Bloggang.com : laruku_poy : [Short Fiction] Sin Syrup [Tomo/Ryo] Rate: PG

[Short Fiction] Sin Syrup [Tomo/Ryo] Rate: PG

WARNING

***ผลงานทั้งหมดได้รับความคุ้มครองจาก พรบ.ลิขสิทธิ์***

Fiction เรื่องนี้เป็น Shonen Ai & YAOI's Fiction
ถ้าคุณรู้จักคำนี้และรับได้เลื่อนลงไปอ่านด้านล่างได้เลย
แต่...ถ้าคุณไม่รู้จัก...จงอ่านคำเตือนดังต่อไปนี้แล้วตัดสินใจ

Shonen Ai = เป็นศัพท์เรียกmanga ชนิดหนึ่งทีว่าด้วยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างชายกับชาย เป็นไปในเชิงการแสดงออกซึ่งความสวยงามซึ่งความรัก มักไม่มีการแสดงออกซึ่งความสัมพันธ์ในรูปแบบรูปธรรมอย่างชัดเจนนัก จัด Rate ไว้ที่ G - PG 13

YAOI = เป็นศัพท์เรียกmanga ชนิดหนึ่งทีว่าด้วยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างชายกับชาย มักมีฉากที่เกี่ยวข้องกับการแสดงความรักของคนสองคนอย่างเป็นรูปธรรมชัดเจน จัด Rate ไว้ตั้งแต่ R ขึ้นไป

ปัจจุบันทั้งสองคำนี้ใช้อธิบายFictionที่มีเนื้อหาประเภทเดียวกันด้วย

Fictionนี้ เป็นความคิดเห็นส่วนตัว เป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของคนเขียน ถ้าคุณรับไม่ได้ก็ปิดหน้านี้ไปซะ
ถ้าคุณยังขืนดื้อดึงอ่านมันแล้วรู้สึกแย่ ก็เรื่องของคุณเพราะถือว่าได้เตือนแล้ว
แต่ถ้าดื้อด้านแล้วยังวางตัวไม่เหมาะสมด้วยการคอมเมนต์ด้วยความคิดเห็นที่ไม่เข้าท่าของคุณ
ก็คงบอกได้แต่เพียงว่า
คุณเป็นคนที่สังคมนี้คงไม่ต้องการเท่าไหร่ล่ะนะ

Title : Sin Syrup
Type : SF
Pairing: Tomohisa – Ryo
Rating: PG
----------------------------------------------

“สตอเบอรี่อีกแล้วเหรอเรียวจัง”

ผมหันไปตามเสียงเรียกใครคนหนึ่งของโคยาม่า สิ่งที่ผมเห็นก็คือเจ้าของชื่อคนนั้นส่งสตอเบอรี่ผลสีแดงสดเข้าปากไปอีกหนึ่งผลแทนคำตอบที่มีให้โคยาม่า....

ริมฝีปากอิ่มๆของเขาอมยิ้มเล็กน้อยแบบที่เขาชอบทำบ่อยๆแทนคำยืนยันกับคำตอบที่ได้ให้ไป

“ไม่เบื่อบ้างหรือไงเนี่ย...”

“เฮ้ย!! บ่นนักก็อย่าหยิบสิ...ทำเป็นบ่นแต่แกหยิบไม่หยุดทุกทีเลยนะ” โยโกยาม่าคุงแกล้งปัดมือโคยาม่าที่กำลังจะหยิบผลสตอเบอรี่อีกผลออก ก่อนที่เขาจะหยิบกินเสียเองไปอีกหนึ่งผล ส่วนเจ้าของสตอเบอรี่ทั้งหมดนั่นก็เพียงแต่หลุดขำออกมาเบาๆเท่านั้น

ผมก็ไม่เข้าใจว่าโคยาม่าจะบ่นทำไม ในเมื่อทุกครั้งเจ้าของสตอเบอรี่กล่องใหญ่คนนั้นก็จะแบ่งให้ทุกคนได้ทดลองชิมรสหอมหวานทุกที แล้วโคยาม่าก็ไม่เคยปฏิเสธความเอื้อเฟื้อเลยสักครั้ง

ไม่นานทั้งโคยาม่า โยโกยาม่าคุงและฮินะจังที่ยืนกินอยู่เงียบๆอย่างไม่มีปากเสียงกับใครให้เสียเวลาก็ช่วยกันจัดการจนผลสตอเบอรี่ที่เคยมีอยู่พูนก็พร่องลงไปเรื่อยๆจนเกือบหมด

ผมนั่งมองทั้งสี่คนกินสตอเบอรี่มานานท่าไหร่แล้วนะ...

