เหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำ ..เคยไหมคะ บ้างครั้งที่คุณเก็บห้อง แล้วก็ไปเจอบรรดาสมบัติบ้าทั้งหลายที่คล้ายกองขยะ อาจเป็นสมุดเรียนเก่าๆ ที่จำไม่ได้ว่าเก็บมาทำไม หรือจดหมายเก่าๆที่ลืมไปแล้วว่าใครเขียนมา หลายครั้งที่อยากทิ้ง แต่พอลองอ่านเนื้อหาข้างใน ความทรงจำต่างๆที่เลอะเลือนไปเพราะเงื่อนไขของกาลเวลาก็กลับมาโลดแล่นมีชีวิตอีกครั้ง เช่นกันค่ะ เรื่องนี้ ก็ ‘ดัดแปลง’ มาจากกระดาษเก่าๆแผ่นหนึ่งในบรรดาสมบัติบ้าเหล่านั้น 29 ก.ย. 46 วัสสพร มองโต๊ะเรียนขนาดใหญ่ซึ่งจัดไว้สำหรับนักเรียนนั่งล้อมรอบได้ประมาณ4 คน แล้วก็หัวเราะให้กับสภาพตลกๆ คือ โต๊ะเรียนนั้นทำจากการเอาไม้อัดตีประกบกัน ข้างในจึงกลวงๆ และมันก็ถูกใช้งานมานาน ที่นี้พอมีเด็กผู้ชายตัวอ้วนๆเผลอขึ้นไปนั่งเท่านั้นแหละ ไม้อัดด้านบนก็ยุบตัวลง ภายในนั้นเต็มไปด้วยเศษกระดาษมากมาย สมัยเรียนเธอเองก็ชอบเอากระดาษที่เขียนเล่นๆในห้องหย่อนที่นี่เหมือนกัน รวมทั้งเพื่อนๆในกลุ่มอีก 3 คนด้วย เพราะพอดีว่าช่วงนั้นไม้อัดหดตัว ตรงช่วงที่ต่อระหว่างแผ่นเป็นช่องโหว่ พอจะเอากระดาษบางๆใส่ไปได้ แล้วอาจารย์สาวก็สะดุดตากับกระดาษแผ่นหนึ่ง ลายมือที่ปรากฏข้างในล้วนคุ้นตา จำแนกได้เลยว่าใครเขียน ในคาบเรียนสุดท้ายของวิชาฟิสิกส์ เมื่อวัสสพรเป็นนักศึกษาชั้น ม.6 ขณะที่เธอกับเพื่อนๆกำลังเบื่อเต็มที่ ปฏิบัติการณ์แก้เซ็งจึงเกิดขึ้นด้วยลายมือน่ารักของเพื่อนซี้ ฝ้าย: (เฮ้ย! ไอ้วิด แกกะฉันมาช่วยกันหาเพลงให้ชมรมคนชอบแอบกันเถอะฟังอาจารย์พูดไปก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี) ฝ้าย เป็นเพื่อนที่วัสสพรสนิทที่สุด สมัยเรียนม.ปลายเ ฝ้ายแอบรักเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่กล้าสารภาพ ส่วนฝ่ายชายก็คงเห็นเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นธรรมดาเท่านั้น ฝ้ายจึงประกาศอย่างเป็นทางการกับเพื่อนซี้ว่าเธอเป็นประธานชมรมคนชอบแอบ(รัก) วิชญ์: (ได้เลย) รักเธอ เธอไม่รู้หรอก เก็บไว้ในใจก็พอ เห็นเธอ เธอไม่เห็นหรอกแอบเห็นก็เพียงข้างเดียว วิชญ์ก็เป็นเพื่อนชายที่สนิทมากๆ รายนี้ตอนนั้นกำลังติดใจสาวศิลป์-ฝรั่งเศสสุดสวยคนหนึ่งอยู่ ขนาดซุ้มแอบดูทุกครั้งที่เขาเดินผ่าน แต่ก็ไม่กล้าเหมือนกัน เลยต้องเป็นสมาชิกชมรมแอบอีกคน ฝ้าย: แค่แอบมีเธออยู่ในใจก็พอ ไม่ขอให้เธอมารักและสนใจฉัน แค่ปล่อยให้คนคนหนึ่งฝันไปก็แล้วกันอย่าสนใจเลยอย่าสนใจ แก๊บ: (เล่นด้วยคนเบื่อจะตาย อ้อ..