ตอนที่ 19 +++ เสียงเรียกจากความทรงจำ +++

ชายหนุ่มสองคนนั่งดื่มชาด้วยกันอยู่ในห้อง ในคอนโดหรูแห่งหนึ่ง ด้วยความไม่ระวัง ชายเจ้าของห้องเผลอทำชาลวกปากตัวเอง


“อ๊าวววว ดื่มชาก็ลวกปาก ขับรถก็ขาหัก ทำอะไรไม่ค่อยระวังเลยนะคุณ” ชายหนุ่มเสื้อขาวผู้เป็นแขกพักอาศัยแขวะชายคนรักเข้าให้


“ก็ถ้าผมระวังน่ะ ผมก็คงไม่ขับรถคว่ำและขาหัก แล้วก็ไม่ได้มาเจอคุณน่ะสิ” ชายหนุ่มเจ้าของห้องตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มกวนๆมีเสน่ห์ด้วยเขี้ยวที่จ้องจะกัดหัวใจอ
ีกฝ่ายตลอดเวลา


“ทำมาพูดดีนะ” นักกายภาพบำบัดหนุ่มว่าบ้าง


“ผมรู้นะ ว่าคุณเป็นห่วงผม ถ้าผมเป็นอะไรไปซักคน คุณจะอยู่คนเดียวได้ยังไง ........ จริงมั้ย”


“ผมอยู่คนเดียวได้ครับ”


“จริงเหรอครับ”







เสียงการสนทนานี้ ยังคงดังอยู่ในความทรงจำของก้องบดินทร์ ชายหนุ่มนึกถึงคำตอบที่ตนตอบออกไปเมื่อคราวนั้น

“ผมอยู่คนเดียวได้ครับ” ความรู้สึกในใจลึกๆ กำลังบอกกับก้องว่า ตนจะอยู่ได้ยังไง ถ้าไม่มีพีอยู่เคียงข้าง ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว กลัวจะสูญเสียคนรักไป



“พี... คุณตื่นขึ้นมาสิ.......... ตื่นขึ้นมาคุยกับผม......... มาดื่มชาด้วยกันไงพี............ พี .....” น้ำตาไหลนองอยู่บนแก้มของชายหนุ่มที่สะลึมสะลือตื่นขึ้น แล้วพบว่าตนเองยังนอนหลับอยู่ข้างเตียงคนไข้ที่ไม่ได้สติ




ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลา เที่ยงแล้ว ชายหนุ่มคิดในใจ ป่านนี้ ขบวนขันหมากคงแห่เสร็จแล้วแน่ๆ พี่ปอคงจะสวมแหวนให้พี่แก้วไปเรียบร้อยแล้ว และกำลังเลี้ยงอาหารแขกอยู่





....ขอแลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ ..... ต้องเจออะไรก็ยอม..... เสียงโทรศัพท์ของก้องดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นหมายเลขโทรศัพท์ของแก้วกัญญา



“ว่าไงพี่แก้ว”


“ไม่ใช่พี่แก้วหรอกลูก นี่แม่เอง ไหนบอกแม่ซิ ทำไมจู่ๆถึงไปโดยไม่บอกแม่หรือใครในบ้านเลย รู้มั้ย ว่าก้องทำให้ทุกคนเป็นห่วง แล้วยิ่งวันนี้เป็นงานแต่งพี่แก้วเค้าด้วย แล้วก้องมาหายไปแบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหนล่ะลูก แล้วนี่ พีเค้าอยู่กับก้องรึเปล่า หายไปด้วยกันทั้งคู่เลย”


“แม่......” เสียงของก้องสั่นเครือ จนฟองจันทร์อดสงสัยไม่ได้


“ก้อง เป็นอะไรลูก ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ ก้อง....”


“เปล่าครับแม่ ก้องไม่ได้เป็นอะไร ก้องขอโทษนะแม่ ที่ออกมากะทันหัน แต่แม่ไม่ต้องห่วงก้องนะครับ เดี๋ยวอีกซักพัก ก้องก็กลับแล้วล่ะ”………………..
“อยู่ที่โรงพยาบาลกับก้องครับ ไม่เป็นไรครับ กำลังจะทานครับ...........”.........................
“ฝากบอกพี่แก้วกับพี่ปอด้วยนะครับ ว่าก้องขอโทษ แค่นี้ก่อนนะแม่ ก้องต้องรีบแล้ว......” นักกายภาพบำบัดหนุ่มบ่ายเบี่ยงที่จะตอบฟองจันทร์เพราะกลัวว่าแม่จะเป็นห่วงยิ่งกว่าเ
ก่า รีบวางสายแล้วกลับไปนั่งเฝ้าพีที่ข้างเตียง



