.

.

w-----w-----w-----w-----w-----w-----w-----w-----w-----w

..........ช่วงเช้าผมต้องขับบีเอ็มสปอร์ตคู่กายมาส่งสาวเรียวอคีที่ลานวัดใกล้บ้าน

เธอเข้ากลุ่มสัตวแพทย์อาสาสมัคร มาบำเพ็ญประโยชน์ต่อชุมชนฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าให้สุนัขและแมวรวมทั้งสัตว์อื่นที่อาจจะติดโรคนี้ได้

นอกจากนั้นยังฉีดยาทำหมันสุนัขและแมวตัวเมียให้ทางวัดรวมทั้งชาวบ้านที่นำสุนัขและแมวมาให้ทำการฉีดยาทำหมันฟรีด้วย

แม่ผมอยากมาดูการทำงานของเธอ และอยากมาไหว้พระที่วัด

ผมเลยต้องอุ้มแม่ลงจากรถแล้วประคองนั่งรถเข็น

มีพวกผู้ชายเป็นสัตวแพทย์สามถึงสี่คน บางคนดูรุ่นราวคราวเดียวกับเรียวอคีบางคนก็ดูอายุเยอะคงเป็นหัวหน้า

และมีผู้หญิงอีกคนรุ่นเดียวกับเรียวอคี

ทุกคนแต่งชุดธรรมดา ไม่ได้สวมเสื้อกาวน์แบบหมอรักษาคน

เช่นเดียวกับเรียวอคีที่สวมเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนสีฟ้าซีด

“โน่นเขามีกล่องรับบริจาคอะไร พาแม่ไปดูหน่อย”

“กล่องรับบริจาคช่วยเหลือช้างและสัตว์เจ็บป่วยค่ะคุณป้าเดี๋ยวหนูว่าจะทำบุญสักร้อยนึง”

เรียวอคีบอกกับแม่ผม เธอยังไม่ได้รับค่าจ้างในการดูแลพยาบาลแม่จึงทำบุญแต่พอตัว

ส่วนแม่ผมชอบทำบุญให้ทานเป็นนิสัยและสอนผมให้ทำตามด้วย

“แม่จะทำบุญห้าร้อย”

ผมเข็ญรถให้แม่ไปหยอดตู้รับบริจาคด้วยมือของแม่และผมทำบุญไปหนึ่งพันใส่ตู้ไป

“สาวคีหรือนี่นึกว่าสาวฝรั่งที่ไหน หัวทองมาเลย”

เพื่อนหมอที่เป็นสัตวแพทย์สาวด้วยกันเอ่ยแซว

“สวยผิดหูผิดตามาเลยนะสาวคี”

เพื่อนหมออีกคนเอ่ยแซวบ้าง

เรียวอคีกลายเป็นจุดเด่นให้ผู้ชายทั้งหลายต่างหันมามองจ้องแล้วให้ความสนใจ

ดูขัดใจผมอย่างไรพิกล ใช่... ผมหวงคนของผม

“มีแฟนหรือยังครับคุณหมอ”

ผู้ชายอุ้มลูกหมามาหาหมอเอ่ยถามเรียวอคี ท่าทีกระลิ้มกระเรี่ย

เพื่อนหมอผู้ชายด้วยกันเอ่ยตอบแทน

“ยังไม่มีแฟนครับ จีบได้ ผมก็ว่าจะจีบอยู่เหมือนกัน”

‘จีบไม่ได้นะห้ามจีบ คนนี้ผมจองแล้ว’

ใจผมร่ำร้องอยากตะโกนบอกหนุ่มๆ พวกนั้น

แล้วยังมีหมออีกคนช่วยขยายสรรพคุณเธออีก

“เนี่ยชื่อเรียวอคี สวยสุดในคณะตอนสมัยเรียนเชียวนะ”

‘เฮ้ยจริงดิ เรียวอคีสวยสุดในคณะ?’

แต่เดี๋ยวก่อนนี่ไม่ใช่เวลามาสงสัยว่าเธอสวยที่สุดในคณะหรือไม่

ผมต้องจัดการอะไรสักอย่างกับไอ้พวกผู้ชายคู่แข่งทางความรัก

อยากบอกผู้ชายทุกคนที่สนใจเรียวอคีของผมว่า...

