ชีวิตชั้น 7 คดี กับคนโรคจิต

ได้ยินเพื่อนๆ คุยกันมันส์ปาก ในวงสนทนาเกี่ยวกับประสบการณ์ที่เจอ คนโรคจิต....

" นี่...เค้าว่ากันว่า เจอคนพวกนี้ให้ด่า ให้เจ็บๆนะ...มันจะได้เข็ด " เพื่อนเบอร์ 1 กล่าว

" ของแบบนี้ ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกว่าต้องทำอย่างไร เป็นชั้นคงทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ" เพื่อนเบอร์ 2 พูดด้วยน้ำเสียงมีอาการร่วมสุดชีวิต

" นี่นะ...เค้าว่ากันว่าใครที่เคยเจอ ก็จะเจอบ่อยๆนะ ท่าทางจะมีเสน่ต่อคนประเภทนี้...."
เพื่อนเบอร์ 3 พูดขึ้นมาเล่นๆ แต่ชั้นกลับรู้สึกว่า หล่อนพูดได้ตรงกับประสบการณ์จริงของชั้นจริงๆ (แต่ชั้นไม่ดีใจหรอกนะ ที่มีเสน่ต่อ คนพวกนี้....)

หลายๆคนอาจเคยเจอมาบ้าง....ไอที่ว่า...คนโรคจิตหนะ.....

ชั้นคิดว่า คงมีน้อยคนที่จะเจอซ้ำๆกันบ่อยๆ .....แต่....ชั้นหละ...เป็นคนหนึ่งที่ได้รับพระพรให้ได้เจอเหตุการณ์ประเภทนี้บ่อยๆ

มาฟังเรื่อง 7 คดีคนโรคจิต ที่ชั้นเจอกับตัวเองสนุกๆกันดีกว่า....เอ้า....ตามมาเลย.....
คดีที่ 1 : โรคจิตเบอร์ 1

เช้าวันใหม่ของทุกๆวัน ชั้นจะได้เจอกับเค้า....(ขอเรียกว่าโรคจิตเบอร์ 1 ก็แล้วกัน)
โรคจิตเบอร์ 1 จะอยู่ประจำตรงป้ายรถเมย์ฝั่งตรงข้ามบ้านชั้น...(เป็นฝั่งที่ชั้นต้องไปขึ้นรถเมย์ทุกเช้า)
เค้าคนนี้ จะอยู่เฉพาะช่วงเช้าตรู่เท่านั้น....และมักจะคอยมองตามชั้นจนน่ารังเกียจ
(ชนิดคนที่ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมย์ด้วยกันยังรู้สึกได้ว่าเค้ามองชั้นด้วยอาการน่าเกลียดมากๆ)

เป็นแบบนั้นทุกเช้าที่ชั้นต้องไปคอยรถเมย์แต่เช้า....(เดี๋ยวนี้ไม่เจอแล้ว เพราะชั้นเลือกที่จะออกบ้านสายๆแทน 5555)

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.....ตื่นสายก็มีส่วนดีเหมือนกันนะนี่...5555555


คดีที่ 2 : ตรู...ผิดตรงไหนนี่.....

วันนั้น....อะ...ต้องบอกว่าคืนนั้นสินะ...เป็นประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิตที่ชั้นเจอเรื่องแบบบี้....
เมื่อชั้นเดินกลับบ้าน ก็มีผู้ชายขับมอร์เตอร์ไซด์ มาจอดดักหน้าชั้น ชายคนนั้นหันมาแล้วก็พูดด้วยเสียงดังมาทางชั้น...

สำหรับชั้นนั่นเรียกคำด่า ชนิดหยาบคายมาก จนไม่อาจเอามาขึ้นสเปสแห่งนี้ได้...

ชั้นไม่รู้จักเค้า...และได้หันดูรอบตัวว่าเค้า ด่าคนอื่นอยู่หรือเปล่า....แต่ที่นั่น มีเพียงชั้นยื่นอยู่คนเดียว....

เล่าตอนนี้อาจเป็นเรื่อตลก แต่ตอนนั้น ชั้นตกใจมากได้แต่ยืน อึ้ง...พูดอะไรไม่ออก และไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อไป

พอชั้นเริ่มถอย ชายคนนั้นก็ขับ มอร์เตอร์ไซด์หายไป.....

