Bloggang.com : nzmum : หนังสือของฉัน และ บทที่หายไป...บทที่ 5 อุ้มท้องส่องพระอาทิตย์ที่ Sarankot

หนังสือของฉัน และ บทที่หายไป...บทที่ 5 อุ้มท้องส่องพระอาทิตย์ที่ Sarankot

5
อุ้มท้องส่องพระอาทิตย์ที่ Sarankot

ก่อนที่จะออกเดินทางหนึ่งวัน ฉันซักไซ้ไล่เลียงไกด์ของเราเกี่ยวกับทริปนี้ว่าลำบากลำบนแค่ไหน
ไกด์บอกว่าเราจะเดินทางโดยรถยนต์แล้วจะไปจอดบนเขา หลังจากนั้นเดินต่ออีกนิดไปยังจุดชมวิวไม่เกิน
10 นาที ด้วยสีหน้าและท่าทางที่จริงจังของไกด์ ทำให้ฉันคลายกังวลและยอมตกลงที่จะไปยอดเขา Sarankot กับเขาด้วย

เส้นทางที่เดินไม่ยากเท่าไหร่ ความชันอยู่ในระดับพอรับได้ ถ้าใครเคยขึ้นไปจุดชมวิวที่เกาะพีพี
จะรู้ว่าที่นี่เดินสบายกว่าเยอะมาก แต่คนท้องก็ยังเป็นคนท้องอยู่วันยังค่ำ เดินไปได้ 10 นาทีฉันก็เกิด
อาการเหนื่อยหอบ

หลังจากหยุดพักเอาแรง ฉันก็อดถามไม่ได้ว่า อีกไกลไหมกว่าจะถึง ไกด์ก็บอกว่าเราเพิ่งมาได้
ครึ่งทางเท่านั้น แถมยังทำท่าหงุดหงิดใส่ ฉันก็นิ่งอึ้งไป นี่แสดงว่าฉันคงเดินช้ามาก ฉันเลยบอกสามีว่า ให้ไปกันก่อนเถอะ เดี๋ยวพระอาทิตย์ขึ้นแล้วอดดูกันพอดี แมทหันมาบอก “เธอเดินไม่ช้าหรอก ฉันเองก็
เหนื่อยเหมือนกัน เราหยุดดูกันแถวนี้ก็ได้นะ” เราสองคนเริ่มถอดใจและคิดจะหามุมเหมาะในการชม
พระอาทิตย์
แต่แล้วไกด์ก็ได้ตะโกนบอกพวกเราที่อยู่ห่างไปหลายช่วงตัวว่า “นี่ๆ อ่อนแอจังนะคุณ เมียผมน่ะ
ท้องแปดเดือนยังพา Yak (จามรี) ทั้งฝูง ไปกินหญ้าบนภูเขาอยู่เลย”

เท่านั้นแหละ ทั้งเลือดความเป็นแม่ผสมเลือดเฟมินิสต์สูบฉีดให้แรงขามาจากไหนไม่รู้ ฉันเร่งสปีด
ตัวเองขึ้นไปจนทัน แล้วก็เริ่มพ่นมั่ง “นี่ถ้าฉันรู้ว่ามันไกลขนาดนี้ฉันไม่มาหรอก ฉันถามแล้วถามอีกว่ามัน
ไกลรึเปล่า ถ้ายังไม่ตายฉันก็มาใหม่ได้ มาโกหกกันทำไม… ฉอดๆๆ ฉอดๆ ฯลฯ” ฉันก็ว่าเข้าไปนั่น ทาง
ด้านไกด์คงเซ็ง เพราะเห็นเงียบไป

ด้วยความโมโหของฉัน เผลอแป๊บเดียวพวกเราก็มาหยุดอยู่ตรงจุดชมวิวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ฉันพยายามสลัดความโกรธทิ้งไปเสีย จัดแจงตั้งขากล้องหามุมถ่ายรูป ไหนๆ ก็หลวมตัวมาถึงแล้ว
ไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไป ในที่สุดเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง ตีห้า สามสิบห้า….
พระอาทิตย์ค่อยๆ โผล่ขึ้นจากขอบฟ้าอีกด้านหนึ่ง แสงอ่อนๆที่ผ่านพ้นมาทำให้เราได้เห็นภาพ
บ้านหลังเล็กๆ มีทุ่งนาและลำธารกระจัดกระจายกันอยู่บริเวณที่ราบด้านล่าง ภาพภูเขาหิมะขาวโพลน
กลายเป็นสีแดงได้เปลี่ยนความรู้สึกของฉันให้มีพลังตามไปด้วย เราใช้เวลาตรงจุดชมวิวนั้นกว่าชั่วโมง ก่อนจะเดินตามทางลงมาที่ลานจอดรถ

ไกด์ตัวดีเข้ามาขอโทษฉัน เขาบอกว่าที่หลอกมาเพราะอยากให้พวกเรามีโอกาสเห็นหนึ่งในสิ่ง
ที่ชาวเนปาลภูมิใจมากที่สุด อยากให้ไปเล่าต่อๆ กันไปถึงความประทับใจครั้งนี้ ฟังเข้าอย่างนี้ฉันก็อึ้งไป นี่คือความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่คนเนปาลจะรู้สึกได้ในขณะที่ภาวะบ้านเมืองไม่ปกติ ฉันรู้สึกผิดกับคำพูดตัวเอง
ที่ออกจะรุนแรงเกินความจำเป็น คำขอโทษจึงออกจากปากฉันไปด้วยเช่นกัน

Create Date : 07 กันยายน 2551

Last Update : 7 กันยายน 2551 23:01:28 น.

0 comments

Counter : 459 Pageviews.