วันนี้........ออกไปข้างนอก มีงานธงฟ้าที่สนามหลวง 2 แถวๆบ้าน วันนี้ออกไปเก็บเสบียงสะสม เพราะเมื่อวานคุณเจ๊(แม่)ยังช็อปไม่พอ เราก็เลยต้องไปเก็บแทน วันนี้เลยต้องนั่งรถเมล์ออกไป เหอๆๆๆในใจก็อยากเจอนะ คิดๆว่าถ้ามันเป็นเรื่องบังเอิญคงไม่เจอหรอก.....แต่ถ้าเจออีกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแระ

ว่าแล้วก้อเดินๆๆออกมารอรถยังไมทันถึงป้าย เหลืออีกประมาณ100 เมตร จะให้วิ่งไปถึงภายในเวลา 10 วินาทีคงไม่ไหว..........ฟิ้ววว ผ่านไปคันนึงต่อหน้าต่อตา....เลยต้องรอต่อไป

มาแล้วว แต่ไม่ใช่คันของพี่คนนั้น เป็นคันของน้องกระเป๋าผู้หญิงคนนึง คนนี้เราก็ชอบมอง 555(เริ่มไปกันใหญ่แล้วกรู ชีวิตจะผูกพันอะไรกะรถเมล์นักหนาวะ) ไม่สวยหรอก ผิวคล้ำๆ มีสิวประปราย แต่ที่สะดุดตาเพราะว่าดูแล้วอายุน่าจะประมาณ17-18ได้ แต่งตัวได้แนวมาก ผมซอยสไลด์ยาวแบบสาวสก๊อย กระโปรงเอวต่ำ แต่ก็ดูถูกระเบียบนะ เจอมาประมาณ2ครั้งมั้ง วันนี้มาเจออีกที ท่าท่าเรียบร้อยขึ้น แล้วก็นึกในใจว่าวันนี้เจอน้องคนนี้คงไม่ได้เจอพี่คนนั้นแล้วหละ

ว่าแล้วก็เลยแถ่ดไปเดอะมอลล์ก่อน ว่าจะไปดูอะไรสักหน่อย แต่ไม่มีอ่ะ ก็เลยต้องข้ามฝั่งมาขึ้นรถ ต้องรอรถเมล์อีกสายนึง เพื่อเข้าสนามหลวง 2

ระหว่างนั้นก็นึกๆเล่นๆว่าถ้ากลับออกมาจากสนามหลวง2แล้วจะฟลุ้กเจอมั้ยนะ ระหว่างคิดไปเรื่อยเปื่อย


ฟิ้ว.........189......พี่คนนั้น ขับปาดรถที่ซ้อนตรงที่เรายืนรอรถอยู่จากเลน2เข้าเทียบป้ายตรงหน้าเรา..........


ตกใจ---อึ้ง-----จริงๆนะ


ขาจะวิ่งตามไปแระ แต่นึกขึ้นได้ว่า "บ้าป่าว จะกลับบ้านเหรอไง"



เห้อ-----ได้แต่มองตาม


วันนี้แอบเฉา--------------------






โดย: kaka IP: 58.9.102.62 1 ตุลาคม 2549 19:11:51 น

กรูบ้าไปแล้ว

หลอน ......... วันนี้นั่งรถเมล์ มองฝั่งตรงข้ามตลอด .... เห็นรถแดง มองหน้าคนขับตลอด .... สุดท้าย


ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั้น ..... รถจอดพร้อมกันถึงแม้จะคนละฝั่ง ...........เจอจังๆ หันหน้ามามองรถเรา ... สัก10 วิ........อุแม่เจ้า หัวใจหล่นไปอยู่ตรงตาตุ่ม


หง่า.........ไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วอ่ะ ทรมานตัวเองชิบ เวลานั่งรถเมล์ รอรถเมล์ คอจะหัก ......



โดย: kaka (kakaman ) 2 ตุลาคม 2549 22:51:29

ไม่อยากเอาไว้ประดับข้างหน้า
เลยย้ายมาอยู่อันนี้แทน

เขิลหวะ

เดี๋ยวหาว่าบ้า เพ้ออยู่ได้....5555 เอาไว้เก็บบันทึกประจำวันของเราก็พอ ใครอยากอ่านก็หากันเอาเองนะ 555

วันนี้ว่าจะออกเลทหน่อย เพราะเมื่อวานไปถึงก่อนเวลา

เออ...ตอนเช้าๆนี่รถเยอะดีแฮะ รถไม่ถึง5 นาทีรถมา


---- แต่ก็คิว่าคงไม่เจอมั้งเพราะจากที่กะๆจากเมื่อวาน รอบที่เขาออกไปรอบแรกอ่ะเป็นรอบโคตรเช้า น่าจะประมาณตี5ได้มั้ง

เราจะรีบตื่นไปไย ........ เฮ้อ


วันนี้เลยเป็นเหมือนสเต็ปเมื่อวาน เพียงแต่วันนี้เจอกันเร็วหน่อย เข้าก็หันมามองรถเราเหมือนเดิม เราก็ยืนเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าเขาทำอย่างนี้ตลอดเลยหรือเปล่า


แอบเข้าข้างตัวเองว่าเขาก็มองหาอยู่เหมือนกัน

*** บ้าไปแล้ว 5555

ก็มันจริงไหมอ่ะ ดูคนอื่นเขาไม่เห็นหันมามองรถฝั่งตรงข้ามกันเลย ถ้ามองก็คุยกันบุ้ยใบ้นิดหน่อย


----แต่เราว่าเขาคงมองไม่เห็นเรามั้ง จากตำแหน่งที่ยืนไม่น่าจะมองเห็นกัน


เคยเป็นมั้ยอาการบีบหัวใจเนี่ย.......หน้าไม่เท่าไหร่ แต่หันมาแล้วเกิดอาการนี้ทุกที ทั้งๆที่ไม่รู้หรอกนะว่าหันมามองหรือเปล่า


พรุ่งนี้ไม่อยากจะบังเอิญเจอแล้ว

***อยากจะตั้งใจเจอจัง

วันนี้ กะว่าจะออกสายๆเผื่อจะเจอพี่เขามั่ง .... แต่ ไม่เจอ แถมพลาดรอบที่สวนทางกันอีก


วันนี้ไม่เจอๆๆๆๆๆๆ


ดีเหมือนกัน...เจอกันทุกวันเดี๋ยวจะลงแดงตายซะก่อน 5555



--- แต่พรุ่งนี้ ต้องเจอนะ จะออกเร็วๆ แค่เห็นจากฝั่งตรงข้ามก็ยังดี

ไม่มี ไม่เจอ ไม่เห็นเป็นไร





***แต่หงุดหงิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

วันนี้โดดงาน


อารมณ์ไหนก้ไม่รู้ดิ----------นั่งรถออกไปแล้วนะนั่น แต่ไม่รู้เพราะอะไร อยากกลับบ้านอ่ะ รอรถนานไปมั้ง ระหว่างตัดสินใจ รถก็ผ่านไป ๆๆๆๆ ทำใจให้ขึ้นไม่ได้สักที พอรถที่จะกลับบ้านผ่านมา คันแรก.....จะวิ่งตามแระแต่...ยังตัดสินใจไม่ได้ เลยรอไปก่อน



ทีนี้เลยคิดว่า.........ความอยากกลับบ้านมันอยู่เหนือความรับผิดชอบ.............แย่หวะเสียนิสัยอีกแล้ว ติดมาตั้งแต่ตอนเรียน ไม่อยากเรียนก็โดดซะ.........เฮ้อ


ทีนี้เลยรอรถกลับบ้าน (แต่จริงๆแล้วก็อยากรอคันที่พี่คนนั้นขับอ่ะนะ แต่ขี้เกียจรอแล้ว )


รอสักพักรถมา เลยตัดสินใจขึ้นไป.........ตอนนั้นรู้สึกแย่มากโดดงาน หาข้ออ้างไรดีวะ งานก็ไม่เส็ดพี่เขาจะรีบใช้หรือเปล่า ป่วยเป็นไรดี ......... แล้วก็กลับมาเรื่องเดิม แอบหงุดหงิด เศร้า ไม่เจอหน้ามา 2 วัน อาการหนัก เริ่มจะลงแดงแระ


ระหว่างกลบก็นั่งคิดไป ทำใจไป............


มาจนเกือบถึงทางแยกเข้าบ้าน......... ถึงป้ายนึง.....


มีผู้ชายคนหนึ่งขึ้นรถมา เสื้อยืด กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ .......... หน้าคุ้นๆ



หงะ ......... อึ้ง.....จี๊ด.....หัวใจวูบอีกแล้ว

อยากจะกรี๊ดดังๆๆๆ........พี่คนนั้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!


ไม่อยากจะเชื่อ ..... นึกถึงตัวเองในโฆษณาเรโซน่า โชคชะตากลั่นแกล้ง เล่นตลกอะไรก็ไม่รู้ บ้าบอจริงๆ........

ก่อนหน้านั้นที่เครียดๆ เผลอยิ้มขึ้นมาในทันที มีความสุขทั้งๆที่ในใจกระวนกระวาย ........น่าแปลกนัก


แต่เจอกันช้าไป ..... นั่งสัก 10 นาที ก็จะถึงป้ายที่เราจะลงแล้ว อยากมองเขาให้นานๆๆๆๆๆ เพราะไม่รู้ว่าจะเจอกันอีกหรือเปล่า


***อาการคิดไปเองเริ่มจะกำเริบอีกแล้ว เข้าข้างตัวเองหรือเปล่าก้ไม่รุ้

แต่ตอนลงอ่ะ ตอนเรากดกริ่ง เขาเหมือนจะหันมามองคนที่นั่งตรงเบาะตรงประตู ซึ่งเขาใส่เสื้อเหลืองทำมุมประมาณ 45 องศา แล้วพี่แกถามพนักงานคนอื่นว่าวันนี้เขาให้ใสเสื้อเหลืองกันเหรอ.........

ดูจากองศาการหันแล้ว เมื่อลองมาหันเอง เราว่าเขาสามารถมองเห็นเราแหละ 55555.........

