อ้วน..ดำ เราก็เริ่มด้วยความผูกพันธ์และค่อยๆถักทอเป็นความรัก ความรักที่เกิดขึ้นช่างละเอียดอ่อนนัก สองปีที่ผ่านมาเราจึงไม่เข้าใจมันจริงๆว่ามันคืออะไรกันแน่ รักจึงนำมาซึ่งความเจ็บปวด ยิ่งเราก้าวเดินบนทางรักด้วยความประมาท ความเจ็บปวดที่คอยทิ่มแทงก็ยิ่งมากขึ้น จนเรารับมันไม่ไหว ทำให้เกิดความห่าง ด้วยเหตุผลบางประการจนสุดท้าย "เรารักกันไม่ได้" ต่างฝ่ายต้องปรับเปลี่ยนมุมเปลี่ยนจากองศาของความเป็นที่รักให้กลายเป็นเพื่อนรัก มันยากเหลือเกิน เพราะถึงแม้เรารักกันไม่ได้ ใช่ว่าเราจะไม่รักกัน นี่นะเหรอคือพรหมลิขิตในรักของเรา บันดาลชักพาให้รักแล้วใยไม่นำพาให้เราก้าวเดินถึงฝั่งฝัน แต่จะโทษพรหมลิขิตคงไม่ได้ เพราะรักอยู่ในกำมือของคนทั้งคู่ แค่เราคอยกุมมือกันคอยประคองมือกัน รักนั้นก็ยังอยู่ แต่ถ้าทั้งคู่หรือฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมองว่ามือที่ตัวเองกุมอยู่นั้นหนักเหลือเกิน เมื่อนั้นความรักก็ต้องหลุดลอยไป เส้นทางแห่งรักถึงทางตัน