เสียงเท้า เสียงรถ เสียงผู้ เสียงคน ที่เจี๊ยวจ๊าวสนั่นหวั่นไหว ทำให้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับความมึนงง สับสนเวียนเบลอ และหิวโหย ... ท่ามกลางบรรยากาศที่ผมไม่คุ้นเคยมาก่อน ... ผู้คนที่แออัดหนาแน่นไปหมด ตรงหน้าตลาดขายส่ง เซโฉ่ คงไม่มีใครสักคนที่จะรู้จักผมเลย ... แสงแดดอุ่น ๆ ตอนเช้าที่มันฑะเลย์ และบรรยากาศใหม่ ๆ รอบ ๆ ตัว ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความแตกต่างระหว่างเมืองนี้ กับบนดอยบ้านเกิดที่ผมเพิ่งจากมาได้ดี ... แต่ถึงยังไง เมืองนี้ก็ยังไม่ใช่จุดหมายที่แท้จริงของผม และเหตุการณ์มอเตอไซค์ ที่เพิ่งเกิดขึ้นไปสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อวันก่อน ก็เหมือนผีไร้เงา ที่คอยตามมาหลอกหลอนผมอยู่ ... ผมต้องการไปให้ไกล ไกลเท่าที่จะไปได้ ... ผมยังคงนั่งเหม่ออยู่ใต้หอนาฬีกา คิดอยู่อย่างเดียวว่า จะไปไหนดี แล้วจะไปยังไง ... ใช้เวลาคิดอยู่พักนึง ผมก็ตั้งจุดหมายให้ตัวเองออกมาได้ คือ เมืองท่าขี้เหล็ก  ที่มีลูกพี่ลูกน้อง คือพี่ชายต่างพ่อแม่ผมจากบ้านเกิด ไปแจ้งเกิดเป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงโด่งดังอยู่ที่นั่น ( ตอนนั้นผมยังไม่รู้มาก่อนว่า เมืองท่าขี้เหล็ก เป็นชายแดนไทยพม่า ที่ติดกับอำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงรายของสยามไทยแลนด์ ) ...

ผมปวดท้องหิวมากครับ ไม่ได้ทานอาหาร ไม่ได้ดื่มน้ำมา หนึ่งวันกับหนึ่งคืนเต็ม ๆ ... ถึงแม้ฤทธิ์ของยานอนหลับ ที่ซัดเข้าไปเมื่อคืนก่อน ยังคงแสดงอิทธิพลอันทรงพลังอยู่ในร่างกายผม ... แต่ความหิวโหยก็ชักจูงผมลุกยืนขึ้นมา มองไปรอบ ๆ เห็นร้านกาแฟที่เปิดให้บริการ ตรงข้ามตลาดขายส่ง เซโฉ่ ที่อยู่ไกล้กับหอนาฬีกา ที่ผมนั่งหลับมาทั้งคืน ... ทันทีที่ผมลุกขึ้นยืน โลกใบนี้มันช่างหมุนไวเหลือเกินครับ ... แต่ผมก็ค่อย ๆ ประคับประคองตัวเอง เดินไปยังร้านกาแฟอย่างช้า ๆ และไปขอน้ำดื่ม ...

ลูกค้าบางคนที่เห็นผมเดินเข้ามายังร้านแบบเซ ๆ แห้ง ๆ ก็เหมือนสงสารผม ... ยังจำได้ดีว่า มีคนเอาขนมไหว้พระจันทร์ กับชานมร้อน มาให้ผมดื่มทาน ... เป็นพระคุณอย่างยิ่งครับ ... บางคนถามผมว่ามาจากไหน จะไปไหน ... ที่มันฑะเลย์ ผู้คนส่วนใหญ่เป็นชาวพม่า และพูดคุยแต่ภาษาพม่ากันครับ ผมเคยเข้าโรงเรียนพม่ามา ก็เลยคุยกับเขาได้ครับ ... ผมก็ตอบไปตามตรงที่ผมเป็นมา และจุดหมายที่ผมอยากไป ... พร้อมกับกล่าวขอบคุณ และถามลูกค้าร้านกาแฟ ที่เลี้ยงอาหารมื้อนั้นให้กับผม ว่า " สถานีขนส่งรถผู้โดยสารอยู่ที่ไหนครับพี่ " ... ผมได้คำตอบจากพี่เขาอย่างละเอียด และผมก็เดินออกจากร้านกาแฟ เดินเท้ามาตามฟุตบาท ถามคนนั้นคนนี้ มาถึงสถานีขนส่งเก่ามันฑะเลย์จนได้ ... 