ตอนเขาขึ้นรถมาเขาก็หันมามองด้านท้ายรถ แล้วคนก็โล่งมาก.....น่าจะเห็นเรา


น่าจะจำเราได้........เจอกันบ่อย ถี่ และซ้ำๆๆๆ



*** สรุปได้ว่า.........วันนี้...มีความสุขจัง 555555

วันนี้หาเรื่องออกจากบ้าน ไปจ่ายค่าเน็ต 2เดือน(เดี๋ยวจะโดนตัดซะก่อน แล้วก็ไปคืนหนังที่คลองสาน หลายวันแล้วสงสัยโดนปรับอาน.....เหอๆๆๆๆ

ที่สำคัญจะไปดูหน้าพี่แม้วซะหน่อย อิๆๆๆๆ


เรียกได้ว่าวันนี้ขึ้นๆลงๆรถเมล์หลายรอบทีเดียวเพราะแวะหลายที่


ว่าด้วยเรื่องพี่แม้วดีกั่ว 55555 ตอนไปโลตัสก็งงเหมือนกันว่าสาขานี้ธนาคารมันอยู่ตรงไหนวะ ..... โดยทั่วไปแล้วน่าจะอยู่ชั้นล่าง เดินๆดู ไม่มีแฮะ เลยขึ้นไปอีกชั้นอูยยย.......เดินไปเกือบสุดชั้นแน่ะถึงจะเจอ อยู่ในซอกเล็กๆๆ เคาเตอร์พนักงานนั่งกันได้แค่ 2 คนเอง เหอๆๆ เดินไปรอบแรกไม่เจอแฮะ หรือว่าไปพักกินข้าววะ

......เดินวนมาอีกรอบ เอ๊ะหน้าคุ้น ๆ ไม่ได้นั่งที่เคาท์เตอร์นิเดินไปเดินมาอยู่ข้างหน้า เหมือนพนักงานให้คำแนะนำลูกค้าเวลากดเงินที่ตู้อ่ะ

อิๆๆๆขาวตี๋เชียวเมิง 555แต่ไม่กล้ามองน้าใกล้ๆอ่ะ ยิ่งแอบมองคนไม่ค่อยเนียนอยู่

เสร็จแล้วก็ไปคลองสานคืนหนัง ตอนแรกว่าจะซื้อเสื้อสักตัวแต่ค่าปรับตั้ง 50 บาท หมดตังค์พอดี เลยกลับดีกว่า

นั่งรถมาถึงตลาดบางแคต้องลงไปซื้อกับข้าวให้แม่ก่อน ก่อนจะถึงก็ยังมองรถฝั่งตรงข้าม แว้บนึง เอ๊ะ....เหมือนจะใช่ แต่....อีกใจก็คิดว่าวันนี้เขาหยุดม้างงง....ไม่ใช่หรอก


เดินซื้อของสักพัก ... รอรถเมล์กลับบ้าน

มาแว้ววว เอ่...คุ้นๆ

เดินขึ้นไปเจออีกแว้ววว ..........


อารายวะ ไปถึงไหนๆเจออีกแล้ว แต่วันนี้คนเยอะอ่ะ เเลยได้นั่งตรงหน้าประตู แอบนั่งอมยิ้ม แต่ก็นะได้ขึ้นรถพี่คนนี้ทีไรก็จะเจอกระเป๋ารถเมล์เป็นพี่ผู้หยิงคนนึง เหมือนเป็นคู่ประจำอ่ะแหละ


...... และแล้ววัฏจักรเศร้าๆของตัวเองกลับมาอีกที ตอนเริ่มจะชอบเขาก็คิดนะว่าอายุพี่เขาขนาดนี้ ทำงานแบบนี้ คงมีลูกมีเมียแล้วหละ แต่นั่นเป็นประเด็นหลัง ไม่ได้สนใจหรอก ขอแค่เจอบ่อยๆก็พอ

เมื่อคืนคุยกะกิ่งเรื่องเมื่อวาน ที่เจอแบบช็อกโลก...กร๊ากๆๆๆมันก็ทักขึ้นมาเรื่องมีครอบครัวแล้ว เอ่อ...เรื่องนี้มันก็ยังค้างมาถึงวันนี้

พอพี่กระเป๋ามาเก็บตังค์ เราก็เลยสังเกตมือเขา แหวนนิ้วนางข้างซ้าย เหมือนจะระบุว่าแต่งงานแล้ว

...........โยงไปเรื่องที่คิดๆอยู่ก็เลยสรุปเอาเองว่าเขาคงเป็นผัวเมียกัน(ม้าง) คิดไว้ในแง่ลบไว้ก่อน ตัวเองจะได้ไม่ต้องเผลอใจไปมากกว่านี้

ถ้าคิดว่าพี่คนนั้นจำเราได้เราก็คิดว่าพี่กระเป๋าก็คงจำเราได้แหละ คงจะเอะใจเหมือนกันว่าทำไมเราขึ้นรถเขาบ่อยจัง

บางทีเราอาจจะคิดไปเองอีกก็ได้ ....เราให้เงินเขาไปเหรียญ 10 บาทกับเศษอีก2บาท คิดว่าจะให้เขาทอนมา 5 บาท อ้าว ให้ไปแล้วไม่ทอนเว้ย........พอพี่เขาเดินกลับมาเลยถามพี่เขาว่าไม่ได้เงินทอน บอกไปว่าให้เหรียญ 10 กับเหรียญอีก 2 บาท พี่เขาก็คุ้ยๆดูในกระบอก เขาบอกไม่มีนิ .....เราก็บอกว่าไม่เป็นไรค่ะ


เขาก็คุ้ยๆดูอีกที ..สงสัยเข้าใจว่าเราให้เหรียญ 2 บาทละมั้ง เออ....มะเป็นไร จ่ายค่านั่งมองพี่คนนั้นแล้วกัน


แล้วตลอดเส้นทางพี่กระเป๋ายืนตรงปากประตูที่เรานั่งอยู่


*** คิดมากหวะ

กร๊ากๆๆ วันนี้เลยเป็นการเจอครั้งที่แอบเศร้านิดหน่อย


--------เริ่มเข้าภาวะทำใจ---------

อ่า..........วันนี้เมื่อเริ่มเข้าโหมดเศร้า เลยทำให้เริ่มพยายามตอบคำถามให้ตัวเองว่า

ตกลงที่เจอพี่เขาโคตรบ่อย....และก็ดันไปแอบชอบเขาอ่ะมันอะไรกันแน่


---นอกจาก ความบังเอิญ โชคชะตา หรือความตั้งใจของเราเอง


อาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันมาก่อนก็ได้ ทำให้เราสุขใจและทุกข์ใจขึ้นมาบ้าง...........



เอาหละถ้าสิ้นเดือนนี้เมื่อไหร่จะมาลองทำสถิติ การเจอพี่เขาอีกที ลองนึกๆดูแล้วตัวเลขท่าทางจะน่าตกใจมิใช่น้อย 555555

เออนี่.........ใครเข้ามาแอบอ่านอ่ะ คอมเม้นด้วยก้ได้นะ ไม่ได้ว่าอะไร

วันนี้.......ออกอีกแล้ว....หาเรื่องออกจริงๆ


ไปเอากล้องที่ไอ้ไม้....นัดกันที่มาบุญครองแต่นัดกันตอนเราออกมาแล้วนะ อีกครึ่งชม.ถึงมาบุญครอง .... ไอ้ไม้เพิ่งจะตื่น แต่ไหนๆแล้ววันนี้กะออกมาชิวๆ ก็เลยบอกให้มันทำอะไรต่างๆให้เสร็จก่อนแล้วออกมาเมื่อไหร่ก็ได้


........ไม่รู้จะไปไหนดีเลยขึ้นไปหาอะไรกินบนชั้น6 ซื้อก๋วยเตี๋ยวเนื้อมากิน ตั้ง 50 ก็พอกินได้ แต่สู้ร้านตรงหัวโค้งไม่ได้เลย ถูกกว่าครึ่งนึงให้ตายเถอะ.......

แต่คนเยอะโคตร ....... ไม่อยากนั่งแช่นาน เราคนเดียวนั่งโต๊ะที่นั่งได้ตั้ง 4 คน เกรงใจๆๆๆๆ


สุดท้ายก็ต้องหาอะไรกินอีก เดินไปเจอเครปญี่ปุ่นที่แป้งนิ่มๆอ่ะ เลยเลือกไส้พุดดิ้ง เพิ่มไอสครีมแสนอร่อย .... 55 บาท แต่คำท้ายๆเริ่มอิ่มจนเอียนแระก็มันเยอะนิ
แต่ก็กลืนจนหมด เสียดายอ่ะ.......


ทีนี้รอตั้งนานแล้วยังไม่มาสักทีเลย........นึกขึ้นได้ว่ากิ่งมันเฝ้าบูธอยู่ที่พารากอน ไหนๆแล้วก็เลยเดินแถดๆๆๆไป

แอบอายนิดหน่อยแต่งตัวเหมือนเดินตลาดนัดแถวบ้าน เดินจากมาบุญครอง ผ่านดิสคัฟเวอรี่ ผ่านสยามแล้วก็เข้าพารากอน แต่อารมณ์นั้นไม่ค่อยอายอะไรเท่าไหร่ เหอๆๆๆด้านๆๆๆ


เป็นครั้งแรกที่ไปเดินพารากอนแบบจริงจัง อืมตกแต่งสวยงามดี ชอบๆๆๆ ขึ้นไปชั้น 6 เจอกิ่งผมสั้น ยืนหัวโตรออยู่ 555 มันก็พาเดินไปดูงาน ด้านนอกเป็นพวกกราฟฟิกซะส่วนใหญ่ ส่วนห้องภายในยังกะงานคอมมาร์ท

เดินๆอยู่สักพักอุ๊ดกะอู๋ก็โทรมาบอกว่าจะมา พอเจอกันแล้วก็เลยเดินดูงานแป๊บนึง ก็ว่าจะไปกินข้าวกันต่อ ทีนี้ไอ้ไม้โทรมาว่ามาถึงแล้ว เลยเดินกลับไปกินที่มาบุญครอง5555



เป็นการมาเจอกันแบบไม่ได้นัดหมาย งงเล็กน้อย

มาเจอกันแป๊บๆกินก๊วยเตี๋ยวเรือท่าสยาม พอหายหิวก็แยกย้ายกันไป

เรากลับเลยเพราะจะมาเดินดุเสื้อแถวๆคลองสาน........เหอะ...ฝนตกปรอยๆๆ น้ำในแม่น้ำล้นทะลัก กทม.ยามน้ำท่วมเป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย


แต่กว่าจะได้เสื้อนี่เดินดูเป็นสิบรอบ.....วนแล้ววนอีก แมร่งเหมือนกันเกือบหมดเลยเว้ย ... กว่าจะได้กลับฟ้าเริ่มมืดแระ


*** วันนี้ไม่เจอ ไม่ได้คาดหวังเท่าไหร่ รู้สีกกลับมาเริ่มต้นที่ศูนย์อีกครั้ง ต่างกับช่วงสัปดาห์ที่แล้วมาก อยากเจอใจจะขาด แต่พอเจอแบบช็อคๆเมื่อวันศุกร์ แล้วก็เรื่องเมื่อวานนี้ เลยทำให้หายพะว้าพะวังไปได้บ้าง


-----ก็ต้องรอดูต่อไป----ว่าจะเป็นไงต่อ-----
img src=https://www.bloggang.com/emo/emo3.gif>

ก็อย่างที่บอกเมื่อวาน ว่าความรู้สึกกลับไปที่ศูนย์เหมือนเดิม แต่ถามว่าหวังจะเจอมั้ยก็หวัง แต่ไม่ถึงกับกระวนกระวายใจ เริ่มปล่อยใจให้สบายๆบ้างแล้ว


