พื้นดินท้องทุ่งหญ้ายามนี้หมดสิ้นแล้ว แม่ไอ้แดงเอ๋ย ข้าเคยคิดว่าจะอยู่ไปเพื่ออะไร ในเมื่อเราหมดสิ้นซึ่งผลผลิตไร่นาก็จมไปกับน้ำหมดแล้ว อายุข้าห้าสิบปี เป็นหนี้อีกสองแสนลูกก็ยังเล็กแค่เก้าขวบ ในใบหน้าที่กร้านแดด ไหล่ลู่ลง ร่างกายที่ทรุดโทรม แววตาแห้งผาด ไม่มีน้ำตาสักหยด เหมือนมีก้อนจุกอยู่ที่คอหอยทำให้ทิดดำ ไม่สามารถพูดต่อไปได้

 "พี่จ๋าอย่าลืมสิจ๊ะว่า เรายังมีสองมือสองขา และพี่ยังมีฉันและลูก สิ่งที่พี่มีมากกว่าคนอื่นคือ ความขยันและความคิดดึๆ ตอนเรารักกันใหม่ๆ เราไม่มีอะไรเลย พี่ยังพาเรามาได้ถึงวันนี้ เพราะความที่รักครอบครัวและรับผิดชอบ เราจนแต่เงินแต่เราไม่จนความรักนะพี่ ฉันอบอุ่นเพราะมีพี่และลูก แล้วพี่จะทิ้งเราไปได้อย่างไร" "ทุกวันนี้เรามีความรักเป็นเสาและความอบอุ่นเป็นหลังคา ความมั่นคงเป็นผนัง กระโจมรักของเราย่อมทำให้รอดจากภัยทั้งปวง พี่จ๋ากลับมาเป็นคนเดิมเถอะน๊ะ"

     ทิดดำหันมา "มะลิเอ๋ยเอ็งช่างเหมือนพระอาทิตย์สำหรับข้าเสมอ" ชีวิตของข้าได้รับภูมิคุ้มกันเพราะเอ็งนั่นเอง วันนี้ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ทิดดำและมะลิไปนาแต่เช้า พรวนดินใหม่และหว่านเมล็ดพันธุ์หลากหลาย แบ่งพื้นที่เพื่อทำพืชสวนผสมเพื่อให้มีผลผลิตเก็บเกี่ยวตลอดปี เจ้าแดงไปโรงเรียนเหมือนเดิม วันนี้ครอบครัวต้องขอข้าวหลวงตากินไปพลางๆก่อน แต่อีก ๓-๔ เดือนข้างหน้า ผักก็จะเริ่มออกขายได้

ฟ้าใหม่