Group Blog All Blog
|
เรื่องสั้นกุ๊กกิ๊กของเด็กม.ต้น จริงๆ แล้วแววนักเขียนของเรามันอาจไม่เคยมีเลยก็ได้ แต่เนื่องจากเราเป็นเด็กช่างฝัน ชอบจินตนาการโน่น ฝันนี่ไปเรื่อย แล้วก็ชอบปล่อยอารมณ์ไปกับตัวหนังสือยิ่งเวลาอ่านเรื่องสั้นหรือนิยายนี่ จะคิดเป็นฉากๆ เลยว่าเรื่องราวจะเดินไปแบบไหนด้วยฉากประกอบแบบไหน แถมคิดด้วยว่าพระเอกหน้าตาประมาณไหน นางเอกแบบไหน ส่วนใหญ่ก็คงไม่พ้นที่พระเอกต้องหล่อเริ่ด(แต่ต้องทำหน้าเบลอไว้เพราะ ดันหล่อกว่าเรา) นางเอกก็สวยซะน้ำลายหก (แน่นอนหน้าใสกิ๊ง ผิวสวยใส ผมยาว ขาวชะลูดผอมเพรียว)แต่เราจะแพ้อยู่ฉากนึงที่ไม่ว่าจะไปอ่านเรื่องไหนหรือถ้าดูหนังแล้วเจอะฉากแบบนี้ทีไรน้ำตาไหลทุกที ก็ฉากที่พระเอก หรือนางเอกต้องต่อสู้กับอะไรซักอย่างชนิดที่ว่าไม่ว่าจะดูยังไงก็ตายชัวร์ แต่ก็ยังฝืนสู้ ประมาณว่า ถึงตายช้านก็ไม่ยอมแกหรอกอะไรแบบนั้น อ่านฉากนี้ทีไรน้ำตาไหลทุกทีอย่างเคยไปดูหนังสยองขวัญเรื่องหนึ่ง (จำไม่ได้แล้วเรื่องอะไร) เป็นเรื่องประมาณว่าเพื่อนหลายๆ คนไปที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง แล้วเพื่อนก็โดนฆ่าตายไปทีละคน จนสุดท้ายเหลือนางเอกคนเดียว แล้วนางเอกก็สู้สุดฤทธิ์ ผีก็ผีเหอะ ถึงฆ่าแกไม่ตาย แต่ช้านก็ไม่ยอมตายเฟ้ย! แล้วคนสวยก็สู้ผียิบตา จนที่สุดแล้วผียอมแพ้ (หรือขี้เกียจตอแยก็ไม่รู้) นางเอกเลยรอดมาได้กลับมาเรื่องที่เราตั้งใจเล่าดีกว่า เดี๋ยวผิดวัตถุประสงค์ สมัยก่อนโน้น เราชอบอ่านนิยายรักหวานแหวว ก็คงเหมือนวัยรุ่นสมัยนี้ และวัยรุ่นทุกๆ สมัย ดังนั้นเป็นการยืนยันได้ว่าเราก็เคยมีชีวิตวัยรุ่นกะเค้าเหมือนกัน (เพื่อนบางคนมันบอกว่า เรามีการเจริญเติบโตผิดขั้นตอน จากเด็กแล้วเป็นผู้ใหญ่ พร้อมเข้าสู่วัยชราตั้งแต่อายุ 18 หนอยแน่ะ) นิตยสารที่เราชอบอ่านก็แน่นอน เป็นนิตยสารที่นิยมกันมากในสมัยโน้น ถึงขนาดที่ว่าเราทำงานเก็บเงินเพื่อแลกกับค่าสมาชิกรายปีเลยเชียวแหละ (ก็นิตยสารเล่มนี้แหละที่ทำให้เราได้เพื่อนทางจดหมายเยอะแยะ) พออ่านมากๆ เข้าวันนึงก็เลยนึกครึ้มอกครึ้มใจ ลองเขียนเรื่องสั้นกะเค้าดูบ้าง แน่นอนต้นฉบับน่ะ คงละลายไปอยู่ที่ไหนซักแห่งบนโลกใบนี้ และเนื้อหาใจความไม่ต้องพูดถึงประมาณว่า พระเอกนางเอกเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน อยู่ห้องเรียนติดกัน ตั้งแต่เด็ก (ทำไมไม่จับมาเรียนห้องเดียวกันซะให้รู้แล้วรู้แรดไปเลยก็ไม่รู้) สุดท้ายก็เลยรักกัน ประมาณว่ามองตากันไปมองตากันมา วาจาไม่ต้อง แล้วก็ตกลงคบกัน (เวลาจีบหญิงจริงๆ ไม่เห็นง่ายแบบนี้ซะที) สุดท้าย ฝ่ายหญิงเกิดมารู้ว่าตัวเองเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายได้ ตายสถานเดียวแน่นอนว่าต้องเป็นโรคที่ไม่สามารถระบุชื่อได้ ก็เด็ก ม.