พวกคนช่างแอบใช่ไหม..ได้) หากไม่ดูเป็นการรบกวน ก็จะชวนเธอมารักกัน ถูกใจเธอมาตั้งนานรู้ไหม (เอาแบบมันส์ๆหน่อยดิ๊) จำได้ว่าตอนนั้นทั้งเบื่อทั้งเซ็ง เลยแย่งกระดาษที่เห็นเพื่อนซี้ส่งผ่านหน้า มาอ่านซะเลย แล้วก็ผสมโรงไปด้วย วิชญ์: (เฮ้ย..แก๊บ แกไปแอบด้วยตอนไหนว่ะ) .รักหรือเปล่าที่ในแววตาของเธอ เป็นฉันหรือเปล่าที่ในดวงใจของเธอ ในใจของเธอจะมีให้กันเท่าไร ในใจของฉันก็ยังหวั่นใจ ไม่อยากจะทวงถาม ได้แค่นี้ก็พอแค่เพียงมีเธอ ฝ้าย: (ไปแอบรักใครน่ะแก๊บ ทำไมเราไม่รู้เรื่อง) แอบรัก แอบมองแต่เธอ แอบละเมอทุกวันเวลา รู้รึเปล่าว่าใครคนนี้ห่วงหา เขาอยู่ไม่ไกลเธอเลย แก๊บ: (ไม่ได้แอบรักใครโว้ยช่วยหาเพลงเฉยๆ เอ้าซึ้งๆ) เห็นเงาในตาฉันไหม เห็นเธออยู่ในนั้นไหม รู้ใจกันบ้างไหม ว่าฉันนั้นคิดอะไร เห็นเธอมานานรู้ไหม ไม่เคยมองใครที่ไหน ขอเพียงสักครั้งแค่หันมาสบตาครั้งเดียวก็พอ ตอนนั้น วัสสพรจำได้ว่าจำต้องโกหกเพื่อน จะบอกได้ไงว่าตัวเองก็เป็นสมาชิกคนชอบแอบเหมือนกัน แต่เป็นแบบไม่ประสงค์ออกนามนะ เพราะช่วงนั้นหล่อนทำตัวเป็นสาวห้าว จะให้ใครรู้ได้ไงล่ะว่าแอบชอบผู้ชาย วิชญ์: (ok.) .แอบรักเธออยู่ในใจ เก็บหัวใจไว้ให้เธอ วันทั้งวันฉันมองเหม่อ คิดถึงเธอทุกเวลา ฝ้าย: บอกตัวเอง บอกทุกครั้ง ทุกๆคราเวลาฉันเจอเธอ ตอกและย้ำอยู่เสมอ ระหว่างเรานั้นจะเป็นได้แค่ไหน ก็แค่เพียงเพื่อนเท่านั้น ไม่มีทางเป็นอะไรมากกว่านี้ คราวนี้ก่อนที่กระดาษจะถูกส่งไปให้วัสสพร มานต ซึ่งนั่งมองปฏิกิริยาเพื่อนในกลุ่มมานานก็คว้าเอาไปอ่าน นต: (เฮ้ย! เล่นอะไรกันอยู่ได้ อาจารย์เขาบอกแนวข้อสอบฟังกันหน่อยซิ) มานตก็เป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทอีกคน แม้จะยังไม่เข้าขั้นตีหัวหมาด่าแม่เจ๊กเหมือนวิชญ์ เพราะมานตเงียบขรึมกว่าแต่ก็เป็นที่พึ่งพิงของเพื่อนๆในกลุ่ม โดยเฉพาะเรื่องการบ้านและสอบ แก๊บ: (เล่นหาเพลง เกี่ยวกับพวกแอบให้วิดกับฝ้ายมัน) นต: (น่าหนุก เอาด้วยคน) อาจยังไม่เห็นว่ารักมากมาย อาจยังสงสัยผู้ชายคนนี้ อาจยังไม่เห็นสายตาแห่งความหวังดีแต่เธอก็คงเข้าใจมันสักวัน แก๊บ: (โห ไอ้นตฟังเพลงด้วยเหรอ งานนี้มีอึ้ง ทันสมัยซะด้วย ) อยากให้เธอได้มองเห็นใจฉันหน่อย แต่เพียงน้อยคือหนึ่งมิตรเคยชิดใกล้ จะคู่ควรเสมอเธอเพียงใด สุดแต่ใจของเธอ วิชญ์: (ไอ้นตเอาด้วยเหรอ ฮ่า..) ส่งยิ้มสื่อความหมายหวังให้เธอรู้ความในใจ เธอรู้อยู่บ้างไหมว่าอยากเจอเธอทุกวัน ขอเพียงเท่านี้รู้สึกดีที่มีให้กัน ให้เธอรับไปจากฉัน ให้เธอรู้ไว้ว่าฉันคิดถึงเธอ ฝ้าย: (เอ้า ไหนบอกให้เราฟังอาจารย์ไงนต ฮิๆ เบื่อล่ะซิ )อยากให้รู้รู้ใจกันบ้าง ให้จริงแท้ในใจคุณเท่านั้น เพราะตัวฉันทำใจไม่ได้ รักคุณจนล้นใจ นต: ได้แต่ร้องตะโกนบอกฟ้า เพราะฉันไม่กล้าบอกใคร สิ่งที่ฉันนั้นมีอยู่เต็มหัวใจ ฉันอยากมีเธอ แก๊บ: สมมุติว่าฉันบอกว่ารัก อยากรู้นักเธอยังจะเชื่อไหม วิชญ์: ฉันรู้ควรรักเธออย่างไร เพราะรู้ความจริงเป็นเช่นไร ฉันรัก รักเธอเพราะใจอยากให้ ใช่รักเพียงเพื่อครอบครอง ฝ้าย: ฉันไม่เคยคิดถามว่ารักฉันอยู่บ้างไหม รู้คำตอบในใจ แน่แท้เธอไม่แลเหลียว ก็รู้ใจอยู่ว่ารัก รักเธอข้างเดียว อย่าเลยอย่าถาม นต: ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย แก๊บ: (ไปขุดมาจากไหนเนี่ยท่าจะเก่าเก็บ เอาเนื้อเพิ่มหน่อยดิ๊ เผื่อเราจะระลึกชาติได้) นต: (ไม่เคยได้ยินเหรอ ของตั้ม สมประสงค์ไง )ในแววตาทั้งคู่ไม่รับรู้อะไร เธอคงยังไม่เข้าใจว่าฉันไม่ใช่คนเก่า เราคงยังเหมือนเพื่อนหยอกล้อเหมือนวันวาน แต่ฉันคือคนใจสั่น แต่ฉันคือคนหวั่นไหว *(ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยในความคุ้นเคยกันอยู่ มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าเพื่อนคนหนึ่งมันแอบมันคิออะไรไปไกลกว่าเป็นเพื่อนกัน) กลายเป็นคนฝันใฝ่อยู่ใกล้ๆเธอ กลายเป็นคนที่รอเก้อเหมือนหนังสือที่เธอไม่อ่าน ตาคอยมองจ้องอยู่อยากให้รู้ใจกัน แต่แล้วเธอยังมองผ่าน และฉันก็ยังหวั่นไหว (*) (บอชบอแารเาว่บก๊แมหไช่ใยลเรู้ม่ไ) แล้วก็มาถึงคิวเขียนเพลงของวัสสพร อ่านไม่ทันรู้เรื่องเลยก็พอดีกับที่อาจารย์กองพลส่งสายตาปรามมา อารามตกใจ หญิงสาวจึงรีบเอาหนังสือเรียนวางทับ เมื่ออาจารย์สอนต่อไป มานตก็คว้ากระดาษเอาไปพับเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วก็สอดลงไประหว่างรอยแยกของไม้อัด เป็นอันว่าเจ้านี่เลยนอนในนี้มา 6 ปี คิดถึงมานต วัสสพร ก็อดสลดใจไม่ได้ เพราะหลังจากนั้นประมาณ 2 อาทิตย์วันที่พวกเธอรับประกาศนียบัตรจบชั้น ม.