นุ่งเจียม...ห่มเจียม วันนี้เอาบทความเก่าๆโบร๊าณ...โบราณมาให้อ่านกันครับ จากหนังสือวชิรญาณวิเศษ คงพอสะกิดต่อมใต้สำนึกการแต่งกายกันได้บ้าง นุ่งเจียมห่มเจียม ตั้งแต่ภาวนาถึงนุ่งเจียมห่มเจียม แต่บ่ายจน พลบค่ำก็ยังหาเรื่องเทียบให้เหมาะใจไม่ได้ กำลังนึกโน่นโยนนี่วุ่นวายใจอยู่ พอบ่าวมาบอกว่า ใครมาหาไต้เท้ามีบ่าวมาด้วยสองคนขอรับ นึกรำคานใจ ฉะ จะมากวนให้เสียเวลาอีกแล้ว เออ เองรีบจุดโคมที่ห้องรับแขกแล้ว เอาเก้าอี้มาตั้ง เรียงที่ข้างโต๊ะนี่สักสองสามตัวไป๊ แล้วก็เอา ตะเกียงลานออกไปรับเชิญเขาเข้ามาเถอะหนา คอยอยู่สักประเดี๋ยว เจ้าบ่าวก็เดินส่องโคมนำแขกขึ้นมา แต่เห็นสองคน จำได้ว่าหลวงคลังคนหนึ่งเปนเพื่อน รักกันมานาน แต่อิกคนไม่รู้จัก จะว่าบ่าวก็แก่อายุ ราวห้าสิบเศษแล้ว นุ่งผ้าม่วงใหม่เรี่ยมสรวมเสื้อขาว แต่เปื้อนขี้มือดำกม็อมกแม็ม พอเดินเข้ามาใกล้ ทำยอบเนื้อยอบตัวกะต้วมกะเตี้ยม ดูเกรงกลัวจริงๆ แขกมาถึงประตูออกมารับจับมือหลวงคลังเชิญให้นั่งเก้าอี้ ถามทุกข์สุขกันแล้ว กระซิบถามหลวงคลังว่า ตาคนนั้นเปนบ่าวหรือ หลวงคลังสั่นษีร์ศะ ไม่ใช่บ่าวเปนคนชอบอัธยาไศรยนับถือกันมานาน แกชื่อทองอู อยู่ที่บางขนุนขุนกอง คนรักใคร่นับถือแกทั้งบาง มีเงินหลายสิบหาบ ทำไมคุณไม่รู้จักแกหรือ ทำเอาหน้าเรี่ยๆ ไปหน่อย นึกเกรงใจแกมาก ร้องเชิญให้แกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ ดูทีแกตกใจมาก ถอยหลังกรูด ห่างที่เก่าออกไปสักคืบหนึ่ง แล้วตอบว่า เกล้ากระผมไม่เคยนั่ง จึ่งเรียกบ่าว ให้เอาพรมมาปูให้แกนั่ง แกก็เลิกขึ้นเสียร่ำไป มิหนำซ้ำก้มปากลงเป่าผงลออง ที่พื้นกระดานพอจุก้นนั่ง นั่งพับเพียบเรียบร้อยดี แกตอบว่าสบายดีแล้วขอรับ ก็เปนอันจนใจ แต่ออกเกรงใจแกตะหงิดๆ แล้วก็เลยคุยกับหลวงคลังต่อไป ประมาณสัก ๖ มินิต เหลียวหน้าไปดูตาทองอู โอ๋ลงหมอบ ราบอยู่แล้ว ประนมมือแต้ อดไม่ได้ต้องบอกให้ แกลุกขึ้นนั่งตามสบาย แกก็ทำไก๋เสีย หลวงคลังกระซิบห้ามเสียว่า ช่างแกปะไร้ ยังงั้นแหละ ตามสบายของแกหละ นิไสยแกเปนคนสุภาพ เรียบร้อยนัก อีเรื่องเย่อหยิ่งเห่อห้ามทลึ่งทลั่ง สู้ส้าหรูหรา เหล่านี้ละก้อ แกรักษาตัวเคร่งนัก เปนไม่มีทีเดียว แต่ผ้าม่วงใหม่ๆ แกยังไม่นุ่ง นี่หากว่าแกมาจอดเรืออยู่ที่วัดพลับ คโมยมัน ขึ้นกวาดเอาผ้าผ่อนไปหมด เหลือแต่ผ้าขี้ปะ ที่นุ่งติดตัวอยู่ผืนเดียว ผมเที่ยวมาพบเข้าสงสารเต็มที