Bloggang.com : nzmum : AF5 : The Journey of Love Concert

AF5 : The Journey of Love Concert

บลอกนี้ไม่ค่อยมีเรื่องราวเกี่ยวกับคอนเสิร์ตแบบละเอียดเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยได้ดู แต่ต้องเขียนไม่งั้นนอนไม่หลับ ถ้าใครที่เข้ามาแล้ว สนใจดูภาพคอนเสิร์ตเข้าไปดูได้ มีทั้ง แบบรวมๆ
และ Ron Only

+++++++

แว่บแรกที่ได้รู้ว่า AF 5 กำลังจะมีคอนเสิร์ตใหญ่ก็ได้แต่ทำตาปริบๆเพราะรู้ตัวว่าคงไม่มีโอกาสได้ไปอยู่แล้ว เนื่องจากภาระเลี้ยงลูกอ่อนมันไม่สามารถจะหลีกเลี่ยงได้ เราก็เลยไม่ได้ตื่นเต้นหรือพยายามที่จะไปเท่าไหร่นัก แต่จู่ๆ ก็มีคนเอาบัตรฟรีมาให้... ความสับสนเลยเกิดขึ้นอย่างแรง

ช่วงนั้นก็บังเอิญว่าเป็นช่วงที่เรากำลังคิดหนักเกี่ยวกับอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ ปลายปีนี้เราต้องย้ายกลับนิวซีแลนด์อย่างถาวร เพราะลูกจะเข้า ร.ร. ปีหน้า จิตตกอย่างแรง จนสามีกลัวบ้าแล้วไม่มีใครเลี้ยงลูกเลยรีบยุให้เราไปดู AF ทันที

3 ใน 4 ส่วนของใจอยากไปสุดๆ ในขณะอีก 1 ส่วนก็รู้สึกผิดที่ไม่ยอมประพฤติตนเป็นแม่ที่ดี แต่สุดท้ายคนเลวก็ต้องเลวอยู่วันยังค่ำ...วันที่ 13 ก.ย. ช่วงบ่ายนิดๆ เรา 3 ชีวิตเลยมาอยู่ที่ อิมแพค เมืองทองธานี (ส่วนลูกคนโตไปฝากญาติเลี้ยง)

หลังจากซ่อนลูกและสามีไว้ที่ซอกหนึ่งของตึก Challenger เราก็เดินอย่างเริงร่าสมือนนังซินได้หนีเที่ยว โดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่ซุ้ม FC ของรอนเพื่อเก็บบรรยากาศแบบ “รอน รอน” และพบปะทักทาย “คุณน้าชอน” แห่ง Ron Smile Club

แต่ด้วยความที่ไม่รู้จักว่าคุณน้าชอนคือคนไหน ทำให้เราโทรไปก่อกวนคุณน้าชอนอยู่หลายหน เท่านั้นยังไม่พอ เรายังเปะปะไปถามชาวไร่และชาวบ้านใหญ่ซะให้วุ่น แงๆ รู้สึกผิดจนทุกวันนี้ เพราะทุกคนกำลังขยันขันแข็งเตรียมอุปกรณ์เชียร์น้องรอน บ้างก็ขายของให้กับแฟนๆรอนซึ่งมีจำนวนเยอะมากกกก แต่ถึงแม้ทุกคนจะยุ่งวุ่นวาย แต่ละคนก็ยังมีรอยยิ้มที่เป็นมิตรไม่ผิดไปจากรอนเลย สุดท้ายเราเลยขอสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ แอบดูว่าใครเป็นใคร อิอิ

เมื่อได้เวลาบ่ายสองตรงเราก็รีบเดินเข้าฮอลล์ไปเพื่อเตรียมดูคอนเสิร์ต ระหว่างนั้นเอง...ผึง....รองเท้าข้างซ้ายของนังซินมันก็ขาดเอาซะดื้อๆ แต่ก็ช่างมันเดินลากๆจนไปถึงที่นั่งนั่นแหละ เรามองซ้ายมองขวาดูว่าใครเป็นใครข้างๆเรา ขวาเป็นแฟนกี๋ ส่วนซ้ายเป็นแฟนนัททิว แล้วจู่ๆก็มีเสียงมาจากด้านหลัง “น้องๆ อยู่บ้านไหนน่ะ” เราหันไปก็เจอพี่ผู้หญิง 2 คนใส่เสื้อ Love Ron เหมือนกัน หลังจากทักทายกัน ก็ได้ความว่าพี่ 2 คนนี้มาจากบ้านใหญ่ Ohronron.com แล้วเราก็หันมาเตรียมกล้องพร้อมจะถ่ายรูป