ถึงแม้ว่าท้องจะเริ่มร้องบอกเจ้าของร่างกายว่า หิวแล้ว แต่นักกายภาพบำบัดหนุ่มที่ยังคงไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า ไม่ยอมแยกห่างจากร่างที่ไร้สติของชายคนรัก สองมือของก้องค่อยๆยกมือขวาของพีเข้ามาชิดตัว กระชับมือที่นิ่งไม่ไหวติงนั้นอย่างอ่อนโยน แววตาของนักกายภาพบำบัดหนุ่มกำลังโหยหาความรู้สึกดีๆที่ตนกับพีมีให้กันและกัน ความรู้สึกดีๆที่เคยบอกใครไม่ได้ แต่บัดนี้ แม่เข้าใจ พี่แก้วยอมรับ และคนรอบข้างคนอื่นๆต่างก็ยินดีกับความรักที่ก้องและพีมีต่อกัน ทว่า..... ความสุขที่เราไขว่คว้ามาทั้งชีวิต มักจะอยู่กับเราไม่ได้นาน ยิ่งคิด ก้องก็ยิ่งกังวล ถึงหมอจะบอกว่าพีปลอดภัยแล้ว แต่ก้องก็ยังอดเป็นกังวลไม่ได้



ก้องยังคงจ้องตาที่ปิดสนิทของพีอย่างไม่ยอมละสายตาออกห่าง นี่อาจจะเป็นครั้งแรก ที่ก้องได้จ้องใบหน้าของพีในยามที่พีไม่ได้สติอย่างเต็มตา ถึงจะรู้สึกตลกตัวเองอยู่บ้างที่ต้องมานั่งจ้องหน้าคนป่วยที่หลับไม่ยอมฟื้นแบบนี้ แต่ก้องก็อดเขินไม่ได้เช่นกัน หลายครั้ง ที่พีแอบเอาเปรียบก้องตอนที่ก้องยังมองไม่เห็น ความรู้สึกครั้งนี้จึงเป็นความรู้สึกประหลาดพิลึกสำหรับนักกายภาพบำบัดหนุ่มที่เพิ่ง
จะกลับมามองเห็นได้อีกครั้งหลังจากต้องทนอยู่กับโลกไร้แสงสว่างอยู่นานนับเดือน







นักกายภาพบำบัดเจ้าของไข้ยังคงนั่งอยู่ข้างๆเตียงของชายหนุ่มผู้กำลังหลับใหล ยิ่งมองดวงพักตร์ที่อยู่ในห้วงนิทรานั้นแล้ว หัวใจของก้องกลับยิ่งเต้นตุ๊มๆต่อมๆ หวนนึกถึงห้วงคำนึงของตนก่อนหน้า ร่างแอบอวบก้มลงมองดวงเนตรที่ปิดสนิทของร่างล่ำสัน จากนั้นก็ค่อยๆโน้มตัวลงไป ........... ริมฝีปากเอิบอิ่มของก้องสัมผัสกับเปลือกตาที่หวานใสแม้ในยามหลับใหลของพี


“ตื่นเร็วๆนะพี..........ที่รักของผม ตาอย่าปล่อยให้ยายคอยนานนักสิ................
ตีนเร็วๆนะ.....ที่รัก” เสียงของก้องบดินทร์กระซิบกับร่างที่นอนไม่ไหวติงนั้น






ร่างล่ำสันของชายหนุ่มที่ก้มหน้ากอดเข่าตนเองอยู่นั้น กำลังคร่ำครวญโหยหาความสุขที่เหมือนจะหลุดหาย และรำพึงหาความเหงาที่เหมือนจะกลับมาเยือนอีกครั้ง ขณะที่ความเศร้ากำลังถาโถมใส่ร่างที่อยู่ลำพังบนดินแดนว่างเปล่าเคว้งคว้างนั้น พีรู้สึกเย็นที่เปลือกตาข้างขวา ความเย็นนั้นมาพร้อมกับความอบอุ่น ความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นทำให้นักแข่งรถหนุ่มยิ้มโดยไม่รู้ตัว เค้าหลับตาลงอีกครั้งพร้อมนึกถึงความรู้สึกที่สัมผัสได้เมื่อครู่ ก่อนจะได้ยินเสียงแว่วเบาๆของคนคุ้นเคยว่า



“ตื่นเร็วๆนะพี..........ที่รักของผม ตาอย่าปล่อยให้ยายคอยนานนักสิ”



............



............





