเสมอก่อนเข้าสู่ห้วงนิทราแสนหวาน...



....................




กลางวันก็ชีวิตคนทำงาน กลางคืนก็แสงสีแห่งผีเสื้อราตรีสินะ ราวทุ่มตรงที่ผมแต่งตัวง่าย ๆ ออกมาจากบ้าน ตั้งใจว่าจะไปทานข้าวมื้อง่าย ๆ แต่คนเลี้ยงนี่สิ กลับอยากดื่ม นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่ยอมให้แอลกอฮอล์เข้ามามีอิทธิพลอยู่เหนือสติของตน เพราะเหตุการณ์ ในวันนั้น ผมก็รู้สึกผิดมาตลอด การต้องสูญเสียจรรยาบรรณในอาชีพตัวเอง แลกกับความรู้สึกที่เรียกว่ารัก .. ไม่แน่ใจนักว่ามันจะทดแทนกันได้มั้ย แต่สิ่งที่ทำให้เศร้าใจอยู่ทุกวัน หาใช่ความรู้สึกผิดในใจไม่ มันกลับกลายเป็นความทรงจำที่ประคับประคองให้เค้ากลับมายังบ้านเกิดตัวเองได้อย่างปลอดภัย ไม่บ้าตายไประหว่างทางซะก่อน แต่สิ่งนั้นคือความผิดหวังในตัวเอง ใครอีกคนเลือกความรักเป็นอันดับแรก .. แน่ล่ะ .. ผมควรดีใจที่เค้าเลือกผม แล้วทำไมกลายเป็นผมเองที่เลือกจะจากมาเพื่อคนที่ผมรัก ไม่ว่ามองมุมไหน เราก็ไปด้วยกันไม่ได้อยู่ดี ขืนดึงดันต่อไปเส้นทางอันยาวไกลในอาชีพของเธอผู้นั้นคงต้องพังทลายลง สุดท้ายใครคนนั้นกลับให้คำนิยามในการเสียสละครั้งนี้ของผมว่า “มันคือการเห็นแก่ตัว..”

ใช่แล้ว ผมกลับมาพร้อมกับแบกคำ ๆ นั้นไว้บนบ่ามาตลอด


“รอนานมั้ยดงวาน”

“อ่า ไม่น่าครับ ที่นี่ยังคึกคักเหมือนเดิมเลย เพิ่งจะหัวค่ำแท้ ๆ” ดงวานดึงสติกลับมายังปัจจุบันได้ทันทีที่เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น

“อืม ก็งี้แหละ ส่วนมากก็จะเป็นคนที่เพิ่งเลิกงานน่ะ เอาอะไรดี”

“เหมือนพี่แล้วกันครับ”

“ไปอยู่ญี่ปุ่นซะนาน คงลืมสาว ๆ เกาหลีไปแล้วล่ะมั้ง”

“ฮ่ะ ๆ ๆ ถึงได้มารำลึกความทรงจำไงพี่ เดี๋ยวนี้มีแต่สาวสวย ๆ เนอะ ลานตาไปหมดแล้ว”

ผมรู้สึกว่าผมลืมแนะนำคู่สนทนาของผมไปใช่มั้ย พี่ซองฮุน คือรุ่นพี่ที่เคยทำงานด้วยกันที่ค่ายเพลง เค้านี่แหละเป็นคนแนะนำให้ผมร่วมงานกับศิลปินญี่ปุ่น ผมมีประสบการณ์ด้านเขียนเพลง และก็ทำเพลงมาก่อน แต่มาตอนหลังก็ผันตัวเองไปดูแลศิลปิน มันอาจแปลก แต่มันก็มีที่มานะ ..


“มีงานนึงอยากให้ช่วยน่ะ”

“ผมไม่อยากพูดเรื่องงานตอนนี้เลยพี่”

“ก็แค่ฟังไว้แล้วกัน นักร้องคนนี้เพิ่งมีชื่อและโด่งดังไม่นาน เรียกได้ว่ากำลังเป็นดาวรุ่ง ทำเพลงเองก็ได้ นายดูแลศิลปินนี่ น่าจะรู้จักบ้าง”

“ผมไม่ได้ทำงานเพลงมานานแล้วเหมือนกันนะ ยิ่งเป็นเกาหลีนี่ แทบไม่ได้ติดตามเลย ว่าแต่เค้าทำไมเหรอครับ”

“เค้าเพิ่งเซ็นต์สัญญากับบริษัทของเรา ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกเรา ทั้ง ๆ ที่มีค่ายยักษ์ใหญ่หลายค่ายคอยรุมจ้องเค้าทั้งนั้น ฝีมือเค้าดีมาก ชั้นว่าถ้าได้นายช่วย น่าจะไปได้สวย”

“ช่วย?”

