เธอรู้อะไรไหม ทุกดวงใจในโลกนี้
มีของขวัญดีที่สุดของชีวิตซุกซ่อนไว้
ในห้องหับลึกลับที่สุดข้างใน
รอไว้กำนัลแด่ใครบางคนที่มีค่าพอ
เธอรู้อะไรไหม
ไม่มีใครหรอกที่อยากซ่อนของขวัญไว้
เพียงแต่ตลอดมา
ไม่มีใครมีค่าพอจะได้ไป
มันจึงต้องซ่อนตัวอยู่ใน
ห้องหับลึกลับข้างในเสมอมา
บางครา..เธอรู้ไหม
ฟ้าได้มอบของขวัญล้ำค่า
ด้วยการกำหนดว่า
เราต้องผิดหวังกับใครคนหนึ่ง
ซึ่งเหมาะควรกับเรามากกว่า
เป็นคนที่ใช่และมีค่า..
เหมาะควรแก่ของขวัญจากฟ้า
คู่ควรกับของขวัญเก่าแก่
ที่ซ่อนลึกมานาน..ในดวงใจ

ของขวัญชีวิต..
ฉันเกลียดเธอ ฉันรักเธอ ชีวิต
'ปราย พันแสง

ภาพประกอบ..จากอินเตอร์เนท

แด่ฉันจากเธอ

19 มีนาคม..

ขณะที่กำลังมองไปที่กล่องขนาดกำลังเหมาะมือ ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป..ที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งเล็กๆนั้น อดไม่ได้ที่จะนึกถึงที่มาของมัน จากรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยคนหนึ่งที่แอบกระซิบที่ข้างหูเมื่อวันก่อนโน้น

"ความจริงมันตั้งใจจะให้ในวันเกิด แต่พี่อดไม่ได้ต้องบอกก่อน รับไว้นะ"

"อะไรเหรอ" ฉันถาม เมื่อเขากระซิบบอก ฉันก็อึ้งไป "จะดีเหรอพี่ รับของแพงอย่างนั้น มันเหมือนผูกมัดตัวเองเลยนะ" ในความอยากได้นั้น หัวใจยังแอบลังเล

"รับไปเถอะ มันอุตส่าห์ตั้งใจซื้อให้ มันชวนพี่ไปเลือกด้วยเมื่อวานนี้เอง แต่ซื้อซิมเอาเองนะ"

ฉันนั่งอมยิ้มเล็กน้อย ค่อยๆลงมือแกะกล่องนั้นช้าๆ มือถือเครื่องแรกในชีวิตจากคนคนหนึ่ง..คนคนนั้นคือ "มัน" ในสรรพนามที่รุ่นพี่ที่ทำงานของฉันใช้เรียกเพื่อนของเขา ส่วนฉันจะเรียกชายนิรนามคนนั้นว่า "พี่ชาย" เราไม่เคยเอ่ยถึงชื่อพี่เขา แต่เรารู้กันแค่เราสามคนว่า "พี่ชายของฉัน" และ "มันของรุ่นพี่" เป็นใคร.. แค่นั้นพอแล้ว

ของขวัญจากคนสำคัญมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่ต้องใหญ่ ไม่หรูหรา..แต่มันทำให้หัวใจพองโตเหมือนลูกโป่งที่ถูกอัดลมจนแน่น ถ้าปล่อยมันเมื่อไหร่ หัวใจคงหลุดลอยไปไกล ฉันยังคงยิ้มอยู่..ลอยไปก็ดีสินะ ไปให้ถึงหัวใจเขาเลย




21 มีนาคม 03.05 น.

ฉันเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์บ้านที่วางอยู่ที่หัวเตียง ขณะที่อีกมือหนึ่งใช้ผ้าขนหนูผืนนุ่มเช็ดผมที่กำลังเปียกหมาดๆ เพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ หลังจากกลับมาจากทำงานตอนเกือบตีสองครึ่ง กว่าจะปิดร้านเสร็จ เหนื่อยจัง...นี่แหล่ะนะ ชีวิตคนทำงานกลางคืน พลางกรอกเสียงที่พยายามจะให้นุ่ม หวานและเป็นกันเองที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ว่าไงคะ..ตรงเวลาดีจัง ไม่ขาดไม่เกินเลยนะ " ฉันเอ่ยแซวลงไปก่อน ทั้งที่เวลาล่วงเลยตีสามมาแล้วห้านาที ตีสามเท่านั้น เวลาของฉัน เวลาของเราสองคน ฉันอยากให้มันหยุดอยู่แค่นี้ตลอดชีวิต

"แฮปปี้เบิร์ดเดย์ น้องสาว" เสียงทุ้มๆสุภาพ ดังขึ้นในความเงียบ

"อืม ขอบคุณ" ฉันตอบ

"ได้รับโทรศัพท์ รึยัง" เขาถาม

"อืม..ได้แล้ว" ตอบแล้วพลางเลื่อนสายตาที่มีรอยยิ้มเต็มเปี่ยมไปยังมือถือที่ยังคงวางอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งปลายเตียงนอน..สองวันมาแล้วที่ฉันนั่งเฝ้าชื่นชมมัน

น้ำเสียงที่ดังต่อมา เหมือนขัดเขินเล็กน้อยแกมอายว่า "ความจริงอยากซื้อซิมการ์ดให้ด้วยแต่ตังค์หมด ไม่ว่ากันนะ"

ฉันยิ้มยิ่งขึ้น เมื่อนึกภาพชายหนุ่มซักคน ลากเพื่อนซี้ไปหาซื้อของขวัญให้สาวในวันเกิด ทั้งที่มีสตังค์อย่างจำกัด ไม่พอจะซื้อแม้กระทั่งซิมการ์ดด้วยซ้ำ น่ารักจัง.. "แค่นี้ก็ดีใจแล้วล่ะ ..ขอบคุณนะ" ฉันบอกขอบคุณเขาไป แต่หัวใจมันมากยิ่งกว่าขอบคุณเสียอีก

"ไม่เป็นไร พี่เต็มใจ" เขาเอ่ย แล้วเงียบไปเหมือนชั่งใจ "ซื้อซิมเมื่อไหร่ บอกเบอร์พี่ด้วยนะ"

ก็แน่อยู่แล้ว ต้องบอกอยู่แล้ว เขาเป็นเจ้าของโทรศัพท์นี่น่า...ฉันคิด ขณะที่ตอบว่า "ขอคิดดูก่อนแล้วกันนะ" ฉันรู้สึกผ่านปลายสายได้ ว่าเขาก็กำลังอมยิ้มเหมือนกัน

บทสนทนามักลื่นไหลเสมอสำหรับคนที่คุยกันถูกคอ ..แต่บทสนาของคนที่ถูกใจกันกลับไม่เป็นอย่างนั้น หัวใจเต้นเวลาที่ได้ยินเสียง หน้าแดงบ้าบอกับโทรศัพท์ ยิ้มอย่างไม่มีเหตุผล ตั้งใจจนเกินเหตุในการรับฟังเสียงเขา .. การตกหลุมรัก การขุดหลุมฝังตัวเอง มันเป็นเช่นนี้เองหนอ

"ขอให้มีความสุขนะ สุขภาพแข็งแรง.."

" เป็นทางการจัง.." ฉันแซว แล้วเขาหัวเราะแล้วอวยพรต่อ "ขอให้ได้เจอผู้ชายในฝัน คนที่ดีพอซักคน คนที่ดีมากๆด้วย"

"อยากให้เจอจริงๆเหรอ" ฉันถามจริงจังกว่าเดิม เขาเงียบไปนานทีเดียว..ก่อนจะกรอกเสียงกลับมาเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน "ไม่จริงหรอก ไม่อยากให้เจอใครเลย ไม่อยากให้เจอใครทั้งนั้น"

