อาจเพราะเราทั้งสองคนรักใครไม่เป็น..อาจเป็นเพราะเรารักแต่ตัวเราเอง..หรืออาจเป็นเพราะเราไม่เคยรักกันเลย..ก้อแค่คนสองคนที่เคยมีเวลาว่างตรงกัน..





แค่ปีกว่าๆ..ทุกอย่างก้ออยู่ในภาวะร่อแร่..ฉันเริ่มเรียกร้องสิ่งที่ฉันคิดเอาเองว่าควรได้รับ..นั่นก้อคือการดูแลเอาใจใส่ในระดับคนพิเศษ..ในขณะที่เค้าก้อเรียกร้องสิ่งที่ฉันไม่เคยมี..นั่นคือความเข้าใจ...

เค้าอ้างว่าไม่มีเวลามาเอาใจเพราะต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย แต่เค้ามีเวลาไปเที่ยวกับเพื่อน และเค้าไม่อยากให้ฉันไปด้วย เพราะเค้าคิดว่าฉันไม่เหมาะกับกลุ่มเพื่อนอันดิบเถื่อนของพวกเค้า และเค้าก้อชอบฉันเพราะฉันเป็นแบบนี้ ดังนั้นฉันไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง

ในระหว่างนั้นเอง ฉันก้อได้เข้าไปพัวพันกะความรักอันเลื่อนลอยของเพื่อนสนิทที่สุดคนนึง และนั่นเองที่เป็นทั้งจุดจบและจุดเริ่มต้นของเรื่องราวต่อไปนี้