จุ๊ๆอย่าเอ็ดไป..ฉันมีความลับ(อะไร)จะบอก :: พูคากับหนึ่งราตรี จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไป..ฉันมีความลับอะไรจะบอก *การเต้นรำในความมืด มีฤทธิ์ทำให้หัวใจเต้นเร็วขึ้นเป็นสิบเท่า..โดยเฉพาะการเต้นรำกับคนแปลกหน้า เมื่อวันที่ 22 เมษายน ที่ผ่านมา คือวันที่ถูกพยากรณ์ว่าเป็นวันที่ร้อนที่สุดในประวัติศาสตร์ชาติไทย เมื่อความร้อนพุ่งขึ้นไปสูงถึง 41 องศาเซลเซียส ซึ่งฉันก็ไม่รู้ได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ เพราะเมื่อโผล่หน้าออกไปนอกหน้าต่างที่ห้องนอนของตัวเอง ลมเย็นก็ยังพัดพริ้วมากระทบใบหน้าเอื่อยๆเป็นระลอกๆด้วยความร้อนที่ 22 องศาเซลเซียส ซึ่งเป็นวันที่ร้อนที่สุดของหน้าหนาวนี้ที่กำลังจะหมดไปจากฤดูกาลในเมือง Albenga, Italy.. ในค่ำคืนต่อมาที่ถูกห่อหุ้มด้วยความเหน็บหนาวด้านนอกตัวอาคารผสมผสานกับความอุ่นบางเบาด้านใน ที่แทรกขึ้นมากรีดผิวอ่อนๆให้อบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ยังจำได้ถึงช่วงเวลานั้น ช่วงเวลาสั้นๆ ในขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสานอยู่กับการย่างบาร์บิคิวกันอยู่ด้านนอกของตัวบ้าน..สวนขนาดเล็ก ดอกไม้หอมกรุ่น และเตาไฟที่ร้อนฉ่า ในตัวบ้านนั้นถูกเปิดไฟทิ้งไว้เพียงดวงเดียวที่ห้องนั่งเล่น เนื่องจากไม่มีใครอยู่ เสียงเพลงจากด้านนอกดังเข้ามาอย่างแผ่วๆ ขณะที่ฉันเดินฝ่าความเลือนลางเพื่อที่จะเข้าไปเอาเสื้อกันหนาวซักตัวในห้องนอน แต่กับถูกกระชากที่ข้อมืออย่างแรง ตรงหน้าประตูห้องสมุดซึ่งอยู่อีกปีกหนึ่งของบ้าน ห่างไกลจากสวนด้านนอกไม่น้อย รู้สึกว่าถูกดึงเข้าไปด้านใน เสียงประตูปิดดัง "กริ๊ก" เบาๆ พร้อมฝ่ามือที่ตะปบลงมาที่ปากอย่างแนบสนิท ขณะฉันดิ้นอึกอักและพยายามจะกรีดเสียงร้องให้คนช่วยนั้น..ได้ยินเสียงมุจจุราชแห่งรัตติกาลเอื้อนเอ่ยแหวกกระแสความมืดอึมครึมขึ้นมาว่า "ผมเอง" ฉันหยุดชะงัดไปชั่วขณะ และพยายามที่จะมองฝ่าความมืดไปที่ใบหน้าของเขาที่อยู่สูงขึ้นไปเล็กน้อย แม้มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้จากลมหายใจร้อนผ่าวกระทบหน้าผากและเหนือศีรษะ เขาลังเลเล็กน้อยกับอาการนิ่งสงบของฉัน ก่อนที่เอ่ยต่อมาพร้อมกับที่คลายฝ่ามือที่แนบสนิทนั้นให้ผ่อนคลายลง "อย่าร้องนะ แล้วผมจะปล่อยคุณ" แม้ฉันจะกลัวเหลือเกินว่าอาจจะถูกฆ่าตกรรมอย่าง"ไร้เหตุผล"ในบ้านของตัวเอง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเบาๆด้วยความเคยชินของคนหัวอ่อนที่ยอมรับคำสั่งอยู่เสมอ "อืม..ม.." เสียงของฉันอู้อี้ลอดฝ่ามืออกมา แสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างไม่พอเพียงที่จะมองเห็นกันและกัน แต่ก็สามารถที่จะมองเห็นเป็นเงาลางๆ เขาค่อยๆเลื่อนมือออกไปจากปากของฉัน ไปตรึงไว้ที่ข้อมือทั้งสองข้าง แผ่นหลังของฉันสัมผัสกับความแข็งและเย็นเยียบของชั้นหนังสือ เมื่อปากเป็นอิสระ ฉันควรจะร้องให้คนช่วย แต่ฉันกลับไม่ได้ทำอย่างนั้น แม้ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่น้ำเสียงที่คุ้นหูก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาจะไม่ทำร้ายฉันแน่นอน "คุณเป็นใคร" ฉันถามเสียงสั่นนิดๆ "ผมเอง" เขาตอบมาด้วยคำพูดเดิม ราวกับว่าเพียงเท่านั้น ฉันจะต้องจำเขาได้ "ขอโทษนะ ผมเองน่ะใคร ฉันจำไม่ได้ เราเคยพบกันด้วยหรือ" "อา..อา...