ฉันกำโทรศัพท์ที่แนบหูไว้แน่น ไม่ได้เอ่ยมันออกมา คำที่อยากเอ่ยเหลือเกิน.... ฉันก็เหมือนกัน ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น อยากเจอพี่คนเดียว ...แต่ฉันก็ไม่ได้พูดออกมา

เราคุยกันเรื่องสัพเพเหระอีกนานทีเดียว..เก็บเกี่ยวความรู้สึกที่ดีไว้ ก่อนที่จะต้องเอ่ยลากันในค่ำคืนนั้น "ฝันดีนะ น้องสาว" เขาบอก

เวลาย่อมมีวันสิ้นสุดเสมอ ตีสามย่อมมีวันผ่านเลย เวลาของเราหมดแล้ววันนี้..พรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานเหมือนเดิม..แล้วรอค่ำคืนพรุ่งนี้ ตีสามอีกครั้ง..เพื่อเติมแรงใจให้กันและกัน "ค่ะ ฝันดี..พี่ชาย"


ตีสาม..ของเรา จะยังเหลืออีกกี่วันนะ ยามรุ่งเช้ากำลังจะมาถึง แสงอรุณแห่งความสว่างไสวกำลังใกล้จะมาเยือน แต่หัวใจของเรากลับเริ่มมืดมิดลงไป

พี่ชาย..น้องสาว.. รหัสลับของเรา ต้องเป็นอย่างนี้ตลอดไปหรือไร ผู้ชายที่ดีพอเจอแล้วค่ะ..พี่ชาย แต่น้องสาวคนนี้บอกใครไม่ได้ แล้วพี่ล่ะกล้าบอกคนอื่นไหม ว่าเจอ คนที่ใช่ แล้วจริงๆ

บางทีพระเจ้าคงอยากให้เรา
ได้พบกับคนที่ผิดพลาดบ้างเล็กน้อย
ก่อนจะได้พบคนที่ใช่
เพื่อที่ว่าในท้ายสุดแล้ว
เมื่อเราได้เจอคนที่ใช่จริงๆ เราจะได้รู้ว่า
เราจะชื่นชมยินดีอย่างไรกับของขวัญชิ้นนั้น

Maybe God wants us
To meet few wrong peple
before meeting the right one
So that when we finally
Meet the right person,we will know
How to be grateful for that gift.

Autbor Unkown..
เก็บตกมาจากหนังสือของ'ปราย พันแสง

ในขณะที่หัวใจมืดมิด
มองไม่เห็นสิ่งใดแม้เปิดดวงตา
ทำได้เพียง..นั่งฟังเสียงหัวใจตัวเองเงียบๆ
โทษฟ้า โทษดิน โทษความรู้สึก โทษความรัก
เป็นความผิดของวันเวลาที่เราเจอกันช้าไป
หลงลืมมอง..ความเป็นจริง รอบกาย
ลืมมองใครๆ ลืมตัว ลืมใจไปกับ...วันเวลา

วันหนึ่ง..ท้องฟ้าเริ่มเปิด
แสงดาว..ทอประกาย..สาดแสง
มีบางสิ่งร่วงหล่นมา เพื่อทดแทนสิ่งเดิม
ขอบคุณฟ้า..ซักหมื่นครั้ง
ที่ส่งของขวัญล้ำค่า"ยิ่งกว่า"มาให้..
เยียวยาความรักด้วยความรัก
ทดแทนของขวัญด้วยของขวัญ
วันนั้น..ฉันทำเพชรงามล้ำค่า..หล่นหาย
แต่วันนี้..ฉันได้มงกฏเล่อค่าแห่งหัวใจมาแทน

..
..
..

