ใ น ด ว ง ต า ข อ ง ท า ร ก
ศิริวร แก้วกาญจน์

เมื่อเราสบตากับทารก
ฝูงนกในอกเราโศกเศร้าไหม
ที่โบกผ่านน่านฟ้ามาเท่าไร
กลับชิงชังฟ้าไกลไปเท่านั้น

เช่นที่เราสิ้นหวัง ชิงชังชีวิต
ด้วยเพราะโลกวิปริตเกินปิดกั้น
เช่นที่เราส่อเสียดเกลียดชังกัน
ด้วยเหตุผลร้อยพันเกินพรรณนา

แต่เมื่อเราสบตากับทารก
เหมือนโลกเล่นตลกอยู่ตรงหน้า
เพราะทั้งหมดที่ฉายภายในตา
ล้วนแต่ไร้เดียงสาและน่ารัก

...คล้ายจะบอกเราว่าโลกน่าอยู่
ทุกอย่างน่าเรียนรู้ น่ารู้จัก
ทุกเรื่องราวล้วนคุณค่า น่าทายทัก
และไร้ความเหนื่อยหนักให้ทักทาย

แม้เป็นความหมาดใหม่ ไม่รู้จัก
แต่ยังคงน่ารักลงวักว่าย
ทุกสัมผัสลมหายใจ , กรุ่นกำจาย-
แต่นิยามความหมาย ฉายชีวิต

เมื่อเราสบตากับทารก
ราวโลกสกปรก-วิปริต
เคยจำหลักทักทายอยู่ใกล้ชิด
ค่อยละลายทีละนิด ทีละน้อย

ภาพที่เราเห็น คล้ายเช่นนั้น
คล้ายคลื่นมหัศจรรย์นั้นค่อยค่อย
ทยอย ทยอย ทยอย...
กร่อนความกร่อยแห่งชีวิต-แห่งพิษภัย

ขณะเธอสบตากับทารก
สะท้านสะทกในอกไหม?
เมื่อโลกที่เสาะหามายาวไกล
สดสะอาดหมาดใหม่อยู่ในนั้น

เมื่อฉันสบตากับทารก
โลกเรื้อรกที่ผ่านมาน่าขบขัน
แต่โลกไร้เดียงสาในตานั้น
ค้นพบฉันเช่นไร ไม่อาจรู้.

- - -

ดีขึ้นไหม