การมาคอนเสิร์ตรั้งนี้เราเตรียมใจไว้แล้วว่าคงไม่ได้เต็มที่กับคอนเสิร์ตอย่างแน่นอน เพราะเราจะต้องออกไปให้นมลูกระหว่างคอนเสิร์ตแน่ๆ เราเลยตั้งใจไว้แล้วว่ายังไงก็ขอมาเพื่อเก็บรูปก็แล้วกัน แล้วรอดูคอนเสิร์ตแบบเต็มๆจาก DVD ทั้งที่จริงๆแล้วการถ่ายรูปจากคอนเสิร์ตเป็นสิ่งที่เราไม่คิดจะทำมันเป็นครั้งที่ 2

ครั้งแรกเป็นการถ่ายรูปจากคอนเสิร์ตแบบเบิร์ดเบิร์ดสมัยเราอยู่ม. 2 หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยคิดจะแบกกล้องไปคอนเสิร์ตอีกเลย เนื่องจากรูปออกมาห่วยแตกและรู้สึกว่าเกะกะขี้เกียจถือ ทำให้ภาพจากคอนเสิร์ตโปรดๆที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็น Oasis หรือ Fatboy Slim จึงอยู่ในความทรงจำของเราเท่านั้นเอง

ระหว่างเตรียมตั้งโหมดเพื่อถ่ายรูปเราก็เกิดไม่แน่ใจซะแล้วว่าจะเซ็ตกล้องยังไง เราเลยหันไปถามพี่จากบ้านรอนว่าเค้าใช้โหมดไหนถ่ายกันหรือ พี่เค้าก็ยิ้มๆและบอกกลับมาว่า “ก็มั่วๆไปอ่ะน้อง พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ถ่ายมาก็เสียเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็ลองไปเรื่อยๆ” มั่วก็มั่วค่ะ 55 เราก็พยายามนึกถึงทฤษฎีเก่าๆสมัยเรียนมาเมื่อสิบกว่าปีก่อน หมุนไปหมุนมาก็มาจบตรงที่ ISO 1600 - Shutter Speed 1/60 – F5.6

“ถ่ายๆไปแล้วเคยเอามาโพสต์มั่งมั้ยเนี่ย” พี่คนเดิมถาม เราก็หัวเราะแหะๆ บอกไปว่า รูปมันไม่ค่อยชัดก็เลยไม่เคยไปโพสต์ พี่ตอบกลับมาว่า “จะเก็บไว้ดูคนเดียวเหรอ ไม่ชัดก็มาแบ่งกันดูมั่งสิ” เอางั้นเหรอคะ อืม..เราไม่ได้ตอบรับปากพี่คนนั้นไป แค่หัวเราะแก้เก้อไปตามเรื่อง

ตอนนั้นก็ปาไป 2 โมงครึ่งแล้วคอนก็ไม่เริ่มซะที เราก็เริ่มกังวลเพราะมันก็ใกล้เวลาให้นมลูก กลัวเหลือเกินว่าช่วงที่ต้องลุกไปจะเป็นช่วงที่รอนต้องเล่นเดี่ยวๆ เราเลยเอ่ยปากฝากฝังของต่างๆไม่ว่าจะเป็นกระเป๋า หรือ ของขวัญที่เตรียมไว้ให้รอนกับพี่คนนั้นไว้ ในกรณีที่ต้องลุกไปกลางคัน

