หลงทางรัก...โดยพัดชา

เป็นนวนิยายที่ชอบมากที่สุดของคุณพัดชา...อ่านตั้งแต่วัยแรกรุ่น จนเดี๋ยวนี้เป็นวัยรุ่นแรกไปแล้ว  เนื้อเรื่องไม่วุ่นวาย ยุ่งยาก ซับซ้อนตามแบบคุณ "พัดชา" อ่านง่ายๆ สบายๆ สนุกๆ เพลินๆ แทบไม่ต้องใช้หัวคิด (ว่ากันอย่างนี้เลย) นางเอกตัวเล็กๆ  พระเอกตัวสูงใหญ่เข้มๆ เหมือนมหาโจร ปากจัด โมโหร้าย อายุห่างกันมากๆ นี้แหละแบบฉบับคุณ "พัดชา" 

ต้วมเตี้ยมลางานพักร้อนลงไปเที่ยวใต้  ไปเจอศัสตรา "นายหัว" เจ้าของเหมืองแร่พ่วงตำแหน่งวิศกรเหมือง  หนุ่มใหญ่หน้าคร้ามคม ดวงตาดำดุจัด มีเรียวหนวดเหนือริมฝีปาก ผิวสีเข้มเหมือนกาแฟใส่นมสองช้อน  รูปร่างสูงใหญ่  อายุ 36 ปี  เป็นสุภาพบุรุษคอยเอาอกเอาใจ  คารมคมคายอ่อนหวาน จนทำให้สาวน้อยที่ขาดความรักความอบอุ่นจากครอบครัวเกิดตกหลุมรักพระเอกซะงั้น  ไม่ยอมกลับกรุงเทพฯ ยอมอยู่ใต้กับศัสตราหวังว่าเขาจะแต่งงานด้วย ศัสตราพอเห็นอุมากรปุ๊บก็หลงรักเช่นเดียวกัน...

ตัวเล็กๆ ขาวๆ ขาวเหมือนนมสด น่ากัด สวยน่ารัก หน้าตาจิ้มลิ้ม ปากนิด จมูกหน่อย ผมยาวสลวย พูดจาไพเราะอ่อนหวาน อายุ 19 ปี  พอมาทราบว่าเป็นลูกสาวของศัตรูเลยเข้าล็อค  อุมากรจึงเป็นเหยื่อแห่งการแก้แค้นซึ่งเธอไม่รู้ต้นสายปลายเหตุมาก่อน

ศัสตรา เวทมนต์ (เวด-ทะ-มน) นามสกุลที่ใครๆ มักคิดว่าอุมากรโดนศัสตราร่ายมนต์ให้รักให้หลงหัวปักหัวปำ  อุมากร ชาติรักษ์ หรือ ต้วมเตี้ยม (ชื่อเล่นน่ารัก) ชื่อนี้แหละที่ทำให้อุมากรเกลียดตัวเองนักหนา  เพราะศัสตรามักจะเรียกหล่อนเป็น "หมา" ที่เขาเก็บมาเลี้ยง เลี้ยงไว้เฝ้าบ้าน เลี้ยงไว้แก้เหงา เลี้ยงไว้ดูเล่น  ถ้าไม่เชื่อฟังคำสั่งต้องตีและต้องขังให้เหมือน "หมา" จะไปไหนต้องได้รับอนุญาตและให้เจ้าของจูงไป...