“ตื่นเร็วๆนะพี..........ที่รักของผม ตาอย่าปล่อยให้ยายคอยนานนักสิ”






เสียงเรียกดังแว่วมาจากที่ไกล ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนอีกครั้งเพื่อมองหาที่มาของเสียง แต่เมื่อเหลียวไปยังทิศใด ทุกที่ก็เต็มไปด้วยความว่างเปล่า ไขว่คว้าได้แต่เพียงอากาศธาตุเท่านั้น นักแข่งรถหนุ่มหลับตาลงอีกครั้ง พยายามนึกให้ออกว่าเสียงที่คุ้นเคยนั้น ดังมาจากไหนกันแน่



“ตื่นเร็วๆนะที่รัก”



อีกครั้งแล้ว ที่เจ้าของเขี้ยวมหาเสน่ห์ได้ยินเสียง พีมั่นใจแล้วว่า นี่คือเสียงของก้อง คนรักเพียงคนเดียวที่พีพร้อมทำทุกอย่างเพื่อความสุขแก่ก้องเสมอ ทว่า ครั้งนี้ พีไม่ได้ยินเสียงผ่านโสตสัมผัส



เสียงของก้องยังคงดังให้พีได้ยิน แต่ไม่ได้สัมผัสได้ผ่านหู มิใช่โสตสัมผัส หากแต่เป็นใจ เป็นมโนสัมผัส เสียงนั้นดังก้องอยู่ในจิตใจของผู้ฟัง พีรับรู้แล้ว ว่าก้องกำลังร้องเรียกให้พีลุกขึ้น กำลังรอให้เราตื่น ‘เราคงยังหลับอยู่สินะ’ ชายหนุ่มรำพึงในใจตนเอง ก่อนที่จะตะโกนกลับออกไป



“ก้อง เราอยู่นี่” เสียงของพีดังก้องขึ้นแล้วหายไปในความว่างเปล่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คล้ายกับว่า ร่างล่ำสันนั้นจะต้องอยู่ในทะเลแห่งความเงียบเหงาและว่างเปล่านี้ต่อไปเพียงลำพัง แม้ได้ยินและสัมผัสได้ถึงเสียงเรียกของคนรัก แต่ก็มิอาจจะโต้ตอบกลับไปได้ ............





ร่างแอบอวบกระชับมือของพีให้แน่นขึ้น ร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงนั้น ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ ในใจของก้องนั้น แม้จะรู้สึกดี มั่นใจว่าพีปลอดภัยแล้วก็ตาม แต่ในใจลึกๆนั้นก็มีความกลัวเจืออยู่บ้าง กลัวว่าพีอาจจะเป็นเจ้าชายนิทราที่ไม่ยอมฟื้น คุณหมอเองก็ไม่ได้ให้คำมั่นอะไร เพียงแต่ต้องรอให้ตรวจสมองเสียก่อนในวันพรุ่งนี้ ความกลัวที่จะต้องสูญเสียคนรัก มันกลับมาทำร้ายหัวใจก้องอีกครั้งแล้ว ความโหยหามันทรมานก้องแบบนี้อีกแล้ว ความเจ็บปวดที่ทำให้ก้องไม่ยอมเปิดใจให้ใครเลย ตลอดหกปีนับจากเสียพี่กิ่งไป




“พี ผมกลัวนะ เรากลัวว่าความสูญเสียมันจะทำร้ายผมอีก แค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆนี้ ผมก็รู้แล้วว่า ความเหงา ความกลัว มันทำร้ายผมยังไง แล้วเมื่อก่อน ผมต้องเจ็บปวดกับมันแค่ไหน พี ผมรู้ว่าคุณรักผม คุณอย่ายอมแพ้นะ อย่ายอมให้ความสูญเสียกันและกันมันมาทำร้ายเราสองคนอีกนะ สู้กับมันนะพี เราต้องเอาชนะมันด้วยกัน คุณเคยบอกผมไม่ใช่หรอ ว่าคุณไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ ขนาดขี้เหวี่ยงอย่างผม คุณยังเอาชนะได้เลย เพราะฉะนั้น กับแค่บาดเจ็บแค่นี้เนี่ย คุณต้องชนะให้ได้นะ ผมรักคุณนะพี คุณได้ยินที่ผมพูดมั้ย ผมรักคุณ......”