ในที่สุดคอนเสิร์ตก็เริ่มขึ้นประมาณ 2 โมง 45 คอนเสิร์ตเปิดตัวด้วยกลุ่มเด็กๆที่เป็นตัวแทนนลฝ. แต่ละคน เพื่อนำเข้า Theme Journey Of Love ที่เป็นการผสมระหว่างรูปแบบของความรักและโซนต่างๆในโลกนี้ หลังจากนั้นนลฝ.ก็มาเปิดตัวด้วยเมดเลย์เพลงต่างๆ ที่ต้องขอบอกว่าทีมงานเลือกเพลงได้ดี สนุกสนาน เข้ากับบุคลิกน่ารักๆของนลฝ.ทุกคน และทำให้ในฮอลล์ครึกครื้นอย่างมากมาย

หลังจากโหมโรงกันได้ที่ เฮียกี๋ก็เป็นตัวแทนในกลุ่มของโซนเอเชียมาในมาดหนุ่มญี่ปุ่น ตามด้วยว่าน และหลังจากนั้นก็ถึงเวลาที่เราต้องเดินจากฮอลล์ไปปฎิบัติภารกิจชั่วคราว

เราทำเวลาอย่างรวดเร็ว เพราะไม่รู้ว่าโซนต่อไปจะเป็นของรอนรึยัง เราตัดสินใจถอดรองเท้าคู่พิการทิ้งถังขยะ วิ่งเท้าเปล่าลุยพื้นแฉะๆไปซะงั้น หน้าหนาอยู่แล้ว ยังไงก็ไม่มีคนมอง ถึงมองก็ไม่รู้จักกันอยู่ดี ดังนั้นสภาพเมื่อมาถึงสามีและลูกจึงดูเปียกมะล่อกมะแล่ก กางเกงเปื้อนโคลน หัวยุ่งเหยิง ราวกับไปดูคอนเสิร์ตระดับโลก Glastonbury มาซะงั้นแหละ แหม่ แค่ Journey Of Love เมืองทองธานีเท่านั้นเองครับเพ่

หลังจากเสร็จธุระ เราพลาดโชว์ของ หนิม ปั๊ม กรีน ไปเต็มๆ กลับมาทันกรุ๊ปต่อไปซึ่งเป็นโซนยุโรปของแต๊บ กู๊ด และ โบว์ ที่เป็นเรื่องของรักสามเส้า prop บนเวทีก็สวยดีเป็นกรอบรูปสีทองใหญ่ๆ เสียดายที่มุมที่เรานั่งไม่ได้อยู่ตรงกลางเลยไม่เห็นว่าภาพที่ออกมาจริงๆมันน่าตาเป็นยังไง เสียงร้องของเซ็ตนี้ ดีมากๆทั้งสามคน

และในที่สุดโชว์ที่รอคอยก็มาถึง เซ็ตโซนอเมริกานั่นเอง ประกอบไปด้วย รอน พริ้ง มิกกี้ และ นัท สไลด์เปิดตัวก็ทำได้อย่าง sexy เหลือเกิน รอนรับหน้าที่เป็นตัวเปิดของกลุ่มนี้ด้วยเพลงอกหักไม่ว่า ของตุ้ย AF3 ในมาดของมาธาดอร์สเตปเทพ ที่นอกจากจะเรียกเสียงกรี๊ดของสาวๆจากท่าเต้นแล้ว ชอตคาบกุหลาบกับแดนเซอร์ยังทำเอาคนในฮอลล์คอแทบแตก 555

ช่วงที่น้องโชว์เต้นเราก็กดชัตเตอร์ไม่ยั้ง แต่ด้วยความเป็นสเตปเทพของน้อง มาเจอลีลากดชัตเตอร์แบบสเตปทวดของพี่ ที่ทั้งช้าและสั่น ภาพที่ออกมาก็เบลอซะเพียบ หรือไม่ถ้าชัดกว่าจะกดทัน น้องก็หมดหล่อไปซะแล้ว

ความมันส์แบบแดนซ์ๆยังไม่หมดไป พริ้งรับหน้าที่สานต่อด้วยเพลง ไม่อั้น เสียงร้องดีๆของพริ้งก็ได้รับการเสริมจากแดนเซอร์กิติมศักดิ์ น้องรอน โผล่มาอีกครั้ง กรี๊ดดด ทั้งร้องทั้งเต้นที่มันส์มากๆ