จากเหตุการณ์ตอนนี้ ทำให้ชั้นได้เรียนรู้ว่า....เราควรด่ามันกลับ อย่าปล่อยให้โดนด่าฝ่ายเดียว 5555


คดีที่ 3 : ช๊าตตัว ต้องตีหัวด้วยโทรศัพท์
จากประสบการณ์ครั้งที่แล้ว...ชั้นจำชนิดฝังหังเลยว่า ถ้ามีครั้งต่อไป ชั้นจะตั้งเป้าด่ามัน ไอโรคจิต.....

และแล้ว สถานการณ์นั้นก็มาถึง.....

หน้าปากซอยบ้านชั้นเอง...(ตอนกลางคืนอีกแล้ว แต่ไม่ดึกมากหรอก 2-3 ทุ่มหนะแหละ)

ชั้นเดินคุยโทรศัพท์เข้าปากซอยบ้านตัวเองเข้าไปเพียงไม่ถึง 5 ก้าว

ชั้นก็เห็นชายคนหนึ่ง เดินออกมาจากพุ่มไม้ข้างๆซอย....

เค้าเดินตรงเข้ามาทางชั้น พร้อมกับ....คว้ามือออกมาหมายจะลวนลาม(รึเปล่า?)

เอาเป็นว่า ที่แน่ๆ มันยื่นมือออกมาเพื่อจะจับตัวชั้น.....ในระยะประชิดตัว

ชั้นใช้มือข้างหนึ่ง ปัดมือมันออกจากตัว และใช้มือที่ถือโทรศัพท์ ตอกใส่มันเข้าที่หัว(จนโทรศัพท์ดับไปเลย)

เหมือนหนังแอ็คชั่น ที่เกิดขึ้นในหนังอย่างไรอย่างนั้น....

พอมันผละออกจากชั้นไป พร้อมกับอาการเจ็บและมึน....ชั้นค่อยเดินถอยออกมา จนเข้ามาได้กลางซอย

ไอโรคจิตนั่น มันก็ยังเดินวนเวียนอยู่หน้าปากซอยนั่นแหละ....จนทำให้ชั้นจำได้ว่า....

จากประสบการณ์ครั้งเก่า...เราต้องด่ามัน (คิดอยู่แค่นี้แหละ) ชั้นก็เลยร้องตะโกนด่า ไอโรคจิตพร้อมกับถอยตัวเองเข้าไปใกล้บ้านให้มากที่สุด

เมื่อขู่ว่าจะแจ้งตำรวจ มันก็หนีไป....ชั้นเข้าบ้านด้วยอาการตื่นตระหนกสุดๆ...หน้าซีดตัวสั่น และได้โทรไปแจ้งความ

จากเหตุการณ์ครั้งนี้ ทำให้ชั้นรู้ว่า....นอกจากด่าแล้ว เราต้องดูด้วยว่ามันหนีไปทางไหน เพราะตำรวจจะได้หามันเจอ
และพึง ระลึกไปเลยว่า ต่อให้เราตะโกนด่าอะไรเสียงดังๆ ก็ไม่มีชาวบ้านแถวนั้นออกมาสนใจดูเลยสักคน....เอ้อ...เค้าคงหูตึง


คดีที่ 4 : โรคจิตเบอร์ 2

หลังจากหลบเลี่ยงการเจอสายตาโลมเลียของโรคจิตเบอร์ 1 ไปได้ด้วยการตื่นสาย

แต่ไม่นานนัก ป้ายรถเมย์ฝั่งบ้านชั้นเอง(ตรงที่ต้องเดินผ่านทุกวัน) ก็ปรากฎ คุณโรคจิตเบอร์ 2 ขึ้นมาใหม่อีก 1 คน

คนนี้ไม่ได้แค่มองจนน่าเกลียดอย่างเดียว....แต่เค้าเดินตามด้วย....

หนักๆเข้าก็เริ่ม เดินตามแล้ว พูดว่า...." น้อง กลัวเหรอ ให้พี่ไปส่งบ้านนะ ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ไม่น่ากลัว " ..... (-_-") เอ่อ แก แหละน่ากลัว ไม่ให้กลัวได้ไง(วะ)

ชั้นแกล้งเดินเลยบ้านตัวเอง ไปถึง 7/11 ในแหล่งที่มีชุมชน แล้วโทรเรียกน้องชาย ออกมารับ

น้องชั้นเดินถือไม้ก๊อฟ ออกมาด้วยท่าทางนักเลงสุดชีวิต แต่โรคจิตเบอร์ 2 ก็หายไปก่อนที่น้องชั้นจะมาถึง

ต้องขอบคุณพระเจ้าแทนนายนะโรคจิตเบอร์ 2 ไม่งั้นนายตายคาไม้ก๊อฟ ไปแล้ว.....