**แต่คงเป็นเพราะตอนนี้ไม่ได้คิดถึงใครมั้ง เวลาไปไหนแล้วเจอคนที่คล้ายๆก็เลยหลอนๆว่าจะเซอร์ไพรซ์มาจ๊ะเอ๋กันแบบวันที่เขาหยุดงานแล้วขึ้นรถคันเดียวกะเราหรือเปล่า

**และที่น่าแปลกก็คือเราไม่เคยนั่งรถพี่เขาเวลาออกจากบ้านเลย แต่จะเจอเวลากลับบ้านตลอด........ไม่เข้าใจ

พรุ่งนี้อยากลองไปรอตอนไปทำงานจัง.......ดูดิว่ามันจะเป็นจริงหรือเปล่า หรือจะต้องเจอตอนขากลับไปตลอดจริงๆว้า

แต่ปัญหาของการรอรถพี่เขาตอนเช้าก็คือ ........ ไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อไหร่อะดิ


.........ฮ่วย..........อออออยากเจอออ

วันนี้นั่งรถมา บอกกับตัวเองว่าเมื่อไหร่จะเจอสักทีวะ ไม่เจอแม้กระทั่งอีกฝั่งของถนน ไม่เจอมา 3วัน....เฮ้ออออออออลงแดงๆๆๆๆๆๆๆ


วันนี้ก็ยังไม่เจอ....กะรอบไหนไม่โนซะที เอ้อ..เหนื่อยใจแล้วนะ

วันนี้ก็เลยนั่งซึมๆ ไม่ใส่ใจ แทนที่จะนั่งฝั่งคนขับจะได้เห็นรถที่อีกฝั่งได้สะดวก ตอนนี้อยากนั่งตรงไหนก็นั่ง


แต่ก็ยังอดมองรถอีกฝั่งไม่ได้.........ปรากฏว่าเจอแต่แว้บเดียวเท่านั้น เห็นเขาหันมามองที่รถอีกตามเคย........อ๊ากๆๆ

พลันคิดแผนการชั่วร้ายขึ้นมาในบัดดล ....... เพราะยังไงก็ต้องลงเดอะมอลล์เพื่อต่อรถอยู่ดี ..... อยากจะไปทำงานเลทเพื่อที่จะได้รอรถพี่เขาขับกลับมา


แต่จากการคำนวนแล้ว เราที่เข้าอู่ปลายทางก่อนหน้าคันพี่เขาประมาณ 2คัน กว่าเขาจะวนกลับมาคงต้องยืนรอตรงนั้นอีกประมาณครึ่งชม.หรือไม่ก็ 1 ชม. กว่าจะเข้างานก็คงเกือบๆเที่ยง.........อ่า


แต่เราก็ยังมีงานที่คั่งค้างต้องชำระสะสางให้เสร็จก่อนวันศุกร์นี้ แล้วก็เกรงใจพี่เขาด้วยเพราะดูเหมือนเราจะเริ่มเข้าใจงานมากขึ้นแล้วว่า กราฟฟิกมีทำอยู่ 2 คนคือเรากับพี่คนนึง ซึ่งงานเขาเยอะมากกกกกก หากเราทำไม่เสร็จแล้วต้องให้เขามาเคลียร์งานให้คงลำบากน่าดู อุตส่าจ้างเรามาช่วยแล้ว ........


เมื่อคิดได้ดังนั้นก็เลยพาตัวเองข้ามสะพานลอยไปรออีกฝั่งเพื่อจะต่อรถไปทำงาน......... แต่จิตอกุศลก็พาลจะพาตัวเองข้ามฝั่งกลับไปรอรถพี่เขาเหมือนเดิมม เวรกรรมจริงๆ........


แต่แล้วพอรถมาก็ตัดใจขึ้นรถไปทำงาน........ยอมรับว่าเศร้ามาก ....... ขัดใจตัวเอง ......... ยิ่งตอกย้ำว่าไม่ได้เจออีกแน่ๆ....ย้อนกลัไปก็ยังได้นะ .... แต่งานก็สำคัญ.....สงสารพี่ที่ทำงาน....คราวที่แล้วก็หยุดงานเฉยเลย....แล้ววันนี้ยังจะสายอีก.......

นั่งคิดวนไปวนมา.......ใจอ่ะอยากจะกลับไปรอรถเมลล์พี่เขาใจจะขาด แต่ยังดีที่วันนี้ไม่ยอมตกอยู่ใต้อารมณ์อยากของตัวเอง ฝืนตัวเองจนกระทั่งเกือยบจะถึงที่ทำงาน


แค่ปากซอยที่ทำงานยังจะคิดวกกลับไปรอรถพี่เขาอีก.......เป็นเอามากนะเนี่ย แต่ก็นะ ทำใจๆๆๆ ทำใจให้ได้ ถ้ามีดวงจะต้องเจอกันแล้ว ยังไงๆก็ต้องเจอกัน วันนี้เจอแค่แป๊บเดียวพรุ่งนี้ต้องได้นั่งรถพี่เขาบ้างหละน่า........


วันนี้ซึมเล็กน้อย..แต่พอเริ่มทำงานแล้วก็ลืมไปเลย พอว่างทีก็นึกถึงทีนึง ไม่ยอมปล่อยให้เรื่องอื่นเข้ามามีอิทธิพลในชีวิตเลยใช่มั้ยเนี่ย......... วันนี้ปวดเมนส์นิดหน่อย เลยรู้สึกแย่ๆ


แต่วันนี้งานเดินเยอะมาก แก้งานครบแล้ว แล้วก็ได้แบบเพิ่มมาแบบนึง อย่างน้อยวันนี้ก้สบายใจไปเปลาะหนึ่งว่างานนี้เสร็จแล้วจะแก้ก็ยังมีเวลาพรุ่งนี้อีก 1 วัน น่าจะโอเค


ขากลับ วันนี้ฝนไม่ตก รถไม่ติด ก็เลยกลับทางท่าพระ ยังคงหวังลมแล้งๆว่าวันนี้เขาอาจจะอยู่ดึก
..........................ทั้งๆที่ความจริงก็รู้ดีว่าเขาวิ่งรถครบรอบตั้งแต่เย็นๆแล้ว


แต่ก็ยังรอ.......แต่วันนี้ตัดใจได้เร็วหน่อยเลยโดดขึ้น อีกสายกลับบ้าน ซึ่งก็ใกล้เคียงกับทางเข้าบ้านเหมือนกัน พอขึ้นมาก็นึกในใจว่า ถ้ารถพี่เขามาจริงๆจะทำไงว้า..........


จริงดังคาด รถสายนั้นมา แซงขึ้นไปอย่างฉิวเฉียด ใจก็หายว้าบบบบบบบ ........ไปด้วย อธิฐานแค่ว่าอย่าให้เป็นพี่คนนั้นเลยน้า........ ลุ้นตัวโก่งให้รถคันเราแซงขึ้นไปให้ได้...........

แล้วก้แซงได้ เราก็ผุดลุกผุดนั่งจะมองหน้าคนขับให้ได้.........ครั้งแรกมองไม่ชัด ยังใจไม่ดีอยู่.............พอรถเข้ามากระชั้นอีกทีถึงมองเห็นว่า
.........

.........


ไม่ใช่...........เฮ้อออออออ.........เหนื่อยจริงๆ วันนี้

********ถ้า
********ถ้า
********ถ้าเขาไม่ปรายตมองแม้แต่น้อย

********ถ้าเขาทำไม่สนใจ
********ถ้าเขาไม่ทำให้เราคิดไปเอง

********เราคงไม่อาการหนักขนาดนี้หรอก



.........กรุณาอย่ามองรถฝั่งตรงข้ามได้หมายยยย
.........กรุณาอย่ามองกระจกหลัง
.........กรุณาอย่าทำให้ใจหาย

.........กรุณาอย่าทำให้ตื่นเต้นเวลาเจอ
.........กรุณามาเจอกันอีกสักครั้งได้มั้ย

วันนี้ก็ยังคงเหมือนวันก่อนๆ คือยังหวังว่าจะเจอ

รู้สึกเลยว่า ยิ่งพยายามเท่าไหร่ยิ่งไม่เจอ

**ก็ในเมื่อมันจำเป็นต้องออกจากบ้านทุกเช้า จะไม่ให้คาดหวังได้ไงฟระ--------


วันนี้พยายามออกเร็วขึ้น เพราะอยากเปลี่ยนเวลาเผื่อจะเจอแล้วก็มีเวลารอคันอื่นๆเผื่อพลาด


ออกมารอรถตอน7โมงครึ่ง ไม่ใช่อีกเช่นเคย ไปรอรถที่เดอะมอลล์ตอน8โมงได้มั้ง

ยืนชะเง้อคอยอยู่สักครึ่งชั่วโมงได้มั้ง สงสัยไม่เจอแระ อ่า เลยรออีกสักคัน มาพอดี.....แต่คนขับไม่ใช่อ่ะ แต่กระเป๋าอ่ะใช่คู่หูพี่เค้าอ่ะ..........


สงสัยวันนี้จะหยุดงานหรือเปล่า....ไม่รู้เหมือนกัน แต่พอเห็นดังนั้นก็เลยขึ้นรถต่อไปทำงานดีกว่า


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

วันนี้ผ่านไปช้ากว่าปกติ เพราะเคลียร์งานค้างเส็ดแล้ว แต่ได้งานออกแบบเว็บบริษัทมา ในใจก้คิดว่าพี่เค้าคงให้งานนี้ฆ่าเวลาที่เราว่างแหละ

ประจวบเหมาะกับที่วันนี้ผู้บริหารไปข้างนอกกันหมด เหลือแต่พนักงาน...555 ทีนี้นั่งเล่นเนตกันหมดเลยกร๊ากๆๆๆ วันนี้เลยถือโอกาสแอบบออนไลน์ซะเลย 5555



ยิ่งพอตกช่วงบ่ายมันหลอนอ่ะ ... วางแผนชั่วร้ายอีกแล้ว อยากจะกลับก่อน เผื่อจะเจอ..........ไม่ได้ๆๆๆๆ วันนี้ไม่ได้ลา แล้วก็พี่เขาคงหยุด ไม่ได้ๆๆๆๆๆๆๆ....

ยิ่งช่วง 4 โมง - 5โมงนี่เหลือบดูนาฬิกาตลอด ทำไมมันเดินช้าจังวะ อืมไม่ไหวแล้วๆๆๆๆๆอยากออกแล้ว วันนี้ไม่มีกะจิตกะใจทำงาน อยากเจอ อยากไปเที่ยวด้วย ..... พอ5โมงครึ่งเลยใจกล้าหน้าด้าน เก็บของ แล้วไปบอกลาสวัสดีพี่ แถมหน้าด้าบอกว่าจะไปต่างจังหวัด..........



