ข้อความมันสะท้อนเลยนะคับ

ขอบคุณครับ..

งือ...

เอาบางบทกวีของอังคาร จันทาทิพย์ "ที่ที่เรายืนอยู่ " มาฝาก

- - -
บทสนทนาของคนพลัดถิ่น
- - -

1.
ปลาสีส้ม พอรู้มันชื่อนีโม่
แมวประหลาดตาโตโต-โดเรม่อน
จระเข้ขอนลอย คอยหาบตะคอน
ลิงน้อย เจ้าหนอนกินใบชา

มีครบทั้ง นก หนู ปู ปลา ไก่
กบเคโระตาใสใสให้ซื้อหา
บางคราวเห็นขำในสินค้า
อยู่ท้องไร่ท้องนาเคยหากิน

บ่าที่เคยหาบคอนแต่ฟ่อนข้าว
หาบคันหลาว เดินค้นนา มาพลัดถิ่น
คนทำนามาค้าขายไม่คุ้นชิน
คอนกรีตกับพื้นดินไม่คุ้นเดิน

ร้อน หนาว ฤดูไหนไม่แตกต่าง
แลกระหว่างอัตคัดกับขัดเขิน
อยู่ไร่นามีกินไม่มีเงิน
มาร่อนเร่และเผชิญจนด้านชา

ยากจนจริงแท้ แต่ที่ต่าง
มีสิ่งใดบ้างไม่ซื้อหา
ด้วยเงิน - เมื่อไม่มีเป็นที่มา
จากเหย้าเรือนด้วยราคาที่พอคุ้ม

อย่างน้อย ลูกได้เรียนหนังสือ
ทั้งมือถือ ค่าเทอมเริ่มรุมสุม
ทั้งลูกทั้งเมียเสียทุกมุม
พอแตกหนุ่มมันขอมอเตอร์ไซค์...

ปลาสีส้ม ขายดี ชื่อนีโม่
แมวประหลาดตาโตโต - เลือกตัวไหน
ซื้อติดรถ ฝากลูกหลาน ติดบ้านไว้
ฝากคนรักหรือใครตามใจคุณ

กบเคโระตาใสใสไม่แพงนัก
แต่น่ารัก สีก็สวย - ช่วยอุดหนุน
นิดน้อยกำไรไว้เป็นทุน
พอได้หมุนได้เวียนเปลี่ยนสินค้า

2.
ฟุตปาธกลายเป็นคันนา วันฟ้าหนาว
ที่หาบคอนเป็นฟ่อนข้าวเหลืองพราวจ้า
วูบหนึ่งลมหนา-ลูกชาวนา
ผู้พลัดถิ่นฐานมายังนิ่งมอง

ปลาสีส้มในมือชื่อนีโม่
แมวประหลาดตาโตโตแววตาหมอง
หม่นเรื่องราวระหว่างรอการต่อรอง
แผ่ความเศร้าเข้าครอบครองทั้งสองตา
วูบนั้น - หมู่ตึกเมือง แดดเรืองรอง
กลายเป็นทุ่งสีทองเต็มสองตา!


ปล. ชอบบท 2 มากเลย

เพราะจังค่ะ ....