...คงต้องตอบว่า...ตั้งแต่ผลไม้ผลแรกถูกริมฝีปากอิ่มคู่นั้นละเลียดเบาๆเหมือนต้องการจะซึมซาบความหอมหวานก่อนที่ฟันขาวๆจะบรรจงกัดช้าๆจนน้ำหวานสีชมพูใสไหลระเรื่อยเคลือบริมฝีปากสีชมพูนั้นอย่างจงใจให้ผมถอนสายตาไม่ได้ ...จนถึงตอนนี้

“ไม่กินหรือยามะพี...”
เสียงเบาๆแต่ก้องกังวานในใจผมเหลือเกินนั้น...กำลังเอื้อนเอ่ยคำเชิญชวนให้ผมได้ลิ้มรสชาติหอมหวานด้วยกัน...และผมก็ได้รับรู้ความรู้สึกที่มีคนพูดว่าคอแห่งผากราวกับขาดน้ำมันเป็นอย่างไร จนอดที่จะกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอไปอย่างยากเย็นเพื่อบรรเทาอาการเหล่านั้นไม่ได้

“........” ความเงียบเป็นคำตอบจากผม จะเรียกว่ามันคือคำตอบก็ไม่ถูกนักหรอก...เพราะผมไม่มีคำตอบมากกว่า...ผมจึงได้แต่เงียบ...และมอง...เหมือนเดิม...

เขาก็ยังคงยิ้มแบบเดิม...นั่นทำให้ผมได้รู้ว่านับแต่วินาทีแรก..สายตาเราสองคนไม่ได้ละจากกันไปแม้เพียงนิด....

นิ้วเรียวยาวหยิบขึ้นมาอีกผลที่ก้านสีเขียวสดตัดกับสีแดงของผิวสตอเบอรี่...
...ริมฝีปากหยักสวยไม่ได้คลายรอยยิ้มไปแม้แต่น้อย...

มือขาวจัดชูผลสตอเบอรี่สูงขึ้นจนเขาต้องเงยหน้าตาม
...สายตาต่อสายตาก็ยังคงแลสบกันเช่นเดิม...

เรียวลิ้นนุ่มๆสีชมพูอ่อนไล้เลียผิวนอกของผลเบาๆเฉกเช่นเดียวกับที่ริมฝีปากนั้นเคยได้ทำมาก่อน
...ริมฝีปากคู่เดิมขยับปากบางเบาเป็นถ้อยคำไร้เส้นเสียง...

"ไม่กินจริงๆหรือ...โทโมะ...”
...ด้วยชื่อ...ที่เขาใช้ทุกครั้งเมื่อยามที่เขาต้องการเรียกร้องบางอย่างจากผม...

......พราะเจ้า........
ผมได้เพียงแต่รำลึกถึงบาปของตัวเองที่ได้กระทำลงไปจนต้องได้รับการลงโทษแบบตอนนี้...

บาปที่ร้องขอเพียงใดก็ไม่อาจไถ่ถอนได้...

บาปที่ผมยินยอมสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเอง....

บาปที่ผมยินดีที่จะรับโทษทัณฑ์ทั้งหมดด้วยความเต็มใจ...

บาปที่ผม...รัก...คนคนนี้จนหมดทั้งหัวใจ

บาปที่ผมรัก...นิชิกิโด เรียว.....

....................................................................
..............................................
..............................
..................
.........
.....
...
..
.
.