ร่างแอบอวบค่อยๆก้มลงไปหาร่างที่ยังหลับสนิท ริมฝีปากสีชมพูอ่อนของนักกายภาพบำบัดหนุ่ม ประทับรอยจุมพิตไปบนริมฝีปากสีชมพูจางๆของร่างล่ำสันของนักแข่งรถหนุ่มที่นอนนิ่งอยู
่นั้น ก้องถ่ายทอดความรักจากหัวใจของตน ลงสู่ร่างที่นอนนิ่งบนเตียง หวังใจว่า พีจะเหมือนเจ้าชายกบในนิทาน ที่สัมผัสพลังรักจากเจ้าหญิง ก่อกำเนิดเป็นพลังชีวิตให้ฟื้นคืนมาจากคำสาป กลับกลายเป็นชายรูปงามได้อีกครั้ง ชายหนุ่มประทับรอยรักให้กับคนรักที่หลับใหลโดยเชื่อมั่นในหัวใจว่า ร่างที่นอนอยู่นั้น จะตอบสนองความรักของตนด้วยการตื่นขึ้นมา




ความรู้สึกซาบซ่านแผ่ไปทั่วสรรพางค์กายของร่างล่ำสันที่นอนไม่ได้สติอยู่ เหมือนอะดรีนาลีนฉีดทั่วร่าง ความสุขไหลซึมผ่านเซลล์แทรกผ่านทั่วอณูแห่งจิตวิญญาณของนักแข่งรถหนุ่ม เริ่มจากริมฝีปาก แผ่ซ่านไปเรื่อย ผ่านลำคอ ไหลมาถึงทรวงอก กระทบเข้าไปในหัวใจที่ใกล้จะหยุดเต้นนั้น ไฟรักที่ถูกจุดประกายโดยชายหนุ่มเจ้าของดวงตาส่องประกายจากโลกจริงเบื้องบน ช่วยขับเร่งไฟชีวิตของร่างนิ่งสนิทให้กลับมาเรืองโรจน์อีกครั้ง ร่างล่ำสันในดินแดนแห่งความว่างเปล่า ร่างที่ร้องหาคนรักในโลกเสมือน กลับสว่างไสวขึ้นมา แสงสว่างจากเบื้องบน ฉุดร่างที่กำลังเดียวดายนั้นให้ล่องลอยขึ้นไปสู่แสงสว่างเบื้องบน





ก้องถอนริมฝีปากของตนออกจากริมฝีปากของพี ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่า ริมฝีปากที่ซีดจางของร่างที่นอนนิ่งอยู่นั้น กลับระเรื่อด้วยสีชมพูเข้มขึ้น คล้ายกับว่า เลือดจากร่างกายที่นิ่งสนิท เริ่มทำงานอีกครั้ง หล่อเลี้ยงร่างกายของพี ให้มีชีวิตชีวาอีกครั้ง แม้กระทั่งใบหน้าที่เคยซีดเซียว ก็กลับสดชื่นขึ้น ชีวิตของพีกำลังจะกลับมา ลมหายใจโรยรินกำลังกลับมา ริมฝีปากงามที่เอิบอิ่มของร่างที่นอนอยู่เคลื่อนไหวเล็กน้อย เหมือนกับว่ากำลังร้องเรียกหาอะไรบางอย่าง แม้ดวงตาของพีจะยังคงปิดสนิท แต่ก้องก็รับรู้ได้ด้วยใจและเชื่อมั่นในสิ่งที่ตนทำ อย่างไม่รอช้า ชายหนุ่มก้มศีรษะลงไปยังใบหน้าที่เริ่มมีชีวิตนั้นอีกครั้ง ริมฝีปากของพีถูกก้องประทับจุมพิตอีกครั้ง ถูกฝากรอยรักอีกครั้ง จุมพิต ที่สร้างทั้งรอยรักและสร้างพลังชีวิตให้กับร่างที่กำลังรอคอยพลังนั้น จากวินาทีกลายเป็นนาที ริมฝีปากของชายหนุ่มทั้งสองยังไม่แยกจากกัน หนึ่งคือร่างล่ำสันผิวคล้ำนิดๆที่นอนนิ่งสนิทบนเตียง อีกหนึ่งคือร่างแอบอวบที่ยืนอยู่ข้างๆ ริมฝีปากทั้งสองเหมือนมีปฏิกิริยาต่อกัน เมื่อก้องเริ่มกระชับริมฝีปากให้แน่นขึ้น อีกหนึ่งก็จะดูดดื่มและซึมซับร่องรอยแห่งความรักเอาไว้ เหมือนเวลาหยุดลงชั่วกาลสำหรับคนทั้งคู่ ดวงตาของร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยนั้น ค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆ เผยให้เห็นนัยน์ตาสีดำขลับคู่งาม นัยน์ตาซึ่งเป็นที่ใฝ่ฝันและถวิลหาของดวงตาอีกคู่ ที่ส่องประกายงามไม่แพ้กัน ทำให้เจ้าของนัยน์ตาอิ่มเอิบที่ยืนอยู่ ค่อยๆถอนริมฝีปากขึ้นช้าๆ ค่อยๆจ้องมองสะท้อนแววตาส่องประกายของตนเองในแววตาอีกคู่ของผู้ที่นอนอยู่ ก่อนจะร้องเรียกเบาๆ