กร๊ากๆๆๆๆๆ ไปจริงแหละ แต่ไปเช้าพรุ่งนี้ 5555 ก็ไม่รู้จะแถว่าไงนิ



---วันนี้ออกมาตอน 5 โมงครึ่ง รอรถไปคลองสาน นัดแนทไว้ วันี้ออกมาแบบลิงโลดใจ ฟ้าสวยมาก ไม่ได้เห็นท้องฟ้าตอนเย็นๆแบบนี้มานานแล้ว


สีเมฆเหมือนโปสเตอร์หนังเรื่อง always เลย โทนส้มๆเหลือง ๆ สวยมากกกกก แต่มีอยู่หลายแว้บในใจเหมือนกันที่อยากไปรอพี่เขา ถึงจะรู้ว่าวันนี้มีความเป็นไปได้ว่าเขาจะหยุด


แต่ปัจจัยจริงๆคือไม่มีตัง เหลือแค่ 28บาท นั่งรถไปรอไม่เท่าไหร่ แต่นี่ต้องกลับมาหาแนทที่คลองสานอีก หมดตังพอดี เดี๋ยวฉุกเฉินไม่มีตังจะแย่เอา ---- เลยตัดใจ ไปคลองสานเลยดีกว่า เฮ้อ.........


ที่1-2วันนี้กระวนกระวายนัก เพราะจะไม่ได้เจอเขาชัวร์ๆ3วัน เพราะไปเหนือ ทั้งๆที่ปกติแล้ว เรามักจะเจอเขาช่วงเสาร์อาทิตย์นี่แหละ สัปดาห์นี้ก้อดไป--------------ใจจะขาด


มีบางอารมณ์เหมือนกันนะ คงจะเหมือนเด้กที่ไม่ได้ของเล่นมั้ง พาลจะร้องไห้โยเย แต่เราจะไปคร่ำครวญกับใครหละ+++++++++เฮ้อออ


แต่ก็ดีนะ การวิ่งตามความรักแบบนี้มันสนุกดี เวลาไม่มีชีวิตจะเฉาๆ ไร้จุดหมาย ปล่อยตัวเองล่องลอยไปเรื่อย


** เขาทำให้เราอยากตื่นเช้าไปทำงานทุกวัน เป็นแรงบันใจอันดับต้นๆเลยหละ ไร้สาระมั้ย .........เหอๆๆๆ


จริงๆชีวิตเราก็ไม่มีสาระหรอก แต่พอมีเรื่องนี้เราก็ทำให้มันมาเป้นแก่นสารในชีวิตได้ บางทีเราอาจจะเข้าใจคำว่าสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจได้ในระดับหนึ่งแล้วหละ 5555

กลับมาแว้วว ........ เดี๋ยวจะอัพแยกอีกที

กล่าวถึงตลอดการเดินทาง 3 วันนี้คิดว่าเป็นช่วงที่จิตใจสงบสุดๆแล้วมั้ง เพราะมีแค่บางแว้บเท่านั้นที่จะนึกถึงพี่เขา จนบางทีเหมือนจิตบังคับให้นึกถึง 5555


ทำไมน้า.......แต่ก็เป็นเรื่องเดียวที่เรายังผูกติดชีวิตที่กรุงเทพฯอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆที่มีเรื่องงานต้องให้คิด แต่เรากลับไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันเท่าไหร่ ... น่าแปลก


คงจะเป็นเรื่องเดียวเท่านั้นหละมั้งที่เรายังไม่เคยมีอย่างจริงจังสักที มีแต่แอบชอบข้างเดียว มานึกๆดูใจจริงอ่ะก็อยากจะมีแฟนกับเขาบ้างนะ จะสมหวังหรือผิดหวังนี่ก็อีกเรื่องนึง ไม่ว่ากันหากคนๆนั้นจะไม่ใช่คู่แท้ของเรา... การเดินทางคราวนี้ทำให้คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ว่า.....โชคชะตา...ให้โอกาสกับเราสักครั้งหนึ่งเถอะจะดีหรือร้ายยังไง เราคงไม่ตายหรอก........


.........บางทีอยากจะหยุดวิ่งไล่ตามเขาคนนั้นสักที ....ใครก็ได้มาหยุดทีเถอะ

วันนี้สละเวลา 1 วันให้กับพี่เขาเลยหละ........ใจไม่อยากทำงานเลย ... ยิ่งวันนี้เจอรถพี่เขาสวนทางมา...จะอธิบายยังไงดีอ่ะ ... เหมือนตื้นๆ เหมือนอะไรมาจุกที่อก แล่นผ่านคอมาถึงหน้า .... แล้วจะออกมาทางตาให้ได้...ไม่รู้ซิ

บางทีเราอาจจะเสพติดความรู้สึกนี้ไปแล้วก้ได้ อยากเจอพี่เขาเพราะเราได้ความรู้สึกแบบนี้หรือเปล่า

เมื่อตัดสินใจว่าไม่ไปทำงานแล้ว ก็เลยนั่งรอรถเขา ยังไงวันนี้เราจะเป็นคนกำหนดโชคชะตาเอง และแล้วเวลาที่ใช้ในการกำหนดชะตาตัวเองก็ผ่านไป 2 ชม. เหอๆๆๆ ทำให้รู้ว่าวันๆนึงเนี่ย รถ189นี่มีเยอะกว่าที่คิดนะเนี่ย จากที่นับผ่านๆก็น่าจะ 15 - 20 คันได้ ไม่คิดว่ารถสายใหม่นี้จะมีรถเข้าออกเยอะขนาดนี้


ตลอด 2 ชม. รอไปตื่นเต้นไป ว่าเมื่อไหร่จะมานะ แล้วต้องมองดีๆไม่งั้นเดี๋ยวพลาดขึ้นผิดคัน 555


พี่เขามาตอนเกือบ 11 โมง วันนี้มาดตี๋ใหญ่มากๆ เพราะใส่แว่นกันแดดสีดำแบบตี๋ใหญ่อ่ะ 555 ตลกดี แต่เราว่าก็เข้ากับเขาแหละ ตี๋ใหญ่--- 5555


เราก็ทำหน้าแบบไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเดิม แล้วก็เลี่ยงๆเดินไปนั่งตรงกลางรถอีกเช่นเคย ในใจก็คิดว่าวันนี้เราไม่ปล่อยเวลานี้ไปหรอก



** แล้วเราได้ข้อสรุปของพี่กระเป๋าคู่หูพี่เขาแล้วหละ ว่าวันนั้นที่เราทวงตังทอนอ่ะ เขาเข้าใจว่าเราจะเอาเหรียญ 2 บาท จริงๆด้วย เหอๆๆๆ เพราะวันนี้เขาทอนเงินเราเป็นเหรียญ 2 บาท กร๊ากๆๆๆๆ


เห้อ....เรานี่สื่อสารให้คนอื่นเข้าใจยากจริงๆ.... ป่านนี้พี่กระเป๋าเขาคงคิดว่า "อีนี่โรคจิตแหงมๆ จะเอา 2 บาทไปทำป๊ะอะไรวะ ที่อื่นเขาก็ใช้ตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องมาทวงจากกูด้วย" 5555


ว่าแล้วก็นั่งไปอย่างมีความสุข วันนี้ถนนแอบโล่ง ไม่ค่อยแวะหลายป้าย พี่แกเหยียบไม่ยั้งเช่นเคย กร๊กาๆๆๆ วันนี้ได้อารมณ์วันก่อนๆมาก เพราะพี่เขาไม่ได้ขับมันๆแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว วันนี้หัวทิ่มหัวต่ำ เกือบจะชนก็มี 555 ชอบๆๆๆๆๆ


วันนี้ก้เลยถือโอกาสดูเบอร์รถซะเลยว่าเบอร์อะไร

กร๊ากๆๆว่าแล้วท่องจำจนขึ้นใจ วันหลังได้ดูเบอร์รถจะได้ไม่ต้องเพ่งหน้าก่อนขึ้นรถ .... เขิลตายเรย


พอขับๆจะถึงป้ายแถวท่าพระที่เรามักจะขึ้นรถ ต่อรถบ่อยๆนั้น เขาชลอๆรถ อาจจะรอจอดป้ายด้วยมั้ง แต่ไม่มีคนขึ้นแฮะ 5555 คงจะแอบงงเล้กน้อย เพราะไม่เคยเจอเราไกลกว่านี้เลยมั้ง


แต่วันนี้ ช่วงเวลาแสนสุขผ่านไปรวดเร็วนัก รถไม่ติด เขาก็นั่งคุยกะพี่กระเป๋าไป 5555 เราก็มองเป็นระยะๆไม่ได้จ้องจะกินเหมือนตอนแรกๆ รู้สึกดีเวลาเห็นก็เท่านั้นเอง ไม่ว่าจะยังไงก้เถอะ

รถมาถึงสนามหลวง เราก็ลงสุดสายเลย ตอนนี้ไม่กล้ามองอะไรทั้งนั้น เห็นในกระจกข้างเว้บๆ สั่นๆไม่ชัด เขิลจริงๆนะ

พอจอดลงเราก็เดินเชิดๆไม่มองอะไรทั้งนั้นแหละ เดินตรงไปรอ 47 ตรงลานน้ำพุ...หน้าวัดพระแก้ว ระหว่างรอก้หันๆไปมองเหมือนกันแหละว่าไปหรือยัง ... เท่าที่กะๆเวลาน่าจะประมาณ 5-10นาทีได้มั้ง ออกแล้ว เร้วมากๆ



*** ตอนเย็นก็คิดว่าถ้าพอจะมีโชคก็อยากจะเจออีกสักรอบ เพราะอยากเคลียร์กับพี่กระเป๋าด้วยว่าเข้าใจผิดอ่ะ 5555


วันนี้เลยได้รอบการคำนวนการขับรถของพี่เขาแล้วหละว่าจะออกรอบไหน


***บางทีถ้าเราได้นั่งรถพี่เขาทุกเช้า เราอาจจะอยากไปทำงานมากขึ้นกว่านี้ก็ได้นะ พรุ่งนี้จะออกเช้าๆ 55555

วันนี้เบี้ยวงานอีกแล้ว.....โทดคฃตัวเองหวะ ไม่อยากจะโทษใครเลย


วันนี้รอเจอแต่ไม่ได้ขึ้น นั่งหลบมุมอยู่ .........ฮือ..วันนี้ไล่ตามทั้งวัน

อยากจะรู้สึกเหนื่อยสักที จะได้ปล่อยวางซะบ้าง

เมื่อวานไม่ได้อัพ.......เพราะเซ็งๆ ง่วงๆ มึนๆกับชีวิตตัวเองนิดหน่อย

วันนี้ .... ความพยายามตลอด 3-4 วันที่ผ่านมา ยิ่งตอกย้ำให้ตัวเองรู้ว่า



*** ยิ่งวิ่งไล่ตาม ยิ่งไขว่คว้าเท่าไหร่ ก็ไม่เคยได้มาสักที


ทั้งๆที่ก็ไม่เคยรู้ว่า........เป็นคืออะไร เรารู้สึกยังเรารู้ดี แต่เขารู้สึกยังไง แล้วเขาจะรู้มั้ย........เราเองไม่รู้เลย


โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับเราอีกนะ ......... ยิ่งนานวันยิ่งหลอนขึ้นเรื่อยๆ ....... เวลาไม่ได้คิดหรือทำกิจกรรมอื่นๆ ต้องมีเรื่องเขาแว้บขึ้นมาทุกที


เห็นใครคล้ายๆก็หลอนว่าเป็นเขา ......... ไม่ใช่ว่าเราไม่มองคนอื่นนะ....เราก็กวาดเรดาห์ไปทั่วแหละ แต่ก้องั้นๆ
แค่รู้สึกว่าหน้าตาดี ก็เท่านั้น จบ..........