ผม " เขาทำเสียงรำพึงยาวๆในลำคอ ความร้อนเเทรกผ่านผิวฉัน เมื่อเสียงที่ดังขึ้นนั้นอยู่ที่ใกล้ๆใบหูนี้ "ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคุณลืมผมเสียแล้ว ทั้งๆที่คุณพบผมครั้งสุดท้ายเมื่อไม่กี่วันนี้เอง" "คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ" ฉันตอบโต้ไม่ดังนักกับคำกล่าวหาของเขา "ฉันเคยพบคุณที่ไหนกัน คุณบ้าไปแล้ว หรือไม่ คุณก็จำผิดแน่ๆ" "ไม่หรอก ที่รัก" เขาเรียกฉันอย่างนั้น "ที่รัก" คำเรียกขานอย่างอ่อนหวานที่ออกมาจากปากเขาอย่างง่ายดาย ราวกับว่าเขาใช้มันเป็นประจำ "ผมจำมันได้ดี คุณเองต่างหากที่ลืมมัน" เขาเงียบไปอึดใจ "หรือไม่ คุณก็กำลังจะหนีผม" ฉันมองหน้าเขาในความเลือนลางของแสงไฟด้วยความมึนงง ประกายวาบวิบวาวของแสงเล็กๆ สะท้อนกลับมาที่ดวงตาของฉัน คุ้นเหลือเกินกับตุ้มหูเพชรเล็กๆที่หูด้านซ้ายของเขา ฉันสะบัดมือตัวเองออกจากมือของเขาที่เกาะกุมไว้ แล้วเลื่อนขึ้นไปสัมผัสกับสิ่งแวววาวนั้น โลหะเล็กๆที่เรืองแสงที่ติ่งหู "คุณเจาะหู คุณมาจากถิ่น แหวนที่นิ้วคุณอีก คุณเป็นยิปชี" แม้ชาวยิปซีจะเป็นชนเผ่าที่ฉันไม่เคยเห็น แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยเหลือเกินกับเครื่องประดับที่ได้เห็นบนนิ้วและติ่งหูของเขา "ใช่แล้ว" ดวงตาเขาวาบขึ้นในความมืด ที่ฉันเริ่มมองเห็นชัดเจนขึ้น เมื่อสายตาตนเองเริ่มชินกับความมืด เขาเอ่ยต่อ "คุณเริ่มจำได้แล้ว..อย่างน้อยคุณก็จำรากเหง้าดั้งเดิมของผมได้สาวน้อย" "เราเคยพบกันที่ไหนคะ" ฉันถามด้วยความสงสัย "เต้นรำกับผมซักเพลงสิ แล้วผมจะบอก" เขาเอ่ยชวนง่ายๆ และโดยไม่ได้รอคำตอบ เขาดึงมือฉันขึ้นไปพาดไหล่เขาโดยไม่ได้ขออนุญาติก่อนซักนิด พร้อมแขนอีกข้างที่โอบรอบเอวของฉันแล้วรั้งเข้าไปแนบชิดกับร่างสูงของเขา เท้าของฉันพริ้วไปตามแรงดึงเป็นจังหวะ "คุณ มันจอมเผด็จการ" ฉันต่อว่า แล้วเขาก็หัวเราะเสียงนุ่ม ฟันขาวสะท้อนแสงจันทร์ " ผมนึกว่าคุณชินเสียอีก ผมจะไม่ขอโทษหรอกนะ ที่ผมถูกกำหนดมาให้เป็นอย่างนี้ เพราะนี่แหล่ะคือเสน่ห์ของผม" "คนหลงตัวเอง" ฉันว่า แล้วถามต่อ "ทีนี้ บอกฉันสิคะ ว่าเราพบกันได้อย่างไร" "ที่ห้องลึกลับในคลับพนันแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงมาก คลับของมิสเตอร์เจนเนอร์" เมื่อเขาบอกมา ราวกับความทรงจำของฉันจะเริ่มแจ่มชัดขึ้นเล็กน้อย "เมื่อไหร่กันคะ" "เมื่อสองปีก่อน..ตอนนั่นคุณคลั่งผม" เขาหลงตัวเองจนน่าหมั่นไส้ แต่ฉันจะแกล้งทำเป็นมองข้ามไป เพราะความอยากรู้เรื่องอื่นมากกว่า ขณะที่เท้ายังคงก้าวตามเขาไป ผู้ชายตัวสูงที่เต้นรำไปตามจังหวะอย่างสวยงามเป็นธรรมชาติเหลือเกิน "คุณอยู่กับคนอื่น คุณอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งในห้องนั้น ฉันคุ้นๆ" ฉันเริ่มเท้าความสิ่งที่เกิดขึ้นในความทรงจำ เขากับสาวน้อยบอบบางคนหนึ่งที่น่ารัก สดใส ชื่อของเธอคือ "ฉันจำได้แล้ว คุณอยู่กับเดชี่ โบว์แมน คุณทะเลาะกับเธอ แล้วคุณก็จูบเธอ" ฉันกล่าวหาด้วยน้ำเสียงคุ้นเคยที่ตัวเองยังแปลกใจ เขายกแขนซ้ายของฉันขึ้น สะบัดปลายนิ้วให้ฉันหมุนตัวไปตามเสียงบทเพลงขับกล่อมที่มีเพียงแต่เราสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน หนึ่งรอบ.. สองรอง.. สามรอบ.. ชายกระโปรงบานพริ้วไปตามแรงหมุน ก่อนที่กลับเข้ามาในอ้อมกอดของเขาดังเดิม " คุณเป็นโจรขโมยจูบ" ฉันว่า "ใช่แล้ว นั่นแหล่ะสิ่งที่ผมเป็น แต่ไม่ใช่กับทุกคนนะ แค่บางคนเท่านั้น" เขาบอกอย่างมีนัย ขณะที่ก้มลงมองคนในอ้อมแขนที่ก้าวตามจังหวะที่เขากำหนดได้เป็นอย่างดี "และผมเห็นคุณอยู่ตรงนั้นด้วย คุณเฝ้าดูผมอยู่ คุณรู้ทุกความเป็นไปของผม แล้วผมก็รู้ทุกความเป็นไป ทุกความรู้สึกของคุณ" เขาพูด และฉันก็เริ่มหน้าแดงขึ้นด้วยความอับอาย เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมาหมายจุมพิตที่ริมฝีปาก แต่ฉันเอียงหน้าหลบเบาๆ ริมฝีปากอ่อนโยนของเขาจึงประทับลงที่ข้างลำคอขาวนวล ชีพจรเต้นระริกๆจนสัมผัสได้ "นั่นเป็นครั้งแรกนะที่เราเจอกัน ในปีนั้นเราเจอกันอีกตั้งสามครั้ง" "จริงเหรอ" ฉันถามด้วยความเหลือเชื่อและตื่นเต้น "แล้วหลังจากนั้นล่ะ" "แล้วเราก็เจอกันอีก อีกหลายครั้งเลยล่ะ..เพียงแต่ที่ที่เราได้พบกัน มันไม่ใช่ที่เดิม " การเคลื่อนไหวของเรานั้นช้าลง แต่เขายังโอบเอวฉันอยู่ " เวลาเปลี่ยน ผู้คนเปลี่ยน สังคมเปลี่ยน ผมเปลี่ยน แต่คุณยังเหมือนเดิม" "เหมือนเดิมอย่างไรคะ" ฉันถามอย่างฉงนใจ หลังหยุดเต้นรำแค่นั้น..