เสียงกระซิบผ่านสายลม

สิ่งที่มองเห็น
สิ่งที่ทำให้ตื่นเต้น
และรู้สึกดีที่ตัวฉันเป็น
สิ่งนั้นคือได้พบเธอ

ช่วงบ่ายแก่ๆ ตะวันกำลังจะหย่อนคะคล้อยจรดลงที่ปลายขอบฟ้า ส่งแสงแดดพอเป็นประกายสีส้มพร้อมสายลมที่โบกพัดพลิ้ว เฉกคำเชื้อเชิญให้ลืมจังหวะรีบเร่ง แล้วหาที่นั่งพักคลายอารมณ์สักชั่วครู่ และหากได้ที่นั่งเป็นใต้ร่มของต้นไม้ คงพอจะทำให้ลืมความเหน็ดเหนื่อยจากงานที่เคี่ยวกรำได้บ้าง

แต่ผมก็ไม่ได้นั่งลง ณ.ม้านั่งใต้ร่มไม้ในสวนสาธารณะแห่งนี้ ด้วยคำเชื้อเชิญของสายลม และแสงแดดยามบ่าย

หากเป็นด้วยเสียงสูงเสียดอารมณ์เหมือนฉุดดึงให้ใจไหวหวั่น แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นเสียงต่ำเกลื่อนอารมณ์ให้สงบลง พลันกลายกลับเป็นเสียงสูงอีกครั้งเพื่อกระชากความรู้สึกให้พลุ่งพล่านขึ้นมา

เสียงนั้นเป็นเสียงจากไวโอลิน โดยมือน้อยๆของผู้หญิงคนหนึ่ง
ครั้งแรกที่ผมเห็นเธอ ด้วยรูปร่างส่วนสูงตัวเล็ก ผมจึงเข้าใจว่าคงเป็นเด็กผู้หญิงมาซ้อมสีไวโอลิน

กระทั่งผมพิจารณาถึงเครื่องแต่งกาย ผมจึงคิดว่าเธอน่าจะเป็นหญิงสาวมากกว่า ก็จากที่ผมสังเกต เด็กผู้หญิงโดยมากยังคงชอบใส่เสื้อผ้าสีสด หรือไม่ก็ออกโทนสีหวานละม้ายคล้ายกับสีของเปลือกห่อลูกกวาดเสียมากกว่า

ซึ่งต่างจากเธอคนนี้ เธอสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวคอดเข้ารูปบริเวณเอว ชายเสื้อปล่อยยาวระดับสะโพก ส่วนกางเกงเป็นยีนส์ขาม้าสีฟ้าซีดเหมือนท้องฟ้ายามเช้าตรู่ของฤดูหนาว ขาเกงเกงยาวคลุมรองเท้าหนังคัทชูสีดำซึ่งห่อหุ้มเท้าเล็กของเธอไว้

ครั้นเสียงต่ำของโน้ตเขบ็ดสุดท้ายจากสายไวโอลินสิ้นสุดลง เธอหลับตา ผ่อนลมหายใจออกอย่างแผ่วเบา เหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง

เพียงครู่เดียว เธอก็ละจากท่าทางสงบนิ่ง มือขวาที่จับคันชักบรรจงลากขึ้นลงเป็นจังหวะ มืออีกข้างที่ประคอง fingerboardก็พยายามกดสายไวโอลินสลับเปลี่ยนไปมาทั้งสี่เส้น เพื่อให้เกิดเสียงที่แตกต่างยามเมื่อเสียดสีกับคันชัก

เธอกำลังเริ่มต้นบรรเลงเพลงใหม่
เพลงนี้ ผมรู้สึกว่าเป็นเพลงที่ไม่ได้ใช้เสียงสูงจนเสียดอารมณ์เหมือนเพลงแรกที่ได้ยิน มันให้ความรู้สึกอบอุ่น สบายๆเสียมากกว่า

เพลงนี้คุ้นหู ผมเคยได้ยินหลายครั้งนะ

ใช่แล้วล่ะนึกออกแล้ว!! เพลง how deep is your love ของ Bee gees
ผมชอบเพลงนี้มากจนอดไม่ได้ที่จะร้องเพลงคลอไปกับเสียงไวโอลินของเธอ

..................
And the moment that you wander far from me,
I wanna feel you in my arms again,
and you come to me on the summer breeze,
...................

นี่คงเป็นราวๆครั้งที่สิบแล้วมั้งที่ผมมานั่งฟังเธอสีไวโอลิน
ครั้งแรกที่ได้ฟังก็แค่รู้สึกว่าเธอสีไวโอลินได้ไพเราะดี และถ้าพบว่าเธอยังมาซ้อมที่นี่อีก ก็พร้อมจะนั่งฟัง

เมื่อฟังอีกหลายครั้งเข้า ผมก็สะดุดกับสีหน้าอารมณ์ของเธอที่แสดงออกมา
อย่างแรก รอยยิ้ม ยามที่เธอเล่นเพลงแนวสดใสหรือดูอบอุ่น รอยยิ้มน้อยๆจะปรากฏที่ใบหน้าและดวงตา ในความทรงจำของผมรอยยิ้มของเธอช่างดูคล้ายกับพระแม่มาเรียในภาพวาดของดาวินชี่ เป็นรอยยิ้มที่งดงามและตราตรึง
อย่างที่สอง ความเศร้า เพลงที่โศกหดหู่ ใบหน้าของเธอดูเรียบเฉยราวกับรูปหล่อโลหะ ทว่าเหมือนกับมีหยดน้ำปริ่มที่ขอบตา และบางคราก็เอ่อล้น จนรินผาดผ่านที่ข้างแก้ม