จึ่งให้อ้ายบ่าวไปเอาผ้าที่บ้านผม มันก็ไป ฉวยเอาผ้าม่วงมาให้ แกก็เลยนุ่งไม่ได้กลัวอับ ปรีจังไรไปต่างๆ ตกลงผมจะพามาหาคุณยืม ผ้าพื้นเปลี่ยนให้แกนุ่ง แกก็ผัดจนต้องมาค่ำๆ กลางวันแกนุ่งไม่ได้อายเขา อะพุดโท่บ้าดอกกระมังคุณ อ๊ายไม่ใช่บ้า คนดีๆ ทีเดียว พูดกันเล่นอยู่พอนาฬิกาตี ๔ ทุ่มเหง่งๆ โอดึกแล้ว คุณหลวงนอนพูดกันเล่นเสียสักคืนเถอะน่ะ ตกลงอีบ่าวจัดที่นอนเสร็จแล้ว เชิญหลวงคลังกับตาทองอู มานอนสนทนากัน ตาทองอูทำหน้าตื่นยิ้มแหะๆ มองดูหน้าหลวงคลังๆ รู้ทีไถลพูดแทน แกไม่นอนด๊อก อีเรื่องร่วมผู้ลากมากดีละก้อ ขอให้คุณจัดให้แกนอนที่อื่นเถิด เอ๊ะ อยู่จริงจะ ให้แกนอนที่ไหนดีล่ะ อ้อ ที่ห้องนอกนั่นแน่ได้การละ แต่เปนที่ห้องโถงไม่มีประตู มีเตียงใหญ่กว้างขวาง ที่หลับที่นอนมีพร้อม เปนห้องอีแจ๋วมันเคยนอนเมีย น้อยหรุ่นสาวงามพริ้ง แต่คืนวันนี้มันไปที่บ้านคุณแม่ ป่านนี้แล้วยังไม่เห็นกลับมา เห็นจะค้างโน่นหรือ ยังไรแหละ แต่ช่างเถอะถ้ามันกลับมาให้มันไปนอน เสียที่อื่นก็ได้ เรียกบ่าว เฮ้ย อ้ายตี๋มึงพาลุงทองอู แกไปนอนทีหวา อ้ายตี๋ ยกตะเกียงลานส่องนำตาทองอู ไปถึงห้องอีแจ๋ว แล้วถือตะเกียงกลับมา อ้าว ยังไร มึงเอาตะเกียงกลับมาเสียล่ะ รับประทานแกว่า แกจะนอนประเดี๋ยวนี้แล้ว ไม่ต้องจุดตะกุ้งตะเกียงดอก ก็แกขึ้นนอนบนเตียงหรือเปล่าล่ะ รับประทาน แต่แรกแกจะไม่ขึ้นนอน เกล้าผมบอกว่าไม่ได้ ใต้เท้าสั่งให้นอนบนเตียง แกก็ยอมขึ้นนอนแล้วขอรับ แล้วก็นอนพูดเล่นอยู่กับหลวงคลัง จนเวลาดึกแปดทุ่มเศษ หลวงคลังหลับแล้ว นึกถึงตาทองอู แกจะหลับจะนอนอย่างไรไปดูสักที เดินไปถึงเข้าในห้อง โอ มืดจริง ขีดฟืนขีดไฟมันเอาไปไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ นึก เดินเข้าไปจะหาขีดไฟ สดุดอัก อ้าว บ๊ะ นี่ใคร มานอนขวางอยู่ข้างล่างนี่ล่ะ นึก เอื้อมมือขึ้นไป คลำดูบนเตียง เอ๊ะ นี่ก็อีกคนหนึ่งคลำไปถูกเอ็ว เล็กๆ กลมๆ คลำถูกอกนุ่มนิ่มๆ อ๋า อีแจ๋วหละ มาเมื่อไหร่นี่ ยังไรไพล่ซุ่มซ่ามขึ้นมานอนอยู่บนเตียง คนเดียว เอ คนที่นอนข้างล่างเห็นจะเปนอีตาทองอู เสียแน่แล้ว นี่มันเปนยังไรกันหื่อ ชอบกล ชอบกล นึก ถอยหลังกลับออกไปนอก อึงอ้ายตี๋ใหญ่ ยังไร อ้ายตี๋ ไหนบอกว่าตาทองอูนอนอยู่บนเตียง ยังไรไพล่ ลงมานอนข้างล่างล่ะ ด่าเอ็ด ช้าสัก ๑๐ มินิต อ้ายตี๋เถียง ประหลาดจริง เมื่อหัวค่ำแกนอนอยู่บนเตียง