บอกตัวเองหลายครั้งว่าพอได้แล้วววววววววววววววว...........ไม่เอาแล้ววววววววว................






แต่เพราะอะไรนะ....ตอบตัวเองไม่ได้ หลายครั้งรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก จะเรียกว่าผิดหวังก็ว่าได้ เราอาจจะหวังไว้เยอะ


แค่หวังว่าจะเจอ ---- ได้นั่งรถคันที่เขาขับ แค่นั้นเอง เราคงไม่กล้าเดินไปบอกเค้าหรอกว่า ชอบเค้า ........


เมื่อวานก็บอกกับตัวเองว่าพรุ่งนี้จะไม่รอแล้ว แต่วันนี้ก็ทำไม่ได้

วันนี้ก็บอกกับตัวเองอย่างนี้เหมือนกัน พรุ่งนี้........ไม่รู้ซิ ถ้ายังหวังว่าอยากเจอเขาก็อย่าคาดหวังอะไรทั้งสิ้น


ยากจัง.........สำหรับเรา

วันนี้ออกจากบ้านสาย....ไม่พยายามแล้ว (เผื่อจะเจอ)ในใจก็รู้อ่ะนะว่าถ้าจะรอก็รอได้ อีกชั่วโมงสองชั่วโมงเป็นไรไป รอเกือบครึ่งวันยังทำมาแล้วเลย เหอๆๆ


แต่เพราะวันนี้ดูมีจุดมุ่งหมายในการเดินทางมั้งเลยไม่โดดลงรถซะก่อนกลางทาง บอกตัวเองว่า ทำดีแล้ว ทำถูกแล้ว ไม่เจอซะดีกว่าไม่งั้นฟุ้งซ่านทั้งวันแน่


พอพ้นเส้นทางที่เราสามารถโคจรมาพบเขาได้ในระหว่างเดินทางแล้ว ค่อยผ่อนคลายความกระวนกระวายไปได้บ้าง แต่ก็ยังหลอนอยู่ เพราะภาพวันนั้น วันที่เราเจอโดยบังเอิญ วันที่ช็อกโลกแตกที่อยู่ๆเขาก็โผล่ขึ้นมาบนรถคันเดียวกัน มันยังตามสร้างภาพหลอนว่า

บางทีเราอาจจะเจอกันในสถานการณ์แบบนั้นอีกก็เป็นได้ แต่สิ่งที่เราคาดหวังมักจะไม่เป็นไปตามนั้นอยู่ร่ำไป


วันนี้ไปนั่งอ่านหนังสือฆ่าเวลาให้หมดๆไปวันๆนึง ผ่านไป---ผ่านไป----ผ่านไป 4โมงเย็น


นั่งรถกลับบ้าน รถติดโคตร เพราะเป็นลองวีคเอนแน่ๆ เห็นคนถือกระเป๋าเดินทางกลับบ้านกันเพียบ


ความรักบางทีก็คงอยู่ด้วยความหวัง แม้จะลมแล้งๆ รู้อยู่แก่ใจว่าเย็นป่านนี้แล้วคงไม่เจอเขาหรอก


ความรู้สึกตอนนี้ ถ้าได้เจอเขาจริงๆคงอยากกระโดดกอด ไม่รู้ซิ เหมือนคนอ่อนไหวทางอารมณ์


เมื่อวานบอกจะเลิกคิดถึงแล้ว เอาตัวเองไปผูกติดกับเวลาของเขา แล้วเอาเวลาของตัวเองไปนั่งไร้สาระรอคอยเขาทำไม



แต่พอวันนี้ไม่เจอกัน มันเหมือนจะลงแดงตายถ้าไม่ได้เจอกัน แต่ยิ่งเจอยิ่งอาการหนักกว่าไม่ได้เจอ.....สรุปแล้วจะหนีไปทางไหนก็ไม่พ้น เพราะเราเอาชีวิตตัวเองไปผูกพันกับเขาซะแล้ว


โชคชะตาตลกๆของตัวเอง ที่เหมือนตั้งใจให้เป็นเรื่องบังเอิญ แต่กลายเป็นจุดก่อกำเนิดบางอย่าง


เมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้ว แทนที่จะดำเนินไปในทิศทางที่เคยเป็นบนพื้นฐานของความบังเอิญเช่นเดิม แต่กลายเป็นเส้นทางที่สวนทางกันตลอดเวลา


ก่อเกิดความทรมาน.......ของเราผู้เดียว


จริงดังที่มีใครเคยบอก จริงดังที่เคยเป็นมา หากอยากจะลืมใครสักคน

จงหาตัวแทนมาแทนที่เขาให้ได้--------แต่อยู่ที่ไหนกันหละ

กลับมาแล้ว

ไม่ได้หายไปไหน แค่โดนยกคอมเอง เหอๆๆๆๆๆ



สัปดาห์ที่แล้ว หายไป พร้อมกับการโดดงาน 2 สัปดาห์ ที่จริงก็คือออกจากงานแหละ และก็ปล่อยชีวิตไปวันๆ ไร้จุดหมายตะลอนๆไปเรื่อยๆให้ถึงเวลากลับบ้าน


และเรายังคงวิ่งตามเขาอยู่ .......... แต่สัปดาห์ที่ผ่านมาลดอาการกระวนกระวายลง เพราะคิดแล้วว่า ถ้าไม่มีวาสนาจะเจอกันอีกแล้วก็จะตัดใจแล้วก็ปิดไดอารี่ซะ....

แต่หัวใจแทบสลาย ----- ระหว่างนั่งสับสนกับชีวิตอยู่หน้าบิ๊กซี ---- เอาไงดีวะ ระหว่างกลับบ้าน หรือจะไปต่อแล้วก็ตีหน้าซื่อโกหกว่าไปทำงาน


-----การเดินทางย่อมมีวันสิ้นสุด เอาวะ สักวันเขาก็ต้องรู้ว่าเราออกจากงานแล้ว ไปสารภาพโดยดีจะดีกว่า ตัดสิ้นใจว่า ถ้า 189 มาเมื่อไหร่ ไปแน่ๆ


รอสักพัก มาพอดี......... กระโดดขึ้นไป เจอคันนึงที่กระเป๋าหน้าตาตีที่สุดในสายแระ 5555 หุ่นดี หน้าตาดี ...แต่ไม่ได้ใจฉันไปหรอกย่ะ เคยขึ้นหลายหนเหมือนกันเพราะตอนไปทำงาน มักจะออกเวลาเที่ยวเดียวกัน


พอเราขึ้นไปไปยินกระเป๋ามันบอกว่า อีกคันตามมมาแล้ว แว้บบบบไป



จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก***********


รถพี่คนนั้นแซงปรู๊ด.....ตรงนั้น หัวใจสลายยยย นี่ถ้ารออีกเดี๋ยวก็จะได้ขึ้นรถเขาแล้วววว


เห้อออออ..................เศร้าใจ แต่ก้ถือว่าเป็นการเจอกันในรอบหลายๆวันมานี่เลยหละ


วันพุธนั้นเลยกลับบ้านเร็ว แล้วบอกที่บ้านว่าออกจากงานแล้ว มีอาการงอนนิดหน่อย แต่อย่างน้อยก็สบายใจซะที ไม่ต้องล่องลอยเสียเวลาไปวันๆ คิดโปรแกรมไปวันๆว่าจะไปไหนดี เปลืองตัง แถมต้องหวาดระแวงไปวันๆด้วย



สิ่งที่กลัว ....กลายเป็นสิ่งที่ทำแล้วดีที่สุด สบายใจที่สุด คือการพูดความจริงเนี่ยแหละ ..... เพราะที่บ้านพร้อมจะให้อภัย และเคารพการตัดสินใจของเราเสมอ



***วันพฤหัส....ไปถ่ายรูป ตอนแรกว่าจะไปสมัครที่บิ๊กซี...แต่มีงินติดตัวแค่ 100เดียว ค่ารถกลับบ้านก็คงไม่พอ แล้วก็ใกล้จะ 5 โมงเย็นแล้วเลย กลับบ้านมาเอาซีดีที่เคยถ่ายไว้ก่อนรับปริญญาเอาไปอัดต่อดีกว่า อาจจะถูกกว่าเดิม แล้วก็กลับมาเอาตังเพิ่มด้วย


สรุป ก้ได้แค่ไปสั่งอัดรูป 5555

2รอบไม่เจอเลย เห้อ



----------------------


มาวันนศุกร์---------เจอแบบว่าเวลาไม่คิดอะไรจริงๆ



หุๆๆๆๆ วันสุกไปสมัครงานที่บิ๊กซี เหอะๆๆ วุฒิสูงไปอีก เวรกำ เออ คราวหน้าจะเอาวุฒิต่ำๆกว่านี้ไปสมัคร เห้อออออ


เราก็ต่อรถขึ้นๆลงๆเพราะมีที่หมายเยอะ ลงไปเอารูป-- ลงไปตลาด--ลงไปบิ๊กซี---ลงไปดูเซรามิก


สภาพตอนนั้นเหมือนเด้กกะโปโล 5555 เพราะท่อนบนเป็นเชิ้ตขาวแบบที่ไปสมัครงาน ท่อนล่างเป็นกางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าคัทชู ผมสั้น(อีกแล้ว) หน้าเด้กลง 5 ปี กร๊ากๆๆๆถือถุงกับข้าว2-3ถุง ดูดเป็ปซี่ถุงเป้งๆสะพายกระเป๋า แล้วยืนโบกรถแบบเก้ๆกังๆ


55555 แว้บแรกคือ เห็นหน้าเขาในระยะประมาณ3เมตร (วันนั้นในรถมืดมาก มองไม่ค่อยเห็นหน้าคนขับในระยะไกล ทั้งๆที่ปกติสายตาดีมาก มองเห็นตั้งแต่ 10 เมตร 555)