“พี....... คุณฟื้นแล้ว... พี... ผมดีใจที่สุดเลย....” ก้องสวมกอดร่างของชายหนุ่มที่เพิ่งตื่นจากนิทรา พร้อมแววตาเหม่อลอย เหมือนประหลาดใจอยู่บ้าง


“คุณ...... คุณคือใครหรือครับ”


คำถามสั้นๆ แต่ทำให้ผู้ฟังอดช็อกไม่ได้ ก้องมองหน้าพีช้าๆ ตั้งแต่ศีรษะไล่ไปจนถึงหน้าอกแล้วมองกลับไปที่ใบหน้า พีเองก็เช่นกัน เมื่อเห็นก้องมองตนเช่นนั้น ก็มองก้องแบบเดียวกัน จากใบหน้า ไล่ไปที่ทรวงอก แล้วย้อนกลับไปจ้องใบหน้าของนักกายภาพบำบัดหนุ่มอีกครั้งอย่างประหลาดใจ พลางสำรวจดูตัวเอง


“คุณเป็นคนพาผมมาส่งโรงพยาบาลหรือครับ ขอบคุณนะครับ แต่คุณรู้จักผมด้วยหรอ แปลกใจจัง ผมจำคุณไม่ได้เลย ขอโทษด้วยนะครับ คุณเอ่อ................”


“พี......” น้ำตารื้นคลออยู่บนดวงตาที่ส่องประกายของนักกายภาพบำบัดหนุ่ม ความสดใสที่โชติช่วงเมื่อครู่นี้ค่อยๆลดจางลง ความผิดหวังเสียใจเริ่มเข้ามาแทนที่ ก้องค่อยๆก้าวถอยหลังออกไปจากห้องช้าๆ ทีละก้าว ทีละก้าว ด้วยหัวใจที่บอบช้ำ จนพ้นออกไปนอกห้อง ชายหนุ่มหันหน้าเข้าหาผนังแล้วใช้มือขวาที่กำมืออยู่ฟาดลงไปที่ผนังอยู่หลายหนพร้อมก
ับเสียงพร่ำเสียใจและรอยน้ำตาแห่งความสูญเสีย



.....



.....





“ตั้งแต่เสียพี่กิ่งไป ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม ผมกลัวมาตลอด.....” นักกายภาพบำบัดหนุ่มหวนนึกถึงความทรงจำแต่ครั้งหลัง เมื่อตอนที่ตนกำลังปรับทุกข์และเผยความรู้สึกกับชายคนหนึ่งที่เข้ามาทำให้ชีวิตของตน
เปลี่ยนไป


“แต่วันนี้.... ไม่เหมือนหกปีที่แล้วนะ... เพราะวันนี้คุณมีผม” คำพูดและแววตาของชายคนนั้น สร้างพลังใจเล็กๆ แต่อบอุ่นให้กับคนที่ได้ฟัง


“ยิ่งมีคุณน่ะ....... ผมยิ่งกลัว”


“กลัวอะไร..... ผมไปทำอะไรให้คุณน่ะ....” สีหน้าคนพูดแอบหงุดหงิดกึ่งกวนเล็กน้อย


“กลัวจะเสียคุณไปไงล่ะ....” ก้องหันมาตอบด้วยแววตาสะท้อนความหวาดกลัวในใจ ทำให้พีต้องหันหน้ากลับมาจ้องดวงตาอมเศร้าเพราะความสูญเสียของก้อง
“ตอนที่ผมเสียพี่กิ่งไป มันทำให้ผมรู้ว่า.... การที่เราเสียคนที่เรารักไป.... มันเจ็บมากแค่ไหน” ชายหนุ่มทั้งสองมองแววตาของกันและกัน ยิ่งทำให้พีรัก เข้าใจ และสงสารก้องยิ่งขึ้น ขณะที่ก้องเองก็กลัวใจตัวเอง บวกกับความเขินที่ทั้งคู่ต้องจ้องตาคนที่รักนานๆ จึงต่างหันหน้าหลบไปอีกทาง


“ก้อง.... คุณเห็นนี่มั้ย” พีชี้ให้ก้องดูทรายริมชายหาดที่ถูกน้ำทะเลซัดสาด


“อะไรหรอ..”


“นี่ไง... เห็นมั้ย...”


“เห็นอะไร..... ทรายหรอ”


“อือ... คุณเคยเห็นทรายมันแยกจากน้ำทะเลมั้ย....”


“ก็.... ทะเลทรายไง” คนถูกถามหันไปตอบด้วยแววตากวนๆชวนให้อดยิ้มแกมโมโหไม่ได้


“ก้อง.....”


