23ที่แสนสับสน ตอนนี้ก็คงเปลี่ยนที่สิงสถิตย์จากตึก เป็นที่ทำงานกันแล้วนะ *** 4ปี ไวเหมือนละครช่อง 7 ไม่เคยคิดเลยว่าความสุขจะอยู่กับเราเพียงเท่านี้ ล้มๆลุกๆกันมา ยังไงก็ช่วยกันจนตลอดรอดฝั่ง แม้จะไม่ทั้งหมด แต่ก้เกือบจบบริบูรณ์กันทุกคน หลังจากได้รับคำจำกัดความต่อท้ายว่าเป็นบัณฑิต ก้เหมือนระยะห่างของเรากับพวกแกยิ่งห่างออกไปทุกที นอกจากบอร์ดและmsnแล้ว ก้แทบจะไม่มีอะไรสานต่อความสัมพันธ์ได้แบบเดิมอีกแล้ว เราในฐานะคนที่อยู่ไกลเพื่อน ไกลแหล่งนัดพบ แต่ยังอยากจะมีส่วนร่วมบ้าง ก็ยังหวังว่าจะมีวันไหนที่มีโอกาสและนัดเจอสังสรรค์กันบ้าง แถมช่วงนี้ต่างคนต่างต้องทำงาน เวลาที่จะปลีกตัวกันมาแทบจะไม่มี โดยเฉพาะเราแล้วคงจะยาก ***ตามปกติเราก็ไม่ค่อยโทรหาใครอยู่แล้ว ถ้าไม่มีธุระหรืออะไรก็นึกเรื่องจะคุยไม่ออก ไหนๆจะโทรหาเพื่อนก็ควรจะมีเรื่องอะไรบ้าง บางทีก็ขอสารภาพว่าอึดอัดเหมือนกันที่เวลาคุยแล้วต่างคนต่างเงียบ..........เฮ้อ หลังจากออกจากงานแล้วก็หวังว่าจะมีเวลามากขึ้น ได้ทำฝันที่มันแหว่งๆให้มันเต็ม แล้วก็ยังได้เจอเพื่อนมากขึ้น ***การที่ได้มาอยู่ที่นี่ทำให้เราขาดความมั่นใจหรือเปล่านะ รู้สึกกลัวอีกครั้งที่ต้องหางาน หาสังคมใหม่ แล้วก็ไม่มีเพื่อนที่คุ้นเคยอยู่ด้วย เหมือนการทำงานครั้งแรก ที่ทำให้รู้สึกแย่กับการเริ่มต้น นึกอิจฉาเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน หรือยังไปไหนมาไหนด้วยกัน ............ เราไม่แคร์ที่จะเดินคนเดียว แต่ไม่อยากรู้สึกโดดเดี่ยว ..... เท่านั้นเอง จนเมื่อวานเป็นวันที่รอคอยมาตลอดว่า ... พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เรารู้สึกดีแน่ๆเพราะได้เจอเพื่อน .........พอมาถึง เราไม่กล้าเดินเข้าตึกคนเดียว(เหมือนเดิม) แล้วก็ต้องเดินอ้อมไปสามย่านเพื่อโทรหาเต้ ... เพราะรู้อยู่คนเดียวว่าจะมาก่อนบ่ายโมง ..... ปรากฏว่ามากันหลายคนแล้ววว ถึงได้เดินเข้ามา ... เมื่อเจอหน้ากัน เรารู้สึกลิงโลด ดีใจ ..... ที่เห็นเพื่อนๆ แต่ก้ดูเหมือนจะเป็นอะไรที่ไม่ได้น่าตื่นเต้นตกใจสำหรับเพื่อนๆเท่าไหร่ คุณครูก็คุยเรื่องโรงเรียนกันไป ...บลาๆๆๆๆๆๆ ......... เป็นเรื่องที่เราไม่สามารถจะเข้าถึงได้อีกแล้ว เจอคนอื่นๆหลายๆคนมัน........บอกไม่ถูก เพราะเราเริ่มสร้างกำแพงขึ้นมาเองหรือเปล่า ....... มันไกลจัง ***เราเองก็มีส่วน เพราะเราปฏิเสธที่จะเข้าไปอยู่ที่เดิมแล้ว เราอยากกลับมาอยู่บ้านมากกว่า อย่างว่า..ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง เราให้เวลากับเพื่อนมากเกินไป ตอนนี้เราต้องกลับมาชดเชยส่วนที่บ้านได้ขาดหายไปแล้ว ...... เวลาของความเป็นผู้ใหญ่คืบคลานเข้ามาทุกที พร้อมกับกลืนกินความสุขในวัยเด็กไปด้วย ...... ทำให้เรารู้จักยืนอย่างเดียวดายได้ ในวันที่สักวันหนึ่งต้องไม่มีใคร .............23......ที่แสนสับสน   Create Date : 29 พฤษภาคม 2549 9 comments Last Update : 29 พฤษภาคม 2549 0:55:18 น. Counter : 393 Pageviews. Share Tweet

คิดมากแก่เร็วนะป้า!!! Happy Birthday ขอให้มีความสุข ได้พบความสงบในจิตใจ   โดย: KjkGs IP: 58.136.66.77 29 พฤษภาคม 2549 1:16:57 น.

23 ที่สับสน ถ้าเราเข้าใจและอดทนจะเป็น 23 ที่สวยใส ครับ   โดย: ดำรงเฮฮา 29 พฤษภาคม 2549 9:12:55 น.

เส้นทางยังอีกยาวใครนะคับ ขอให้เป็นเส้นทางที่สดใส   โดย: นายนพ (i_am_np ) 30 พฤษภาคม 2549 10:37:01 น.

บางอันมรึงก็คิดมากไปนะ เพราะบางอันฉันก็เป็น แต่ไม่ค่อยแคร์ เพราะอยู่ได้ ก็ไม่เชิงอยู่ได้นะ ประมาณว่า ทำใจ มากกว่า มันเป็นเรื่องปกติของวัยทำงานน่ะ ภาระ ความรับผิดชอบ สิ่งที่ต้องคิด มันมากขึ้น ตอนเรียน เรามีหน้าที่แค่ เรียน เรียน และเรียน แต่นี่ ชีวิตเราทั้งชีวิต ........ เข้าใจใช่มะ อยากไปไหน ก็บอก ถ้าไปได้ ไปอยู่แล้ว นะ ปุ๊ย ไอน้ำ กร๊ากกกกกกกกกกกก   โดย: ถวิลหา IP: 124.120.148.107 30 พฤษภาคม 2549 18:16:41 น.

เฮ๊ย มรึง 23 กรูนี่ 24 แล้วไหนเอมอีก 26 แล้วนะเว๊ย ใครควรจะคิดมากกว่ากันเนี่ย   โดย: ถวิลหา IP: 124.120.148.107 30 พฤษภาคม 2549 18:18:03 น.

นี่ ๆ ๆ   โดย: ฮ IP: 161.200.255.161 30 พฤษภาคม 2549 18:44:52 น.

อารายๆๆๆๆ   โดย: kaka IP: 58.9.101.98 30 พฤษภาคม 2549 23:40:49 น.

23 ยังคิดมากขนาดนี้ ไอ้ก้าเอ๊ย   โดย: tanlek 1 มิถุนายน 2549 14:09:53 น.

เอออๆๆๆๆๆๆๆ หายแล้ว คิดมากแต่ลืมง่ายกร๊ากๆๆๆๆๆ   โดย: ง่า (kakaman ) 3 มิถุนายน 2549 20:12:20 น.