‘เรียวอคีมีคู่หมั้นแล้ว นี่ล่ะคู่หมั้นคู่หมายของผม’

“นี่เคเคียวนี่นา ออกคอนเสิร์ตงานวัดโน้นวันก่อนนั้นที่บอกว่าอายุสิบแปดใช่ไหม”

“อ่อ... ใช่ครับ”

ผมหันมาตอบแบบงงๆ กับนายตำรวจในเครื่องแบบที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน

ผมจำได้ว่าเคยมาเล่นดนตรีกับวงดนตรีรุ่นพี่แถวละแวกวัดใกล้เคียงกับที่นี่แต่ผมไม่รู้จักนายตำรวจคนนี้

“ตอนมีคอนเสิร์ตผมเคยไปดูแลรักษาความเรียบร้อยที่วัดโน้นเขาขอให้ไปช่วยราชการเลยได้ดูตอนน้องเคเคียวออกมาร้องเพลงด้วย น้องเป็นญาติกับน้องคีเหรอครับเห็นขับรถมาส่ง”

“อ๋อ... เธอช่วยดูแลแม่ผม เราพักอยู่ที่บ้านของคีครับ แต่ไม่ได้เป็นญาติ”

ผมตอบไปตามความจริง

“ดูๆ ไปน้องเคเคียวยังเด็กอยู่นี่นะคงไม่ใช่คู่แข่งใคร ผมสนใจน้องคีอยากจะจีบอยู่เหมือนกัน เอาไว้วันหน้าผมขออนุญาตแวะไปหาน้องคีที่บ้านนะ”

‘ไม่อนุญาตโว้ย เห็นเราไม่ใช่คู่แข่งยังเด็กไป พูดงี้ได้ไง’

นึกอยากตะโกน ถ้าทำได้ไม่อายชาวบ้านรอบข้าง

ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่ามันดีหรือไม่ดีที่เที่ยวหลอกชาวบ้านเขาว่าเป็นเด็กสิบแปด

แค่คิดก็เครียดแล้วที่ได้มาเห็นมีผู้ชายหลายคนจ้องจะจีบเรียวอคีของผมอยากบอกเหลือเกินว่า...

‘เธอเป็นของรักของหวงของผมคนเดียวนะ ใครก็ห้ามแตะ’

..........ตื่นนอนตอนห้าโมงเย็น ต้องแผลงฤทธิ์งอน...

จะทำเงียบไม่พูดจาไม่ได้เดี๋ยวเรียวอคีไม่รู้ว่าผมงอน

จะงอนให้เธอง้อให้ได้

“แม่ครับผมหิวข้าวแล้ว แต่เย็นนี้ผมจะประท้วงอดอาหารไม่ทานข้าว”

ผมลงนั่งคุกเข่ากอดเอวแม่ในรถเข็นเหมือนเคย แต่คราวนี้ทำหน้ามู่ทู่

“อ้าว... ทำไมอย่างนั้นล่ะจ๊ะเคียวลูกแม่ จะประท้วงใครกัน”

“ประท้วงคนหลายใจ มีผู้ชายมาจีบหลายคนผมน้อยใจคนที่เห็นผมไม่มีความหมายในสายตาเขา”

ผมพูดพลางทำปากยื่นปากยาวบุ้ยใบ้ไปทางเรียวอคี

นั่นเธอกำลังคลุกเคล้าแป้งข้าวจ้าวแป้งข้าวเหนียวผสมกับกล้วยสงสัยจะทำขนมกล้วยให้แม่ผมทาน

เธอหันมองมาและเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงง

แม่ผมอมยิ้มก่อนกล่าววลีเด็ด

“สงสัยลูกชายแม่แอบรักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งน้ำท่วมไม่ถึงแห้งแหงแก๋ หึ... หึ...”

แล้วแม่ผมก็หัวเราะ หันมองไปทางเธอ

เธอคงพอจะรู้ตัวว่าพวกเรากำลังกระทบกระเทียบเปรียบเปรยถึงตัวเธอ

“ให้มันรู้ตัวซะบ้างนะยัยซื่อบื้อ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย”

ผมว่าลอยลม เหล่หางตามองเธอ จบท้ายด้วยทิ้งค้อนให้ก่อนลุกเดินสะบัดก้น ...งอน

เปิดปิดประตูให้มีเสียงดังปัง เข้าไปรอบนเตียงนอนให้เธอตามมาง้อ...

..........หกโมงเย็น

“โปรดยืนตรงเคารพธงชาติ”

เสียงวิทยุดังแว่วมา แม่คงเปิดฟังข่าวช่วงเย็นค่ำ

“พี่เคียวกับข้าวเสร็จหมดแล้วกำลังร้อนๆ กินอร่อย มากินกันเถอะ”

เรียวอคีมาตะโกนเรียก เพิ่งตามง้อผมที่หน้าประตูห้อง

เรามันสุภาพบุรุษสุดหล่อเลิศล้ำเหนือสามโลกดังนั้นเพื่อศักดิ์ศรีมีคุณค่าต้องเล่นตัวเสียหน่อยให้เธอตามง้อต่อไป ยังไม่ใจอ่อน

ผมทำเป็นเงียบ

“พี่เคียวหลับหรือเปล่าลุกขึ้นมากินข้าวเถอะค่ะ”

เธอเริ่มมีเสียงหวานคะขา คงกะให้ผมใจอ่อน

แต่ผมยังคงงอนอีก

“พี่เคียวได้ยินหรือเปล่าถ้าหิวก็ออกมากินข้าวด้วยกันนะ”

‘อ้าว...แล้วเธอไม่ง้อต่ออีกหน่อยหรือ’

เสียงเธอเดินลงบันไดไปแล้ว

“จ๊อกกกกก...”