โชว์ต่อไปเป็นของมิกกี้ที่มาในรูปแบบฮาวายๆ มิกกี้เต้นน่ารักดี หลังจากนี้เราก็จำไม่ค่อยได้แล้ว มาอีกทีก็ตอนที่ นัทกับรอน แบทเทิ่ลกันใน She’s Hot

ความจำของเราช่วงหลังจากนี้มันเบลอๆ เพราะการถ่ายรูปมันดึงสมาธิไปหมด จำได้ว่ารอนเปลี่ยนเสื้อผ้าบนเวที แล้วก็ร้องเพลงแนว R & B เสียงน้องเพราะจัง อยากให้รอนฝึกร้องเพลงแนวนี้อีกเยอะๆ เพราะนี่ก็น่าจะเป็นอีกหนึ่งความสามารถของรอนนอกจากการเต้น

หลังจากนั้นทุกคนก็กลับมารวมกันอีกครั้ง ก่อนที่จะมีเหตุการณ์ไม่คิดไม่ฝัน ....ถ้าใครไม่อยากรู้เพราะจะไปดูคอนเสิร์ตนี้ในที่อื่นๆก็อ่านข้ามย่อหน้าถัดไปเลยนะ

หลังจากที่ทุกคนหลบหายเข้าไปหลังเวที ไฟในฮอลล์ก็ดับลง เราก็ใจจดใจจ่อว่าเดี๋ยวจะเป็นรอบของใคร ซักพักเราก็ได้ยินเสียงกรี๊ด มองดูบนเวทีก็ไม่มีนี่น่า เอ๊ะ อะไรขาวๆวิ่งไหวๆไปแว้บๆ เราหันหลังมองตามไป ว้ายกรี๊ด น้องรอนนั่นเอง!!! ตอนนั้นฝูงชนก็เริ่มลุกฮือไปออกันที่หน้า stage ส่วนตัวของน้อง เราเองก็รีบวิ่งไปสบทบ โชคดีมากๆที่ ที่นั่งของเราอยู่ติดทางเดิน และไมห่างจากจุดที่น้องยืนอยู่ ช่วงนี้เป็นเซอร์ไพรส์ที่ได้ใจเราไปอย่างรุนแรงเลยทีเดียว เสียแต่ว่าด้วยความที่ตื่นเต้นจัด เราไม่รู้ต้องใช้โหมดไหนในการถ่ายรูปเพราะไฟตรงนั้นมันมืดมากๆ พอใช้แฟลชก็เหมือนเป็นการทำร้ายน้องทางอ้อม เพราะภาพที่ออกมาช่างดูไม่ได้เอาซะเลย สุดท้ายก็ได้รูปมาประมาณนี้

หลังจากนั้นเมื่อน้องเดินกลับขึ้นเวที ช่วงนี้ก็ชุลมุนได้ที่เลยทีเดียว เพราะแต่ละคนก็ไม่นั่งแล้วล่ะเก้าอ้งเก้าอี้ ไปยืนออกันหน้าเวที ซึ่งคุณการ์ดก็ใจดีให้ยืนได้ตั้งนานแน่ะ จนกระทั่งใกล้จบน้องก็มารับของจากแฟนๆ ส่วนเราเตรียมของมาแต่ไม่สามารถที่จะให้น้องกับมือได้เพราะทิ้งของไว้ที่เก้าอี้ เลยทำหน้าที่ตากล้องซะให้คุ้มกับความใกล้ที่ได้เห็นน้องชัดๆอีกครั้ง

พอจบคอนเสิร์ตเราก็เดินไปถามพี่การ์ดทั้งหลายว่าฝากของให้รอนได้มั้ย จริงๆแล้วทางทีมงานจะมีโต๊ะรับของฝากไว้ด้านหน้า แต่พี่ๆการ์ดก็รับอาสาจะไปส่งให้ถึงมือ ให้เรายืมปากกาเขียนจ่าไว้ที่หน้าของว่าให้ใครจากใคร (แถมบอกว่าไม่ต้องแจกเบอร์โทร 555) หวังว่าน้องรอนคงได้ของขวัญจากพี่โดยสวัสดิภาพนะ แต่...ปรากฎว่าเมื่อเราเดินกลับมาที่ที่นั่ง กระเป๋าเราทั้งใบได้หายไปซะแล้ว แป่ว พี่ๆทีมงานแถวนั้นก็บอกว่า ไปแล้วน้อง โน่นเลย จุดประชาสัมพันธ์