“เหนื่อยหน่อยนะ”
ในห้องพัก....โยโกยาม่าคุงที่เดินเข้ามาเป็นคนแรกส่งเสียงทักทายหลังจากที่พวกเราเสร็จสิ้นการอัดรายการประจำวันนี้...
โคยาม่ากับยูอิจิที่เดิมมาพร้อมกันก็ส่งเสียงล่งเล่งแข่งกันไม่เปลี่ยน
ทั้งคู่ก็ยังทำหน้าที่ดีเหมือนเดิม ถึงแม้พวกเราจะอยู่กันไม่ครบ...แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่...

หน้าโคยาม่าทำให้ผมนึกถึงหน้าเมมเบอร์นิวส์คนอื่นๆที่ไม่ได้ค่อยได้พบกันเหมือนก่อน ในขณะที่หน้ายูอิจิทำให้ผมนึกถึงไอ้เพื่อนตัวดีและปากดีคนนั้นขึ้นมาตะหงิดๆ
โดยเฉพาะเมื่อคนคนหนึ่งเดินเข้ามาสมทบพร้อมกับเมมเบอร์ของเอทที่เหลือด้วยแล้ว...คำพูดที่ไม่อยากนึกถึงของมันก็แว่วมาให้ได้ยินอีกครั้งจนได้...

‘อย่าคิดว่าเขาจะเป็นของนายคนเดียวนะพี...ต่อให้ภายนอกคนจะมองเขายังไง...แต่ถ้าใครได้ใกล้ชิดแล้ว...ไม่ว่าใครก็ต้อง...หลงรัก...’

เจ้าอ้วนนั่นทิ้งท้ายไว้อย่างน่าเจ็บใจให้พร้อมกับเสียงหัวเราะขำๆก่อนที่KAT-TUNจะขึ้นเวทีDream boyกับเมมเบอร์ของเอท

เจ็บใจ...ตรงที่มันเป็นเรื่องจริง...ที่ผมรู้ดีที่สุด...

เจ็บใจ...ตรงที่ผมทำอะไรกับมันไม่ได้...

“วันนี้สุดยอดเลยยามะพี...เห็นใกล้ๆยังอดตื่นเต้นไม่ได้ กลัวนายจะเตะขาไมค์ล้มอีก”
ยูอิจิพูดเสร็จก็หันไปหัวเราะเอิ๊กอ๊ากขำเสียเต็มประดากับโคยาม่าที่หัวเราะปากกว้างจนตาที่ตี่อยู่แล้วตี่มากกว่าเดิม

“เงียบๆเลยป๋ายู...คนยิ่งอยากลืมอยู่”
ผมล่ะอยากจะจับเอาอะไรซักอย่างยัดจมูกเจ้ายูอิจิเสียเหลือเกิน

“อย่างน้อยฉันก็ยังมีคาซึยะแหละนะที่ไม่คอยตอกย้ำ”
ผมใส่ให้เจ้ายูมันอึ้งไปชั่วครู่ สงสัยมันจะลืมไปจริงๆว่าเจ้าลูกเต่าเพื่อนของผมนั้นถึงกับเซอไพรส์กลางรายการเพื่อให้กำลังใจ โดยที่ไม่ได้บอกยูอิจิไว้สักคำ...แน่นอนล่ะเจ้ายูงอน...แต่คาซึยะ...จะสนงั้นเหรอ...งอนได้งอนไป...ใครล่ะที่เสียใจ...ถ้าไม่ใช่เจ้าจมูกโตคนนี้..

ได้ผล...ยูอิจิสงบปากสงบคำขึ้นเยอะ...ในขณะที่โคยาม่าหัวเราะดังขึ้นกว่าเก่าพร้อมๆกับเมมเบอร์ของเอทคนอื่นๆที่อยู่ในห้องด้วย...
...แต่ผมรู้ล่ะว่ามีคนหนึ่งที่ไม่สนุกไปด้วยกับการต่อปากต่อคำของผมกับเจ้ายู...เขาแค่ยิ้ม...ยิ้มอย่างที่เคยยิ้ม...ยิ้มอย่างที่ผมรู้ว่าเป็นความสงบเมื่อยามเราอยู่ ณ ศูนย์กลางพายุลูกโตๆ
ตอนนี้แม้แต่ผมก็ได้แต่เพียงหัวเราะเบาๆเท่านั้น...สายตาก็ได้แต่มองไปยังคนตัวเล็กกว่าอย่างขอความเห็นใจ...
แต่หางตาผมน่ะ..เห็นว่าฮินะจังกับโยโกยาม่าคุงกำลังหัวเราะกันคิกคักด้วยความสนุกสนาน