“อือ... ไม่ทะเลทรายก็ได้ ทรายที่เค้าเอามาก่อสร้าง... มันก็ไม่ได้อยู่กับทะเลซักหน่อย”


“ผมหมายถึงทราย... ตรงนี้...วันนี้...ที่นี่... ทรายมันไม่มีวันแยกจากน้ำทะเล ก็เหมือนคุณกับผม ถ้าคุณไม่ทิ้งผม ผมก็จะไม่มีวันทิ้งคุณ เราสองคนจะไม่มีวันสูญเสียกันและกันไป...” พีหันมาจ้องหน้าก้อง แล้วให้คำมั่นแห่งกันและกันออกไป ชายหนุ่มทั้งสองมองแววตาแห่งกันและกัน ก่อนที่ก้องจะเอียงศีรษะมาพิงไหล่พีอย่างอิ่มใจที่มีคนที่รักอยู่เคียงข้าง




“พี.... เราสองคนจะไม่มีวันสูญเสียกันและกันไป ถึงคุณจะความจำเสื่อม จำผมไม่ได้ แต่ผมก็จะไม่มีวันทิ้งคุณ ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ.......” นักกายภาพบำบัดหนุ่มพร่ำเสียงดังออกมา



“ก้อง.... ก้อง.... คุณเป็นอะไร.. ก้อง... คุณเป็นอะไรไป ... ก้อง....” เสียงที่คุ้นหู ปลุกชายหนุ่มให้ตื่นจากการหลับใหลเพราะความอ่อนเพลียที่สะสมมาตั้งแต่เมื่อคืน


“พี.... คุณจำผมได้แล้วหรอ... คุณจำผมได้แล้ว.... พี.....” ก้องดีใจกระชับมือของพีไว้แน่น


“ก้อง.... ใจเย็นๆ ก้องงงงง” คนป่วยที่เพิ่งฟื้น เขย่าแขนคนมาเฝ้าที่ข้างเตียงเบาๆ ทำให้ก้องค่อยๆรู้สึกตัวว่า ตนคงเผลอหลับไปที่ข้างเตียงของพีนั่นเอง


“นี่ผมเผลอหลับไปหรอกเหรอเนี่ย....” ก้องพูดเขินๆ


“แถมยังละเมออีกด้วย” พีบอกก้อง


“ก็.... ผมคงจะฝันไปน่ะ”


“แล้วคุณฝันว่าอะไรล่ะก้อง”


“ผม... ก็.... ผมฝันว่าคุณฟื้นขึ้นมาแล้วคุณความจำเสื่อม จำผมไม่ได้น่ะสิ”


“ผมก็ฟื้นแล้วไง แต่ผมยังจำคุณได้อยู่นะก้อง แล้วก็จำได้ว่า ป่านนี้ เราคงไปงานแต่งพี่ปอกับพี่แก้วไม่ทันแล้วแน่ๆ”


“แค่คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ผมยังไม่ได้บอกคนอื่นเลย ว่าคุณโดนรถชน กลัวเค้าจะตกใจกัน แล้วงานแต่งจะมีปัญหาอีก แต่เย็นนี้ก็คงกลับไปงานเลี้ยงตอนค่ำที่โรงแรมได้มั้ง”


“ผมก็คงจะต้องนั่งรถเข็นไปงาน แล้วคุณก็จะได้ทำงานเดิมของคุณอีกแล้วนะก้อง”


“งานอะไรล่ะ”


“ก็กลับมาดูแลขาให้ผมไงก้อง เหมือนครั้งแรกที่เรารู้จักกันไง”


“อือ.... พี... ผมเคยบอกคุณแล้วไง ว่าคุณน่ะ ไม่ค่อยระวังเลย ขับรถแข่งก็คว่ำ ขับรถธรรมดา ก็ชนข้างทางอีก” ก้องบ่นไปก็ยิ้มดีใจไปด้วย ที่คนรักปลอดภัยแล้ว


“จะได้ให้ยายดูแลตาไง .........” พีบอกหน้ายิ้มๆ แต่ก้องกลับเขินมากกว่า


“บ้า.... ใครบอกว่าผมจะดูแลคุณ...” ก้องตอบหน้าแดง


“ผมรู้นะ.. ว่าคุณเป็นห่วงผม”


“ครับ... ผมห่วงคุณมากกกก..... พอใจรึยัง”


“ก้อง... คุณรู้มั้ย.. เพราะคุณนะ ผมถึงได้ฟื้นขึ้นมา”


“ยังไงหรอ...”