เสียงท้องของผมร่ำร้องจริงจัง ทำให้ผมคิด...

‘แต่ศักดิ์ศรีกินไม่ได้ถ้าเธอมาง้ออีกคราวนี้จะรีบไปกินทันทีมันชักหิวจะแย่...’

หกโมงสิบห้านาที ท้องฟ้ามีเมฆมาก เริ่มมืดมัวหน้าดูเหมือนว่าจะค่ำแล้ว

มีเสียงกดกริ่งหน้าประตูรั้วบ้าน ผมเลยลุกไปชะโงกดูข้างหน้าต่าง

นายตำรวจจอมตื้อมาหาเรียวอคีของผม แถมได้รับเชิญให้เข้าบ้าน

ชักช้าไม่ได้การ ถ้าผมยังขืนเล่นตัวอยู่อย่างนี้มีหวังไอ้นายตำรวจนั่นคว้าชิ้นปลามันของผมเชิดไปกินได้เสียก่อน

“คุณตำรวจเขาเอาต้มยำกุ้งสูตรสมุนไพรเพื่อสุขภาพมาให้คุณป้าและพวกผลไม้นี่ด้วยค่ะ”

เรียวอคียิ้มร่าต้อนรับแขกของเธออย่างดี หิ้วถุงผลไม้เข้ามา

ทำให้ผมค้อนแทบลูกตาหลุดจากเบ้าด้วยความหมั่นไส้

“ขอบคุณมากค่ะคุณตำรวจ ทานข้าวมาหรือยังคะถ้ายังก็มากินด้วยกันเลยค่ะ”

แม่ผมเอ่ยชวน นี่ก็ต้อนรับไอ้นายตำรวจนี่อย่างดี

ผมหงุดหงิดพาลขัดใจไปหมด

ลงนั่งรอทานทุกสิ่งทุกอย่างที่โต๊ะอาหาร แต่ยังคงวางฟอร์มงอนไม่ยอมพูดจากับใคร

“ขอบพระคุณมากครับ คุณป้าใจดีจัง อย่างนั้นผมไม่เกรงใจขอร่วมวงทานอาหารเย็นด้วยคนละกันนะครับ”

นายตำรวจลงนั่งเก้าอี้ด้านข้าง พลางหยักหน้ายิ้มให้ผมคงนึกแปลกใจอยู่บ้างที่ผมปิดปากเงียบไม่พูดจา

แม่ผมนั่งหัวโต๊ะ มีเรียวอคีคอยนั่งตักกับข้าวให้

เรานั่งทานอาหารเย็นด้วยกันภายในห้องของแม่ เพราะแม่เดินไม่ได้จะได้ไม่ต้องลำบากเดินไปไหน

ระหว่างนั้นมีข่าวค่ำ

“พยากรณ์อากาศอากาศค่ำวันนี้ถึงเช้าวันพรุ่งนี้เตือนภัยพายุฤดูร้อนฝนฟ้าคะนอง กรุงเทพฯ และเขตปริมณฑลจะมีฝนตกหนักถึงหนักมากในบางพื้นที่...”

ผมได้จังหวะพูด เมื่อเห็นนายตำรวจทานข้าวหมดจานแล้ว

“คุณตำรวจไม่รีบกลับบ้านหรือครับจะมีพายุฝนฟ้าคะนองมืดค่ำจะขับรถลำบาก”

ประกอบคำพูดของผม ได้มีแสงสายฟ้าแลบแปลบปลาบเกิดขึ้นไม่ไกล

“นั่นสิวันนี้ผมขับมอเตอร์ไซค์มาถ้าฝนตกคงเปียก ยังงั้นผมคงต้องรีบกลับก่อนฝนจะตก”

“งั้นก็รีบไปเถิดจ้า ไปดีมาดีนะคะคุณตำรวจ”

แม่ผมกล่าวคำอำลาอย่างดี

เฮ้อ...

ผมเลยถอนหายใจได้อย่างโล่งอก ...ได้ไล่ไอ้นายตำรวจนั่นทางอ้อมในใจนึก...

‘จะไปก็รีบไป ไปให้ไว ชิ่ว ชิ่ว...’

มีเรียวอคีเดินไปส่งไอ้นายตำรวจนั่นที่หน้าประตูรั้วบ้าน

ส่วนผมออกมาเดินตามเธอ เพราะผมมีเรื่องต้องเคลียร์กับเธอ

w-------w-------w-------w-------w-------w

โปรดติดตามตอนต่อไป ในบรรยากาศโรแมนติคท่ามกลางสายฝนพรำ... ^o^

.