เรียวจังไม่ได้ทำอะไร...แค่เปิดกล่องสตอเบอรี่กล่องใหญ่ขึ้นมา เสียงกรอบแกรบของพลาสติกเรียกความสนใจคนอื่นได้พอสมควร โดยเฉพาะผม

“ไม่กินหรือ...”

ผลสตอเบอรี่สีแดงสดถูกยกขึ้นจรดริมฝีปาก ก่อนจะยื่นมาตรงหน้าอย่างเชื้อเชิญ ความเงียบระหว่างเราสองคนเกิดขึ้นชั่วอึดใจ

“แล้วถ้าฉันอยากกินล่ะ...”

“ตอนนี้...นายก็ต้องพยายาม...เพื่อให้ได้ลิ้มรสมันแล้วล่ะ”

“แล้วอย่างไหนล่ะที่เรียวจังถึงจะบอกว่า ฉันพยายามพอแล้ว...”

“นั่นจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากที่นายพยายามแล้ว”
รอยยิ้มสวยๆแย้มบางๆเช่นเดิมและแววตาของคนพูดที่เต็มไปด้วยความยินดีเหมือนเด็กเล็กๆที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่
ในขณะที่ผมกำลังหาหนทางเพื่อให้ได้กินสตอเบอรี่ผลโตตรงหน้า สตาฟรายการก็เดินเข้ามาบอกว่าเราสามารถกลับได้แล้วเนื่องจากเช็คเทปเรียบร้อยและไม่มีจุดที่ต้องแก้ไข

ในขณะที่ทุกคนกำลังเดินออกจากอาคารเพื่อขึ้นรถ ฮินะจังก็พูดขึ้น

“พรุ่งนี้เรียวจังมีถ่ายหนังสือ นอนที่โตเกียวเถอะ...อย่ากลับเลย”

ฮินะจังทำหน้าที่แม่อย่างดีที่สุดด้วยการแนะนำให้ลูกสุดที่รักนอนที่นี่ซะ ดีกว่ากลับโอซาก้าแล้วต้องมาโตเกียวอีกรอบ
แล้วที่ไหนล่ะที่เรียวจังจะไปพัก... ผมคิดด้วยความตื่นเต้น...จังหวะหัวใจที่ถี่ขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ก็บอกได้แล้วว่าอยากให้คนตัวเล็กกว่าซึ่งยืนอยู่ข้างๆตอนนี้ค้างคืนที่ไหน...ถ้าไม่ใช่ที่ห้องผม...

“แต่สัญญากับโยโกยาม่าคุงไว้ว่าจะไปกินราเม็งด้วยกัน”
เรียวจังพูดพลางหันไปมองโยโกยาม่าคุงด้วยความลำบากใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่าหัวใจผมหายวาบราวกับถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ

“เฮ้ย ไม่เป็นไรๆ เมื่อไหร่ก็ได้อยู่แล้ว...นอนที่นี่เถอะ ไปๆมามันเหนื่อยนะ...”
แสงสว่างของผมกำลังเชิดฉายแม้ว่ามันจะหม่นๆไปบ้างเพราะเรียวจังยอมให้โยโกยาม่าคุงลูบหัวอย่างเอ็นดู...
...นี่ผมจะหึงบ้าหึงบอให้ได้อะไรขึ้นมาเนี่ย!!~

โยโกยาม่าคุงเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่...