เดี่ยวนี้ เค้ายังอยู่ท่าทางสบายดี แต่เลิกเดินตามชั้นแล้ว อาจเป็นเพราะกลัวไม้ก๊อฟก็ได้

แม้จะไม่เดินตาม แต่ก็ยังพยายามส่งเสียงมาบ้าง มองตามบ้าง....อยู่ แต่ชั้นเริ่มเลิกกลัวเค้าแล้วหละ

เพราะชั้นตั้งใจว่า เดี๋ยวเหอะ...เข้ามาคุยด้วยเมื่อไหร่ จะประกาศเรื่องพระเจ้าให้ฟังซะเลย จะได้กลับใจใหม่ซะ


คดีที่ 5 : จับกด ชิงทรัพย์ (แต่ชั้นเรียกคดีนี้ว่า คดีขึ้นศาล)

เป็นคดีที่น่าตื่นเต้นจริงๆ เพราะเป็นคดีเดียวที่ทำให้ชั้นบาดเจ็บ และเกือบโดยข่มขืน (ขอบคุณพระเจ้าที่ปกป้องชั้นจริงๆ)

ชั้นเดินกลับเข้าซอบบ้าน จากจุดเกิดเหตุเดิมไกลเข้ามาหน่อยจาก 5 ก้าว เป็นเดินเข้ามา 10 ก้าว

เวลานั้นเป็นเวลา 3 ทุ่มเศษ...

ชั้นเดินเข้ามาหลังจากสำรวจแล้วว่า ไม่มีมนุษย์ หน้าไหนในซอย (แน่นอนจากคราวที่แล้ว ชั้นพลาดไปตรงพุ่มไม้ คราวนี้ดูอย่างดีก่อนเดินเข้าไป)

และแล้ว.....ทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก

เมื่อมีชายคนหนึ่งออกมาจากซอกรถที่จอดเรียงกันอยู่ ตรงเข้า ล๊อคคอชั้นจากทางด้านหลัง

ชายตัวใหญ่ร่างสูง กระชากตัวชั้นจนล้มลง นอนราบกับพื้น พร้อมกับกระหน่ำชกชั้นทั้นที....เป็นสิบๆ หมัดได้

เมื่อชั้นอ้าปากร้อง...มันก็เอามืออุดปากชั้นทันทีเหมือนกัน.....

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว แต่เนินนานมาก สำหรับชั้น.....มันเป็นระยะเวลานานที่สุดในชีวิตของชั้นเลยทีเดียวในการที่จะต่อสู้ดิ้นรน

ใช่.....ชั้นกลัว....กลัวมาก ร้องไม่ได้ ไม่มีใครผ่านมา และชั้นใกล้จะหมดแรง....

กำปั้นที่ทุบลงมายังตัวชั้นนับไม่ถ้วน.......

การตะเกียดตะกายดิ้นรนของชั้น ทำอะไรไม่ได้เลยในเวลานั้น......

ไม่มีแม้แต่เสียง.......ไม่มีแม้แต่เงา ของความช่วยเหลือใดๆ

ชั้นกำลังจะหมดหวังที่จะรอด....และหมดแรง..........

ขอบคุณพระเจ้า ที่พระองค์ปกป้องชั้น เพราะในขณะที่ชั้นหมดแรงแล้ว เลิกต่อสู้แล้ว...พระองค์ก็ส่งคนออกมาจากก้นซอย

ทำให้ ชายคนนั้นหนีไป.....พร้อมกับเอากระเป๋าสะพายของชั้นไปด้วย(เพราะเหตุนี้ทำให้เค้าติดคุก 5 ปี ข้อหาลักทรัพย์ ในขณะข้อหาทำร้ายร่างกายแค่ 1 ปี -ปรับเงิน)

เมื่อเห็นชายคนนั้นหนีไป สิ่งที่ชั้นทำคือ....วิ่งตาม เพื่อไปดูว่าเค้าวิ่งไปทางไหน (จากครั้งที่แล้วตำรวจจับไม่ได้เพราะชั้นไม่รู้ว่าเค้าไปทางไหน)

ในคืนนั้น ตำรวจจับคนร้ายไม่ได้....แต่ในคืนถัดมาตอนตี 2 ตำรวจก็แจ้งว่าจับได้แล้ว
เพราะ ชายคนนั้นกำลังจะข่มขื่นผู้หญิงอีกคน แถวๆบ้านชั้นเอง......