จากฉันแด่เธอ

อย่าโกรธกันเลย..ณ วันนี้ ที่เปลี่ยนไป
ก็แค่ฉันได้เจอสิ่งที่เหมาะกับฉันมากกว่า
ถ้าจะโกรธ..ขอให้โกรธตัวเองเถิด
เพราะคุณเป็นคนเลือกทางเดินให้ฉันก่อน
ฉันรู้ดีว่าหัวใจฉันรักใคร แต่ฉันก็รู้ดีว่าฉันเหมาะที่จะอยู่กับใคร
เหมือนที่คุณเอง..ก็รู้ดีว่า คุณเหมาะและเลือกที่จะอยู่กับใคร
ความจริง..ไม่มีใครเป็นคนผิด
แต่ถ้าจะต้องให้ใครซักคน เป็นฝ่ายผิดให้ได้แล้วล่ะก็
อาจเป็นฉันเองก็ได้..ที่รู้ตัวช้ากว่าคุณ

หรือว่า..พระเจ้าต่างหาก
ที่เป็นคนขีดเส้นให้เราต้องต่างคนต่างเดิน

+ + + + +

ย้อนอ่านถนนสายนี้..คลิกที่นี่ค่ะ
:::จุดเริ่มต้นของโครงการ..ถนนสายนี้มีมิตรภาพ:::
:::หนังสือเปลี่ยนชีวิต..เล่าสู่กันฟังบางครั้งฟ้าก็(ไม่)จรดทราย:::
:::แฟนฉัน..กับความรักครั้งแรก + + รักไม่ได้..แต่ลืมไม่ลง:::


ขอบคุณผู้ร่วมเดินทางเส้นทางสายมิตรภาพเส้นนี้ด้วยกันทุกคนนะคะ
สำหรับถนนเส้นต่อไป เดินทางมาถึงเส้นที่สี่ และจะมาในหัวข้อที่ชื่อว่า "จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไปมีความลับ(อะไร)จะบอก "ค่ะ

หากสนใจร่วมถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรเส้นที่สี่กับพวกเรา ทำตามกติกาง่าย ๆ เหมือนเคย ดังนี้ค่ะ
-ลงชื่อบอกกล่าวกันไว้
-เขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ และอัพบลอคในหมวดงานเขียน/บทประพันธ์
-อัพบลอคในวันจันทร์ที่ 27 เมษายน เวลาใดก็ได้
-เมื่ออัพบลอคแล้ว กรุณามาแจ้งอีกครั้งในบลอคของคนใดคนหนึ่ง และเราจะทำการรวบรวมลิงค์อีกทีค่ะ
-กติกาเพิ่มเติม..งานเขียนของท่านนั้น จงเขียนสิ่งที่อยากเขียน ไม่จำกัดรูปแบบ ไม่จำกัดแนวเรื่อง ไม่จำกัดความสั้นยาว
-เรียกว่าเขียนกันได้ตามความพอใจเลยค่ะ..เรื่องจริงหรือเรื่องแต่งก็ได้..ขอเพียงมีชื่อเรื่องว่า ตรงกับหัวข้อที่กำหนดให้เท่านั้นเอง

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
หวังว่าจะได้ร่วมเดินทาง ในถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรนี้ด้วยกันนะคะ

:::ของขวัญวันรัก คนที่ใช่ในวันที่ผิด..โดย nikanda:::
:::ของขวัญวันวาน ดอกไม้ในความทรงจำ..โดย BeCoffee:::
:::ของขวัญชิ้นแรก..โดย นางสาวดุ่บดั่บ:::
:::ไม้ทรหด ของขวัญที่ยังไม่ลืม..โดย nulaw.m:::
:::ของขวัญ..โดย printcess of the moon:::
:::ของขวัญที่ยังไม่เสร็จ..โดย JewNid:::
:::ของขวัญ..โดย Artagold:::
:::ของขวัญสิบชิ้น..โดย ปณาลี:::
:::ขวดโหลว่างเปล่า ของขวัญในวันวาน..โดย แมงโกชิดเด:::
:::ของขวัญวันเปลี่ยนอายุ..โดย นัทธ์:::
:::ของขวัญจากฟากฟ้า การกลับมาของหัวใจ..โดย ธาร นาวา:::
:::ของขวัญ..โดย กะว่าก๋า:::
:::ของขวัญ..โดย Paulo:::

Create Date : 13 เมษายน 2552
Last Update : 11 ธันวาคม 2552 6:33:08 น.		23 comments
Counter : 630 Pageviews.
Share Tweet