มันหวานชวนฝันเกินไป "นานมาแล้วคุณเคยบอกว่า ผมทำให้หัวใจคุณเต้นแรง ผมเป็นพระเอกในดวงใจของคุณ" เขาเอ่ยทวนสิ่งที่เขารู้ ใช่แล้ว ..ฉันเคยพูดอย่างนั้นจริงๆ ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ และฉันสารภาพ "ใช่ค่ะ ฉันเคยแอบฝันด้วยนะ ว่าคุณจะพาฉันขี่เจ้าพูคาม้ามัจจุราชของคุณ ท่องไปในยามเที่ยงคืนเหนือผิวโลกเหนือมหาสมุทร..ข้ามไปยังดินแดนลึกลับของคุณที่ฉันยังไม่เคยได้สัมผัส" "คุณเชื่อในตำนานของพูคาด้วยหรือ คุณไม่กลัวหรือ" เขาหยุดไปหนึ่งอึดใจ "คุณรู้ใช่ไหม ว่าเมื่อมันพาคุณข้ามขอบฟ้าไปแล้ว เวลาที่มันพาคุณกลับมาส่ง คุณจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป" เขาก้มลงมาอีกครั้ง..แล้วครั้งนี้ไม่พลาดเป้าหมาย ริมฝีปากชวนฝันของเขาประทับลงมาแผ่วเบาราวกับปีกผีเสื้อ อ่อนโยน อ่อนหวาน ผ่านริมฝีปากบางของฉัน..หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากร่างกาย ดอกไม้แห่งความฝันพร่างพราย กลิ่นเก่าๆของหนังสือนับร้อยนับพันเล่มในชั้นวางรอบกายช่างหอมกรุ่น..."ฉันรู้ค่ะ ฉันเคยอ่านมันตั้งหลายครั้ง ฉันอยากสัมผัสความรู้สึกแบบนั้น" "ผมมาหาคุณที่นี่ได้ เพราะหัวใจคุณเรียกร้อง ดังนั้นคุณจะได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ แก็ดจี้" สิ้นสุดคำบอกกล่าวของเขา ฉันรู้สึกถึงสายลมแห่งความรักพัดพริ้วแผ่วเบา เย็นวาบที่ต้นขาเมื่อชายกระโปรงถูกร่นขึ้นสูงอย่างช้าๆนุ่มนวล แล้วร้อนผ่าวด้วยฝ่ามืออบอุ่นของเขาที่ไล้ตามขึ้นมา ลมหายใจของคนตัวสูงที่ส่งความรู้สึกทั้งเย็นและร้อนไปตามต้นคอ นิ่งอยู่นิดหนึ่งที่แอ่งชีพจรที่เต้นแรง ราวกับกำลังปลอบประโลมให้หัวใจเต้นช้าลงซักหนึ่งจังหวะหากเขาสามารถทำได้..บทเพลงแห่งความสุขที่ดังมาสวนด้านนอกดังเข้ามาไม่ถึงด้านใน .. .. ลมเย็นปะทะใบหน้าในทุกย่างก้าวของอาชาไนยสีดำสนิทสีเดียวราวกับสีของรัตติกาล อ้อมกอดแข็งแรงที่โอบกอดฉันไว้จากด้านหลังแสนร้อนรุ่ม หมอกมัวซัวแหวกทางให้เขาและฉัน เดินท่องไปเหนือพื้นผิวโลก "พูคา"ตามคำกล่าวที่บอกเล่าในตำนานนั้น อาจเป็นปิศาจร้ายที่ชอบกลั่นแกล้งและทำร้ายคน แต่เมื่อมีอ้อมกอดของเขาอยู่ด้านหลังอย่างนี้ ฉันไม่หวั่นเกรงสิ่งใดในดินแดนอันลึกลับ...หัวใจฉันโลดแล่นไปกับหัวใจของเขาและอาชาไนยคู่ใจของเรา..กับวันเวลาที่ทอดยาวไปอีกนานแสนนาน ..มืดแล้วสว่าง ..สว่างแล้วมืด ..ร้อนแล้วเหน็บหนาว ..เหน็บหนาวแล้วร้อนรุ่ม ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆกับเสียงกระซิบที่ริมหูอีกครั้ง.."แก็ดจี้..คุณจำผมได้แล้วใช่ไหม ที่รัก.." ฉันสบตาที่หวานฉ่ำของตัวเองกับเขา "ค่ะ ฉันจำคุณได้แล้ว..คุณคือ แคม โรฮัน" ฉันยิ้มอย่างอ่อนหวานให้กับเขา ยกมือเรียวบางของตัวเองขึ้นลูบปรอยผมสีดำสนิทของเขาที่ตกมาระหน้าผากให้เข้าที่ "คุณ.คุณนั่นเอง ผู้ชายในฝันของฉัน" ร่างสูงของเขาก้มลงจุตพิตฉันอีกครั้ง..ยาวนาน เหมือนเพื่อเป็นการกล่าวคำอาลา เขาแตะและกระตุกที่ผมของฉันเบาๆแล้วถอยออกไปอย่างช้าๆ ไปที่หน้าต่างของห้องสมุดแล้วเปิดออก ยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งนาน ตาของเราสบกัน เขายกมือขึ้นชูสิ่งหนึ่งในมือให้ฉันดู ซึ่งสามารถมองเห็นได้อย่างแจ่มชัดเมื่อสิ่งที่อยู่ในมือนั้นสะท้อนแสงจันทร์เป็นเส้นสีขาวลางๆ "ที่คาดผมของฉัน" เอ่ยท้วงเบาๆ "แล้วผมจะเอามาคืนคราวหน้า" เขาบอก "ผมจะกลับมาอีก พร้อมกับฝันที่เร่าร้อนของคุณ" ฉันยิ้ม.. "ฉันชอบมากเลยค่ะ ฉากนั้น ฉากที่คุณแอบตัดริบบิ้นจากหมวกของอมีเลียไปเป็นที่ระลึกขณะที่คุณจูบเธอเพื่อให้เธอไขว้เขว" ฉันยิ้มมากขึ้นเมื่อกระซิบบอกความลับอีกข้อ "ตอนนั้นตอนที่ฉันได้อ่านมัน ฉันแอบฝันนะคะว่าฉันคือมิสอมีเลียที่น่ารักของคุณ" เขาหัวเราะเบาๆ "ถึงคุณจะไม่ใช่อมีเลีย แต่คุณคือแก็ดจี้คนพิเศษที่เฝ้ารอผมเสมอมา ดังนั้นคุณคือเจ้าของผม" แล้ว.." ผมจะเป็นทุกอย่างที่คุณต้องการ" หัวใจฉันกระตุก ก่อนถามบางสิ่งที่คั่งค้างในหัวใจมานาน "ฉันยังแปลกใจนะคะ ที่คนที่เกลียดกฏเกณฑ์ของสังคมอย่างคุณ ตกลงใจที่จะแต่งงานกับมิสอมีเลีย ครั้งแรกที่ฉันพบคุณ ตอนนั้นฉันนึกว่าคุณคือคู่แท้ของมิสเดซี่ โบว์แมนเสียอีก" "อย่าแปลกใจเลยที่รัก บางทีความรักที่แท้จริง เราก็ไม่รู้ชัดหรอกว่าคือคนไหนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต จนกว่าเราจะได้พบเจอคนคนนั้นจริงๆ แล้วหัวใจจะบอกเราเอง" เขาขยิบตาซ้ายให้อย่างมีเสน่ห์ ก่อนที่จะกระโดดข้ามหน้าต่างออกไปอย่างสง่างาม แล้วหายไปในความมืดของยามราตรี เจ้าชายของฉัน เจ้าชายแห่งรัตติกาล เสียงหนึ่งยังแว่วแผ่วมา.."