บทที่ 22 .จะเป็นชาวกรุง อีกแค่ 2 วันเท่านั้น

8 ปีที่ใช้ชีวิตเป็นคนกรุง

ยังจำได้ดีในวันที่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านพ่อใหม่ ๆ

ตอนนั้นยังนอนร้องให้ทุกวัน คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่จากมา คิดถึงแม้กระทั่ง

โต๊ะเขียนหนังสือ โคมไฟ ปากกา แก้วน้ำ

เป็นอย่างนั้นอยู่ 2 อาทิตย์ ก็เลยหนีออกจากกรุงเทพ

กลับไปบ้านยายที่โคราช พอได้กลับไฟชาร์ตพลังให้ตัวเอง ก็กลับมาเรียน

และทำงาน จนจบราม ในเวลา 4 ปี ระหว่างนั้นก็นาน ๆ ถึงได้ไปหายายที

พักหลัง ๆ ก่อนจะเรียนจบ ก็บ้าทำงาน ทำงานวันนึง ๆ มากกว่า 15 ชั่วโมง

ทำงาน 2 ที่ ไม่มีวันหยุด ประกอบกับต้องไปเรียนด้วย ไม่งั้นก็จะไม่จบ

ทำให้ไม่ได้ไปหายายอีกเลย


..

ตอนนี้จบมาก็ 3-4 ปีแล้ว ครั้งล่าสุดที่กลับไป

โดนยื่นคำขาดให้ ลาออกจากงาน ไอ้เราก็อึ้งไปพักนึง แต่เพราะคำพูด

ที่ยายพูดว่า "ถ้าเราไม่กลับไปตอนนี้ และถ้าเค้าตายไป เราจะเสียใจ"

ทำให้ตัดสินใจลาออก

และกลับไปอยู่บ้าน ขายของชำ ไปเป็นอาเจ้

สังคมที่เคยมีทุกอย่างจะหายไป เกือบหมด

ไม่ต้องทำงานเป็นกะ นอนไม่เป็นเวลา

เพื่อนที่ในพันทิป ที่เคยกินข้าวกันทุกวันศุกร์ ก็จะไม่มีอีกแล้ว..

ห้องที่เคยอยู่คนเดียว โลกส่วนตัวที่เคยอยู่ทุกวัน ก็จะไม่มี

มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเรื่องที่ร้านทั้งหมด


คิด ๆ ไปก็ใจหาย

ไอ้เราก็ติดเพื่อน ติดเน็ต ติดสังคมที่นี่ จากไปก็คงจะเหงาเหมือนกัน

แต่อย่างน้อยก็ยังดี ที่มีอินเตอร์เน็ต อย่างน้อย ก็ทำให้ระยะทางความคิดถึง

มันสั้นลงบ้าง


แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ได้กลับเข้ามาอีกซะเมื่อไร

เพราะมันมีบางอย่างที่ยังเลิกไม่ได้ นั่นก็คือ "เด็ก ๆ"

มิใช่เด็กหนุ่ม ๆ แต่อย่างได

เป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ค่าย smart D camp

ที่ไปเป็นพี่เลี้ยงมาเกือบ ๆ 3 ปีแล้ว

และจะยังทำต่อไป


27 ธันวาคม นี้ เป็นวันสุดท้ายที่จะใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพ

11-18 มกราคม มาเข้าค่ายกับเด็ก ๆ

อิอิ


เสียบางอย่าง แต่สิ่งที่ได้ ก็มีอีกตั้งหลายอย่าง คุ้ม ...

Create Date : 24 ธันวาคม 2552		3 comments
Last Update : 24 ธันวาคม 2552 2:53:34 น.
Counter : 556 Pageviews.
Share Tweet