จากเหตุการณ์วันนั้น...ชั้นได้เรียนรู้ว่า....เมื่อต้องการความช่วยเหลือ อย่าได้ร้องว่าช่วยด้วย(ชั้นร้องมาแล้วมันไม่ได้ช่วยให้ใครออกมาดู)
แต่ให้ร้องว่าไฟไหม้ (ชั้นยังไม่เคยลอง แต่คิดว่าน่าจะได้ผลกว่า เพราะใครก็คงกลัวบ้านตัวเองถูกไฟไหม้)

ชั้นได้เรียนรู้ว่า...นอกจากดูทั้งซอยแล้ว ตรงพุ่มไม้แล้ว ให้ดูที่ซอกรถที่จอดอยู่ด้วย....

ที่สำคัญ....เหตุการณ์นี้ ทำให้ชั้นรู้จักพระเจ้า และเริ่มที่จะต้อนรับพระองค์.....


คดีที่ 6 : ช่วยตัวเอง

นานเหมือนกัน หลังจากเหตุการณ์ระทึกขวัญ ที่ขึ้นศาลไป ชั้นก็ไม่ได้เจอเหตุการณ์แบบนั้นอีก

แต่แล้ว.....ก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง เดินมาหาชั้นบนรถเมย์สาย 72 ในเวลาสายๆวันหนึ่ง

"น้อง....พี่ว่าน้องลงป้ายนี้ดีกว่านะ..." ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยเสียงเบาๆเรียบๆ....

ถ้าเป็นคนอื่นๆ คงสงสัยและถามมากมาย...แต่กับชั้น กลับเดินตามเธอไปแม้ไม่เข้าใจ....

เมื่อยืนที่หน้าประตูรถเมย์....ผู้หญิงคนนั้น กระซิบบอกชั้นให้ดูชายคนหนึ่ง ที่นั่งฝั่งเดียวกับชั้น แล้วบอกชั้นว่า....

" ชายคนนั้น กำลังมองน้อง และช่วยตัวเอง..." (0_0") โอ๊ววววววว ไอโรคจิต

พอชั้นมองไป ชายคนนั้นยังมองชั้นตาไม่กระพริบ พร้อมกับยังคงช่วยตัวเองอยู่อย่างนั้น บนรถเมย์....!!!!

ระทึกมาก...จริงๆ ชั้นน่าจะด่ามันก่อนที่ชั้นจะลงจากรถ....แต่ชั้นก็กลัวว่ามันจะวิ่งตามชั้นลงมาหนะสิ.....


คดีที่ 7: วิ่งหนี ปืน!!!

เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วๆนี้....แถวๆบ้านชั้น(อีกแล้ว)

ตอนชั้นเดินกลับบ้านจากป้ายรถเมย์ เข้าซอยบ้าน.....

เมื่อมีชายคนหนึ่ง ขับรถมอร์เตอร์ไซด์มาจอดข้างชั้น.....

แล้วดูเหมือนเค้าจะจอดได้ไม่ดีนัก จึงทำให้รถล้ม.....

ในสถานการณ์แบบนั้น...คนอื่นอาจเข้าไปช่วย แต่ชั้นผู้มีประสบการณ์โชกโชน ประเมินแล้วว่า ที่เปลี่ยวแบบนี้ไม่สมควรจะเข้าใกล้ใคร

ชั้เดินต่อไปด้วยความระมัดระวังตัวจากรอบทิศ.....

และแล้ว เสียงมอร์เตอร์ไซด์คันเดิม ก็ขับแซงชั้นที่เดินอยู่ออกไป เพื่อจอดไกลกว่าเดิม.....(ไกลจากตัวชั้นประมาณ 10-15 ก้าว)

คเลงจากรถ ทั้งที่ยังสวมหมวกกันน๊อคอยู่.......