ที่สถานีขนส่งเก่า มีวินจักรยานถีบสามล้อ ที่ภาษาพม่าใช้เรียกกันว่าไซด์คาร์ ( side car ) ซึ่งเอามาจากภาษาอังกฤษครับ ... พี่ ๆ ที่วินไซด์คาร์ถามผมว่า จะไปไหน ... ผมตอบไปว่าอยากไปท่าขี้เหล็กครับ แต่ผมไม่มีตังค์ค่ารถติดตัวเลย ไม่มีแม้กระทั่งเงินจะครองชีพในวันนี้ ...

( โลกใบนี้ก็ไม่ได้มีแต่ความโหดร้ายเสมอไปครับ ) หนึ่งในวินไซด์คาร์ ถามผมว่า " น้องพูดไทยใหญ่เป็นไหม " ผมตอบไปว่า " พูดเป็นครับ " ... พี่เขาพูดต่อว่า " งั้นรอพี่เลิกวินก่อนนะ พี่จะไปส่งเอ็งถึง ที่องค์กรการกุศลชาวไทยใหญ่ในมันฑะเลย์ " ( องค์กรการกุศลชาวไทยใหญ่ มีที่ตั้ง อยู่ที่  35th St, Bet 68th And 67th St, Mandalay ) ...

ผมรอพี่คนนั้นเลิกวิน ... วันนั้น พี่เขาเลิกวินตั้งแต่ประมาณบ่ายสี่โมง พร้อมบอกกับผมว่า เพราะอยากช่วยเหลือไปส่งผมให้ถึงองค์กรการกุศลชาวไทยใหญ่ ก่อนวันจะมืด ... ผมนั่งมาบนรถไซด์คาร์ และพี่เขาเป็นคนถีบ ... เราคุยกันมาตลอดทาง ผมบอกกับพี่เขาเกี่ยวกับความเป็นมาของผม และจุดหมายปลายทาง ความฝันของผม ให้พี่เขาฟัง ... พี่เขาพูดกับผมว่า " วันนี้ออกวินได้รายได้ไม่มากนัก แต่พี่จะไปเลี้ยงอาหารมื้อเย็นเอ็ง และจะไปส่งเอ็งให้ถึงองค์กรนะ ถ้าเอ็งได้เป็นนักร้อง มีชื่อเสียงตามความใฝ่ฝันแล้ว อย่าลืมพี่ก็พอ " ... ( ผมจะลืมพี่ได้ยังไงครับ ในเมื่อพี่เคยช่วยเหลือผม ทั้ง ๆ ที่เราต่างก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ... ทุกครั้งที่ผมกลับไปเยือนมันฑะเลย์ ผมมักจะสอบหาข่าวคราวของพี่คนนี้ครับ เพื่อที่จะกลับไปตอบแทนน้ำใจพี่เขาบ้าง ... แต่ผมก็ไม่เคยได้รับข่าวคราวอะไรเกี่ยวกับพี่เขาเลย ... )

พี่เขาเลี้ยงข้าวปลาอาหารมื้อเย็นให้ผมได้ทานอย่างเต็มอิ่ม และถีบไซด์คาร์ไปส่งผมถึงองค์กรการกุศลชาวไทยใหญ่ ... ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่า ในองค์กรฯนั้น มีเพื่อนร่วมสมัยเรียนของผม มาทำงานอยู่ที่นี่หลายคนครับ ...

ทันทีที่เพื่อน ๆ เห็นผมเดินเข้าไปในอาคารขององค์กรฯ ต่างก็มาโอบกอดต้อนรับผมอย่างดี ... ผมกับเพื่อน ๆ เดินออกมาที่ประตูรั้วของอาคาร ซึ่งมีพี่ไซด์คาร์คอยดูความเรียบร้อยของผมอยู่ ... ผมเห็นรอยยิ้มของพี่เขาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยปิติความสุข ... ผมคุกเข่าตรงหน้า และกราบเท้าพี่เขา แทนคำขอบคุณจากผม ... พี่เขาก็ให้พรผมมาอย่างดีครับ ... แล้วถีบรถไซด์คาร์ออกไป ... คืนนั้นผมนอนที่องค์กรฯกับเพื่อน ๆ และ พร้อมเล่าสู่กันฟัง ความเป็นมาของต่างคนต่าง และหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า ...

( รออ่านบทต่อไปครับ )