ผมจะมาเมื่อคุณต้องการ ผมจะมาเมื่อหัวใจคุณเรียกร้อง..เพราะผมเป็นทาสของคุณตลอดกาล" + + + + + จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไป ฉันมีความลับที่ไม่เคยบอกใครจะบอก ถ้าฉับบอกคุณแล้ว อยากบอกใครนะคะเหยียบเอาไว้เลย ความลับที่ว่าก็คือ จินตนาการที่เร่าร้อนอ่อนหวานซักคืนในห้องสมุด กับผู้ชายในฝัน เจ้าชายแห่งรัตติกาล แล้วคุณล่ะ..มีความลับและจินตนาการลึกลับกันบ้างไหม ฉันเล่าความลับข้างบนให้พวกคุณฟังจบแล้ว ทีนี้คุณเล่าจินตนาการและความลับของคุณให้ฉันฟังบ้างสิคะ ตอนนี้ฉันขอตัวออกไปทานบาร์บิคิวกับเพื่อนๆที่สวนด้านนอกก่อน แล้วคืนนี้ฉันก็มีโปรแกรมว่า ก่อนนอนจะย่องเข้าไปในห้องสมุด แล้วหยิบเอา Mine Till Midnight มาอ่านอีกซักรอบเพื่อระลึกถึงผู้ชายยิปซีเจ้าเสน่ห์คนนั้นอีก ท้ายเล่ม..เขาสัญญากับฉันว่า เขาจะกลับมาอีก พร้อมความรักอันมั่นคงของวินนิเฟรดและเมร์ริเพนใน Seduce Me At Sunrise "ฉันจะรอคุณค่ะมิสเตอร์โรฮัน..ความฝันที่แสนอ่อนหวาน" ฉันกระซิบฝากไปกับสายลม + + + + *ขอบคุณLisa kleypasนักเขียนในดวงใจ *ซีรี่ย์ชุดสาวน้อยเสี่ยงรักของ Lisa kleypas The Wallflower Series *แคม โรฮัน ..The Devil in Winter คลิ๊ก..Mine Till Midnight *เดชี่ โบว์แมน..The Devil in Winter, Scandal in Spring *อมีเลีย แฮทธาเวย์..Mine Till Midnight *วินนิเฟรดและเมร์ริเพน..Seduce Me at Sunrise *แก็ดจี้..คือคำอ่อนหวานที่ชายยิปซีใช้เรียกหญิงสาวที่ไม่ใช่ยิปซี *พูคา..สัตว์ร้ายในตำนานของชาวไอริช ที่ชอบลักพาตัวหญิงสาวในยามเที่ยงคืน + + + + ย้อนอ่านถนนสายนี้..คลิกที่นี่ค่ะ :::จุดเริ่มต้นของโครงการ..ถนนสายนี้มีมิตรภาพ::: :::หนังสือเปลี่ยนชีวิต..เล่าสู่กันฟังบางครั้งฟ้าก็(ไม่)จรดทราย::: :::แฟนฉัน..กับความรักครั้งแรก + + รักไม่ได้..แต่ลืมไม่ลง::: :::ของขวัญวันรัก ++ คนที่ใช่ในวันที่ผิด::: ขอบคุณผู้ร่วมเดินทางเส้นทางสายมิตรภาพเส้นนี้ด้วยกันทุกคนนะคะ สำหรับถนนเส้นต่อไป เดินทางมาถึงเส้นที่สี่ และจะมาในหัวข้อที่ชื่อว่า "โตขึ้น หนูอยากเป็น..... "ค่ะ หากสนใจร่วมถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรเส้นที่สี่กับพวกเรา ทำตามกติกาง่าย ๆ เหมือนเคย ดังนี้ค่ะ -ลงชื่อบอกกล่าวกันไว้ -เขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ และอัพบลอคในหมวดงานเขียน/บทประพันธ์ -อัพบลอคในวันจันทร์ที่ 11 พฤษภาคม เวลาใดก็ได้ -เมื่ออัพบลอคแล้ว กรุณามาแจ้งอีกครั้งในบลอคของคนใดคนหนึ่ง และเราจะทำการรวบรวมลิงค์อีกทีค่ะ -กติกาเพิ่มเติม..งานเขียนของท่านนั้น จงเขียนสิ่งที่อยากเขียน ไม่จำกัดรูปแบบ ไม่จำกัดแนวเรื่อง ไม่จำกัดความสั้นยาว -เรียกว่าเขียนกันได้ตามความพอใจเลยค่ะ..เรื่องจริงหรือเรื่องแต่งก็ได้..ขอเพียงมีชื่อเรื่องว่า ตรงกับหัวข้อที่กำหนดให้เท่านั้นเอง ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ หวังว่าจะได้ร่วมเดินทาง ในถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรนี้ด้วยกันนะคะ ผู้ร่วมโครงการ BeCoffee::: Nikanda::: นางสาวดุ่บดั่บ:: ธาร นาวา::: JewNid::: กะว่าก๋า::: Paulo::: ส้มแช่อิ่ม::: ปณาลี::: แมงโกชิดเด:::   Create Date : 27 เมษายน 2552 25 comments Last Update : 11 ธันวาคม 2552 6:34:56 น. Counter : 924 Pageviews. Share Tweet