ต้น อะนะ จะไปนึกชื่อโรคอะไรแปลกๆ ได้ จะให้นางเอกเป็นอีสุกอีใสตาย ก็คงดูใจร้ายไปหน่อย เพราะท่าทางศพจะไม่สวย แถมก่อนตายพระเอกคงแสดอาการรังเกียจแบบสุดๆ เพราะพระเอกเองก็กลัวติดอีสุกอีใสไปด้วย ด้วยความที่นางเอกไม่อยากให้พระเอกเสียใจเลยไม่ยอมบอกพระเอกของเรื่อง จนกระทั่งวาระสุดท้ายนางเอก ซึ่งคงเป็นคนดันทุรังพอสมควร เพราะดันเดินตากฝนมาหาพระเอกที่บ้าน (โอ้! ทำไมเรื่องเศร้ามันต้องมีฝนด้วย) แล้วก็มาตายในอ้อมกอดพระเอก (จะตายแล้วยังหาคุกมาให้อีก เวรจริงๆ)เห็นมั๊ยเรื่องสั้นที่เด็กแต่ง พอมาคิดถึงตอนนี้ หลายอย่างมันขาดน้ำหนัก ขาดเหตุผล (นี่ว่าตัวเองนะ ถ้าวัยรุ่นที่ไหนมาแอบอ่านก็อย่าได้คิดว่าผมว่าใครเข้าล่ะ) แต่มันก็เป็นเรื่องกุ๊กกิ๊กๆ เรื่องแรกที่เราแต่งแล้วส่งให้เพื่อนอ่าน ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนทุกคนอยู่ในวัยเดียวกัน แถมแต่ละคนก็ชอบอ่านหนังสือวันรุ่นเหมือนกันหมด ทุกคนจึงลงความเห็นตรงกันว่า แกไปลอกใครมาให้ชั้นอ่านเนี่ยะ เนื้อหาแบบมีให้อ่านแทบทุกเดือนเฮ้อ! เพื่อนหนอเพื่อน ช่างทำร้ายจิตใจกันจริงๆ หวัดดีคับ พี่ชาย..อยากเป็นสมาชิกบ้างนะ แต่พยายามเข้ามาสมัครอยู่ วันนี้ไม่รู้ว่าเน็ทเป็นอะไร ช้ามาก ไม่มีเวลาแล้วด้วย ต้องรีบกลับ วันนี้มีธุระ แต่วันหน้าจะเข้ามาพยายามใหม่นะคะ ไว้ว่าง ๆ จะแอบขอไปออกทริปถ่ายรูปกับพี่บ้างนะคะ ตอนนี้มีกล้องใหม่แล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสออกทริปเลย เพราะงานยุ่ง ตอนนี้เริ่มเบาบางลงแล้ว อยากไปหาถ่ายรูปฝึกฝีมือกับเค้าบ้างน่ะค่ะ
โดย: buffy IP: 58.9.187.22 วันที่: 10 พฤษภาคม 2551 เวลา:12:10:10 น.
|
ปีกไม้หอม
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?] เป็นนักเขียน เป็นอาจารย์ เป็นพ่อบ้าน เป็นพ่อครัว เกิดในตระกูลหมอดู รับสอน VBA บน Access และ VBA บน Excel ทั่วราชอาณาจักร รับแนะแนวทางชีวิตด้วยไพ่ทาโร่ต์และเบอร์มือถือ
Link |
ได้เริ่มก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้ว ตอนนี้อยากอ่านเรื่องล่าสุดค่ะ