เรารีบเดินออกจากฮอลล์ทันที โดยก่อนกลับก็แวะไปบ๊ายบายคุณน้าชอนอีกครั้ง ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเดินเท้าเปล่าไปตามเสียงประกาศ “ขอให้คุณ xxx xxx มารับกระเป๋าได้ที่จุดประชาสัมพันธ์ด้วยค่ะ” กว่าจะเดินไปถึง แหม พี่เล่นประกาศซะสิบกว่ารอบได้ น่าอายชะมัดเลย

ในที่สุดเราก็กลับมาพบครอบครัวอย่างขาดๆเกินๆ รองเท้าไม่มี แต่ได้หนังสือ Portrait of Dream ติดมือมาด้วย ลูกชายยังนอนหลับอย่างมีความสุข โล่งไป โดยหารู้ไม่ว่าวันต่อมาตัวแสบก็เอาคืนแม่อย่างสาสมโทษฐานทิ้งหนูไปดูคอนเสิร์ต

สุดท้ายเราก็ค่อนข้างพอใจกับรูปที่ตั้งใจไปถ่ายมา ถึงมันจะไม่ perfect เลย แต่ก็ดีกว่าสมัยม. 2 ตั้งแยะ 555 และก็ถือว่าได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำก็แล้วกัน (ปลอบใจตัวเอง 55) แต่ด้วยความเจ็บใจนิดๆ เราเลยไปค้นในเน็ตมาเกี่ยวกับทิปในการถ่ายรูป Live Concert
ซึ่งน่าสนใจมากๆ แล้วเราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่รู้จักที่จะอ่านก่อนไปฟระ!! ให้มันได้อย่างนี้ทุกเรื่องทุกทีไปสิน่า

ส่วนโอกาสแก้ตัวถ่ายรูปในครั้งหน้า ไม่รู้ดิ คงจะไม่มีแล้ว เราก็ได้หวังว่ารอนจะเป็นนักร้องที่โด่งดังต่อไปในอนาคต มีคอนเสิร์ตเป็นของตัวเอง ออกอัลบั้มหลายๆชุด เพื่อที่ว่าวันนึงวันไหนที่เรามีโอกาสกลับมาบ้านเกิดเมืองนอนอีกครั้ง จะได้มีโอกาสไปดูน้องอีกซักรอบสองรอบ

โหย...นี่เป็นบลอกที่เราเขียนยาวมากๆ มากที่สุดในบลอกทั้งหมดเลย เก็บกดมั้ง คิดถึง รอน และ AF5 จัง

Tip คุณแม่บ้าน : . ถ้าใครมีรูปเสียอย่าเพิ่งลบทิ้งด้วยความหงุดหงิดอารมณ์เสีย มันสามารถนำ กลับมารีไซเคิลได้!! ใช้โปรแกรม photoscape มามิกซ์ๆก็จะดูมีสกุลขึ้นมานักเชียว

Create Date : 18 กันยายน 2551

Last Update : 18 กันยายน 2551 19:30:46 น.

6 comments

Counter : 1315 Pageviews.

คุณ nzmum คะ

เรารัก "รอน" เหมือนกันเลย
ไปดูคอนเสิร์ตมา เห็นถึงพัฒนาการของน้องเยอะมากค่ะ ช่วงจักรวาลแห่งรัก ได้ไปจับมือน้องมาด้วย เซอร์ไพรส์และประทับใจอย่างบอกไม่ถูก

นึกถึงช่วงคอนเสิร์ตแล้วก็ยิ้มได้ทุกครั้ง ปลื้ม ประทับใจ ภูมิใจกับ "รอน" เหลือเกิน ผูกพันธ์กับเค้าอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ

จะคอยเอาใจช่วยให้เค้าเติบโตในเส้นทางนี้ต่อไปค่ะ จะติดตามและสนับสนุนผลงานอย่างใกล้ชิดจริงๆ

อ่าน blog ของคุณแล้วประทับใจมากๆ ค่ะ รูปที่คุณถ่ายมาเรายังเอาไปเป็น bg เครื่องที่เล่นอยู่นี่เลย

ขอบคุณนะคะ ^________^

โดย: วันนี้เจอกันได้มั้ย IP: 61.90.65.2 วันที่: 18 กันยายน 2551 เวลา:21:38:11 น.