เจิมค่ะเพื่อนสาว   โดย: นางสาวดุ่บดั่บ IP: 202.176.114.175 27 เมษายน 2552 1:50:01 น.

คุณแจงขา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่านแล้ววาบหวามชวนสยิวสยอง กรี๊ดดดดดดดดดด เป็นความลับที่แฟนซีมาก ๆ เลยค่ะคุณแจงขา แอบมีความฝันถึงเจ้าชายแห่งรัตติกาลจริง ๆ ไหมคะเนี่ย กรี๊ดดดด อ่านแล้วทั้งโรแมนติคและวาบหวามจริง ๆ เลย เขียนได้ดีมากมายนะคะ เพิ่งเคยเห็นคุณแจงเขียนแบบ อีโรติคหน่อย ๆ แบบนี้ อ่านแล้วหัวใจสูบฉีดค่ะ อิอิ จินตนาการตามไม่ถูกเลย 555555 ชอบพระเอกจังเลยค่ะ ชอบตอนขยิบตาให้นี่แหละ ชอบจังเลย ผู้ชายแบบขี้เล่นหน่อย ๆ มีขยิบตาให้ด้วยนะ ว้ายยยย เขินค่ะ อยากให้มีเจ้าชายกระโดดมาจากหนังสือจัง ต้องไปหาหนังสือแบบนี้มาอยู่ในบ้านแล้วล่ะค่ะ 5555 ไม่งั้นจะไม่มีใครกระโดดออกมานะคะเนี่ย   โดย: นางสาวดุ่บดั่บ IP: 202.176.114.175 27 เมษายน 2552 2:08:13 น.