รุนแรงมากกับคำเปรียบเปรยของพระเอกเรื่องนี้  อ่านแล้วจะสงสารนางเอกมาก นางเอกเรื่องนี้ไม่มีพฤติกรรม คำพูดที่รุนแรงเหมือนกับนางเอกเรื่องอื่นๆ ของคุณ "พัดชา" จะยอมพระเอกทุกอย่างทุกเรื่อง จะออกหงิมๆ เรียบร้อย ขี้ประจบ อ้อนเก่ง

ขนาดศัตราทำกับอุมากรแสนสาหัส...แต่แปลก...อุมากรกลับรักศัตรามากมายก่ายกอง  มีผู้ชายจีบหล่อน  หลงรักหล่อน ผู้ชายดีๆ หล่อ สูง ขาว เนี้ยบ หล่อนไม่ชอบไม่ใช่สเปค...หล่อนชอบคนดิบ เถื่อน ถึกถึก  และมีหนวดมั้ง ต้วมเตี้ยม...(อย่าว่าแต่ต้วมเตี้ยมเลย...เจ้าของ Blog ยังชอบผู้ชายที่ตรงข้ามกับตัวเองเลย)

ทุกอย่างที่ศัสตราทำลงไป  เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่า...เขาทำไปเพราะต้องการแก้แค้น  หรือเกิดจากลมเพชรหึงกันแน่  ที่มีแต่หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่รุมขายขนมจีบอุมากร  มันทำให้ศัสตราผีเข้าผีออก บ้าบ้า บอบอ บ้างครั้งอยากดีด้วยก็ดีจนใจหาย  บทจะร้ายก็ร้ายแทบจะฆ่าอุมากรตายคามือ  ทำให้อุมากรกลัวจนตัวสั่นและเป็นลมล้มพับไปเลยก็มี...สนุกมาก

เพราะทุกคนจะเข้าใจว่าอุมากรเป็นพนักงานใหม่ มาช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ให้ศัสตรา  แต่แท้จริงแล้วอุมากรเป็น "เมีย" ที่แอบจดทะเบียนเงียบๆ ไม่มีพิธีรีตองอะไรทั้งสิ้น  อยู่ๆ อุมากรก็หอบผ้าเข้ามาอยู่ในบ้านศัสตรา  เพราะคิดว่าเขารักอย่างจริงใจและจะแต่งงานด้วย  หวังจะฝากชีวิต ให้เขาเป็นที่พึ่งทางกายทางใจ  คอยให้ความอบอุ่นคุ้มครองหล่อน  เพราะหล่อนเองก็ไม่มีญาติที่ไหน...แต่กลับถูกหลอก

ศัสตราคิดอยู่แต่แรกว่า...อุมากรเป็นหญิงเมืองกรุง แค่ทำปากหวาน  หว่านล้อมเอาอกเอาใจหน่อย  หล่อนเล่นหอบผ้าหอบผ่อนแล่นเข้าบ้าน...คงจะเป็นผู้หญิงที่ง่ายๆ ร่าน สำส่อนและสกปรก มากรักมาก่อนเสียด้วยซ้ำ

แต่จริงๆ แล้ว!...อุมากรเป็นสาวน้อย สาวแท้ๆ ซะด้วย...บริสุทธิ์สะอาด ใสซื่อ ไร้เดียงสา  อย่างนี้ไม่มัดใจศัสตราให้รู้ไป...และมันทำให้เขาตามหึงตามหวงตะพึดตะพือได้ทั้งเรื่อง...อ่านไปขำไป...

บางครั้งนึกหมั่นไส้พระเอกเรื่องนี้พิลึก...เหมือนกัน...นางเอกก้อแสนซื่อ และดีเหลือเกิน

เพราะความดี ความรัก ความอดทนที่อุมากรมีต่อศัสตรา...สุดท้าย...ศัสตราต้องพ่ายแพ้ต่อคุณงามความดีในตัวอุมากรราบคาบ

อุมากรกลายเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆ ที่เขาเทิดทูน บูชา รักใคร่ หวงแหน ทะนุถนอม ดูแลเอาใจใส่ ให้ความรักความอบอุ่น ปกป้องคุ้มครองดุจของมีค่าที่สุดในชีวิตเขาเลยทีเดียว...และเขาเองก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากมายจากอุมากร...นอกจากลูกหมาตัวเล็กๆ น่ารักๆ สักโหลนึงมาอยู่เป็นเพื่อนก็พอแล้ว...จบน่ารักมากเรื่องนี้