“ฝากด้วยนะ ยามะพี”
พูดจบก็เดินจากไปพร้อมกับหัวเราะคิกคักกับฮินะจังเหมือนก่อนหน้านี้...
...แน่ล่ะสมองผมยังประมวลผลไม่เสร็จ แรมคงจะต่ำขึ้นมากะทันหันแน่ๆ

“ไปกันเถอะ”
เสียงคนข้างๆเอ่ยขึ้นเรียกแรมในหัวผมให้กระเตื้องขึ้นมาอีกนิด

“ไปไหน...”
แต่มันยังไม่มากพอ...จนคนตรงหน้าผมหัวเราะน้อยๆด้วยความขบขัน

“ก็...ไปดูความพยายามของนายไง”

......ได้ยินแบบนี้...จะที่ไหนผมก็ไปทั้งนั้นแหละ......
..............................................................................
...............................................
...........................
.............
.......
...
..
.
.
.
สองทุ่ม หลังจากที่ผมขับรถมาสด้าสปอร์ทคันเก่งที่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงมาเรื่อยๆจนถึงคอนโด เราทั้งคู่ก็ช่วยกันหิ้วข้าวของที่แวะซื้อกลางทางขึ้นมาจนถึงบนห้อง
ระหว่างเรายังคงมีแต่ความเงียบ บทสนทนาที่เกิดขึ้นสั้นๆล้วนแล้วแต่ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในหัวผมทั้งนั้น

“กลับมาแล้วครับ”

ผมพูดขณะเอาแขนดันประดูห้องให้เปิดกว้างมากกว่าเดิม เป็นความเคยชินที่จะต้องพูดแบบนี้ทุกครั้งแม้จะอยู่คนเดียวก็ตาม...

....ผมเพียงแค่อยากรู้สึกว่า...ถึงผมจะอยู่คนเดียว...แต่ผมไม่ได้โดดเดี่ยว...

“ขอรบกวนด้วยครับ”

เรียวจังพูดขึ้นมาเบาๆขณะที่ถอดรองเท้าที่ใส่มาเพื่อเปลี่ยนใส่สลิปเปอร์ที่ผมวางไว้ข้างๆคู่ที่ผมใส่เสมอๆอีกหนึ่งคู่

ในใจผมตะโกนก้องไปมา...อยากให้เขาพูดเหมือนกับผมเหลือเกิน...ถ้าเป็นไปได้...อยากให้ห้องๆนี้เป็นที่ที่เขาจะพูดคำว่ากลับมาแล้วอีกที่หนึ่ง...

“ฉันเอาของไปในครัวก่อนนะ”
เขาพูดออกมาในขณะที่เดินหิ้วถุงของส่วนใหญ่เข้าไปในครัว
“เดี๋ยวฉันช่วย”

เราสองคนช่วยกันจัดของที่ซื้อมาทั้งหมดเข้าที่เรียบร้อย เรียวจังก็เริ่มทำอาหารมื้อเย็นสำหรับเราสองคน...

ช่วงเวลาที่ผมมีความสุขเป็นที่สุดมันก็คือตอนนี้แหละ...เวลาที่เรียวจังถามว่า...โทโมะกินอันนี้ดีไหม......โทโมะช่วยชิมหน่อย....โทโมะหวานไปหรือป่าว...และเวลาที่เขาหยิบจับทุกอย่างในห้องนี้อย่างคล่องแคล่วด้วยรู้ดีว่าสิ่งเหล่านั้นถูกเก็บไว้ตรงไหน เพราะช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ทำให้ห้องที่ไม่ใหญ่นักห้องนี้เป็นที่ที่เราสองคนใช่เวลาด้วยกัน

แม้มันจะเล็กน้อย...ผมก็รู้สึกว่าเขาเอาใจใส่ผม...นั่นช่วยให้ผมบรรเทาเสียงเรียกร้องที่ไม่เคยหยุดหย่อนภายในหัวใจที่ต้องการให้เขาเป็นของผมเพียงแต่ผู้เดียว...

บาปอีกหนึ่งอย่าง...

บาปที่ผมคิดจะแย่งชิงคนที่เป็นที่รักของทุกคนมาเป็นของๆผมคนเดียว...