กร๊ากๆๆๆหน้ายิ้มๆ...........วิ้วๆๆๆๆๆ

ไอ้เราพอเห็นอย่างนั้นก็ก้มหน้าก้มตาแล้วรีบวิ่งขึ้นรถทันที


แปลกนัก วันนี้กระเป๋าคู่หูไม่มาแฮะ ...ไปไหนหว่า

อืมมม.......ที่เขายิ้มตอนแรก อาจจะกำลังคุยกับพนักงานขสมก.ที่ติดรถมาด้วย2คน ที่นั่งอยู่ด้านหลังก้ได้


วันนี้นับว่าเป็นครั้งแรกในรอบหลายๆสัปดาห์ที่ได้ขึ้นรถเขาแบบบรรยากาศเดิม คือบังเอิญเจอ ความสุขมันล้นจนต้องนั่งอมยิ้มตลอดทาง

บางทีก็เผลอหัวเราะออกมา .... คนอะไรวะ ขี้เก๊กเป็นบ้าเลย เสยผมตลอด พอแสกกลางมันลงมาปรกหน้านิดหน่อยก็เสยเอาๆ 55555

ทำหน้าขรึมซะจนน่าหมั่นไส้.......... แต่น่ารักจริงๆนะ 5555ชอบหวะ


วันนั้น....เขาขับรถช้าลงกว่าเดิม ..... แต่จังหวะกระโชกกระชากก็ยังมีให้เห็นเนืองๆ รู้สึกได้เลยว่า วันนี้ผิดปกติ ใจจริงไม่อยากรีบลงเลย เพราะวันนั้นเป็นการเจอกันที่ป้ายใกล้บ้านเราที่สุดนับตั้งแต่เคยขึ้นรถเขามา แต่ก้ดีวันนั้นได้เจอเขาแล้วก็ได้ขึ้นรถที่เขาขับประจำด้วยนั่นคือรถวูนวูน445


***วูนวูน445คือรหัสรถที่เราใช้เรียกชื่อรถคันนี้ รถคันนี้พิเศษตรงที่ว่า เสียงของเครื่องเวลาเร่งเครื่องมันจะเสียงดังวูน วูน ---------- เสียงมันแปลกกว่าชาวบ้านเขา เคยนั่งรถคันอื่นที่มีเสียงแบบนี้แค่คันเดียว


ยิ่งเวลาพี่เขาขับจะมันมากกกก เสียงวูน วูน กับจังหวะกระชากๆมันช่างเข้ากันดีเหลือเกิน 5555



อืม....ความรู้ที่ได้หลังจากใช้เวลาเกือบเดือนรวบรวมเกี่ยวกับรถ 189 คือ รถเมล์จะมีเลขประจำรถของตัวเอง 6หลักคือ


x-xxxxx = เขตการเดินรถ - หมายเลขประจำรถ

วูนวูน 445 มีหมายเลขดังนี้ 6-50445


รถที่เป็นตระกูล 50 จะเป็นรถครีมแดง
รถที่เป็นตระกูล 51 จะเป็นรถยูโร
รถที่เป็นตระกูล 30 จะเป็นรถขาวฟ้า

นอกเหนือจากนั้นก็ไม่อาจเดา 55555


นอกจากนี้ยังได้รู้อีกว่า 189 รถที่ใช้มี 2 กะคือกะเช้า และกะบ่าย

กะเช้าตั้งแต่ตี 5 - บ่ายโมง กะบ่าย คือบ่ายโมง - 4 ทุ่ม

พี่คนนี้เขาอยู่กะเช้า เวลาที่มักจะเจอคือ ขาเข้าตอน 7โมงครึ่ง ออกมาอีกที ตอน 4 โมงครึ่ง

แต่ความสม่ำเสมอนั้นไม่แน่นอน บางทีก็เป็นรถเสริม บางทีก็วิ่งยาว


** พอมีข้อมูลดังนี้ บางทีก็คาดหวังว่าจะอออกมาเจอพอดี แต่บางทีก็คลาดเคลื่อน ระยะหลังจึงเริ่มปล่อยให้มันเป็นไปตามเวรตามกรรม เฮ้อ----มานั่งลุ้นตลอดเวลาว่าจะเจอหรือเปล่าเนี่ย มันก็บั่นทอนจิตใจเหมือนกันนะ



**ทฤษฎีของเราอีกอย่างหนึ่งคือ เรามักจะเจอเขาวันที่ไปสมัครงาน และมักจะเจอช่วงตกงาน ขอให้ทฤษฎีนี้เป็นจริงด้วยเถอะ5555555555

วันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายๆสัปดาห์ที่เราไม่ได้ไปนั่งรถเมล์เล่น 55555555



วันนี้เริ่มทำงานที่บ้านอย่างเป็นทางการ 5555555 แอบคิดนิดหน่อย


ความหลอนปกติ คนไหนอวบๆหน่อยก็หลอนว่าเป็นเขา


**** อย่าคิดมากๆๆๆ ขำๆน่า 55555


เห้อ----------ไม่ได้ออกไปไหนก้ดี ไม่งั้นอาจจะหลอนกว่านี้

กรี๊ดๆๆๆๆ เจออีกแล้วๆๆๆๆ เจอแบบว่าๆๆๆๆๆวันนี้ออกไปขี่จักรยานเล่นตอนเย็นตามปกติ ฮ้า--------


วันนี้ตอนแรกว่าจะหาเรื่องออกไปข้างนอกแต่--วันนี้อะไรๆมันยุ่งๆไปหมด กว่าจะเสร็จก้ปาไป4-5โมงเย็นแระ
เลยเปลี่ยนแผนขี่จักรยานทางไกลดีกว่า 5555


แอบหวังนิดๆว่าอาจจะเจอ แถมมีลางสังหรณ์จากคำทำนายตะขอเสื้อใน (เดี๋ยวไปอัพแยกอีกที555555)ว่าอาจจะมีหวัง กร๊ากๆๆๆ


ทีนี้ก็ปั่นๆๆ ตาก็หันแลมองว่ารถเมล์คันต่อไปจะเจอมั้ยน้า 66666 อืมมมไม่เจอเลย พอไปถึงปลายทาง เป็นร้านขายหัวเสา ลายประดับปูนปั้น เข้าไปติดต่อธุรกิจให้พี่ชายแป๊บนึงแล้วก็เลยกลับเพราะกว่าจะไปถึงก็น่าจะเกือบๆ 5โมงแล้ว เลยรีบกลับดีกว่า เดี๋ยวจะมืดซะก่อน


ระหว่างขี่กลับ ซึ่งเราขี่เลนเดียวกับรถขาออกพอดี ไม่สามารถมองหน้าคนขับได้ จะมองทีก็ต้องหันหลังที บางคันก็ไม่ทันมองเพราะไม่มีจังหวะมอง 5555



พอคันสุดท้ายก่อนจะถึงบ้านวิ่งตามมาเห็นแว้บแรกเพราะจะหันไปดูรถข้างหลัง เพราะเรากำลังจะขี่รถเข้ามาในถนน(ปกติขี่ตรงริมๆขอบถนน)


เห็นแว้บแรกก็เอ๊ะ ...... คุ้นๆ แต่ต้องระวังรถที่วิ่งตามมาด้วยเพราะถ้าเราหันไปมองค้างหละก้อ จักรยานเราคงไปอยู่ใต้ท้องรถสิบล้อเป้นแน่




พอจังหวะที่รถเมลล์แซงเราขึ้นไป..........กรี๊ดๆๆๆๆใช่จริงๆด้วยยยยยยยยยยย



ไม่คิดว่าเขาจะยังวิ่งกะเย็น....อยากจะกรี๊ดๆๆๆๆๆไม่ไหวแล้ว เจอทีไรกระตุ้นต่อมเดินทางทันที อยากจะทิ้งจักรยานแล้วกระโดดขึ้นรถไปเลย หง่าๆๆๆๆๆๆๆ


วันนี้รู้สึกจะขับวูนวูนด้วย น่าจะขีบประจำได้แล้วนะเพราะพี่แกขับคันนี้ติดต่อกันมาหลายวันแล้ว เสียดายจัง


พรุ่งนี้ต้องหาเรื่องออกไปข้างนอกให้ได้ ..... หง่าๆๆๆ

อิๆๆๆจับได้แล้วววว


รถวูนวูนที่รัก เหอๆๆๆพี่เขาย้ายมากะบ่ายจริงๆด้วยกร๊ากๆๆๆๆทีนี้หละ เสร้จเจ๊แน่

วันนี้เจออีกแล้ววว หุๆๆๆ แต่เราอยู่เกาะกลางถนน สวนเขาจอดรถที่ป้าย ---------

อ๋า----กำลังจะข้ามถนนเพื่อเข้าซอยบ้าน แว้บนึงตาก็คอยมองรถที่วิ่งผ่านไป แว้บนึงก็มองรายละเอียดอื่นๆเพราะเห็นแทบขาวๆมาแต่ไกลสันนิษฐานไว้ก่อนเลยว่ารถวูนวูน 5555

ใกล้เข้ามาๆๆๆๆ ฉันก็จะข้ามๆๆๆๆ รถก็วิ่งเร็วๆๆๆๆๆ

กร๊ากๆๆๆไม่มีจังหวะจะมองหน้าเลย เลยมองดูที่เลขรถด้านหน้า กร๊ากๆๆๆ 6-50445 ใช่จริงๆด้วย


ไอ้เราก้เลยอึ้งๆ รถก็วิ่งผ่านไม่หยุดซะที เขาก็จอดรถบังมุมหน้าตัวเองซะงั้น มองไม่เห็นเว้ย กระจกข้างบังหน้า แงงงๆๆๆๆๆ


มี 2 -3จังหวะที่จะข้ามได้ เขาก็จอดนานเหมือนกันแฮะ จะข้ามก็ข้ามตัดหน้ารถเขา .........ไม่อาวววอ่ะ รถให้รถโล่งชัวร์ๆแล้วก็ให้เขาไปก่อนดีกว่า


รอ.......ติดเกาะกลางถนนอยู่อย่างนั้น มองที่เขา แล้วก็ไม่เดินไปหามุมที่มองเห็นเขาได้ ก็มันอายนี่หว่า เจอกันจังๆเลยนะ รอ.......รถจนเขาขยับรถออกไป..........