“ตอนที่ผมสลบอยู่นะ ผมได้ยินเสียงคุณเรียกผมด้วย... คุณบอกว่า... ..... ตื่นเร็วๆนะ ... ที่รัก” ก้องได้ยินก็เขินหน้าแดงแล้วเอียงหน้าหลบสายตาของพีด้วยความอาย


“บ้าดิ... คุณฝันไปมากกว่ามั้ง” ก้องแกล้งปฏิเสธ


“ถ้าไม่จริง แล้วทำไมคุณถึงหน้าแดงอย่างนั้นล่ะ” พียิ้มหน้าบาน


“ก็..... ไม่เอาแล้ว ไม่พูดดีกว่า” ก้องยังอายหน้าแดงอยู่


“ก็ได้ ตามใจคุณแล้วกันนะ.... ที่รัก” พีจบประโยคที่ทำให้ก้องอายกว่าเดิม


“ฮ้าวววววว” ก้องเริ่มหาวเพราะความง่วง
ครืดดดดดดดดดดดด บวกกับเสียงท้องร้องของก้องก็ดังขึ้นพอดี


“ก้อง.... คุณไปหาอะไรทานก่อนดีมั้ย แล้วค่อยมานอนบนโซฟาก็ได้”


“จะดีเหรอพี ก็คุณเพิ่งจะฟื้น แล้วจะให้ผมหนีไปกินไปนอนก่อนได้ไงล่ะ คุณก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน”


“ก้อง... คุณเห็นนี่มั้ย....” พีชี้ให้ก้องดูสายน้ำเกลือที่ฉีดเข้าร่างตน
“ผมกินน้ำเกลือไปเยอะแล้ว แถมได้นอนตั้งหลายชั่วโมง ผมไม่เป็นไรหรอกน่า”


“แต่ผมอยากดูแลคุณนี่พี”


“ผมรู้ก้อง ก็แต่ถ้าคุณยังอ่อนเพลียอยู่แบบนี้ แล้วจะมาดูแลผมได้ไงล่ะ ไปเหอะก้อง ผมไม่เป็นไรแล้ว”


“อือ.... งั้น ผมไปก่อนนะ” ก้องพูดจบก็ผละออกไปจากห้องพักผู้ป่วย







หลังจากที่ก้องออกไปพ้นห้องแล้ว พีก็หยิบโทรศัพท์จากโต๊ะหัวเตียงมาใกล้ตัว คว้ากล่องใบหนึ่งมาจากลิ้นชักที่เก็บของส่วนตัวผู้ป่วยมานั่งมองยิ้มๆ แล้วกดโทรศัพท์ไปที่หมายเลขบ้านของก้อง


“สวัสดีค่ะ” เสียงกระเทยดังจากปลายสาย


“พี่ตุ่มเหรอครับ นี่ผมเอง”


“อ้าววว... น้องพีเองเหรอคะ แหม ... ขอพี่ว่าหน่อยนะคะ ทำไมไม่ยอมมางานแต่งน้องปอกับน้องแก้วล่ะคะ ดูซิ หายกันไปทั้งคู่เลย ทั้งน้องก้องน้องพี........ แล้ว.....”


“พี่ตุ่มอย่าเพิ่งบ่นเลยครับ ขอผมคุยกับป้าฟองก่อนได้มั้ยครับ..... เรื่องสำคัญ....” ตุ่มจำเป็นต้องหยุดบ่นชั่วคราว แล้วไปตามฟองจันทร์มารับสาย การคุยผ่านไปครู่ใหญ่ ก่อนที่หญิงชราจะวางสายแล้วแอบยิ้มออกมา



.....



.....





ก้องยืนมองหน้าประตูห้องของพีอยู่โดยทำอะไรไม่ถูก กำลังเบลอๆว่า ห้องอาหารไปทางไหนกันแน่ ความง่วง ความหิว และความอ่อนเพลียที่สะสมมา ทำให้ร่างกายของนักกายภาพบำบัดหนุ่มเริ่มจะทนรับไม่ไหว บวกกับความหมดห่วงที่คนรักฟื้นขึ้นมาอย่างปลอดภัยแล้ว ทำให้ร่างแอบอวบที่ฝืนสังขารมาทั้งคืนนั้น ค่อยๆทรุดลงไปกับพื้น


“คุณ..... คุณ....” ร่างของใครคนหนึ่งเข้ามารับร่างของก้องได้พอดี นักกายภาพบำบัดหนุ่มสะลึมสะลือมองใบหน้าของคนที่เข้ามาช่วยประคองตน ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงและเป็นลมไปพร้อมความเพลีย


“คุณ....คุณ....” ชายหนุ่มหน้าตาคมคายที่เข้ามาประคองร่างของก้องพยายามขานเรียกชายที่ตนไม่รู้จักที่ม
าหมดสติอยู่ในอ้อมแขนตน เมื่อไม่มีเสียงตอบ เขาจึงจ้องใบหน้าอวบอิ่มหวานๆของก้องอย่างไม่วางตา