“โทโมะ...จะอาบน้ำ”
เสียงเบาๆดังขึ้นหลังจากที่เรานั่งดูหนังด้วยกันมาพักหนึ่ง

“อืม...รอแป๊บนะ”
ผมคลายวงแขนออกอย่างเสียดายความอบอุ่นของคนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหน้า เพื่อเข้าไปเตรียมน้ำอุ่นในห้องน้ำ ผมดึงชุดนอนที่เขาใส่ประจำออกมาจากตู้เพื่อเตรียมให้เขาผลัดเปลี่ยน...ซักพักหลังจากที่อุณหภูมิของน้ำพอเหมาะแล้ว จึงเดินออกไปบอกคนภายนอกให้เข้ามา...เขากระซิบคำขอบคุณเบาๆที่ข้างหูผมยามเราสวนเดินสวนกันหน้าห้องน้ำ...แค่นั้นผมก็มีความสุข...

ไม่นานนัก กลิ่นสบู่อ่อนๆ ก็โชยมาให้ผมได้รู้ว่าคนภายในเดินออกมาข้างนอกแล้ว ผมละสายตาจากทีวีเมื่อได้ยินเสียงค้นข้าวของจากภายในห้องครัว

“เรียวจัง...ทำอะไรหรอ” ผมเดินเข้าไปหาเขา เรียวจังยิ้มบางๆก่อนจะตอบคำถามให้หายสงสัย

“หาสตอเบอรี่น่ะ…”

ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ความตื่นเต้นออกไป

“...และฉันก็จำได้ว่านายไม่ได้ชอบสตอเบอรี่ถึงขนาดซื้อเก็บมาไว้ขนาดนี้หรอกนะ”
ยิ้มสวยๆของเขาก็เพียงพอให้ผมหลับฝันดีได้หลายคืนแล้วล่ะ

“ก็ความพยายามในแบบของฉันไง...”
ผมสะกดอารมณ์ตื่นเต้นก้าวเท้าเข้าไปร่างบางที่ยืนถือกล่องสตอเบอรี่ขนาดใหญ่ที่เจ้าตัวค้นออกมาได้จากตู้เย็น

“แล้วถ้าฉันไม่มา...นายจะทำยังไงกับสตอเบอรี่ทั้งหมดที่ไม่มีใครกินฮะ” เขาเงยหน้าขึ้นมาถามผมหลังจากที่ผมรั้งร่างของเขาเข้ามากอดไว้หลวมๆ พร้อมกับดึงกล่องสตอเบอรี่ไปวางไว้โต๊ะข้างๆ

“ก็ทิ้ง!!~ ....แล้วก็ซื้อมาเก็บไว้ใหม่...” เขาจะรู้ไหมว่าผมทำซ้ำแล้วซ้ำเล่ากี่รอบ
“...ถ้าเก็บจนเสียแล้วเรียวจังยังไม่มา...ฉันก็ทิ้ง...แล้วก็ซื้อมาเก็บไว้ใหม่...จนกว่าเรียวจังจะมากิน”
ผมก้มลงกระซิบชิดริมฝีปากที่ผมใฝ่หามาตลอดทั้งวัน

“...แล้วถ้าไม่มีวันนั้นเลยล่ะ...”

มือนุ่มๆรั้งบ่าของผมให้ชิดจนช่องว่างของเราทั้งสองคนหายไปในที่สุด

“...ฉันคงทำได้แค่เพียงกล่าวคำว่า...'กลับมาแล้วครับ' กับเจ้าของสตอเบอรี่ที่อยู่ไกลแสนไกลคนนั้นตลอดไป...”

ริมฝีปากของเราแนบชิดกันแทนคำทุกคำที่ยากจะเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ กลิ่มหอมหวานของสตอเบอรี่ยังคงอบอวลรอบๆ ถ้านี่คือคำตอบของความพยายามของผม...
ผมก็อยากจะถามเขาเพียงว่า

“...ฉันพยายามพอแล้วหรือยัง...”
สายตาอ่อนโยนที่มีให้เสมอ รอยแย้มยิ้มที่ไม่เคยเลือนหาย

"...ถ้าบอกว่าพอแล้ว...เท่ากับความรักที่มันไม่สามรถเพิ่มพูนมากขึ้นไปได้อีกแล้ว…นายอยากได้ยินคำตอบว่าอะไรล่ะ”

เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหูผมเมื่อผมอุ้มอีกฝ่ายขึ้นมาด้วยความทะนุถนอมที่สุดในชีวิต

“...งั้นฉันขอพยายามต่อไปเรื่อยๆก็แล้วกัน…"

END

Create Date : 25 มิถุนายน 2549

Last Update : 10 กรกฎาคม 2551 15:57:46 น.