ใช่ๆๆๆ เห็นด้วยกับน้องปอย ว่าอ่านไปใจมันคอยจะเลี้ยวไปที่เรื่องอีโรติกซะงั้น 5555 เขียนได้ดีครับ แล้วภาษาที่ใช้เขียนก็เกือบจะเป็นงานเขียนเชิงปรัชญา ในแนวคาริล ยิบราลเลยนะในความรู้สึกของพี่ก๋า เขียนได้ดีมากๆเลยครับน้องแจง   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 27 เมษายน 2552 6:15:19 น.

แจงขา เป็นความลับที่วาบหวามไม่น้อยเลยนะคะ อุ๊ย...เขิน ค่ะ เจ้าชายยิปซี่ที่แฝงกายผ่านรัตติการที่มืดมิด มาพร้อมความมุ่งมั่นที่จะขโมยสิ่งของสิ่งหนึ่งไปจากหญิงสาว สิ่งนั้นคือหัวใจ... แจงเขียนดีมากเลยค่ะบล็อกนี้ สั้นๆ แต่อ่านเข้าใจเรื่องราวและละเมียดละไมนะคะ ถ้าอ้อนอยากรู้เรื่องเจ้าชายยิปซีมากกว่านี้ ต้องหนังสือข้างล่างเลยใช่ไหมคะ น่าสนใจจัง   โดย: BeCoffee 27 เมษายน 2552 6:29:51 น.