กร๊ากๆๆๆๆวันนี้ได้มองมุมข้างๆๆๆ........อิๆๆๆผมรองทรงต่ำปลายงอนเป็นตูดเป็ดเลย กร๊ากๆๆๆๆๆ



***อ่อๆๆๆเมื่อ2-3วันก่อนผ่านตลาดบางแค แว้บบบบบเจอพ่อค้าขายส้ม คล้ายพี่เขามาก 55555 ตลกดี เจอคนหน้าเหมือนกันแล้ว ทีนี้วันไหนออกมาถ้าไม่เจอพี่เขาก็มองพี่ขายส้มแทนแล้วกันเพราะยังไงๆต้องเจออยู่แล้ว 55555

วันนี้ที่จริงมีแผนชั่วร้าย5555 ว่าบ่ายนี้จะออกไปงานคอมมาร์ทซะหน่อย


แต่พอเช้ามาผิดแผนน วันนี้มีเรื่องให้เราต้องทำถึงเย็นเลย ตอนเช้าใส่ปุ๋ยกล้วยไม้กว่าจะเสร็จก้เกือบ 10โมงครึ่ง ตอนกลางวันก็รอทำปลา ปลาที่จับจากในนานั่นหละ แล้วก็ต้องรีบๆทำให้เสร็จก่อนบ่าย 4 เพราะต้องพาแม่ไปงานศพของสักคนหนึ่ง จะไม่ไปก้ไม่ได้เพราะไม่มีใครว่างเลย ก็เลยต้องจำใจไป กะเวลาว่าจะรีบบึ่งรถกลับมาบ้านให้ทัน 5 โมงครึ่ง จะได้ออกจากบ้านทันรอบรถเขา แต่พอกลับมาบ้านจริงๆแล้ว ตัดใจไม่ไปแระเพราะดูทุกคนยังยุ่งๆกันอยู่ก้เลย ไมไปแระอยู่ช่วยเค้าก่อนดีกว่า




วันนี้ก็เลยเป็นอันไม่ได้เจอกันเห้ออๆๆๆๆๆๆ


**วันนนี้เจอคนที่งานศพแอบคล้ายอีกแล้ว สงสัยจะเจอคนคล้ายกับเค้ารายวันเลยใช่มั้ยเนี่ย


**แต่ตอนนี้ก็เริ่มเพลาๆลงบ้างแล้วหละ

หง่า---------ว่าจะไปนอนแระ แต่---เดี๋ยวลืม ก็เลยแวะมาอัพซะหน่อย


พักนี้ไม่รู้เป็นไง ได้เจอพี่เขาฝั่งตรงข้ามตลอด อย่างวันลอยกระทงอ่ะ ที่บ้านไม่มีใครอยู่ เราก็ไม่รู้จะทำอะไรดี ขาก็เลยพาไป ไป----ข้างนอก หวังเล็กๆว่าจะเจอ ฮ่าๆๆๆๆ


พกตังไปไม่กี่บาทกะแค่ว่านั่งไปสุดสายที่สนามหลวงแล้วก็เดินเล่นๆแล้วก็นั่งรถกลับ กร๊ากๆๆๆๆ


ออกมาตอนบ่ายสองครึ่งได้มั้ง วันนั้นได้ยินว่าเขาเพิ่มรอบจากปกติวิ่งกันคันละ 2 เที่ยวเพิ่มเป็นคันละ 3 เที่ยว โห้ววว ทีนี้แบบว่าไม่เคยเห็นรถ189มันเยอะขนาดนี้เลย บางช่วงมาติดๆกัน 3 คัน แถมรถไม่ติดอีกตะหาก นั่งๆๆๆ อ่าเกือบๆถึงเดอะมอลล์ว้าวๆๆๆๆ เจอด้วยๆๆๆ เป็น 1 ใน3ของขบวนนั้น


ก็ตีนผีใช่เล่นนิ เหยียบตามกันมาติดๆๆ5555

นั่งรถไปถึงสนามหลวงตอนประมาณสามโมงครึ่ง โอ้วพระเจ้าจอร์จ ไม่น่าเชื่อ เราจะสามารถถึงสนามหลวงได้ภายในเวลส 1 ชม.

เหอะๆๆๆๆ ลงรถแล้วก็เดินๆๆๆเลาะริมถนนตั้งแต่ท่าช้าง-----ท่าเตียน----แวะเลาะตามกำแพงวัดโพธิ์ไปโผล่ตรงหอกลอง---------เดินตามถนนลงไปไปจะเอ๋ตรงสน.พระราชวัง-----แล้วก็เดินดูกระทงหลากหลายดอกไม้สดที่ปากคลอง ว้าวววววว--------

เดินไปเดินมา ก็ว่าจะกลับแระเพราะตอนนั้นประมาณสี่โมงได้แล้ว ก็เลยว่าจะไปต่อรถสาย7ก กลับบ้านเพราะถ้าเดินย้อนไปสนามหลวงอาจจะไม่มีรถก็เป็นได้ เลยเดินข้ามฝั่งมาที่วัดราชบูรณะ เอ่---กะลังมีงานวัดพอดี


เห็นคนโล่งๆก็เลยเดินเข้าไปดุซะหน่อย ว้าวๆๆๆนี่มันก็เหมือนงานวัดบ้านเราดีๆนี่เอง ไหนแล้วก็เข้าไปไหว้พระซะเลย(แม่ชอบบ่นว่าไม่ตฃค่อยทำบุญ)ทีนี้เลยหยอดไปสิบบาทแล้วก้หยิบดอกไม้ธูปเทียนมาแล้วขึ้นไปไหว้พระ อืมมม----วัดนี้งามทีเดียว ดูสงบดีจัง ก็ขึ้นไปไหว้พระ โอ้วววว+++++นี่มันแหล่งเวียมซีเลยนะเนี่ย มีกระบอกเซียมซีเรียงกันเป็นแถวประมาณ 20 กระบอกได้

ไหนๆก็จ่ายไป10บาทแล้วก้เขย่าๆซะหน่อย ฮ่า++++ ได้เบอร์ 25 อิๆๆ ใบนี้ดีแฮะ(หรือจะดีทุกใบหว่า) เขาบอกว่าจะประสบความสำเร็จดีแต่ต้องใช้เวลาและความพยายาม ส่วนเนื้อคู่(อิๆๆรอดูอันนี้ด้วย) เขาบอกว่าจะได้คนเป็นหม้าย แต่อยู่ด้วยกันแล้วสบายใจ เอ๊ะๆๆๆ



อมยิ้มนิดนึง++++


ตรงไม่ตรงแม่นไม่แม่นไม่รู้ ---แต่อย่างน้อยก็เป็นกำลังใจให้ตัวเองได้นึงนึงน่า



เดินๆๆออกมาว่าจะไปที่ป้ายรถเมลลื ดันประสาทแดกซะนี่ ทั้งๆที่ป้าย 7กก็อยู่ตรงนั้นแหละ แต่ดันเดินมาตรงสำเพ็งซะงั้น ลืมไป----ที่จริงจะกลับ 7 ก็ได้นะ แต่ตังไม่พออ่ะ เพราะเหลือ 14 บาท ต้องกลับ 7ก หรือไม่ก็เดินไปขึ้นรถที่สนามหลวงเท่านั้น เลยตัดสินใจเดินกลับไปรรอรถ 7ก ดีกว่า


***ว้ากก ไอ้ตาลโทรมาชวนไปลอยกระทง ห่านนทำไมเพิ่งมาชวนตอนนนี้ ไม่มีตัง แถมงานที่บ้านก็ยังไม่เส็ด ใจก็อยากจะไปนะแต่.....ฮึ่มๆๆๆ

ก็เลยต้องกลับบ้านก่อนแหละจะได้ไปจัดการต่างๆให้เรียบร้อย นั่ง 7ก---------ลงท่าพระ---


รอ189เข้าบ้าน อย่างด่วน เหอๆๆๆๆ มาแว้ววคันนึง อ่าขึ้นไปไม่ใช่พี่คนนั้น แต่ก็จขึ้นวะ รีบๆอยู่ อ่ะ --เจอกระเป๋าคนนี้อีกแล้ว ช่วงนี้เจอแต่คนซ้ำซากๆ นับว่าเป็นครั้งที่สองหลังจากเมื่อ 2-3 วันก่อนที่เจอระหว่างกลับบ้าน ไม่ชอบหน้าตาคนนี้เลย เหมือนเกย์แต่ก็อาจจะไม่ใช่ แต่รู้สึกว่าไม่ชอบเท่านั้นเอง นั่งๆรถมา แป๊บเดียว อ๊ากๆๆๆๆๆๆพี่คนนน้านนนนนหง่าถ้ามีตังจะโดดลงป้ายนั้นแหละ แต่สวรรค์กลั่นแกล้ง ไม่มีตังสักบาท....แง๊ๆๆๆๆๆๆ


รีบๆๆกลับบ้านอ๊ากๆๆๆ จะ 6 โมงแว้ววพ่อกับแม่กลับมาแว้ว อ่า------บอกว่าไงดีหว่า ก้บอกๆไป เออดีแฮะไม่ว่าไรเลย แต่ต้องทำกระทงก่อน ก็เลยทำแบบลวกๆ 2 อัน กว่าจะเส็ดก็ 6 โมงครึ่ง รีบๆๆออกมา รอรถเมลล์


หหงะ+++++++++ทุ่มกว่าๆถึงจะมา เปลี่ยวก้เปลี่ยว ไม่มีคนรอเลย สักพักๆๆๆ มาแว้ววๆๆๆๆ ขึ้นไป เอ๊ะ++++รถอีตากระเป๋าคนนั้นนิ หงะ เหอๆๆๆไม่รู้จะว่ายังๆไง รู้สึกทะแม่งๆอีกแล้ว


พอถึงป้ายวัดอุดมลงก่อนเพราะรู้สึกว่าถ้าคันนี้ออกมา คันพี่คนนั้นก็ต้องตามมาซิ เลยเข้าเวเว่นหาอะไรกินก่อนเพราะหิวมาก


รอสักพักเอ๊ะ+++ไม่ใช่นี่หว่าเอ่+++++คันที่2+++คันที่ 3++++ขณะนั้นเวลาประมาณเกือบๆสองทุ่มแล้ว อ่ามันนัดไว้ทุ่มนึง จะไปทันไหมเนี่ย พอดีพอบอกว่าพรุ่งนี้เช้ามีงาน แล้วตอนบ่ายเราต้องไปสัมพาษณ์งานเลยคิดไปคิดมา+++ไม่ไปดีกว่า กว่าจะออกมาจากหอตาลสงสัยจะบ่าย


ก็เลยกลับลำกลับบ้านซะ แต่ลงที่หรรษาแวะซื้ออะไรกิน ได้กระเพาะปลามาถุงนึงนอกนั้นไม่ได้ซื้ออะไรเพราะวันนี้ไม่ค่อยมีร้าน ไปลอยกระทงกันหมดมั้ง อ่า+++ระหว่างนั่งรอรถ เอ๊ะๆๆๆๆ รถที่สวนทางไป นั่นมันๆๆๆๆๆ พี่คนน้านนนนน เอาอีกแล้วทำไมต้องสวนทางกันตลอดเลยนะ ในใจก็คิดว่างี้แสดงว่าที่เราเห็นเมื่อตอนเย็นเขาคงไม่ได้กลับรถที่ท่าพระอาจจะไปถึงสนามหลวง มิน่าหละเมื่อกี้รอถึงไม่มาซักที


ใจนึงก็คิดว่าจะรอเขากลับเข้ากระทุ่มแบน++บ้าไปแล้ว รถอาจจะเข้าอุ่ก็ได้ หรือไม่ก็รอจน5ทุ่มกว่าเขาจะกลับมา