9 comments

Counter : 551 Pageviews.

สุดยอดมากๆจริงๆ เพื่อน..
.........................
.............
..
.

ยังแต่งได้ดีมากจนเพื่อนทึ่งเหมือนเดิมเลยนะ

โดย: [ZerochaphiL] IP: 58.8.47.48 วันที่: 27 มิถุนายน 2549 เวลา:15:19:00 น.

แวะมาเก็บ
เด๋วอ่านเสร็จจะแว่บมาเม้นต์นะ

โดย: kaze~yama IP: 58.10.198.215 วันที่: 28 มิถุนายน 2549 เวลา:12:55:36 น.

...หวัดดีค่ะพี่ปอย แวะมาหาในบล็อคเลยค่ะ ตามมารังควาน 55++...ไม่ได้เอ็มเจอกับพีปอยหลายวันแล้วอ่ะ คิดถึงมากๆๆๆ...พี่ปอยแต่งฟิคด้วยก็ไม่ยอมบอก ชิร์...แต่งดีมากๆเลยค่ะ...พีปอยโจมีเรื่องจะขออ่ะค่ะ...ช่วยแต่งฟิคพีเรียวให้อ่านอีกนะค่ะ พลีสสสสสสสสส...อยากอ่านมากๆๆๆๆๆ...พี่ปอยแต่งฟิคน่ารักมากๆเลยค่ะ...แต่งอีกนะ นะ นะ อบากอ่านมากๆเลยค่ะ

...
คิดถึงพี่ปอยนะ...

โดย: JoChan*-*RukRyoChan IP: 221.128.93.170 วันที่: 28 มิถุนายน 2549 เวลา:14:43:17 น.

มาเยียมๆๆๆๆ อ่านแล้วๆๆๆนะ หนุกดีๆๆๆๆ
ไปเราไปดูความพยามกานต่อดีก่า อิอิอิ

โดย: ホモ人（akumakun06) IP: 58.136.79.65 วันที่: 10 กรกฎาคม 2549 เวลา:21:41:57 น.

แต่งเองนิไม่อยากเชื่อเลย ชอบมากเน้อ

โดย: รักพีคุง IP: 58.147.125.202 วันที่: 27 สิงหาคม 2549 เวลา:0:36:05 น.

หลงเข้ามา ตะขอเม้นว่าชอบค่ะ น่ารักจริงๆเลยฟิคเรื่องนี้ งี้ดดดดดดดดด

โดย: ฟะร้า IP: 124.121.8.124 วันที่: 12 พฤษภาคม 2551 เวลา:21:33:54 น.

นั่นสิ พยายามต่อไปแล้วกันนะยามะ เพราะสตอเบอร์รี่น่ะ ถ้ายิ่งรีบกิน ก็จะไม่ได้รับรู้ถึงรสหวานจนจนเคลิ้มในคำต่อๆไปเป็นแน่ นอกจากรสเปรี้ยวอมหวานในคำแรกเท่านั้น^^

เรียว... ได้อีกลูก ได้อีกกกกกกกกกก

โดย: pierce IP: 158.108.121.58 วันที่: 19 สิงหาคม 2551 เวลา:12:39:12 น.

ชอบค่ะ แต่งฟิกได้ดีอ่ะ
ชอบเน้อ
ชอบที่พูดเรื่องความหยายาม
ชอบที่บรรยายตอนทานสตอเบอรี่
อิอิ แอบขอเก็บเป้นเฟบเน้ แล้วจิแวะมาบ่อยๆ อิอิ

โดย: rina IP: 202.28.248.134 วันที่: 14 กันยายน 2551 เวลา:12:38:20 น.

ชอบพี่โทโมะมากมายยยยยเลยเด้อ

โดย: แตง IP: 117.47.81.47 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:19:48:13 น.