ทีเดียวนี่ขอรับ อ้ายตี๋ปราดไปฉวยตะเกียงเข้าไป ส่องดู เดินตามมันเข้าไปด้วย นั่นยังไรล่ะขอรับ แกนอนอยู่บนเตียงกับนังแจ๋ว ห่างกันสักคืบเดียวเท่านั้นเอง หยุดฉงักตกตลึง หน้าม่อยลงทันที นึกจะปลุก ก็เกรงใจตาทองอู แล้วก็ถือว่าแกเปนผู้ใหญ่สุภาพ ราบเรียบเห็นจะไม่เปนไรดอก จึ่งพะยักให้อ้ายตี๋ กลับออกมาเสีย แล้วก็เลยไปห้องที่หลวงคลังนอน ทอดตัวตึง เออนี่มันยังไรกัน เมื่อเข้าไปคลำพบตา ทองอูนอนอยู่ข้างล่าง ช้าพลันอไรนักชั่ว ๑๐ มินิต เท่านั้นเอง อ้ายตี๋เอาไฟไปส่องกลับเห็นไพล่ขึ้น ไปนอนอยู่บนเตียงกับอีแจ๋วด้วยกันอิก นึก ออกหนัก หลายตัน นอนไม่หลับกระสับกระส่ายอยู่นาน พอเวลาประมาณ ๑๐ ทุ่มเศษ ได้ยินเสียงอีแจ๋วโดด ผลุงผลังวิ่งโครมครามออกมา ร้องช่วยด้วยๆ นึกตกใจ พรวดออกไป ร้องถามอิแจ๋วว่า อะไร อะไรหวา อีแจ๋วนั่งซุดลงพูดเสียงสั่นๆ บอกว่า จะเปนคนหรือผีก็ไม่ทราบเจ้าคะ ขึ้นไปนอนบนเตียงกับอิฉัน ขนอกยาวรุ่มร่ามทีเดียว ฟังอิแจ๋วพูดนึกสดุ้งใจออกเสียวๆ ปลาบๆ ทำไมมันถึงไปเจอขนอกแกเข้า จะมิวางกันทุลักทุลีดอกกระมัง นึก เออ ก็เมื่อแรกเองเข้าไปนอน เองไม่เห็นใครอยู่ บนเตียงดอกหรือ เมื่ออิฉันกลับมาก็ดึกแล้ว หาวนอนเต็มที ล้างเท้าแล้วก็เลยขึ้นเตียงนอนทีเดียว ไม่ทันจุดฟืนจุดไฟอะไรละ แต่อีฉันได้คลำหาผ้าห่มก็ไม่ปะ ใคสักคนเดียว อีแจ๋วพูดไม่ทันขาดคำ ตาทองอูก็ โผล่ออกมา ทำหน้าซีด ท่าทางสทกสท้านเหลือทน ออกเวทนาแท้ๆ ลุงออกมาทำไม ยังไรไม่นอน เสียล่ะ เกล้าผมนอนแต่หัวค่ำเต็มตื่นแล้ว ได้ยิน เสียงแม่คนนี้ร้องโวยวาย ก็พลอยตื่นออกมาด้วย หัวเราะคั่กๆ ฉันขออะไภยลุงเสียเถอะ เรื่องราว ยังไรฉันขันเต็มที ทำไมเมื่อหัวค่ำลุงไม่ได้นอนบน เตียงดอกหรือ นอนขอรับ แต่ยังไม่ทันหลับ อยาก สูบบู้หรี่ก็ขีดไฟขึ้น แล้วเลยส่องดูเห็นเตียงเปน ลายปิดทองล่องชาต เมื่อหัวค่ำก็ไม่ทันดู ก็นึกว่า จะเปนเตียงเจ้านาย เกรงจะเกินวาสนา เกล้าผม จึ่งได้ลงไปนอนเสียข้างล่าง ครั้นตอนดึกเจ้าคุณ ไปสดุดเกล้าผมๆ ก็ตื่น รู้สึกแต่ยังง่วงเต็มที ได้ยินเสียงดุด่าเจ้าคนที่พาเกล้าผมมานอน ก็นึก สงสารเขา จึ่งกลับขึ้นไปนอนบนเตียงยังเดิม ก็ไม่ทันสังเกตว่าจะมีคนนอนอยู่บนนั้น ด้วยไม่ได้ถูกเนื้อถูกตัวกันเลย แล้วก็หลับเรื่อยไปอีก ครั้นเมื่อตอน อะแฮม อะแฮม ตาทองอูรู้สึกตัวว่า พูดเลยไปก็ชงักหยุดนิ่งอยู่ ออกทึ่งใหญ่ทำเปน หัวเราะพลางอะไรน่ะลุง