“แอบอวบไปหน่อย แต่ก็น่ารักดีเหมือนกันนี่หว่า” ผู้มาใหม่พูดเบาๆก่อนจะเรียกให้พยาบาลมาคอยดูแลก้องแทนตน จากนั้นก็เดินออกไปมองหาห้องผู้ป่วยที่ตนต้องการมาเยี่ยม


“พีรวิชญ์ กิตติวรรณ อยู่ห้องนี้นี่เอง แล้วผู้ชายคนเมื่อกี้นี้ เป็นอะไรกับพีกันแน่นะ.... รึว่า.... เข้าใจล่ะ ดี.... จะได้เล่นงานถูกตัว”



ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เชิญครับ.....” พีเอ่ยเรียกคนเคาะประตูเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มหน้าตาคมคายคนที่ประคองก้องเมื่อครู่นี้เดินเข้ามา ทันทีที่พีหันไปมองก็เกิดอาการตกใจทันที


“นี่นาย....... กลับมาจากอังกฤษแล้วหรอ...”


“ไง....พี คิดว่าผมคือผู้ชายคนที่เป็นลมไปหน้าห้องเมื่อกี๊หรอ” ชายคนนั้นบอกพี


“ก้อง... นายว่าก้องเป็นลมหรอ...” พีแสดงอาการตื่นตระหนกจนผู้มาเยือนสังเกตเห็น และยิ้มแบบรู้เท่าทัน


“ชื่อก้องหรอ... ท่าทางไม่เลวนะ แฟนใหม่นายน่ะพี แต่ไม่ต้องห่วงหรอก มีพยาบาลดูแลอยู่”


“แล้วนายมานี่ นายต้องการอะไรหรอ... กาย”


“เปล่า... ก็แค่คิดถึง เลยแวะมาเยี่ยม เผื่อจะได้รำลึกความหลัง”


“เรื่องของเรากับนายมันจบไปนานแล้ว นายจะมายุ่งกับเราทำไมอีก ....”


“จบหรอ.... ง่ายไปมั้งคุณพีรวิชญ์ อย่าบอกนะ ว่าพอนายมี... เอ่อ...ก้อง... แล้ว นายก็ลืมอาร์ตไปแล้วน่ะ”


“แต่อาร์ตเค้า..... เฮ้ยย.. กาย นายต้องการอะไรกันแน่...”


“แก้แค้นไง.... อาร์ตตายเพราะนาย.. ได้ยินมั้ยพี... อาร์ตตายเพราะนาย เพราะเค้าเลือกนาย”


“กาย.. นายก็รู้ว่าเราไม่ได้... เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับอาร์ต นายก็รู้ดี แล้วเรื่องมันก็ผ่านมาตั้งครึ่งปีแล้ว เราไม่อยากนึกถึงมันอีก”


“นายอาจไม่อยากนึกถึงมันนะพี แต่ก้องอาจจะอยากรู้ก็ได้ ท่าทางไม่เลวนี่หว่า หน้าตาก็น่ารัก น่าสนใจดี เราจีบได้ปะ” คนชื่อกายยิ้มยั่วยุ


“นาย.....” พีพยายามจะลุกขึ้นมาเล่นงานผู้มาเยือน แต่เพราะบาดเจ็บอยู่ เลยจำต้องนอนลงอย่างเก่า แล้วเก็บความโกรธไว้ในใจ ชายชื่อกายเดินมาใกล้เตียง มองพีแบบกึ่งสมเพศ


“เดือนหน้า ถ้านายหายดีเมื่อไหร่ เราจะท้านายแข่งรถ แบบตอนนั้น แล้วอย่าใจเสาะหนีกลับอเมริกาไปก่อนล่ะ” พูดจบก็เคาะบริเวณขาที่หักของพี ทำให้ชายหนุ่มเจ็บ แต่ก็เก็บอาการไว้ ไม่ร้องออกมา ชายชื่อกายเดินยิ้มออกมาจากห้องอย่างสะใจ ทิ้งให้พีโมโหและกลุ้มใจตามลำพัง



อ๊ากกกกกกกก...... ภาพและเสียงแห่งความทรงจำลางเลือนบางอย่าง ผุดขึ้นมาในระบบประสาทความทรงจำของพี ภาพที่ทำให้นักแข่งรถหนุ่มต้องปิดตาลง พร้อมกับปาดเหงื่อและเช็ดหยดน้ำตาหนึ่งหยดที่ไหลออกมาจากแววตาของตน



.....



.....

Create Date : 08 ธันวาคม 2553 Last Update : 8 ธันวาคม 2553 15:30:16 น. Counter : 1193 Pageviews.		30 comments
Share Tweet