คุณแจง..ส้มเขียนความลับเสร็จแล้วจ้า แต่เขียนได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะคะ ทนอ่านหน่อยแล้วกันน๊า เดี๋ยวส้มแวะมาอ่านของคุณแจงอีกทีนะคะ ต้องรีบไปทำงานก่อน   โดย: ส้มแช่อิ่ม 27 เมษายน 2552 7:56:07 น.

อ่านแล้วได้แต่ ว้าวววววววววววว ..ค่ะ อบอุ่น แต่แฝงไปด้วยความเร่าร้อน นุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยความแข็งแกร่ง . . หวังว่าจะได้อ่านอีกวันหนึ่ง ที่เจ้าชายแห่งรัตติกาลเอาที่คาดผมมาคืนนะคะคุณแจง อ่านความลับคุณแจง โดยเอาความลับมาแลกเช่นกันค่ะ   โดย: Paulo 27 เมษายน 2552 8:29:03 น.

สวัสดีจ้าน้องแจง อ่านแล้วคงต้องบอกว่า ความเห้นเหมือนคนอื่นๆเลยแหละ เก็บผลงานไว้รวมเล่มเลยน้องแจง ฝีมือระดับนี้เสียดายอ่ะถ้าจะแค่เก็บไว้อ่านเอง ...แหะๆขอโทษด้วยนะ พี่เขียนเรื่องตอนนี้ไม่ทันอ่ะ แต่โตขึ้นหนูอยากเป็นสัญญาว่าจะร่วมแน่นอน ว่าแต่อัพวันไหนอ่ะ น้องแจงบอกไว้ว่า 27 มันวันนี้นี่นา   โดย: มัยดีนาห์ 27 เมษายน 2552 9:11:53 น.

เอาการบ้านมาส่งค่ะ ส่วนครั้งหน้าของดร่วมกิจกรรมหนึ่งครั้งนะคะ   โดย: ปณาลี 27 เมษายน 2552 11:46:59 น.

ความลับนี้ .... คุณแจงเขียนได้สนุกจัง...เหมือนอ่านนิยายโรมานซ์แล้วนะเนี่ย ......   โดย: นัทธ์ 27 เมษายน 2552 15:49:22 น.

มาอ่านค่ะ แหม ! ลุ้นๆๆๆๆ จนน้ำลายสอ เอ๊ย!!!   โดย: สายลมอิสระ 27 เมษายน 2552 19:12:53 น.

มาคุย เรื่องพระเอก เจียวเอินจุ้น....ชอบจากบทจั่นเจาแล้วล่ะ พอเห็นว่าเล่นเืรื่องนี้...เราก็เลยเอามาดู และดูก่อนอ่านหนังสือ เลยไม่รู้สึกอะไร นอกจากสนุกและพระเอกหล่อ....แต่ทรงผม ไม่เข้ากับหนังกำลังภายในอย่างแรง..... ทราบจากกระทู้ต่างๆ วิจารณ์ว่า เวอร์ชั่นนี้ ยำบทประพันธ์เละไปเลย ยกเว้นปมความรักของ ลี้คิมฮวง กับ ลิ่มซีอิม ...รัดทดได้ใจจริงๆ ตอนนี้วิญญาณบู้ลิ้มถูกกระตุ้นแล้วล่ะ รื้อหนังสือกำลังภายในมาอ่านอีก รื่อ DVD หนังจีนที่มีมาดูใหม่อีกด้วย ....   โดย: นัทธ์ 27 เมษายน 2552 19:24:30 น.

จากคอมเมนต์ที่บ้านพี่ คิดว่าน้องแจงคงเข้าใจผิดเรื่องเวลาค่ะ น้ำตกพี่เพิ่งไปมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง ไม่ใช่ทริปเดียวกับที่ไปภูเก็ตจ๊ะ ...น้องแจงเล่นบอกว่าเมื่อไหร่ก็ได้ต่อมขี้เกียจพี่มันผุดออกมาเลย   โดย: มัยดีนาห์ 27 เมษายน 2552 22:04:12 น.

จุดเริ่มต้นของบล็อกสามสาว ทำให้พี่ก๋าได้บล้อกการ์ตูนเรื่องใหม่มาอีกหนึ่งเรื่องเลยครับ อิอิอิ   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 27 เมษายน 2552 22:26:06 น.

อิโรกาติกกกก อิอิ... เเอบเเวะมาอมยิ้มค่า   โดย: อมิธีสท์ 28 เมษายน 2552 0:02:57 น.

ว้าวววววววววววว อ่านไปหัวใจก็เต้นตึกตักไป ออกแนวโรมานซ์สุดๆ ไปเลยค่ะ โอย...อยากเจอเจ้าชายแห่งรัตติกาลตัวเป็นๆ แค่ในความฝันก็ยังดี ^^   โดย: ธาร นาวา 28 เมษายน 2552 0:48:20 น.

แอบมาอ่านความลับค่ะคุณแจง   โดย: teansri 28 เมษายน 2552 5:58:30 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องแจง   โดย: กะว่าก๋า 28 เมษายน 2552 7:44:40 น.