อย่าเกรงอกเกรงใจเลย เล่าไปให้ตลอดเรื่องเถอะ ตาทองอูเหลียวดูหน้าอีแจ๋ว เห็นก้มหน้าม้วนอายเสียเต็มประดาแล้ว แต่จะไม่แสดงออกไปก็จะเปนราคีอยู่กับตัว แกนึก แกจึ่งเล่าต่อไปว่า ตอนเมื่อจวนจะใกล้ ๑๐ ทุ่มนั้น เกล้าผมรู้สึกตัวว่า มีแขนหนึ่งมาพาดอยู่ที่ไหล่ แล้วมีเสียงพูดถามว่า จวนสว่างแล้วหรือคุณ จึ่งมาป่านนี้ นี่คุณนายคงหลับสนิทแล้วซีน่ะ ไหนว่าคนมีลูกมีเต้าพะรุงพะรังแล้วไม่รัก ถึงรุ่น สาวก็เถอะถ้าไม่เหมือนอิฉันแล้ว ก็ไม่รักใคร่ใคเลย เกล้าผมก็นิ่งฟังอยู่ไม่กระดิกกระเดี้ย ไม่ได้ตอบเลย สักคำเดียว ยังไงเอามือมาคลำปากเกล้าผม มิหนำซ้ำเลื่อนลงไปคลำอกอีก ประเดี๋ยวก็ลุกขึ้นวิ่ง ร้องออกมา ฮึ ฮึ ฮึ, อีแจ๋วทำความทำความ ไส้พุงกี่ขดๆ ตาทองอูเห็นเสียสิ้นแล้วคราวนี้ ออกกระดากหน้าชาๆ นี่หากว่าเปนตาทองอู ถ้าเปนคนอื่นแล้วที่ไหน ตายราบทีเดียว อีแจ๋วก็มัวเลมอ ว่าคุณๆๆ อยู่จนชวดฉลูขานเถาะนั้นเอง ฉะหุ้ยหุยเจียวอีแจ๋ว เคราะห์ดีผีช่วยแท้ๆ นึก เฮ่อเฮ่อเฮ่อ หัวเราะแก้เก้อ ประเดี๋ยวหลวงคลังเดินยิ้มออกมา ผมแกล้งทำหลับ นอนฟังเรื่อง ขันปลาดไม่มีที่เปรียบ แต่ผมนึกปรับโทษคุณคนเดียวทำให้คนตื่นทั้งบ้าน ฮ่า ฮ่า ฮ่า เลยหัวเราะดังขึ้นพร้อมกัน สักครู่เดียวก็สว่างโร่ ล้างหน้าล้างตาแล้ว อ้ายบ่าวยกเอาน้ำชากาแฟมาเลี้ยง กินอยู่กันเสร็จ ถามตาทองอูนี่ลุงจะไปเมื่อไหร่ ผมจะกราบลาราว สัก ๓ โมงเช้านี้ขอรับ อ้อ ประเดี๋ยว แล้วย่างเข้าไปในเรือนหยิบผ้าพื้นใหม่ยังไม่ได้นุ่ง ออกมา ๕ ผืน นี่แน่ลุง เลือกเอาตามชอบใจ จะชอบกี่ผืนก็เอาเถอะ ตาทองอูคลานเข้ามาดู รับประทานผ้ายังงี้นุ่งไม่ได้ ที่บ้านเกล้าผมมีหลายผืน ต้องให้เด็กนุ่งเสียหมด ออกพื้นไม่สู้ดีหน่อย ตานี่พูดหยาบคายจริง ผ้าหรือเนื้อราวกะกระดาษ เปนมันราวกะผ้าม่วง แกล้งดูถูกว่าเปนผ้าให้เด็กนุ่ง นึก กลับซ้ำถามแกอีกว่า ลุงจะต้องการผ้า ยังไรอีกล่ะ รับประทานแต่เพียงชนิดที่คุณ นุ่งอยู่นี้ก็ได้ ออกพื้นเสียจัดขึ้น เอตานี่จะมา เล่นลอกคราบเอาแล้ว นึก หลวงคลังรู้กิริยาเห็น ผิดท่าจึ่งชิงพูดขึ้นว่า แกจะต้องการผ้าที่นุ่งแล้วเก่าๆ เหมือนที่คุณนุ่ง ผ้าใหม่ถอดด้ามแกนุ่งไม่ได้ดอก อ้อ เออ ทำไมยังงั้น ผ้าใหม่ๆ เขาอยาก นุ่งกันทั่วทั้งบ้านทั้งเมือง ตาทองอู รับประทาน ถ้านุ่งเข้าแล้ว มันนึกกระดากอกกระดากใจไปขอรับ ด้วยไม่เคยนุ่งมาแต่ไรแล้ว เพราะเกล้าผมเปน