สายไปซะแล้วค่ะอ่ะคะ

อยากทราบว่าทำอย่างไรจึงจะรู้จักตัวเองมากขึ้นเพื่ออาชีพของตัวเอง

ผมมีสิ่งที่ชอบ คือ ผมฝันที่อยากจะเป็นสัตวแพทย์
แต่ผมก็เคยเกรินๆ กับที่บ้านอยู่แต่ก็ถูกมองว่าไร้สาระ

จนตอนนี้ ผมใกล้จะศึกษาจบแล้ว แต่ผมเรียนในสาขาที่ผมไม่ชอบเลยจบไปไม่รู้
จะทำอะไรดี
หลายๆคนก็ถามว่าอยากเป็นอะไรเมื่อศึกษาจบแล้ว
แต่ผมก็บอกไปว่าไม่รู้
เพราะสิ่งที่ผมทำกับสิ่งที่ผมอยากเป็นนั้นมันหางไกล
กันมากซะเหลือเกินและสิ่งที่ผมยากเป็นยังเป็นสิ่งที่ไม่เข้าท่า
ในสายตาคนอื่นโดยเฉพาะ คนมนครอบครัว

นี้ละมั้งความ จริง กับ ความฝัน

อยากเป็นหมอค่ะ คนที่บ้านสนับสนุนให้ด้วย แต่ถ้าจะถามว่าอยากเป็นหมออะไร คำตอบคือไม่รู้อย่างเดียว

ปัจจุบันเป็นอาจารย์สอนคณิตศาสตร์ ป.4 นะคะ
แต่อยากเป็นเภสัชกรมากกว่าค่ะ
อยากขายยาตั้งแต่เด็กแล้วแต่ไม่เงินเรียน
เคยขายยากับเพื่อน แต่คุณครูไม่ให้เพราะอันตราย
พ่อขายยา แม่นวดแผนโบราณกันมาช้านาน
เมื่อก่อนเคยทำงานกับแม่ คือไปนวดด้วยนะคะ แต่นวดเสร็จไม่กี่คน มือก็ปวดหนักเลยค่ะ
แม่เลยให้มาทำงานกับพ่อ
ได้เป็นคนส่งยาให้พ่อและคิดตังค์
คิดไป คิดมาหัวหมุนค่ะ (สมัยก่อน ไม่นิยมใช้เครื่องคิดเลข ใช้หัวตัวเองเนี่ยแหละคิด)
เวลาพ่ออธิบายสรรพคุณยากับลูกค้า
จะเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
เลยพอมีความรู้ด้านยามาบ้าง
แต่่ที่ได้เป็นครูเลข
เพราะคิดตังค์นี่ล่ะค่ะ
ปัจจุบันได้เงินเดือนเกือบ 200,000
เลยไปรบกวนพ่อให้สอนเรื่องยา ถ้าว่าง เพราะอยากเป็นเภสัชกร
แต่พ่อไม่ค่อยสอน เพราะเป็นคิดว่าครูดีแล้ว
เลยเอาตังค์ไปเรียนกับเภสัชกรใจดีแถวบ้าน
เรียนดีครั้งยิ่งใหญ่เลยค่ะ
ถ้าอายุซัก 43 ปี จะลาออกไปเป็นเภสัชกร

หนูอยากเป็น สถาปนิกค่ะ หนูว่ามันสนุกดี และทางบ้านก็สนับสนุนค่ะ การที่ได้ทำอะไรที่เราชอบ ถึงงานตรงนั้นจะเหนื่อยแต่ก็คงไม่อยากเกินไปท่าเราชอบ จิงไหมค่ะ