สวัสดีค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่ไปเยี่ยมเยียนกัน อ่านนิยาย (ใช่รึเปล่าน้อ)ข้างบนสนุกดีค่ะ เสียดายแป๊บเดียว จบแล้ว จะกลับมาอ่านต่อนะคะ ถ้ามีเวลามากกว่านี้ จะหลังไมค์ไปสปอยล์กลซ้อนเงาให้นะคะ ตอนนี้ขอตัวไปทำงานบ้านก่อนจ้า   โดย: ท้องฟ้าสีครามยามเย็น 28 เมษายน 2552 11:55:08 น.

ผมจะมาเมื่อคุณต้องการ ผมจะมาเมื่อหัวใจคุณเรียกร้อง..เพราะผมเป็นทาสของคุณตลอดกาล" โห ชอบจังค่ะ เดี๋ยวต้องไปบังคับพ่อภูมิให้พูดแบบนี้บ้างแล้ว 55 ตอนแรกระทึกดีค่ะ แต่พออ่านไป ก็อดหวามใจไม่ได้เหมือนกัน ว่าแต่บาร์บีคิวอร่อยปะคะ   โดย: แม่ภูมิ (Artagold ) 28 เมษายน 2552 16:30:37 น.

ดีจ้าน้องแจง แง่วๆ วันก่อนมาอ่านแล้วเม้นท์ไปแล้วสำหรับบล็อก "ความลับ" .. ที่นี่ แต่ว่าสงสัยส่งเม้นท์ไม่ผ่านแน่ๆ เพราะคงไปเจอกับช่วงบล็อกล่มพอดี กดส่ง มันก็เลยหายแว๊บ ไอ้เราก็คิดว่าส่งไปแล้วก็เลยไม่ได้ตามกลับมา ดูอีกรอบ ... เอ่อ บล็อกจ๋า เมื่อไหร่จะมีอาการดีกว่านี้ล่ะหนอ ..................... มาเม้นท์ต่อดีกว่า เม้นท์เก่าช่างมัน คือ .. เรื่องจินตนาการกับหนังสือแปลโรแม๊นซ์แบบนี้พี่เองก็เคยมีนะ แต่ว่าน๊านนานมาแล้วคะ เอาว่าติดเรทเหมือนกันละ แต่เพราะว่าตอนนี้จินตนาสูงไงเพราะว่ายังเป็นสาวโสดก็เลยแบบว่า คิดไงว่าตัวเองล่ะต้องเป็นนางเอกแน่ๆ ... น่า .. คนเราเน๊าะ ต้องเข้าข้างตัวเองก่อนอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่แปลกที่คิดอย่างนี้ (คนอื่นเค้าคิดเหมือนกันหรือเปล่าหนอ) 555+ แต่ว่าจินตนาการติดเรทแบบสมัยก่อนที่มี ตอนนี้หายวับเลยคะ เพราะหนึ่ง .. ความโรแมนติกมันมาพร้อมกับอายุที่เยอะขึ้น และสอง เพราะห่างหายจากการอ่านหนังสือแนวนี้ไปเยอะแล้วค่ะ เลยเหมือนมีดที่ไม่ได้ลับเพราะว่ามันคงทื่อสนิท แต่ว่าอ่านบล็อกแล้ว เข้าใจนะคะว่าน้องแจงคิดอะไร .. ตอนนี้คิดอะไร กับการอ่านหนังสือบ้าง มิเป็นความลับแล้วล่ะคะ   โดย: JewNid 28 เมษายน 2552 21:24:23 น.

แอบมาอ่านแล้วอมยิ้มเลยค่ะ บางทีเวลาอ่านเรื่องสั้นน่ารัก ๆ ก็เคยคิดและจินตนาการเรื่องขึ้นมานะค่ะ ว่าเราเป็นนางเอก อิอิ ส่วนพระเอก คงต้องหาคนพิเศษซักหน่อยค่ะ ...   โดย: แมงโกชิดเด 28 เมษายน 2552 21:39:17 น.

เเวะมาขอบคุณเเทนเด็กๆเเละผู้ด้อยโอกาสค่ะ... หากมีเวลา พรุ่งนี้อย่าลืมเเวะไปร่วมด้วยช่วยกันอีกนะคะ   โดย: อมิธีสท์ 30 เมษายน 2552 20:15:03 น.

เปิดมาดูรูปก็วาบหวิว พออ่านเนื้อเรื่องยิ่งวาบหวิวหนักขึ้นไปอีก ไม่อยากจินตนาการฉากในห้องสมุดต่อเลยอ่ะ   โดย: ส้มแช่อิ่ม 30 เมษายน 2552 21:38:10 น.

อ่านแล้วแบบว่า... อ่ะน่ะ...   โดย: พี่เฮฮา (พี่เฮฮา ) 1 พฤษภาคม 2552 11:42:24 น.

ขอบคุณทุกคน..ที่ร่วมกิจกรรม และร่วมถักทอจินตนาการอันแสนหวาน ไปกับพูคา ยิปซี และผู้ชายที่ชื่อ"แคม โรฮัน"   โดย: nikanda 1 พฤษภาคม 2552 17:54:01 น.