ชาวสวนชาวนา ถึงจะนุ่งผ้าใหม่ก็ไม่พ้นเปื้อนขี้ดิน ขี้โคลน สำหรับแต่จะเปนทางให้หมดสิ้นเปลือง เข้าไปอย่างเดียว พอที่จะมีเฟื้องมีสลึงขอดผ้ากะเขาบ้าง ก็จะมาหมดสิ้นเสียเพราะเรื่องแต่งเนื้อแต่งตัว ด้วยเกล้าผมทำไร่ไถนากว่าจะได้มาแต่ละอัฐแต่ละฬส เหน็จเหนื่อยเหื่อไหลไคย้อย แล้วชาวนาชาวสวนด้วยกัน เข้ามักจะติเตียนว่าเย่อหยิ่ง จองหองพองขนไปต่างๆ จึ่งต้องหัดประพฤติเสงี่ยมเจียมตัว ขุดดินกินหญ้า นุ่งเจียมห่มเจียมไปตามกัน จึ่งได้พากันตั้งเนื้อตั้งตัวได้ หลายบ้านหลายเรือน ฟังตาทองอูอธิบายกว้างขวาง นึกได้ดีใจแท้ๆ เคราะห์ดีจริงๆ เจ้าเรื่องนุ่งเจียมห่มเจียมนี้ได้ตัวแล้ว ไม่ต้องหาเรื่องอะไรมาเทียบละ จับตัวอีตาทองอูไปอายัดไว้ ต่อเจ้าพนักงาน หอพระสมุดวชิรญาณทีเดียวเถิด แกเปนตัวนุ่งเจียมห่มเจียมทนโท่อยู่แล้ว เปนเหมาะดีทีเดียวพ้นทุกข์พ้นร้อนไปคราวหนึ่ง นุ่ง......ผ้าพอห่อหุ้ม..............กายกัน อายเอย เจียม...จิตรกลัวจนครัน...................ครั่นคร้าม ห่ม......เสื้อสะไบพัน.........พอเหมาะ ภักตร์แฮ เจียม...ห่มพรมแพรห้าม............เห่อซื้อแพงเงิน จากหนังสือ : วชิรญาณวิเศษ เล่ม ๙ แผ่นที่ ๒๔ วันพฤหัศบดี ที่ ๑๒ เดือน เมษายน รัตนโกสินทร์ศก ๑๑๓ ราคาแผ่นละ ๓๒ อัฐ   Create Date : 19 กรกฎาคม 2553 7 comments Last Update : 19 กรกฎาคม 2553 13:59:23 น. Counter : 1362 Pageviews. Share Tweet

ดำกม็อมกแม็ม เนี่ยอะไร วันนี้ยาวมากกกกกก เดี๋ยวค่อยๆ อ่านนะ   โดย: butbbj 19 กรกฎาคม 2553 14:10:47 น.

อ่านหัวข้อผ่านๆนึกว่าจะบอกรักเจ๊เจียม   โดย: ซซ 19 กรกฎาคม 2553 14:13:32 น.

เอ่อ มันยาวไป เอ่อ ภาษาอย่างนี้ วัยรุ่นเค้าจะเข้าใจป่าว ขนาดหนูยัง งูๆ ปลาๆ เลย   โดย: butbbj 19 กรกฎาคม 2553 16:41:37 น.

นาห์ว่านาห์แต่งตัวแบบปัจจุบันก็โอเคอยู่นะ ไม่สายเดี่ยว ไม่เอวลอย ไม่นุ่งสั้น อย่าให้ต้องนุ่งเจียมห่มเจียมเลย   โดย: มัยดีนาห์ 19 กรกฎาคม 2553 19:15:11 น.

หวัดดีคับ แวะมาเยี่ยมเยียน ทำไมบล็อกรอบนี้ยาวจัง   โดย: The Academy Award Winner 20 กรกฎาคม 2553 15:06:07 น.

สวัสดียามเช้าครับบีแอล   โดย: กะว่าก๋า 21 กรกฎาคม 2553 7:31:35 น.

ทันนุ่งโจงค่ะ ช่วยยายทวดขมวดผ้าให้ที่ด้านปลาย แถมเจียนหมากพลูให้ยายทวดประจำ ตอนนี้แกสบายไปแล้วค่ะ   โดย: cakecode 10 สิงหาคม 2553 10:53:48 น.