ชั้นเห็น......สิ่งที่ชั้นคิดคือ....... 1. เค้าอาจมีบ้านอยู่ตรงนั้น 2. เค้าอาจจอดรถเพื่อลงมาฉี่ (แถวๆนั้นมีซอกตู้ไฟขนาดใหญ่ตั้งอยู่)

ชั้นเดินชะลอความเร็ว เพื่อให้เค้าทำธุระเสร็จ แล้วไปเสียก่อน....และทิ้งระยะห่างมาก จนเกือบเหมือนจะหยุดเดินเสียด้วยซ้ำ

ทันใดนั้นเอง........ชั้นก็ต้องหยุดฝีเท้าลง

เมื่อชายคนนั้นหันหน้ามา ยืนจังก้า เผชิญหน้ากับชั้น แล้วเอามือล่วงเข้าไปในกางเกงด้านหน้า.....

ชั้นหยุดยืนมอง...แล้วคิดว่า....1. ชายคนนี้มีเจตานาไม่ดีแน่ๆ ทำอย่างไรต่อไปดี 2. ชายคนนี้อาจเป็นโรคจิตชอบโชว์ของ เราควรจะด่าแล้ววิ่งดีมั๊ย?

ยังไม่ทันได้คิดจบ.....ชั้นก็เห็น.......สิ่งที่ชายคนนั้นล้วงออกมา........

มันคือ........

..........." ปืน !! "..............

สิ่งที่ชั้นทำ.....คือ.......กลับหลังหัน แล้ววิ่งออกจากตรงนั้น......

ในระหว่างที่วิ่ง...ชั้นก็คิด.....1. วิ่งไปทางตรงที่มีคน แต่ไกลกว่าจะไปถึง หรือ 2. วิ่งเฉียงออกนอกถนน เพื่อโบกรถหาคนช่วย

อีกแล้ว ที่ประสบการณ์เดิมๆสอนชั้นให้รู้จักถอย แต่ให้รู้จักด้วยว่าการถอยนั้น จะต้องดูด้วยว่าอีกฝ่ายอยู่ในลักษณะใด


ชั้นตัดสินใจวิ่งออกนอกถนน เพราะชั้นรู้ดีว่าตัวเอง วิ่งได้ช้ากว่าผู้ชายแน่นอน และการวิ่งทางตรงมีโอกาส ถูกจับได้ง่ายกว่าวิ่งเฉียงออกนอกถนน

เมื่อชั้นหันกลับไปดู ชายคนนั้นกลับขึ้นไปนั่งมองชั้นอยู่บนรถมอร์เตอร์ไซด์ของเขา

รถที่วิ่งไปมาบนถนน ต่างหักหลบ ชั้นอย่าเฉวัดเฉวียน เหมือนอยู่ในหนังอย่างไร อย่างนั้นเลย....

เราหยุด มองกัน เพื่อดูท่าทีอีกฝ่ายอยู่พอสมควร ในที่สุดชายคนนั้น ก็ขับมอร์เตอร์ไซด์หนีไป....

จากเหตุการณ์ระทึกตอนนั้ ทำให้ชั้นได้รู้ว่า....พระเจ้าพยายามปกป้องชั้นจากชายคนนี้หลายครั้งด้วยกัน
และ คราวหน้า ชั้นจะจำทะเบียนรถให้ได้ จะได้จับตัวคนร้ายได้จริงๆ

เป็นไงหละ 7 คดี เด็จของชั้น นี่แค่บางส่วนที่อยากหยิบยกมาเล่า...จริงๆ ยังเหลือ คดีโชว์ของ อยู่อีก (แต่ถ้าเล่าที่นี่ เกรงว่าพี่น้องจะตาลายเสียก่อน)

ตอนนี้เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นมานานแล้ว....กลายเป็นเรื่องขำของชั้นในตอนนี้......

แต่อยากจะบอกว่า....ไม่เจอกับตัว ไม่รู้หรอกว่า.....มันน่ากลัวเพียงไร.....

ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ปลอดภัย ขอบคุณสำหรับประสบการณ์มีค่า.....ถ้าเป็นไปได้...ไม่ต้องเจออีกจะดีกว่า....หุๆๆๆ ^_^

Create Date : 07 มิถุนายน 2550		7 comments
Last Update : 7 มิถุนายน 2550 15:21:25 น.
Counter : 901 Pageviews.
Share Tweet