อารมณ์เพลงเป็นเช่นไร อารมณ์ของเธอก็เปิดเผยออกมาอย่างซื่อตรง
ซื่อตรงจนผมคิดว่า มันไม่ใช่การเสแสร้ง ผมรู้สึกว่าอารมณ์ที่เธอมีให้ต่อบทเพลงและเผยออกมา มันดูน่ารักและหายากในยุคหน้ากากฉาบเคลือบบนใบหน้า

อืมม น่ารักจนผมอยากกอดเธอสักครั้ง
ทว่า เฮ้อ น่าเสียดายครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมมานั่งฟังเพลงของเธอ เพราะผมกำลังจะต้องออกเดินทาง ไปกับหนทางที่แสนไกลและคงไม่ได้พบเธออีก

แต่มันคงจะดีกว่า ถ้าผมทำอะไรสักอย่างเพื่อบอกกับเธอ

ดอกไม้! หาดอกไม้ให้เธอสักหน่อย อย่างน้อยเธอคงรู้สึกดีกว่าจะบอกเพียงลำพังด้วยปากเปล่า

ผมเกือบจะจนใจ เนื่องว่าไม่มีดอกไม้ติดมือมาด้วย หากปัญหาก็คลี่คลายทันทีที่ผมเห็นกาสะลองผลิดอกสีขาวสะพรั่งเต็มต้น
ดอกกาสะลองก้านยาวสีขาว กลิ่นหอมเย็นก็ดูเหมาะกับเธอดีเหมือนกัน

" ใกล้เวลาจะต้องไปแล้วนะ "คนที่มาตามผม เดินมาบอกย้ำเตือนถึงการเดินทาง
" ขอเวลาสักเดี๋ยวนะ คิดว่าคงไม่ทำให้ช้าเท่าไหร่ "ผมตอบเชิงขอร้อง และเขาพยักหน้ารับรู้

ฉับพลันดั่งลมว่าวคิมหันต์เดือนเมษายน พัดสะบัดแทรกเข้าไปกับสายลมเฉื่อยยามเย็น กรรโชกใส่เสียจนผมของเธอปลิวไสวหนังสือที่เธอวางไว้ข้างๆก็ถูกสายลมสัมผัสตีต้อง จนหน้าแต่ละหน้าตีกระทบกันดังระรัวเผาะแผะ
เธอหยุดสีไวโอลินชั่วครู่ ด้วยพะวงเกรงว่าสายลมจะหยิบพาเอาหนังสือของเธอให้ปลิวไปไกล เธอนั่งลงรีบวางไวโอลินไว้ในกล่องสำหรับเก็บแล้วรีบจัดวางหนังสือเสียใหม่ให้สันหนังสืออยู่ในทิศขวางลมแทน

ส่วนตัวผมก้าวเดินไปช้าช้าทางด้านหลังเธอ ขณะที่เธอสาละวนจัดหนังสืออยู่ ผมเดินเข้าไปใกล้จนแทบแนบชิด ยกวงแขนขึ้นมากระหวัดกอดรอบตัวเธอ จมูกของผมสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจางๆระรินจากนวลเนื้อและไรผม

" เอ๊ะ "เธออุทาน คงเป็นเพราะแปลกใจที่เห็นสายลมพัดหมุนวนรอบตัวเธอ และเหมือนได้ยินเสียงกระซิบเพียงแผ่ว ออกมาจากสายลมนั้น

จากนั้นสายลมก็พัดเด็ดดอกกาสะลองที่อยู่บนต้น ให้ร่วงพรูลงมา จนกระจายตกอยู่เต็มพื้น
ฉับพลันสายลมโหมชะงักหายสลายไป เธอมองไปตามยอดไม้ที่ไกวเบาเบาจากสายลมอ่อนอย่างประหลาดใจ จู่ๆก็มีลมแรงพัดมาแล้วก็หายไปคล้ายกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ไม่มีลมแรงพัดผ่าน เมื่อดูที่ใต้ต้นไม้อื่นก็ไม่เห็นมีใบไม้แห้ง หรือดอกไม้ร่วงหล่นตามโคนต้น จะมีเพียงก็แต่ใต้ต้นกาสะลองที่เธอยืนอยู่มีดอกของมันร่วงพราวอยู่เต็มพื้น

" จะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ ถึงจะบังเอิญก็ไม่เห็นเป็นอะไรไ ม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรสักหน่อย " เธอคิดในใจ " มีเพีงแค่ผมยุ่งนิดหน่อยตอนที่ลมพัดแรงจัดให้เข้าทรงก็เรียบร้อยแล้ว "
เธอจึงจับเส้นผมรวบเข้าด้วยกัน แล้วมือก็สะดุดบางอย่างซึ่งแซมเสียบอยู่ระหว่างเส้นผม

ดอกกาสะลองนั่นเอง เธอดึงมันออกมาช้าช้าผะแผ่วเหมือนกลัวว่ามันจะช้ำ และยิ้มอย่างพอใจกับกลิ่นของมัน

ผมหันกลับไปมองเธอครั้งสุดท้าย อย่างน้อยถึงเธอจะไม่เห็นตัวตนของผม แต่ผมก้ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ และรอยยิ้มนี้คงจะตรึงใจของผมอีกนาน
ระหว่างการเดินทาง..........................การเดินทางไปสู่โลกหน้า

Create Date : 01 ธันวาคม 2551		9 comments
Last Update : 1 ธันวาคม 2551 21:52:39 น.
Counter : 1813 Pageviews.
Share Tweet