มารออ่านอยู่หลายวันค่ะ เพราะแอบเดาว่า คุณ nzmum คงเขียนถึงรอนบ้าง พร้อมรอภาพสวยๆค่ะ

ได้ไปดูคอนเสิร์ตแรกของรอนเช่นกัน แต่ดูรอบค่ำ
ตลอดเวลา สองตาจ้องอยู่แต่ที่รอน แทบไม่ได้ดูคนอื่นเลย เห็นด้วยตาตัวเองครั้งแรกว่า ที่ว่ารอนมีเสน่ห์บนเวทีนั้น เป็นอย่างไร ปากก็ฉีกยิ้มไม่หุบเลยจริงๆ เป็นปลื้มกับรอนมากๆ

ชอบเสียงร้องแท้ๆ ของรอนมากค่ะ (ตอนอยู่ในบ้าน รอนต้องร้องเพลงที่ไม่ใช่คีย์ตัวเอง แทบทุกอาทิตย์ ทั้งที่รอนสามารถร้องเพลงได้เพราะกว่านั้นมาก)

ขอให้ข้อความก่อนย่อหน้าสุดท้ายเป็นจริงนะคะ คนที่รักรอน คงคิดเหมือนๆกัน ที่หวังจะเห็นเส้นทางบนถนนสายนี้ของรอน ไปได้ไกล สดใส และยาวนาน

จะคอยตามอ่านเรื่อยๆนะคะ

โดย: กบใต้กะลา IP: 203.149.47.182 วันที่: 19 กันยายน 2551 เวลา:13:51:14 น.

คุณ วันนี้เจอกันได้มั้ย โชคดีมากๆเลยค่ะที่ได้จับมือรอน ลืมเขียนไปในบลอกว่าช่วงเวลานั้น ซูมกล้องไปที่หน้าน้องใกล้มากๆ ทำให้เห็นว่ารอนเค้าตื้นตันมากๆ น้ำตาคลอๆพยายามกลั้น เค้าต้องรับรู้ได้ถึงความรักที่ทุกคนมีต่อเค้า
แล้วเค้าเองก็คงรักแฟนๆไม่แพ้กัน ขอบคุณที่ร่วมแชร์ความรู้สึกดีๆที่มีต่อรอนด้วยกันนะคะ

คุณ กบใต้กะลา เสียดายจังค่ะที่ไม่ได้ดูรอบเดียวกัน ไม่งั้นจะได้ไปทักทายบ้าง อยากให้น้องออกอัลบั้มเดี่ยวเร็วๆจัง อยากฟังเสียงเพราะๆบ่อยๆ น้องอายุยังน้อยและความสามารถเยอะคงจะได้ออกหลายอัลบั้มอยู่ ขนาดพี่เบิร์ดยังมีคอนเสิร์ตแบบเบิร์ดๆจนทุกวันนี้เลย ไม่รู้ว่าก่อนสิ้นปีน้องจะได้ออกอัลบั้มรียังนะ ยังไงก็เอาใจช่วยน้องเสมอค่ะ

โดย: nzmum

วันที่: 19 กันยายน 2551 เวลา:23:17:16 น.

ปลาบปลื้ม คอนเสริตเป้นที่สนุกมนานมากครับ

โดยเฉพาะรอนเด่นเกินหน้าเกินตาชาวบ้านได้อีก ฮ่าๆ ร้องหลายเพลงมาก

โดย: fedexfc IP: 58.9.156.52 วันที่: 19 กันยายน 2551 เวลา:23:45:18 น.

แวะมาทักทายค่ะ สบายดีน๊า หลังไมค์ด้วยๆๆ

โดย: bagarbu

วันที่: 22 กันยายน 2551 เวลา:4:15:09 น.

น่ารักมาก

โดย: bb IP: 124.122.32.44 วันที่: 13 พฤษภาคม 2554 เวลา:19:18:33 น.