คุณเขียนได้น่ารักมากคะ "หัวใจอีกซีกหนึ่งของตัวเอง
" การเป็นได้แบบนี้ของใครสักคน..คงสุขนักหนา

แล้วทำไมต้องลืมหัวใจของตัวเองอีกซีกด้วยครับ

ผมว่า... การคงอยู่ ของบางส่วนของความทรงจำดีๆ

เค้าก็ต่อเติมเป็นแรงใจในชีวิตได้นะครับ

มาอ่านแล้ว เสียดายเหมือนกันคับ

คิดเหมือนกันและรู่สึกเหมือนกันเลยฉันเพิ่ง ลุกเดินมาจากที่ๆไม่ควรนั่ง..และเดินมาไกลเกินกว่าที่จะหันหลังกลับ..แต่ก็นั้นแหละ...หัวใจของเรามันไม่ได้เดินตามตัวเรามาด้วย...ตอนนี้3ปีแล้ว...ตัวเราอยู่ไกลกันเหลือเกิน..แต่ใจเรายังคงอยู่ที่เดิมณจุดที่เราเดินจากมา....เหลือเพียงเวลาที่ยงคงรอให้ใจเรากลับมา....สู้ๆๆนะ

อืมม...ครับ...

เคยรู้สึกแบบนี้
แต่ตอนนี่สภาพจิตใจคืนสู่สภาพปกติเรียบร้อย:)

อืมมม ลงท้ายรอยยิ้มกว้างๆเหมือนลายมือคนรู้จักเลยอ่ะ

แต่ช่างเฮอะ

บางที.......โลกมันกลมกว่าที่เราคิด

ปล.ขนมหวานผมก็ชอบนะ

แต่รู้จักอยู่ร้านเดียวคือ ร้าน นนท์เบเกอรี่ อยู่ที่ท่าน้ำนนทบุรีน่ะครับ

^ ^



=

^__^
ใช่ค่ะ โลกกลม
แล้วก็กว้างด้วย
ลองเดินออกไปดูซิค่ะ
:)

จะว่าไปผมก็ชอบมองท้องฟ้า ของฤดูร้อนกับฤดูหนาว

ฤดูร้อนที่ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเจิดจ้า และอบอุ่นด้วยประกายแดด ทำให้ตัวเองรู้สึกเหมือนยังวัยรุ่น ที่พลังพลุกพล่านจนอยากจะไปทุกที่

ส่วนท้องฟ้าฤดูหนาวดูเหมือนว่าจะอยู่สูง ทว่ามีสีฟ้าอ่อนสบายตา และอ่อนโยนดุจอ้อมกอด ( ยกเว้นอย่างเดียวว่าอากาศฤดูนี้จะชวนหว่าเหว่ และสะกิดบาดแผลให้เจ็บแสบจนรู้สึกได้ บางทีต้องใช้"สุราบำบัด ( alcohol therapy ) " ก็แหะ

ปล.ตอนนี้ก็เงยหน้าดูเมฆฝน ปนบรรยากาศท้องฟ้ามาคุครับ

^ ^

======


ท้องฟ้าฤดูหนาว กับใบไม้เปลี่ยนสีที่ร่วงโรยเมื่อลมพัด
ความหนาวที่กระทบกาย....มันวิ่งพล่านพุ่งไปทำปฏิกิริยากับหัวใจ
อื่ม.....ความรู้สึกฤดูหนาวมันเย็นๆเนอะค่ะ

แต่ท้องฟ้าฤดูไหนก็สวย....ถ้าเรามองว่าสวย
สวยในแบบอารมณ์นั้นนั้น
^_____^
มองท้องฟ้าบ่อยๆ
ยิ้มคนเดียวสุขๆ
สวัสดีค่ะ