เช้าวันนี้พิเศษกว่าทุกวัน
เป็นวันสำคัญของเจ้าลูกชาย



จบการศึกษาชั้นประถมปีที่6
จากโรงเรียนแห่งนี้
เพื่อก้าวไปสู่ที่ใหม่
ในชั้นมัธยม
(ถ้าเพียงแต่สอบได้
ถ้าสอบไม่ได้ก็ยังคงกลับ
มาเรียนที่นี่ต่อไป^^)


เจ้าลูกชายเข้าเรียนที่นี่
ตั้งแต่ชั้นอนุบาล1
คุ้นเคยกับคุณครู
แม่ครัว แม้แต่ภารโรงของที่นี่
เป็นอย่างดี


อาคาร ตึกเรียน
โรงอาหารล้วนแล้ว
เป็นความทรงจำ
ที่ไม่อาจลืม


จะว่าไปแล้ว
ก็เปรียบเหมือนบ้านหลังที่สอง
ของเจ้าลูกชายกันเลยทีเดียว


ฉันเตรียมเสื้อนักเรียนสีขาว
(จริงๆก็ไม่ขาวเท่าที่ควรแล้ว
เพราะด้วยระยะเวลาเนิ่นนาน
ที่สวมใส่)

"เอาไปให้เพื่อนๆเซ็นนะ
อย่าลืมหล่ะ"
เจ้าลูกชายพยักหน้าแทนคำตอบ


ในมือถือหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่น
เรื่องDeath noteเล่มสาม
อ่านอย่างใจจดใจจ่อ

บ่นๆไปนิดหน่อย
เพราะจริงๆแล้ว
เช้านี้ยังคงมีสอบ
อยู่อีกสองวิชาสุดท้าย


เสียงรถโรงเรียน
ปี๊ปแตรมาแต่ไกล
เจ้าลูกชายเก็บหนังสือ
เข้ากระเป๋าสะพาย
ที่วันนี้เป็นแบบพิเศษไม่ใช่
กระเป๋านักเรียน
แต่เป็นกระเป๋าเป้แฟชั่นทั่วๆไป


เจ้าลูกชายยังหันมาสั่งเสียว่า
อย่าลืมไปรับตอนสามทุ่ม


ฉันรับคำยิ้มๆ


วันนี้ที่โรงเรียน
มีพิธีปัจฉิมนิเทศ ด้วยรักและผูกพัน
เริ่มตั้งแต่สิบโมงเช้าไปจนถึงสามทุ่ม
หวังใจว่าเจ้าลูกชายคงได้
ระลึกถึงวันเวลาที่ผ่านมา
ที่โรงเรียนแห่งนี้
และระลึกถึงพระคุณของคุณครู
ที่ประสิทธิประศาสน์วิชาให้
ระลึก
ถึงเพื่อนๆที่ผ่านกาลเวลามาด้วยกัน


เช้าวันนี้อากาศดีเหลือเกิน...



1 มีนาคม 2550

เมื่อคืนที่ผ่านมา
เจ้าลูกชายบ่นคิดถึงเพื่อน
เพราะจะไม่ได้เจอกันแล้ว

ทำให้
ฉันนึกไปถึง
เมื่อจบชั้นประถมหก
ตอนนั้น
คนนี้(พ่อ)ยื่นสมุดเล่มหนึ่งให้
เป็นสมุดที่เอาไว้ให้เพื่อนๆเซ็น
ยามเมื่อต้องจากกัน

ตอนนั้นฉันหัวเราะขำขำ
คนนี้ว่าทำไมต้องเซ็นด้วย

แต่แล้วเมื่อเวลาล่วงเลยผ่าน
ฉันเข้าใจว่า
ทำไมคนนี้ถึงยื่นสมุดเล่มบาง
เล่มนั้นให้เอาไปให้เพื่อนๆเซ็น

สมุดเล่มบางที่เราเรียกว่า
สมุดเฟรนด์ชิฟ

สมุดที่มีความหมาย
สมุดที่ผ่านกาลเวลา
หยิบขึ้นมาอ่านครั้งใด
ฉันนึกไปถึงเพื่อนๆที่ตั้งใจเขียน
แม้ตอนนั้นจะเขียนกันแบบงงก็ตามที

Create Date : 01 มีนาคม 2550
Last Update : 1 มีนาคม 2550 9:43:46 น.		8 comments
Counter : 532 Pageviews.
Share Tweet