ตัดใจ++++กลับบ้านดีกว่าในใจยังเสียวๆว่าจะเจออีคันกระเป๋าคนนั้นหรือเปล่า ++++สรุปไม่เจอ 555

แฮ่ๆๆๆ--หนึ่งในคนหน้าเหมือน


วันนี้ ไปสัมพาดงานออกไปตอน10โมงเกือบๆ11โมงแล้วหละ วันนี้คิดว่าอาจจะไม่เจอมั้ง เพราะเมื่อคืนเขาวิ่งดึกอ่ะ

วันนี้เลยไม่ค่อยคาดหวังอะไรมาก ชิวๆเรื่อยๆ

แต่วันนี้แดดโคตรแรง เปรี้ยงๆๆๆๆๆ ยืนจนตัวไหม้ ดีนะยังมีร่ม ถึงจะบังได้นิดๆหน่อยๆก็ยังดี


ระหว่างรอ ---- อีกแล้วครับท่านฝั่งตรงข้าม 189 คันนั้น พี่คนนั้น ใจคอจะไม่ให้เราได้ขึ้นรถเขาเลยใช่มั้ยเนี่ย ห๊า----------


แอบเหนื่อยใจอยู่เหมือนกัน มีหลายๆอย่างแทงใจอยู่เรื่อยทั้งที่พยายามจะลืมๆ แต่ก็มาอีหรอบนี้ทุกทีซิน่า


ไปถึงก่อนเวลาเพราะวันนี้รถไม่ติดเลยเดินเซอเวร์ซะเลย ต่อ84 ลงคลองสาน เพิ่งจะเที่ยงเอง เขานัดตั้งบ่ายครึ่ง เดินๆๆ สะดุดตากองใบตำลึงในตู้ก่อนอ่า ขายเกาเกลา ก๊วยจั๊บ เอ๊ะ +++ลูกชายคนขายหน้าตาดี ว้าว++เลี้ยวเข้าร้านเลย 555 ใจง่ายมะ


ทีนี้สั่งก๊วยจั๊บน้ำใสมาชามนึง +++อืมมอร่อยๆๆใช้ได้เลย วันหลังมากินใหม่ดีกว่า ที่คลองสานนี่ของอร่อยเยอะแฮะ โจ๊กตอนเช้าก็อร่อย ขนมจีบเจ้าประจำของเราก็อร่อย นี่ได้ร้านก๊วยจั๊บในดวงใจมาแล้วอีกหนึ่ง แต่ถ้าตำลึงจะสุกมากกว่านี้จะเยี่ยมมาก


อ่ากินเส็ด ภายในเวลา10นาที เหอๆๆๆไปดีกว่าคนชักเยอะและ เลยเดินเล่นๆในตลาดรอบนึง ออกมาก็เพิ่งจะเที่ยงครึ่ง เอออ+++เดินไปเรื่อยๆดีกว่า


ทีนี้ก็เลยเดินๆๆจากคลองสาน เลี้ยวเข้าถนนตากสินเดินเลาะๆๆๆไปเรื่อยๆ ตึกสินสาทรมันอยู่ตรงไหนวะ คุ้นๆว่า 84 ผ่าน ตอนแรกนึกว่าใกล้ๆๆ โหยยย สุดสาย 84 เลยอ่ะ แต่ว้าวววดูเป็นสำนักงานดีจัง น่าอยู่ๆๆๆ ตอนไปถึงเพิ่งจะบ่ายเอง เอาไงดีหว่า


ก้เลยนั่งรออยู่ป้ายรถเมลล์นั่นหละ เออ เพิ่งสังเกตว่าสถานีbtsตากสินทำไปเยอะแล้วนิ อีกไม่นานก็ได้ใช้แล้ว 5555


รอจนประมาณบ่าย 20 ก้เลยถึงเข้าไปที่บริษัท


---- อ่า คนทำงานที่นี่เยอะจัง สาวออฟฟิส ฮ่า +++

พอไปถึงก็เป็นบริษัทออกแบบอ่ะแหละ ไปแบบงงๆเพราะยังไม่รู้เลยบริษัทนี้ทำอะไร ก็เขาติดต่อมาเองนี่หว่า


ก็สัมพาดๆๆๆรอกใบสมัครๆๆ แล้วก็คงจะไม่ได้มั้ง เขาอยากได้พวกทำแฟลชด้วยอ่ะ (เอ๊า.....ก็คนมันไม่เป็นเท่าไหร่นิได้นิดๆหน่อยๆ)


ลากลับเดินออกมาอย่างสบายใจ ได้ก็ดีไม่ได้ก้ดี เหอๆๆๆ


นั่ง 84ก กลับมาต่อรถที่ท่าพระ


+++พ่อบอกให้รับกลับมาฉีดยากล้วยไม้ รอแป๊บนึง189มาหง่าไม่ใช่พี่คนนั้นแต่ก็โดดขึ้นไปแระ



***********************************************************************************



อ๊ากๆๆๆๆๆเจออีตากระเป๋าคนนั้นอีกแล้ว ทำไมวะ+++เดือนนี้เราคงจะได้เนื้อคู่คนที่2แล้วมั้ง 55555 คงไม่หรอก เราว่าเดือนหน้าเราอาจจะเจอกรณ๊เช่นนี้อีกก้ได้ ประเฃภทเจอพนักงานซ้ำซากๆเนี่ย ฮ่า+++++ จบข่าว

ขี่จักรยานเล่นๆ เมื่อวานนู้นนนน แดดร่มๆเลยขี่ออกไปซะถึงแยกสายสี่แน่ะ ฮ่าๆๆๆก็ชอบนิ ถึงมันจะดูเสี่ยงไปหน่อยแต่เราว่ามันสนุกมากๆเลยนะ


อิๆๆๆๆที่สำคัญมีโอกาสได้เจอพี่คนนั้น กร๊ากๆๆๆๆ ขับวนกลับบ้านแระพอถึงป้ายหน้าหมู่บ้าน เอ๊ะ ... รถวูนวูนหรือเปล่า แถบขาวๆ กร๊ากๆๆๆๆช่าจริงๆด้วยตัวใหญ่ๆมาแต่ไกล


**ตอนนี้ต้องอาสัยจังหวะการมองและการทรงตัวนิดหน่อย


123.....ป้าบบบหันหลังงงง เห็นแว้วววววววว


แต่ก็น่าหวาดเสียวเล็กน้อยเพราะสิบล้อเบียดแซงมา อูยยย...ทรงตัวไม่ด๊ก็เกือบเข้าล้อเหมือนกันนะนั้น


555555.........กลายเป็นเรื่องสนุกซะแล้ว หากเรียนรู้และเข้าใจ เราก็จะสนุกกับมัน

ส่วนวันนี้+++++++เดจาวู

หลายครั้งที่มักจะจินตนาการเลยเถิด เข้าข้างตัวเองว่าจะเจอกับพี่เขาในที่ต่างๆ แบบไหน ตามแต่ใจจะเพ้อฝัน กร๊ากๆๆๆๆๆ


เดจาวู++++ครั้งที่ 1 เคยคิดๆว่าอาจจะได้เจอกันตอนเราขับรถออกไปไหนต่อไหน แล้วก็เจอกันแบบอึ้งๆ งงๆหน่อย



กร๊ากๆๆๆ วันนี้รีบบึ่งอีแก่คันเก่าไปกระทุ่มแบน ปกติใส่เกียร์4ตลอด วันนี้เจ๊ใส่เกียร์5 เหยียบ100กว่าๆ (จะรีบไปไหนฟระ..กรู)


อืมม----เพิ่งรู้สึกว่าการขับรถเร็วๆมันก็สนุกดีนะ กร๊ากๆๆๆเหมือนกะลังเล่นหนัง เป็นนางเอกแมทริกซ์ว่าไปนั่น-------


ถึงตลาด+++กะลังงงว่าจะไปซื้อสามเหลี่ยม**เป็นหนึ่งในพลุชนิดไม่รุนแรงมาก แต่จุดแล้วเสียงดัง

ระหว่างยูเทิร์นอยู่นั้น แว้บไปเห็น189คันหนึ่งแถบขาวๆๆๆ กร๊ากๆๆ เดาว่าวูนวูนไว้ก่อนอีกแล้ว


แผนการชั่วร้ายขั้นที่1เริ่มต้น++พอยูเทิร์นแล้วส่องกระจกหลังดูอีกที +++ เอ๊ะ ++อยู่ไกลเหมือนกันนะ ก็เลยขับๆไปก่อนแล้วค่อยหาที่จอดดีกว่า


ขับๆไป ส่องดูข้างหลัง ไกลเหมือนกันเพราะจอดรับคนตามป้าย


อ่า++เจอแว้วววที่จอดรถ ทำไมวันนี้มันโล่งจังวะ ปกติจอดทีไรแน่นทุกที จากจินตนาการ กำลังจะทำให้มันเป็นจริงแล้ว ฮ่า++ ส่องดูอีกครั้งใกล้เข้ามาแว้วว กะจังหวะให้พอดี(จะได้เห็นชัดๆ แล้วก็ดูเนียนด้วย ฮ่า)


ว้าววว+++สวรรค์เป็นใจ รถโล่งไม่มีรถคันอื่นอยู่ข้างหน้ารถเขาเลย อะ+++ออกไป ทำท่าล๊อครถ

พลันเสียงแตรรถเมล์ดังขึ้น หันไปมองหน้าคนขับ อ่ะ+++เนียนจริงๆๆๆๆๆกร๊ากๆๆๆๆ


วันนี้พี่เขาเป็นตี๋ใหญ่อีกแล้ว เพราะใส่แว่นดำแฟชั่นตี๋ใหญ่ ++++เมื่อรถผ่านไป+++อิๆๆๆ คิดในใจ เดจาวู บวกกับ ความตั้งใจนิดๆหน่อยๆกร๊ากๆๆๆๆๆๆ


++มานั่งนึกๆดูหลายครั้งที่เราเจอเขา เราเองอ่ะที่เป็นคนเห็นโดยตลอด แต่ลองคิดตรงกันข้ามกัน เวลาที่เจอกันเขาจะเคยเห็นเรามั่งมั้ย++จำได้หรือเปล่าเหอะ กร๊ากๆๆๆๆ หรือบางครั้งจะมีที่เขาเห็นเรา แต่เราไม่เห็นเขาหรือเปล่า


ฮ่า++++++++

เออ++ลืมไป เดจาวูครั้งที่1ต้องเป็นตอนที่เรารอข้ามถนนอยู่ที่เกาะกลางถนนดิ อันนั้นแหละครั้งแรก 5555


จากที่เคยคิดว่าถ้าสิ้นเดือนแล้วจะมาลองนับๆ ทำสถิติดูว่าเจอไปกี่ครั้ง วันนี้ว่างเลยทำเล่นๆ