ปลาย มานตก็ถูกรถชนเสียชีวิตระหว่างที่ขี่มอเตอร์ไซด์กลับบ้าน เมื่อเรียนจบพวกเธอกับเพื่อนๆ ก็แยกย้ายกัน วิชญ์ ไปเรียนด้านคอมพิวเตอร์ที่มหาวิทยาลัยทางภาคตะวันออก จบมาก็ทำงานในกรุงเทพฯ ไม่ค่อยได้เจอกัน แต่โทรคุยก็รู้ว่ายังคงรักษาสถานภาพสมาชิกชมรมแอบอย่างเหนียวแน่น ฝ้าย เรียนต่อพยาบาล ตอนนี้ทำงานโรงพยาบาลประจำจังหวัด ยังพบปะกันสม่ำเสมอ ปัจจุบันเลิกแอบแล้ว กำลังมีโครงการแต่งงานกับหมอ ซึ่งดูใจกันมาตั้งแต่ฝ้ายเป็นนักศึกษาพยาบาล ส่วนวัสสพรเอง หลังจากเรียนจบวิทยาศาสตร์บัณฑิต เอกฟิสิกส์ ก็ได้กลับมาสอนวิชาคู่รักคู่แค้นที่โรงเรียนเก่านี่แหละ และตอนนี้ยังคงครอบครองคานเอาไว้เหนี่ยวแน่น แล้วอาจารย์สาวก็เพ่งไปที่ ข้อความในวงเล็บอีกครั้ง พลิกหลังกระดาษก็แล้ว กลับหัวกลับหางอ่านก็แล้ว ก็ยังตีไม่แตกอยู่ดี (บอชบอแารเาว่บก๊แมหไช่ใยลเรู้ยคเม่ไ) “เอ มันมี กอไก่แล้วก็ไม้ตรีอยู่ด้วยกัน หรือนตจะเขียนชื่อเรา กอ แอ บอ ไม้ตรี แก๊บ แล้วมันดันเอาสระแอไปไว้หลังกอไก่เนี่ยนะ ” “โธ่! ไอ้นตแกจะบอกอะไรเราว่ะ .ตายไปตั้ง 6 ปี ยังทำเราปวดหัวได้อีก” หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ในใจ ว่าแล้วก็คว้ากระดาษกับปากกามา คราวนี้ค่อยๆเรียงตัวอักษรจากหลังสุดไปข้างหน้า บ อ ช บ อ แ า ร เ า ว่ บ ก๊ แ ม ห ไ ช่ ใ ย ล เ รู้ ย ค เ ม่ ไ ไ ม่ เ ค ย รู้ เ ล ย ใ ช่ ไ ห ม แ ก๊ บ ว่ า เ ร า แ อ บ ช อ บ วัสสพร รู้สึกราวกับใครเอาอะไรหนักๆมาตีที่ศรีษะ ใจเต้นระทึก สายตาพร่ามั่ว สมองมึนงงไม่สั่งการณ์ไปชั่วขณะ “โธ่! นตเอ๊ย รู้ไหม ทำไมเราถึงชอบลอกการบ้านแก ทำไมเราชอบกวนใจแก จนแกบ่นบ่อยๆว่าเราเป็นตัวป่วนประสาทที่สุดในโลก ก็เพราะว่า ‘เราแอบรักแกไงนต’ แล้วไอ้เพลงที่อยู่ในนี้เราก็เขียนให้แก .แล้วพอแกตายเราก็ตั้งใจจะเรียนฟิสิกส์ วิชาโปรดของแก แทนแกที่ไม่ได้เรียนแล้ว” แล้วเม็ดน้ำตากลมๆก็เริ่มจะไหลริน “อาจารย์ครับ เป็นอะไรหรือเปล่า” วัสสพรได้สติกลับมาอีกครั้ง ก็เห็นว่าลุงภารโรง กำลังเขย่าตัวหล่อนอยู่ “เอ่อ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกจ๊ะลุง” หญิงสาวรีบเอามือปาดน้ำตา ที่เอ่อคลออยู่ ก่อนที่ลุงภารโรงจะสงสัยไปกว่านี้ “ผมเห็นอาจารย์หน้าซีดๆ เอ่อ โต๊ะตัวนี้ใช่ไหมครับที่พัง เดี๋ยวเอาไม้ใหม่มาตอกปิดแทนแผ่นเก่าที่หลุดก็ใช้ได้แล้ว แต่แย่ ขยะเต็มเลย พวกเด็กๆนี่เหลือเกิน ขนาดมีไม้ปิดรอบด้าน ยังอุตส่าห์หาซอกมุมทิ้งได้ ต้องเก็บไปทิ้ง” “อย่านะลุง