“ก็ทั้งเรื่องเพลง ทั้งเรื่องดูแลทั่วไปนั่นแหละ”

“เค้าเป็นคนยังงัยเหรอ พี่ถึงต้องส่งเค้าให้ผม ทั้ง ๆ ที่มีใครอีกตั้งเยอะ”

“วันเซ็นต์สัญญาน่ะ ชั้นก็ไม่ได้คุยอะไรกับเค้ามากหรอก เจ้านายเรียกเค้าไปคุยด้วยตัวเอง แต่เห็นผ่าน ๆ ก็น่าสนใจนะ เค้ามีความเป็นตัวของตัวเองสูง สูงจนบางทีคนทั่ว ๆไปอาจทนเค้าไม่ไหว แต่สำหรับนาย ชั้นว่าน่าจะผ่าน”

“ผมไม่เก่งแบบนั้นหรอก ยิ่งถ้านักร้องฝีมือดี กำลังรุ่ง สงสัยนิสัยจะแย่”

“จีฮุนเอาแต่ใจแค่ไหนนายยังเอาอยู่ รู้เปล่าว่าทุกวันนี้มันยังบ่นถึงไม่ขาดปากน่ะ”

“ผมยังไม่อยากดูแลใครหรอกครับ อยากพักผ่อนมากกว่า”

“ก็บอกแล้วงัยว่าให้พักจนสบายใจเลย ไว้อยากทำงานเมื่อไหร่ ค่อยโดดลงมา” สีหน้ายิ้ม ๆ ของซองฮุนทำเอาดงวานต้องเลิ่กคิ้วมอง รุ่นพี่รู้จักเค้าดีที่สุด ตลอดเวลาที่ผ่านมา ดงวานไม่เคยอยู่เฉย ๆ ได้นานถึงเดือน ข้อนี้เค้าก็รู้ตัวเองดี แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไป เค้ายังอยากอยู่เฉย ๆ ไปเที่ยวตามสถานที่สวย ๆ เพื่อถ่ายภาพ ปล่อยชีวิตให้สบาย ๆ ซักพัก หัวสมองที่มันมีแต่ใครบางคนอัดแน่นเต็มหัวตอนนี้ แม้มันจะสร้างความเจ็บปวดให้แค่ไหน แต่เค้าก็ยังต้องคงต้องการคิดถึงมันอยู่ดี ...

“เค้าชื่ออะไรครับพี่”

“ทำไม?? สนใจขึ้นมาแล้วเหรอ”

“ก็แค่ถามไว้ อย่างที่บอกแหละว่าผมยังไม่พร้อมกับการทำงาน”

“อัลบั้มของเค้าวางแปลนไว้ประมาณสิ้นปีนี้ ฉะนั้นให้นายพักเต็มที่ไปเลยเดือนเต็ม ๆ จะไปหัวหกก้นขวิดที่ไหนชั้นจะไม่ตามซักนิด ถ้านายไม่ขาดใจตายเพราะไม่ได้ทำงานไปซะก่อนอ่ะนะ”


“ฮ่ะ ๆ ๆ งั้นผมจะรับไว้พิจารณาแล้วกัน”

“อืม งั้นดื่มให้กับการเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ ชีวิตใหม่ และเพื่อนร่วมงานใหม่นะ”

“ผมแค่จะรับไว้พิจารณานะ”

“นั่นก็ดีมากแล้วล่ะ” ..


...
..
.
.
..
...
..
..
.
.
.
ผมกลับมาถึงบ้านด้วยอาการมึน ๆ นิดหน่อย อากาศของที่นี่คล้าย ๆ ญี่ปุ่น เวลาก็ต่างกันแค่เล็กน้อย แต่ส่วนประกอบรอบ ๆ ตัวไม่มีอะไรเหมือนกันซักอย่าง นั่นแหละ มันถึงทำให้ผมหลับตาลงได้ยากเต็มที

นั่งกินลมเอื่อย ๆ ก็พลันนึกถึงสิ่งที่พูดกับพี่ซองฮุนขึ้นมา .. ลืมไปซะสนิทว่าพี่เค้ายังไม่ได้บอกชื่อคน ๆ นั้นกับผมเลย ตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนแท็กซี่จากคลับถึงบ้านก็คิดมาตลอดทาง 1 อาทิตย์ต่อไปนี้ ผมจะขอให้เวลากับตัวเอง ทำอะไรที่อยากทำซักพัก แล้วหลังจากนั้น ข้อเสนอของพี่ซองฮุน มันก็ทำเอาผมอยากลองดูอีกหน ..

ถึงผมอยากได้เวลาอยู่กับตัวเอง แต่ถ้ามากจนเกินไป ผมก็กลัวนะ ข้อนี้พี่เค้าคงเดาออก ถึงได้ยิ้มมีเลศนัยซะขนาดนั้น
.
.

.

ดวงดาวหลากหลายดวง ทอแสงระยิบระยับอยู่บนม่านสีดำสนิทเหนือท้องฟ้า เวลาที่ผมรู้สึกสบายใจ ผมก็มองมันอย่างมีความสุข แสงสว่างเหล่านั้น เหมือนแข่งประชันส่งความยินดีปรีดาลงมาให้ผม แต่เวลาที่ผมเหงามากมายอย่างตอนนี้ มันกลับทำให้ยิ่งทุกข์ระทม ความรู้สึกของคนเราส่งผ่านไปได้ไกลขนาดไหนเชียวนะ ถ้าจากพื้นดินถึงหมู่ดาวพวกนั้น..ยังตอบรับความเศร้าใจที่ผมมี ใครอีกคนที่ไม่ไกลห่างนัก จะเห็นถึงความรู้สึกนี้รึเปล่า ...

Create Date : 17 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 13 เมษายน 2552 21:21:39 น.		12 comments
Counter : 909 Pageviews.
Share Tweet