หลายๆคนคงเคยมีความคิดที่จะเป็นตัวของตัวเอง ภายหลังจากการฟูมฟักจากครอบครัวมาตั้งแต่วัยเด็ก จนเติบโตพอที่จะออกมาเผชิญโลกภายนอกได้ด้วยตัวเองโดยลำพัง .. บางครั้งเราก็รู้สึกว่าชีวิตของเรา ก็ไม่ต่างอะไรจากนก ที่คิดว่าเมื่อไรเราจะโบยบินหรืออกมาเผชิญโลกภายนอกได้สักที่ จนเรียนจบและเติบโต อีกทั้งได้มีประสบการณ์ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาได้สามสิบกว่าปี ก็มารู้ตัวอีกที่ ว่าเรากำลังบินห่างออกมาจากครอบครัวที่เคยอยู่มา ไกลมากขึ้นและมากขึ้นทุกทีๆ บางครั้งก็รู้สึกใจหาย และคิดถึงพ่อกับแม่ แต่อีกใจก็คิดว่านี่แหละชีวิต .. ชีวิตที่เราได้เลือกและกำหนดเอง .. และชีวิตรุ่นต่อไปก็อาจจะเป็นเหมือนเรา ที่บ้านในวัยเยาว์นั้น เปรียบเสมอรังนกที่คอยฟูมฟักลูกน้อยจนเติบใหญ่ และเมื่อนกน้อยกางปีกบินได้เมื่อไร ก็พร้อมที่จะบินออกไปมีวิถีชีวิตอย่างที่ตนเองปารถนา ..

  ขอบคุณพ่อนกและแม่นก ที่คอยดูแลฟูมฟักให้เรามีปีกที่แข็งแรง และขอบคุณประสบการณ์และผู้คนมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ที่ทำให้เรามีภูมิคุ้มกันความเสียใจเเละความผิดหวังได้มากระดับหนึ่ง .. ขอบคุณทุกๆมิตรภาพดีดีที่ทำให้เรามีความสุขและได้เห็นว่าโลกใบนี้มีสิ่งสวยงามให้ได้พบเจออีกมากมาย .. ขอบคุณผู้ที่เข้ามาเยี่ยมชมอย่างเงียบๆและ Comment .. อย่างน้อยที่ทำให้ Diary เล่มนี้ไม่ว่างเปล่าจนเกินไปนัก .. นับจากนี้ไป Diary เล่มนี้จะเป็นสิ่งที่ช่วยทำให้เราจดจำเรื่องราวและสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น ระหว่างการเดินทางของชีวิด ^_^