เดี๋ยวฉันเก็บเอง” เป็นอันว่าเย็นนั้น วัสสพร ก็หอบเอาขยะในลิ้นชักทั้งหมดกลับบ้าน แม้มันอาจดูไม่มีค่าสำหรับคนอื่น แต่สำหรับวัสสพร มันก็เป็นตัวแทนของช่วงเวลา และใครบางคนที่ไม่สามารถเรียกร้องให้กลับคืน "คงเหลือไว้เพียงความทรงจำเท่านั้น" ขอบคุณผู้หลงเข้ามาอ่านทุกคนค่ะ แล้วเดี๋ยวจะแวะมาแปะชื่อเพลงนะคะ แต่ใครที่หลงเข้ามา จะช่วยอนุเคราะห์ บอกชื่อเพลงก่อนก็ไม่ว่ากัน   Create Date : 01 มิถุนายน 2552 4 comments Last Update : 1 มิถุนายน 2552 13:36:00 น. Counter : 794 Pageviews. Share Tweet

ขอเชิญร่วมสัมนา “เปิดประตูสู่การเป็นนักเขียนประจำสำนักพิมพ์ ’ษาริน และการเพิ่มมูลค่างานเขียนนิยายรัก” ดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ //www.sipprapa.net ด้วยความขอบคุณ   โดย: sarinpub@yahoo.com IP: 117.47.221.60 2 มิถุนายน 2552 11:28:45 น.

มาดูกันเถอะว่าในเรื่องมีเพลงอะไรบ้าง วิชญ์: “รักเธอแต่เธอไม่รู้” (ช่วงนั้นเป็น ลิฟท์ กับ ออย เอามาร้องใหม่ แต่ก่อน จะเป็นหนุ่มเสกร้อง) ฝ้าย: “แอบมีเธอ” รึเปล่าไม่แน่ใจนะคะ รู้แต่ว่าเป็นของสองคนข้างบนเหมือนกัน แก๊บ: “รบกวนมารักกัน” ของทาทาค่ะ หลายคนคงจำได้ดี วิชญ์: “แค่นี้ ก็พอ” เปเล่ ธัญญรัตน์ ค่ะ ฝ้าย: ”แอบรัก” ลิฟท์ร้อง ประกอบหนังเจนนี่ กลางวันครับ กลางคืนค่ะ แก๊บ: “สบตา” ของแอนเดียร์ วิชญ์: “รักใจ ซีเมเจอร์” น่าจะเป็นแกรนเอ๊กซ์ แล้ว พองพอง เอามาร้องใหม่ ฝ้าย: “เพียงเพื่อน” ทาทา + มอส ประกอบหนัง จักรยานสีแดง นต: “เพื่อเธอตลอดไป” ศักดาค่ะ จำกันได้ดีเลยใช่ไหม แก๊บ: “หนึ่งมิตรชิดใกล้” อัสนี + วสันต์ วิชญ์: “คิดถึงเธอ” แรบเตอร์ (เขียนถูกไหมเนี่ย) ฝ้าย: “รักล้นใจ” ปั่นค่ะ นต: “ตะโกนบอกฟ้า” เจสัน ยัง หายไปไหนแล้วไม่รู้เนอะ แก๊บ: “สมมุติ” โดมค่ะ ยังไม่ใช่เวอร์ชั่น ดีทูบี นะ เขาเกิดไม่ทัน วิชญ์: “เต็มใจให้” ฤทธิพร อินสว่าง ฝ้าย: “ไม่คิดถาม” เฉลียงรึเปล่าเอ่ย นต: “ช่างไม่รู้เลย” ตั้ม สมประสงค์ ปล. ห้ามเดาอายุข้าพเจ้าเด็ดขาด!   โดย: พินทุอิ 22 มิถุนายน 2552 2:17:04 น.

วิชญ์: “รักใจ ซีเมเจอร์” น่าจะเป็นแกรนเอ๊กซ์ แล้ว พองพอง เอามาร้องใหม่ แก้เป็น "รักในซีเมเจอร์" นะคะ   โดย: พินทุอิ 22 มิถุนายน 2552 2:18:59 น.

รักเอ้ย   โดย: inde pendent IP: 49.49.101.58 15 มิถุนายน 2555 21:45:10 น.